Wzmożona działalność głosicieli Królestwa na całej ziemi
„Będziecie mi świadkami (...) aż po krańce ziemi” (DZIEJE 1:8).
1. Jakie orędzie według zapowiedzi Jezusa mieli rozgłaszać w naszych czasach jego naśladowcy?
JEHOWA posłał swego Syna, Jezusa, na ziemię, żeby wykonał dzieło, które on sam tak opisał: „Muszę (...) zwiastować dobrą nowinę o Królestwie Bożym” (Łukasza 4:43). Podobnych słów użył, wypowiadając się na temat działalności prowadzonej przez uczniów po jego powrocie z władzą królewską: „Ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; i wtedy nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14, NW).
2. (a) Dlaczego tak ważne jest nadanie orędziu Królestwa szerokiego rozgłosu? (b) Jakie pytanie powinien sobie zadać każdy z nas?
2 Dlaczego nowina o Królestwie Bożym jest tak ważna? Dlaczego trzeba mu nadać tak szeroki rozgłos? Ponieważ to mesjańskie Królestwo wykaże prawowitość zwierzchnictwa Jehowy nad wszechświatem (1 Koryntian 15:24-28). Za pomocą tego rządu Jehowa wykona wyrok na obecnym szatańskim systemie rzeczy i spełni swą obietnicę błogosławienia wszystkim rodzinom na ziemi (1 Mojżeszowa 22:17, 18; Daniela 2:44). Dawanie świadectwa o Królestwie umożliwiło odnalezienie osób, które Jehowa namaścił później na współdziedziców swego Syna. Ponadto dzięki obwieszczaniu Królestwa odbywa się w dobie obecnej dzieło rozdzielania (Mateusza 25:31-33). Jehowa chce powiadomić o swym zamierzeniu ludzi ze wszystkich narodów. Pragnie dać im sposobność obrania życia w charakterze poddanych Jego Królestwa (Jana 3:16; Dzieje 13:47). Czy z pełnym zaangażowaniem ogłaszasz to Królestwo?
W oczekiwaniu końca Czasów Pogan
3. (a) Na jaki stosowny temat C. T. Russell przemawiał w trakcie podróży, którą odbył w początkowym okresie swej działalności w celu zorganizowania grup studium Biblii? (b) Z czego zdawali sobie sprawę pierwsi Badacze Pisma Świętego, jeśli chodzi o miejsce, jakie w ich życiu powinno zajmować Królestwo Boże?
3 W roku 1880 Charles Taze Russell, pierwszy redaktor czasopisma Strażnica, odbył podróż po północno-wschodniej części USA, żeby zachęcić do grupowego studiowania Biblii. Przemawiał wówczas na stosowny temat: „Rzeczy przynależne do Królestwa Bożego”. Wczesne wydania Strażnicy ukazują, iż Badacze Pisma Świętego (jak w owym czasie nazywano Świadków Jehowy) zaczęli pojmować, że jeśli chcą się okazać godni tego, by mieć udział w Królestwie Bożym, muszą je uznać za sprawę najważniejszą, z radością stawiając do dyspozycji swe życie, zdolności i mienie w służbie na jego rzecz. Wszystko inne musiało zejść na dalszy plan (Mateusza 13:44-46). Do ich obowiązków należało obwieszczanie bliźnim dobrej nowiny o Królestwie Bożym (Izajasza 61:1, 2). Jak szeroko zdołali ją rozgłosić, zanim w roku 1914 dobiegły końca Czasy Pogan?
4. Z jakim rozmachem mała grupka Badaczy Pisma Świętego rozpowszechniała publikacje biblijne przed rokiem 1914?
4 Od lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia aż do roku 1914 Badacze Pisma Świętego byli stosunkowo nieliczni. W roku 1914 tylko jakieś 5100 osób aktywnie brało udział w publicznym dawaniu świadectwa. Ale z jakimż rozmachem prowadzili tę działalność! W roku 1881, czyli zaledwie dwa lata po ukazaniu się pierwszego numeru Strażnicy, przystąpili do rozpowszechniania 162-stronicowej książki Food for Thinking Christians (Pokarm dla myślących chrześcijan). W ciągu paru miesięcy udostępnili ludziom 1 200 000 egzemplarzy. Po kilku latach rozprowadzano corocznie dziesiątki milionów traktatów w wielu językach.
5. Kim byli kolporterzy i jakie przejawiali nastawienie?
5 W tym samym roku 1881 niektórzy zaczęli usługiwać jako kolporterzy. Byli to poprzednicy dzisiejszych pionierów (pełnoczasowych ewangelizatorów). Niejeden z nich, wędrując pieszo lub korzystając z roweru, głosił niemal w każdym zakątku swego kraju. Inni wyruszyli na tereny zagraniczne i byli pierwszymi zwiastunami dobrej nowiny w takich państwach, jak Finlandia, Barbados czy Birma (obecnie Mjanma). Swym zapałem misjonarskim przypominali Jezusa Chrystusa i jego apostołów (Łukasza 4:43; Rzymian 15:23-25).
6. (a) Jak wiele podróży odbył brat Russell, aby szerzyć prawdy biblijne? (b) Co jeszcze czyniono, by dobrą nowinę rozgłosić na terenach zagranicznych przed końcem Czasów Pogan?
6 Brat Russell dużo podróżował, by szerzyć prawdę. Wielokrotnie odwiedził Kanadę, przemawiał w Panamie, na Jamajce i na Kubie, dwanaście razy gościł w Europie oraz odbył podróż ewangelizacyjną dookoła świata. Wysyłał też innych na tereny zagraniczne, aby zapoczątkowywali tam głoszenie dobrej nowiny i w nim przewodzili. W połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia do Europy został skierowany Adolf Weber. Najpierw pełnił służbę w Szwajcarii, a potem we Francji, Włoszech, Niemczech i w Belgii. E. J. Coward otrzymał jako swój teren Antyle. Robert Hollister został wysłany w 1912 roku do Azji. Przygotowano wtedy w dziesięciu językach specjalne traktaty, a miejscowi dystrybutorzy rozprowadzili je w milionach egzemplarzy w Indiach, Chinach, Japonii i Korei. Gdybyś żył w owych czasach, czy serce pobudziłoby cię do dokładania wszelkich starań, aby dotrzeć z dobrą nowiną zarówno do ludzi w twojej okolicy, jak i do mieszkańców innych terenów?
7. (a) Jak posługiwano się gazetami, żeby dać jeszcze większe świadectwo? (b) Czym była Fotodrama Stworzenia i ile osób obejrzało ją w ciągu zaledwie jednego roku?
7 Gdy przybliżył się kres Czasów Pogan, zaczęto korzystać z gazet, publikując na ich łamach kazania brata Russella. Kładły one nacisk nie tyle na rok 1914, ile na zamierzenie Boże i na to, że niezawodnie się ono urzeczywistni. W pewnym okresie kazania te regularnie zamieszczało aż 2000 pism, docierających do 15 000 000 czytelników. Następnie wraz z nadejściem roku 1914 Towarzystwo zaczęło wyświetlać publicznie Fotodramę Stworzenia. W czterech dwugodzinnych częściach ukazywała ona treść Biblii od stworzenia świata aż do Millennium. W ciągu zaledwie jednego roku obejrzało ją w Ameryce Północnej, Europie, Australii i Nowej Zelandii ponad dziewięć milionów ludzi.
8. Do ilu krajów Badacze Pisma Świętego zanieśli dobrą nowinę przed końcem roku 1914?
8 Jak wynika z dostępnych zapisków, przed końcem roku 1914 zastęp gorliwych ewangelizatorów dotarł z orędziem Królestwa Bożego do 68 krajów.a Był to jednak dopiero początek!
Gorliwe obwieszczanie ustanowionego Królestwa
9. W jaki sposób na zgromadzeniach w Cedar Point położono szczególny nacisk na dzieło głoszenia o Królestwie?
9 Kiedy w roku 1919 Badacze Pisma Świętego zgromadzili się w Cedar Point w stanie Ohio, J. F. Rutherford, ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica, oznajmił: „Naszym powołaniem było i jest obwieszczanie chwalebnego Królestwa Mesjasza”. W 1922 roku na drugim zjeździe w Cedar Point brat Rutherford podkreślił, iż po zakończeniu Czasów Pogan w roku 1914 ‛Król chwały objął swą potężną władzę i zaczął panować’. Następnie otwarcie przedstawił sprawę, zwracając się do słuchaczy słowami: „Czy wierzycie, że Król chwały zaczął panować? A zatem wracajcie na niwę, synowie Boga Najwyższego! (...) Zwiastujcie orędzie daleko i szeroko. Świat musi się dowiedzieć, że Jehowa jest Bogiem, a Jezus Chrystus — Królem królów i Panem panów. Żyjemy w największym ze wszystkich dni. Oto Król objął władzę! Wy macie nadać temu rozgłos”.
10, 11. Jak posługiwano się radiem, samochodami wyposażonymi w głośniki oraz plakatami, by skutecznie docierać do ludzi z prawdą o Królestwie?
10 Od tamtych zgromadzeń w Cedar Point upłynęło już ponad 70 lat — a prawie 80 od chwili, gdy zwierzchnictwo Jehowy znalazło wyraz w mesjańskim panowaniu Jego Syna. W jakiej mierze Świadkowie Jehowy wywiązali się z zadania nakreślonego im w Słowie Bożym? Jaki udział bierzesz w nim ty osobiście?
11 W pierwszej połowie lat dwudziestych narzędziem umożliwiającym rozgłaszanie wieści o Królestwie stało się radio. W latach trzydziestych przemówienia kongresowe, w których wskazywano na Królestwo jako jedyną nadzieję dla ludzkości, były przekazywane na cały świat za pomocą sieci radiowych (już istniejących lub specjalnie w tym celu utworzonych) oraz linii telefonicznych. Posługiwano się także samochodami wyposażonymi w głośniki, aby publicznie odtwarzać wykłady biblijne nagrane na płytach. Później, w roku 1936, w szkockim mieście Glasgow bracia zaczęli obnosić po dzielnicach handlowych plakaty zapowiadające przemówienia publiczne. Wszystkie te środki pozwalały skutecznie głosić całym rzeszom ludzi w okresie, gdy było nas niewielu.
12. Jaki jest według Pisma Świętego jeden z najskuteczniejszych sposobów świadczenia przez każdego z nas osobiście?
12 Z Biblii rzecz jasna wyraźnie wynika, że każdy chrześcijanin jest zobowiązany osobiście dawać świadectwo. Ani prasa, ani radio go w tym nie wyręczą. Dlatego obowiązek ten wzięły na siebie tysiące lojalnych chrześcijan — mężczyźni, kobiety i młodzież. Dzięki temu głoszenie od domu do domu stało się znakiem rozpoznawczym Świadków Jehowy (Dzieje 5:42; 20:20).
Docieranie do wszystkich mieszkańców ziemi
13, 14. (a) Dlaczego niektórzy Świadkowie przenoszą się do innych miast, a nawet krajów, by tam pełnić służbę? (b) Jak serdeczna troska o mieszkańców rodzinnego kraju przyczyniła się do rozprzestrzenienia dobrej nowiny?
13 Ponieważ orędzie Królestwa ma być głoszone po całej zamieszkanej ziemi, niektórzy Świadkowie Jehowy starannie przeanalizowali, co mogliby uczynić, by dotrzeć również na odległe tereny.
14 Wiele ludzi poznało prawdę po opuszczeniu rodzinnych stron. Chociaż powodem wyjazdu mogły być względy materialne, znaleźli coś znacznie cenniejszego, co niejednego z nich skłoniło do powrotu w celu dzielenia się prawdą z ziomkami. Dzięki temu na początku obecnego stulecia dobra nowina zaczęła rozbrzmiewać w krajach skandynawskich, w Grecji, we Włoszech, w krajach Europy Wschodniej i na wielu innych terenach. W podobny sposób wieść o Królestwie rozprzestrzenia się jeszcze dzisiaj, w latach dziewięćdziesiątych.
15. Czego w latach dwudziestych i trzydziestych dokonały osoby mające nastawienie opisane w Księdze Izajasza 6:8?
15 Wcielając w życie rady ze Słowa Bożego, niektórzy mogli stawić się do dyspozycji, by pełnić służbę na nie znanych im terenach. Jednym z nich był W. R. Brown (często nazywany „Biblijnym Brownem”). Aby poprzeć działalność ewangelizacyjną, przeniósł się w roku 1923 z Trynidadu do Afryki Zachodniej. W latach trzydziestych Frank i Gray Smith, Robert Nisbet oraz David Norman, a także inni zanieśli wieść o Królestwie na wschodnie wybrzeże Afryki. Drudzy pomagali uprawiać niwę w Ameryce Południowej. Na początku lat dwudziestych Kanadyjczyk George Young działał w Argentynie, Brazylii, Boliwii, Chile i w Peru. Juan Muñiz najpierw służył w Hiszpanii, a potem przemierzył Argentynę, Chile, Paragwaj i Urugwaj. Każdy z nich przejawiał takiego ducha, jakiego opisano w Księdze Izajasza 6:8: „Oto jestem, poślij mnie!”
16. Gdzie poza głównymi skupiskami ludności głoszono w latach przedwojennych?
16 Dobra nowina docierała nawet do odległych rejonów. Łodzie Świadków Jehowy zawijały do wszystkich małych portów na Nowej Fundlandii, wzdłuż wybrzeża Norwegii aż po Arktykę, na wyspy Pacyfiku i do portów Azji Południowo-Wschodniej.
17. (a) W ilu krajach Świadkowie prowadzili swą działalność do roku 1935? (b) Dlaczego dzieło nie zostało wtedy zakończone?
17 To wprost zdumiewające, ale do 1935 roku Świadkowie Jehowy zaczęli obwieszczać dobrą nowinę w 115 krajach, a do dalszych 34 dotarły już zorganizowane grupy głosicieli lub przynajmniej przesyłki z literaturą! Jednakże dzieło nie dobiegło końca. W owym roku Jehowa uzmysłowił swym sługom, iż zamierza zgromadzić „wielką rzeszę”, która przeżyje do Jego nowego świata (Objawienie 7:9, 10, 14, NW). Trzeba było dać jeszcze ogromne świadectwo!
18. Jaką rolę w dziele obwieszczania Królestwa odgrywa Szkoła Gilead i Kurs Usługiwania?
18 Kiedy na świecie szalała druga wojna światowa, a w wielu krajach działalność Świadków Jehowy lub ich literatura były objęte zakazem, powołano do życia Biblijną Szkołę Strażnicy — Gilead, aby szkolić przyszłych misjonarzy, którzy mieli wziąć udział w jeszcze większym, międzynarodowym dziele obwieszczania Królestwa. Do chwili obecnej absolwenci Szkoły Gilead pełnili służbę w przeszło 200 krajach. Nie przenoszą się z miejsca na miejsce po rozpowszechnieniu literatury, lecz prowadzą studia biblijne, zakładają zbory oraz zaprawiają drugich, aby mogli przyjąć na siebie teokratyczne obowiązki. Od niedawna w zaspokajaniu pilnych potrzeb wyłaniających się w tym dziele, prowadzonym na sześciu kontynentach, pomagają także starsi i słudzy pomocniczy przeszkoleni na Kursie Usługiwania. W ten sposób kładzie się mocne podstawy pod dalszy wzrost (porównaj 2 Tymoteusza 2:2).
19. Z jak szerokim odzewem wśród sług Jehowy spotkało się zaproszenie do służby na terenach, gdzie są większe potrzeby?
19 A czy inni również mogli mieć udział w roztaczaniu opieki nad dziewiczymi terenami? Na zgromadzeniach w roku 1957 zachęcano dojrzałych Świadków Jehowy na całym świecie — zarówno tych w stanie wolnym, jak i mających rodziny — żeby rozważyli możliwość przeniesienia się i pełnienia służby tam, gdzie są większe potrzeby. Podobne zaproszenie skierował kiedyś Bóg do apostoła Pawła, ukazując mu w wizji mężczyznę, który błagał: „Przepraw się do Macedonii i pomóż nam” (Dzieje 16:9, 10). Jedni odpowiedzieli na to wezwanie w latach pięćdziesiątych, inni później. Około tysiąca osób przeniosło się do Irlandii, tyleż samo do Kolumbii, a całe setki do innych państw. Dziesiątki tysięcy przeprowadziły się na tereny potrzebujące pomocy w ich własnych krajach (Psalm 110:3).
20. (a) Co zostało dokonane od roku 1935, jeśli chodzi o spełnianie proroctwa Jezusa zanotowanego w Ewangelii według Mateusza 24:14? (b) Co przyczynia się do przyśpieszania tego dzieła w kilku ostatnich latach?
20 Ponieważ Jehowa błogosławi swemu ludowi, dzieło rozgłaszania Królestwa w dalszym ciągu rozwija się w niezwykłym tempie. Od roku 1935 liczba głosicieli zwiększyła się prawie osiemdziesięciokrotnie, a wzrost w szeregach pionierów był jeszcze o 60 procent większy. W latach trzydziestych zaczęto zakładać z osobami zainteresowanymi domowe studia biblijne. Teraz każdego miesiąca prowadzi się ich przeciętnie cztery i pół miliona. Od roku 1935 poświęcono na obwieszczanie Królestwa ponad 15 miliardów godzin. Obecnie głoszenie dobrej nowiny odbywa się regularnie w 231 krajach. Odkąd w Europie Wschodniej i Afryce coraz swobodniej można głosić dobrą nowinę, organizuje się tam międzynarodowe kongresy, które skutecznie kierują uwagę opinii publicznej na orędzie o Królestwie. Jehowa, zgodnie z obietnicą złożoną przed wiekami w Księdze Izajasza 60:22, niewątpliwie ‛przyśpiesza to dzieło w słusznym czasie’ (NW). Jakimż wspaniałym przywilejem jest możliwość brania w tym udziału!
Docieranie z dobrą nowiną do jak największej liczby ludzi
21, 22. Jak możemy osobiście zwiększyć skuteczność świadczenia bez względu na to, gdzie pełnimy służbę?
21 Pan nie ogłosił jeszcze końca dzieła. Tysiące ludzi w dalszym ciągu przyłącza się do prawdziwego wielbienia. Rodzi się więc pytanie: Czy robimy wszystko, co tylko możliwe, aby dobrze wykorzystać czas, który Jehowa w swej cierpliwości wyznaczył na wykonanie tego dzieła? (2 Piotra 3:15).
22 Nie każdy może przeprowadzić się na teren rzadko opracowywany. Ale czy w pełni wykorzystujesz te możliwości, które się przed tobą otwierają? Czy głosisz nauczycielom i kolegom szkolnym lub współpracownikom? Czy dostosowujesz się do rozmaitych sytuacji wyłaniających się na twym terenie? Jeżeli obecnie w ciągu dnia ludzie na ogół pracują i mało kogo można zastać w domu, to czy zmieniłeś swój rozkład zajęć, by zachodzić do nich późnym popołudniem lub wieczorem? Jeśli budynki na twym terenie są niedostępne dla osób nie zaproszonych, czy świadczysz za pomocą telefonu lub listownie? Czy odwiedzasz każdą osobę okazującą zainteresowanie i czy proponujesz jej domowe studium Biblii? Czy dokładnie spełniasz swą służbę? (Porównaj Dzieje 20:21, NW; 2 Tymoteusza 4:5).
23. Co powinno być u nas wyraźnie widoczne dla Jehowy, gdy obserwuje nasz udział w służbie?
23 Oby każdy z nas wywiązywał się ze zleconego nam zadania w sposób, który by wyraźnie wskazywał, iż możliwość służenia w tych doniosłych czasach Jehowie w charakterze Jego Świadków naprawdę poczytujemy sobie za ogromny zaszczyt! Obyśmy też dostąpili przywileju oglądania na własne oczy, jak Jehowa wykona wyrok na zepsutym, starym systemie i zaprowadzi chwalebne Tysiącletnie Rządy Jezusa Chrystusa!
[Przypis]
a Liczonych według podziału świata z początku obecnego dziesięciolecia.
Pytania powtórkowe
◻ Dlaczego głoszenie orędzia Królestwa ma tak wielkie znaczenie?
◻ Jak szeroko rozgłoszono dobrą nowinę do roku 1914?
◻ Jak potężne świadectwo dano od chwili ustanowienia Królestwa?
◻ Co mogłoby się przyczynić do polepszenia skuteczności naszej służby?
[Ramka na stronach 16, 17]
ŚWIADKOWIE JEHOWY — głosiciele Królestwa Bożego
Na setkach zgromadzeń okręgowych odbywających się w roku ubiegłym i bieżącym ogłoszono wydanie nowej książki, zatytułowanej Jehovah’s Witnesses—Proclaimers of God’s Kingdom (Świadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego). Zawiera ona niezwykle pouczający i obszerny opis historii Świadków Jehowy. To 752-stronicowe dzieło ma piękną szatę graficzną, na którą składa się między innymi ponad tysiąc zdjęć z 96 krajów. Do końca roku 1993 zostało opublikowane w 25 językach, a na wiele dalszych jest obecnie tłumaczone.
Dlaczego taka książka była bardzo potrzebna? W ostatnich latach na całym świecie miliony ludzi przyłączyło się do Świadków Jehowy. Każdy z nich powinien dobrze znać historię organizacji, do której należy. Ponadto swą działalnością ewangelizacyjną Świadkowie objęli wszystkie grupy narodowościowe i etniczne na ziemi, a ich forma wielbienia Boga znajduje zwolenników wśród osób młodych i starych o najróżniejszej sytuacji materialnej i poziomie wykształcenia. W rezultacie wielu obserwatorom nasuwają się pytania, i to nie tylko dotyczące wierzeń Świadków, ale też ich pochodzenia, historii, organizacji i celów. Inni piszą na ich temat, lecz nie zawsze są przy tym bezstronni. Jednakże nikt nie zna lepiej nowożytnych dziejów Świadków Jehowy niż oni sami. Wydawcy omawianej książki dołożyli wszelkich starań, by przedstawić tę historię obiektywnie i rzetelnie. W ten sposób udokumentowali także, jak aż do chwili obecnej spełnia się bardzo ważna część proroctwa opisującego znak obecności Chrystusa, zanotowana w Ewangelii według Mateusza 24:14, a przy tym ukazali szczegóły, które mogły przedstawić jedynie osoby mocno zaangażowane w zapowiedzianą tam działalność.
Książka ma siedem głównych części:
Część 1: Omawia, skąd się wzięli Świadkowie Jehowy. Zawiera treściwy i pouczający przegląd ich nowożytnej historii od roku 1870 do 1992.
Część 2: Ukazuje, jak kształtowały się wierzenia Świadków Jehowy, którymi różnią się od innych ugrupowań religijnych.
Część 3: Analizuje rozwój struktury ich organizacji. Przedstawia interesujące fakty dotyczące ich zebrań zborowych i zgromadzeń. Mówi także o tym, jak budują swe Sale Królestwa i większe Sale Zgromadzeń oraz obiekty, w których drukuje się literaturę biblijną. Ukazuje gorliwość, z jaką Świadkowie Jehowy obwieszczają Królestwo Boże, oraz miłość uwidaczniającą się w niesieniu sobie nawzajem pomocy w trudnych chwilach.
Część 4: Zawiera pasjonujące informacje o tym, jak udało się zapoczątkować dzieło obwieszczania Królestwa Bożego w większych państwach i na dalekich wyspach, rozsianych po całym globie ziemskim. Pomyśl tylko: W roku 1914 objęto głoszeniem 43 kraje, a w roku 1992 aż 229! Przeżycia osób, które brały udział w tym ogólnoświatowym rozwoju, naprawdę dodają otuchy.
Część 5: Do wywiązania się z zadania głoszenia o Królestwie potrzebne są na całym świecie odpowiednie obiekty, w których drukuje się Biblię oraz objaśniającą ją literaturę w przeszło 200 językach. Tutaj opisano właśnie ten aspekt działalności Świadków Jehowy.
Część 6: Świadkowie przechodzili też różne próby — jedne z powodu ludzkiej niedoskonałości, inne ze strony fałszywych braci, a najczęściej wskutek jawnych prześladowań. Zostało to zresztą zapowiedziane w Słowie Bożym (Łukasza 17:1; 2 Tymoteusza 3:12; 1 Piotra 4:12; 2 Piotra 2:1, 2). Toteż ta część książki zawiera przejmujący opis wielu takich autentycznych przeżyć i ukazuje, jak wiara pomogła Świadkom Jehowy wyjść z tych prób zwycięsko.
Część 7: Na koniec w książce tej wyjaśniono, dlaczego Świadkowie Jehowy są głęboko przekonani, że należą do organizacji rzeczywiście kierowanej przez Boga, i dlaczego uważają, iż zarówno cała ich społeczność, jak i każdy z nich osobiście stale musi czuwać.
Poza tym owo fascynujące dzieło zawiera piękną i bardzo pouczającą, 50-stronicową wkładkę z kolorowymi zdjęciami Biura Głównego Świadków Jehowy oraz biur oddziałów na całym świecie.
Zapoznanie się z tą niezwykłą książką z pewnością sprawi ci radość i przyniesie mnóstwo korzyści.
Wypowiedzi osób, które już ją przeczytały
Jak oceniają tę książkę ci, którzy już ją przeczytali? Oto kilka wypowiedzi:
„Właśnie skończyłem czytać fascynujące i barwne dzieło historyczne Jehovah’s Witnesses—Proclaimers of God’s Kingdom. Tak otwarcie, odważnie i z takim wyczuciem potrafi pisać jedynie organizacja lojalnie i pokornie trzymająca się prawdy”.
„Jest ona napisana podobnie jak Księga Dziejów Apostolskich — uczciwie i rzetelnie”.
„Cóż za pasjonująca nowa publikacja! (...) Jest to arcydzieło literatury historycznej”.
Po przeczytaniu mniej więcej połowy książki pewien mężczyzna napisał: „Jestem przejęty szacunkiem i podziwem, wprost oniemiałem z zachwytu, a do oczu cisną mi się łzy. (...) Nigdy w życiu żadna publikacja tak mocno mnie nie poruszyła”.
„Radość rozpiera me serce, gdy pomyślę, jak ta książka utwierdzi wiarę młodych oraz nowych, którzy obecnie przychodzą do organizacji”.
„Zawsze ceniłam prawdę, ale ta książka wprost otworzyła mi oczy i pomogła uświadomić sobie jak nigdy dotąd, że nad tym wszystkim czuwa święty duch Jehowy”.
[Ilustracje na stronie 18]
Orędzie Królestwa docierało do wielu ludzi nawet wtedy, gdy Świadkowie byli nieliczni