23. Co wyobraża fakt, iż każde z czworga żywych stworzeń jest „pełne oczu”, oraz to, że mają po trzy pary skrzydeł?

²³ W dalszej części swej relacji Jan pisze: „A co do czworga żywych stworzeń, każde z nich ma po sześć skrzydeł; wokoło i od spodu są pełne oczu. I nie mając odpoczynku dniem ani nocą, mówią: ‚Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi’” (Objawienie 4:8). Mnogość oczu wskazuje, że cztery żywe stworzenia mają znakomity, dalekosiężny wzrok. Korzystają z niego bez najmniejszej przerwy, gdyż nie odczuwają potrzeby snu. Wzorują się na Tym, o którym napisano: „Albowiem oczy Jahwe obiegają całą ziemię, by wspierać tych, którzy mają wobec Niego serce szczere” (2 Kronik 16:9, BT). Mając tyle oczu, cherubowie widzą wszystko. Nic nie uchodzi ich uwagi. Są więc dobrze wyposażeni do służenia Bogu podczas sprawowania sądu. Na Jego temat czytamy: „Oczy Pana są na każdym miejscu i śledzą złych i dobrych” (Przypowieści 15:3). A dzięki posiadaniu trzech par skrzydeł (liczba 3 oznacza w Biblii położenie na coś nacisku) cherubowie potrafią się poruszać z szybkością błyskawicy, by obwieszczać i wykonywać wyroki Jehowy.

24. Jak cherubowie wysławiają Jehowę i na co to wskazuje?

²⁴ Posłuchajmy! Jakże melodyjnie brzmi porywająca pieśń, którą cherubowie sławią Jehowę: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi”. Również w tym wypadku trzykrotne powtórzenie służy położeniu nacisku. Cherubowie zdecydowanie potwierdzają świętość Jehowy Boga — jej Źródła i niedościgłego Wzorca. Jest On także „Królem wieczności” oraz „Alfą i Omegą, pierwszym i ostatnim, początkiem i końcem” (1 Tymoteusza 1:17, NW; Objawienie 22:13). Cherubowie bez chwili wytchnienia oznajmiają całemu stworzeniu niezrównane przymioty Jehowy.

25. Jak czworo żywych stworzeń i 24 starszych jednoczy się w wielbieniu Jehowy?

²⁵ Niebiosa niebios rozbrzmiewają więc pieśniami ku chwale Jehowy! Apostoł Jan kontynuuje swoją relację: „A ilekroć żywe stworzenia oddadzą chwałę i szacunek, i dziękczynienie Zasiadającemu na tronie, Temu, który żyje na wieki wieków, dwudziestu czterech starszych upada przed Zasiadającym na tronie i oddaje cześć Żyjącemu na wieki wieków i rzuca przed tron swoje korony, mówiąc: ‚Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone’” (Objawienie 4:9-11). Jest to jeden z najwznioślejszych hołdów złożonych w Biblii naszemu Bogu i Panu Wszechwładnemu — Jehowie!

26. Dlaczego 24 starszych zrzuca przed Jehową swoje korony?

²⁶ Grono 24 starszych przejawia takie samo usposobienie, jakim się odznacza Jezus, więc nic dziwnego, że zrzucają oni przed Bogiem swe korony. Obca jest im wszelka myśl o wywyższaniu się w Jego obecności. Podobnie jak to zawsze czyni Jezus, pokornie uznają, iż jedynym celem powierzenia im władzy królewskiej jest przysparzanie Jehowie szacunku i chwały (Filipian 2:5, 6, 9-11). Ulegle okazują swą niższość i wyznają, że ich panowanie jest podporządkowane zwierzchnictwu Jehowy. Toteż z całego serca wespół z cherubami i resztą wiernych stworzeń oddają cześć i chwałę Bogu, który wszystko powołał do istnienia (Psalm 150:1-6).

27, 28. (a) Jak na każdego z nas powinien wpłynąć sporządzony przez Jana opis tej wizji? (b) Jakie pytania nasuwają się w związku z tym, co dalej widzi i słyszy apostoł Jan?

²⁷ Kogo nie poruszyłby do głębi opis tej wizji Jana? Jest doprawdy wspaniała, zachwycająca! Jakaż wobec tego musi być rzeczywistość? Majestat Jehowy pobudza każdą głęboko wdzięczną osobę do wysławiania Go razem z czterema żywymi stworzeniami i 24 starszymi — zarówno w modlitwach, jak i przez publiczne wyznawanie Jego imienia. Chrześcijanie poczytują sobie za przywilej, iż mogą być dziś świadkami tego Boga (Izajasza 43:10). Nie zapominajmy, że wizja dana Janowi odnosi się do dnia Pańskiego, w którym teraz żyjemy. „Siedem duchów” zawsze stoi do dyspozycji, by nam zapewniać kierownictwo i dodawać sił (Galacjan 5:16-18). Mamy też dostęp do Słowa Bożego, które pomaga nam zachować świętość w służeniu świętemu Bogu (1 Piotra 1:14-16). Niewątpliwie czujemy się szczęśliwi, gdy odczytujemy na głos słowa tego proroctwa (Objawienie 1:3). Jakże nas pobudzają do wiernego trwania przy Jehowie i niedopuszczenia do tego, by świat odciągnął nas od gorliwego śpiewania pieśni ku Jego chwale! (1 Jana 2:15-17).

²⁸ Dotąd Jan opisywał, co zobaczył, gdy został zaproszony do wejścia przez otwarte drzwi znajdujące się w niebie. Najbardziej niezwykły był widok Jehowy, który w całym dostojeństwie swego majestatu zasiada na niebiańskim tronie. Otacza Go najpotężniejsza ze wszystkich organizacji, niezrównana pod względem chwały i lojalności. Trwa posiedzenie Boskiego Trybunału (Daniela 7:9, 10, 18). W tej scenerii ma się wydarzyć coś nadzwyczajnego. O jakie zdarzenie chodzi i jaki to ma związek z nami? Uważnie obserwujmy dalszy rozwój wypadków.

1. Co Jan widzi teraz w wizji?

MAJESTATYCZNA! IMPONUJĄCA! Właśnie tak można by określić zachwycającą wizję tronu Jehowy, ustawionego nad morzem szklanym wśród lamp ognistych, cherubów i 24 starszych. A co Jan widzi teraz? Kieruje uwagę na centralny punkt tej niebiańskiej sceny, mówiąc: „A w prawicy Zasiadającego na tronie ujrzałem zwój zapisany wewnątrz i na odwrocie, mocno opieczętowany siedmioma pieczęciami. I ujrzałem silnego anioła obwieszczającego donośnym głosem: ‚Kto jest godzien otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie?’ Ale ani w niebie, ani na ziemi, ani pod ziemią nie było nikogo, kto by mógł otworzyć ten zwój lub do niego zajrzeć. I ja bardzo się rozpłakałem, ponieważ nie znalazł się nikt godzien tego, żeby otworzyć zwój lub do niego zajrzeć” (Objawienie 5:1-4).

2, 3. (a) Dlaczego Jan bardzo pragnie, żeby ktoś okazał się godzien otworzyć zwój, ale jak wyglądają szanse znalezienia kogoś takiego? (b) Czego cierpliwie wyczekiwał w naszych czasach namaszczony lud Boży?

² Sam Jehowa, Pan Wszechwładny całego stworzenia, trzyma w wyciągniętej ręce zwój. Zapisano go po obu stronach, więc na pewno jest pełen doniosłych informacji. Budzi to naszą ciekawość. Co takiego może zawierać? Jak pamiętamy, Jehowa zaprosił Jana: „Wstąp tu, a pokażę ci, co ma się stać” (Objawienie 4:1). Drżąc z przejęcia, oczekujemy na wyjawienie treści tego zwoju. Niestety, jest ciasno zwinięty i opieczętowany siedmioma pieczęciami!

³ Czy silny anioł znajdzie kogoś, kto byłby godzien otworzyć ów zwój? Jak podaje Kingdom Interlinear Translation (Międzywierszowy przekład Królestwa), leży on „na prawicy” Jehowy. Wynikałoby z tego, że Bóg trzyma go w wyciągniętej, otwartej dłoni. Tymczasem wygląda na to, że nikt w niebie ani na ziemi nie jest godzien go stamtąd wziąć i otworzyć. Na ten wspaniały zaszczyt nie zasługuje również nikt pod ziemią — żaden z nieżyjących już wiernych sług Jehowy. Nic więc dziwnego, że Jan jest wyraźnie przygnębiony. Przecież może się okazać, iż nie zostanie mu wyjawione, „co ma się stać”! W dobie obecnej namaszczony lud Boży także oczekiwał z utęsknieniem, żeby Jehowa zesłał swe światło prawdy na Księgę Objawienia. Miał to czynić stopniowo w czasie wyznaczonym na spełnienie się tego proroctwa i w ten sposób prowadzić swój lud drogą „wspaniałego wybawienia” (Psalm 43:3, 5, NW).

Ten, który jest godzien

4. (a) Kto okazał się godzien otworzyć zwój i zdjąć z niego pieczęcie? (b) Jaką nagrodę i jaki przywilej otrzymali członkowie klasy Jana oraz ich towarzysze?

⁴ Na szczęście jest ktoś, kto może otworzyć ów zwój! Jan pisze: „Ale jeden ze starszych mówi do mnie: ‚Przestań płakać. Oto zwyciężył Lew, który jest z plemienia Judy, korzeń Dawida, aby otworzyć zwój i jego siedem pieczęci’” (Objawienie 5:5). A zatem otrzyj łzy, Janie! W naszych czasach członkowie klasy Jana oraz ich lojalni towarzysze przez dziesiątki lat znosili ciężkie próby, cierpliwie czekając na oświecenie duchowe. Jakąż nagrodą jest dla nas zrozumienie tej wizji oraz przywilej udziału w jej spełnieniu przez zapoznawanie drugich z zawartym w niej orędziem!

5. (a) Jakie proroctwo dotyczyło Judy i gdzie sprawowali władzę jego potomkowie? (b) Kim jest Szilo?

⁵ Wspomniano tu o „Lwie, który jest z plemienia Judy”. Jan dobrze zna proroctwo Jakuba, przodka Żydów, który o swym czwartym synu powiedział: „Juda to młody lew. Od łupu, mój synu, będziesz powstawał. Skłonił się, wyciągnął się jak lew, i — jak lwa — któż waży się go ruszyć? Nie przeniesie się berło od Judy ani buława spomiędzy jego stóp, aż nadejdzie Szilo; a temu należeć się będzie posłuch u ludów” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 49:9, 10, NW). Z rodu Judy pochodzili królowie ludu Jehowy. Począwszy od Dawida, wszyscy władcy panujący w Jeruzalem aż do czasu zniszczenia tego miasta przez Babilończyków byli potomkami Judy. Ale żaden z nich nie okazał się przepowiedzianym przez Jakuba „Szilo”. Owo imię znaczy „ten, którego to [prawo] jest”, i proroczo wskazuje na Jezusa, do niego bowiem już nieodwołalnie należy Królestwo Dawidowe (Ezechiela 21:30-32; Łukasza 1:32, 33; Objawienie 19:16).

6. W jakim sensie Jezus był „gałązką” Jessego oraz „korzeniem Dawida”?

⁶ Jan szybko rozpoznaje, do kogo się odnosi wyrażenie „korzeń Dawida”. Obiecany Mesjasz jest proroczo nazywany „gałązką z pnia Jessego” (ojca króla Dawida), „pędem” oraz „korzeniem Jessego, który stać będzie jako znak dla narodów” (Izajasza 11:1, 10, Bl). Jezus był gałązką Jessego, gdyż pochodził z królewskiego rodu jego syna, Dawida. A jako korzeń Jessego, odrodził dynastię Dawida i utwierdził ją na zawsze (2 Samuela 7:16).

7. Dlaczego Jezus jest godzien wziąć zwój z ręki Zasiadającego na tronie?

⁷ Doskonały człowiek Jezus dał niedościgły wzór zachowywania prawości w służbie dla Jehowy wśród najcięższych prób. Udzielił pełnej odpowiedzi na wyzwanie rzucone przez Szatana (Przypowieści 27:11). Dlatego w noc poprzedzającą jego śmierć ofiarną mógł powiedzieć: „Odniosłem zwycięstwo nad światem!” (Jana 16:33, Wp). W rezultacie Jehowa powierzył wskrzeszonemu Jezusowi „całą władzę w niebie i na ziemi”. Spośród wszystkich sług Bożych tylko on ma prawo przyjąć ów zwój, a potem obwieścić zapisane w nim doniosłe orędzie (Mateusza 28:18, Wp).

8. (a) Jakie fakty dotyczące Królestwa poświadczają, że Jezus jest godzien wziąć zwój? (b) Dlaczego jest rzeczą słuszną, by właśnie jeden z 24 starszych wyjawił Janowi, kto zasługuje na przywilej otwarcia zwoju?

⁸ Jest rzeczą ze wszech miar stosowną, by właśnie Jezus odpieczętował zwój. Od roku 1914 zasiada na tronie jako Władca mesjańskiego Królestwa Bożego, a zwój zawiera mnóstwo informacji na temat owego rządu i jego poczynań. Będąc na ziemi, Jezus wiernie świadczył na rzecz prawdy o Królestwie (Jana 18:36, 37). Uczył swych naśladowców modlić się o jego przyjście (Mateusza 6:9, 10). Na początku ery chrześcijańskiej zainicjował działalność rozgłaszania dobrej nowiny o Królestwie Bożym i przepowiedział, iż w czasie końca osiągnie ona punkt kulminacyjny (Mateusza 4:23; Marka 13:10). Informację, że to Jezus otworzy pieczęcie, objawił Janowi jeden z 24 starszych, co także jest nader stosowne. Dlaczego? Ponieważ zasiadają oni na tronach i noszą korony jako współdziedzice Chrystusa w jego Królestwie (Rzymian 8:17; Objawienie 4:4).