15. Co mówi Janowi głos z nieba oraz silny anioł i jak to podziałało na apostoła?

¹⁵ Jan czeka, aż zabrzmi siódma trąba i dopełni się święta tajemnica Boża, gdy nagle otrzymuje dalsze polecenie: „A głos, który usłyszałem z nieba, znowu odzywa się do mnie i mówi: ‚Idź, weź otwarty zwój, który jest w ręce anioła stojącego na morzu i na ziemi’. I odszedłem do anioła, i powiedziałem mu, żeby mi dał mały zwój. A on rzekł do mnie: ‚Weź go i zjedz, a napełni twój brzuch goryczą, lecz w twoich ustach będzie słodki jak miód’. I wziąłem z ręki anioła mały zwój, i zjadłem go, a w moich ustach był słodki jak miód, lecz gdy go zjadłem, mój brzuch napełnił się goryczą. I mówią mi: ‚Musisz znowu prorokować o ludach i narodach, i językach, i wielu królach’” (Objawienie 10:8-11).

16. (a) Jakie przeżycie proroka Ezechiela przypomina to, co się zdarzyło Janowi? (b) Dlaczego zwoik miał w ustach Jana słodki smak i dlaczego podczas trawienia okazał się gorzki?

¹⁶ Przeżycie Jana przypomina to, co się przydarzyło Ezechielowi, uprowadzonemu do Babilonii. Jemu również polecono zjeść zwój, który w ustach miał smak miodu, ale gdy wypełnił żołądek, zmusił Ezechiela do zwiastowania buntowniczemu domowi Izraela nader gorzkiego losu (Ezechiela 2:8 do 3:15). Otwarty zwój, podany Janowi przez wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, też jest orędziem od Boga. Apostoł ma głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”. Podczas spożywania tego zwoju odczuwa słodycz, pochodzi on bowiem z Boskiego źródła (porównaj Psalm 119:103; Jeremiasza 15:15, 16). Ale trawiąc go stwierdza, że jest gorzki, gdyż — tak jak zwój podany Ezechielowi — przynosi krnąbrnym ludziom nieprzyjemne wieści (Psalm 145:20).

17. (a) Kto kazał Janowi „znowu” prorokować i co to oznacza? (b) Kiedy miała się spełnić scena ukazana Janowi?

¹⁷ Osobistościami, które poleciły Janowi znowu prorokować, są niewątpliwie Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Wprawdzie Jan przebywa jako zesłaniec na wyspie Patmos, ale w spisanej dotąd części Księgi Objawienia już zawarł prorocze wypowiedzi dotyczące ludów, narodów, języków i królów. Słowo „znowu” oznacza, że musi spisać i ogłosić resztę informacji, które można dziś znaleźć w tej księdze. Pamiętajmy jednak, że sam Jan w gruncie rzeczy uczestniczy w proroczej wizji. Wszystko, co opisuje, jest w istocie proroctwem, które ma się spełnić po roku 1914, kiedy to silny anioł postawi jedną nogę na ziemi, a drugą na morzu. Co więc ta dramatyczna scena oznacza dla dzisiejszej klasy Jana?

Mały zwój w dobie obecnej

18. Jakie zainteresowanie Księgą Objawienia przejawiała klasa Jana w początkowym okresie dnia Pańskiego?

¹⁸ Wydarzenia oglądane przez apostoła znalazły zdumiewający odpowiednik w przeżyciach klasy Jana na początku dnia Pańskiego. Pomazańcy nie w pełni rozumieli wtedy zamierzenia Jehowy, włącznie ze znaczeniem siedmiu gromów. Mimo to bardzo się interesowali Księgą Objawienia, a Charles Taze Russell w ciągu swego życia skomentował sporo jej fragmentów. Kiedy zmarł w roku 1916, zebrano wiele napisanych przez niego artykułów i opublikowano je w książce Dokonana Tajemnica. Z czasem okazało się jednak, iż nie jest to zadowalające wyjaśnienie Objawienia. Ostatek braci Chrystusa musiał jeszcze trochę poczekać, aż zaczną się spełniać wizje opisane w owej księdze i będzie możliwe dokładne zrozumienie tego natchnionego sprawozdania.

19. (a) Jak Jehowa Bóg posługiwał się klasą Jana, zanim jeszcze dało się w pełni usłyszeć głosy siedmiu gromów? (b) Kiedy członkom klasy Jana wręczono otwarty mały zwój i co to dla nich oznaczało?

¹⁹ Niemniej jednak Jehowa posługiwał się nimi — podobnie jak niegdyś Janem — zanim jeszcze w pełni rozległy się głosy siedmiu gromów. Członkowie ostatka pilnie głosili przez 40 lat poprzedzających rok 1914 i usilnie starali się zachować aktywność również podczas pierwszej wojny światowej. Gdy przybył pan, dali dowód, że to oni rozdzielali czeladzi pokarm we właściwym czasie (Mateusza 24:45-47). Dlatego w roku 1919 właśnie im dano otwarty mały zwój — orędzie, które nakazano im otwarcie głosić ludzkości. Podobnie jak Ezechiel, mieli je zanieść do niewiernej organizacji — do chrześcijaństwa, które wbrew faktom twierdzi, iż służy Bogu. I tak samo jak Jan, musieli dalej głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”.

20. Co wyobraża okoliczność, iż Jan zjadł otrzymany zwój?

²⁰ Jan zjadł wspomniany zwój i zgodnie z tym pierwowzorem bracia Jezusa przyjęli zlecone im zadanie. Stało się ono ich cząstką, i to tak dalece, że odtąd karmili się tym fragmentem natchnionego Słowa Bożego i byli z nim utożsamiani. Jednakże powierzone im orędzie zawierało sędziowskie orzeczenia Jehowy, których niejeden człowiek po prostu nie może strawić. Obejmowało między innymi plagi przepowiedziane w 8 rozdziale Księgi Objawienia. Ale dla tych szczerych chrześcijan było to słodkie orędzie, znali bowiem treść tych wyroków i wiedzieli, że Jehowa znów je rozgłasza za ich pośrednictwem (Psalm 19:10, 11).

21. (a) Jak orędzie zapisane na zwoiku stało się słodkie również dla wielkiej rzeszy? (b) Dlaczego dobra nowina jest bardzo złą wieścią dla przeciwników?

²¹ Z czasem orędzie zapisane na tym zwoju stało się słodkie również dla „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”, składającej się z ludzi, którzy wzdychają nad obrzydliwościami popełnianymi w chrześcijaństwie (Objawienie 7:9; Ezechiela 9:4). Również oni energicznie rozgłaszają dobrą nowinę, używając słodkich, ujmujących słów, by opisać cudowne postanowienie powzięte przez Jehowę z myślą o chrześcijanach przyrównanych do owiec (Psalm 37:11, 29; Kolosan 4:6). Natomiast dla przeciwników jest to zła wiadomość. Dlaczego? Oznacza ona, że system, na którym polegali — i który może nawet dawał im chwilowe zadowolenie — musi zostać usunięty. Takim osobom dobra nowina zwiastuje zagładę (Filipian 1:27, 28; porównaj 5 Mojżeszową 28:15; 2 Koryntian 2:15, 16).

1. Do czego wzywa Jana silny anioł?

ZANIM ostatecznie przeminie drugie biada, silny anioł wzywa Jana do wzięcia udziału w innej proroczej scenie, tym razem związanej ze świątynią (Objawienie 9:12; 10:1). Oto relacja Jana: „I dano mi trzcinę podobną do pręta, gdy powiedział: ‚Wstań i zmierz sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’” (Objawienie 11:1).

Sanktuarium świątyni

2. (a) Jakie sanktuarium świątyni miało przetrwać aż do naszych czasów? (b) Kto jest Arcykapłanem tej świątyni i gdzie znajduje się Miejsce Najświętsze tego sanktuarium?

² Wspomniana tu świątynia nie może być żadną z literalnych świątyń jeruzalemskich, ponieważ ostatnią z nich zburzyli Rzymianie w roku 70 n.e. Niemniej apostoł Paweł zaznaczył, że jeszcze przed jej zniszczeniem powstało inne sanktuarium, które miało przetrwać aż do naszych czasów. Chodzi o wielką świątynię duchową, proroczo zobrazowaną przez przybytek i późniejsze świątynie w Jeruzalem. Ona to stanowi ‛prawdziwy przybytek, który zbudował Jehowa, a nie człowiek’. Arcykapłanem jest w niej Jezus, o którym Paweł mówi, że „usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie”. Miejsce Najświętsze tej świątyni znajduje się tam w niebie, gdzie przebywa Jehowa (Hebrajczyków 8:1, 2; 9:11, 24).

3. Co zostało zobrazowane w przybytku przez: (a) zasłonę oddzielającą Miejsce Najświętsze od Miejsca Świętego? (b) ofiary ze zwierząt? (c) ołtarz ofiarny?

³ Apostoł Paweł wyjaśnia, że zasłona przybytku, oddzielająca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego, wyobraża ciało Jezusa. Kiedy złożył w ofierze swe życie, zasłona ta rozdarła się na dwie części, co wskazywało, iż jego ciało nie było już przeszkodą uniemożliwiającą mu stawienie się przed osobą Jehowy w niebie. Na podstawie ofiary Jezusa również jego namaszczeni duchem podkapłani, którzy dochowali wierności do śmierci, mieli w odpowiednim czasie wstąpić do niebios (Mateusza 27:50, 51; Hebrajczyków 9:3; 10:19, 20). Paweł podkreśla ponadto, że ofiary ze zwierząt, stale składane w przybytku, kierowały uwagę na jednorazową ofiarę z doskonałego ludzkiego życia Jezusa. Ołtarz ofiarny na dziedzińcu przedstawiał środki, jakie zgodnie ze swą wolą przedsięwziął Jehowa, żeby zastosować ofiarę Jezusa na rzecz „wielu” — najpierw pomazańców, a potem drugich owiec — którzy mieli ‛pilnie go wyczekiwać dla swego zbawienia’ (Hebrajczyków 9:28, Bp; 10:9, 10; Jana 10:16).

4. Co symbolizuje: (a) Miejsce Święte? (b) dziedziniec wewnętrzny?

⁴ Z tej natchnionej przez Boga informacji wynika, że Miejsce Święte przybytku jest symbolem stanu świętości, który przypada w udziale najpierw Chrystusowi, a następnie namaszczonym 144 000 członkom królewskiego kapłaństwa podczas ich pobytu na ziemi, zanim przejdą „poza zasłonę” (Hebrajczyków 6:19, 20; 1 Piotra 2:9). Trafnie unaocznia też okoliczność, że Bóg adoptuje ich na swych duchowych synów, tak jak w roku 29 n.e. uznał Jezusa za swego Syna, kiedy ten dał się ochrzcić w Jordanie (Łukasza 3:22; Rzymian 8:15). A co można powiedzieć o dziedzińcu wewnętrznym, na którym składano ofiary i który stanowił jedyną część przybytku widoczną dla Izraelitów nie będących kapłanami? Obrazuje on doskonałą pozycję człowieka Jezusa, umożliwiającą mu złożenie życia w ofierze za ludzkość. Wyobraża także sprawiedliwość właściwą świętym, przypisywaną na mocy ofiary Jezusa jego namaszczonym naśladowcom, gdy jeszcze znajdują się na ziemia (Rzymian 1:7; 5:1).

Obmierzanie sanktuarium świątyni

5. Co w proroctwach Pism Hebrajskich oznaczało: (a) obmierzanie Jeruzalem? (b) mierzenie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel?

⁵ Janowi kazano ‛zmierzyć sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’. Jak to rozumieć? W proroctwach Pism Hebrajskich czynność taka stanowiła rękojmię, że na podstawie doskonałych mierników Jehowy zostanie wymierzona sprawiedliwość. Za dni niegodziwego króla Manassesa prorocze obmierzanie Jeruzalem zwiastowało temu miastu nieodwracalny wyrok zagłady (2 Królewska 21:13; Treny 2:8). Natomiast mierzenie Jeruzalem oglądane w późniejszym czasie przez Jeremiasza potwierdzało zapowiedź odbudowy miasta (Jeremiasza 31:39; zobacz też Zachariasza 2:2-8). Również rozległe i szczegółowe obmierzanie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel, stanowiło dla żydowskich wygnańców w Babilonii gwarancję, że w ich ojczyźnie zostanie wznowione czyste wielbienie. Miało też przypominać, iż Izrael będzie musiał odtąd trzymać się świętych mierników Bożych, by nie powtórzyć dawnych występków (Ezechiela 40:3, 4; 43:10).

6. Czego oznaką jest dany Janowi nakaz obmierzenia sanktuarium oraz kapłanów czczących tam Boga? Objaśnij to szerzej.

⁶ Tak więc dany Janowi nakaz zmierzenia sanktuarium świątyni i kapłanów oddających tam cześć Bogu stanowi znak, że nic nie zdoła pokrzyżować zamierzeń Jehowy odnoszących się do tej świątyni oraz osób z nią związanych i że urzeczywistnianie tych zamysłów zbliża się do punktu kulminacyjnego. Teraz, kiedy wszystko położono pod stopy silnego anioła Jehowy, nadszedł czas, by „góra domu Jehowy” została „trwale umocniona na wierzchu gór” (Izajasza 2:2-4, NW). Po stuleciach odstępstwa praktykowanego przez chrześcijaństwo nadeszła pora na wywyższenie czystego wielbienia Jehowy. Nastał również czas, żeby wierni do śmierci bracia Jezusa zostali wskrzeszeni i wstąpili do „Świętego Świętych” (Daniela 9:24, Bp; 1 Tesaloniczan 4:14-16; Objawienie 6:11; 14:4). Ostatni opieczętowani „niewolnicy Boga naszego”, znajdujący się jeszcze na ziemi, muszą zostać „obmierzeni” podług Jego kryteriów, aby byli godni zajęcia stałego miejsca w świątyni w charakterze zrodzonych z ducha synów Bożych. Dzisiejsza klasa Jana dobrze zna te duchowe mierniki i jest zdecydowana ich przestrzegać (Objawienie 7:1-3; Mateusza 13:41, 42; Efezjan 1:13, 14; porównaj Rzymian 11:20).