W jedności ze Stwórcą wszechświatowej organizacji
„Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają ze sobą w jedności!” (Ps. 133:1).
1, 2. (a) Jaki wichrzyciel wystąpił około sześciu tysięcy lat temu? (b) Jak Biblia nazywa tego renegata? W jaki sposób usiłował on dorównać Najwyższemu?
STWÓRCA wszechświatowej organizacji pragnie, by pozostawała ona czysta, sprawiedliwa i zjednoczona. Prawie na samym początku dziejów ludzkości, jakieś sześć tysięcy lat temu, na arenie wszechświata pojawił się jednak czynnik zakłócający spokój. Doszło do tego wtedy, gdy pewien nadludzki buntownik wyłamał się z organizacji Stwórcy i przystąpił do tworzenia własnej, niezależnej organizacji.
2 Ponieważ ten odstępca przeciwstawił się Stwórcy, więc w Biblii nazwano go Szatanem, co znaczy „Przeciwnik”. Jest on istotnie arcyprzeciwnikiem Jehowy, prawowitego Władcy wszechświata (Hioba 1:6, 7). Wiedziony ambicją dorównania Najwyższemu przez założenie własnej organizacji, przeciwnik ten ośmielił się podjąć próbę występowania w roli rywalizującego organizatora i boga. W tym celu Szatan przybrał pozory atrakcyjności. Cała jego postawa znalazła odbicie u dynastii zajmującej swego czasu przodującą pozycję na świecie, określonej mianem „króla Babilonu”, którego trafnie nazwano też „Jaśniejącym” oraz „Lucyferem” (Izaj. 14:4, 12-14, Biblia Tysiąclecia; Wujek). Do dnia dzisiejszego — oczywiście za przyzwoleniem Jehowy — Szatan jest „bogiem tego systemu rzeczy” (2 Kor. 4:4).
3. (a) W jaką część organizacji Jehowy ów przeciwnik uderzył najpierw? (b) Jakie wydarzenia doprowadziły do tego, że Diabeł został władcą demonów?
3 Szatan najprawdopodobniej z zamiarem rozbicia organizacji Jehowy uderzył najpierw w jej najsłabsze ogniwo: w Adama ustanowionego głową rodziny ludzkiej (Rodz. 3:1-24; Ps. 8:4-6; Rzym. 5:12). Później również wielu nieposłusznych aniołów porzuciło swe „pierwotne stanowisko”, czyli właściwe dla nich miejsce w niebiosach; zmaterializowali się, przybierając ciała, aby móc wstępować w związki małżeńskie i współżyć z pięknie wyglądającymi, choć niedoskonałymi kobietami (Judy 6). Potomków ich, bastardów — nienormalnych pod względem wzrostu i siły, nazwano Nefilimami. Określenie to, które w przybliżeniu znaczy „drwale”, było całkiem trafne, gdyż przez stosowanie przemocy zapewne sporo ludzi doprowadzili do upadku, niejako powalili. W czasie potopu nieposłuszni aniołowie zdematerializowali się i powrócili do dziedziny duchowej (Rodz. 6:1 do 7:23). Oderwawszy się od organizacji Jehowy, sami siebie uczynili demonami, a ich władcą został Szatan Diabeł (Powt. Pr. 32:17; Ps. 106:37; Mat. 12:24; Łuk. 11:15-19).
4. Jak zachowali się ludzie, którzy przeżyli potop? Do jakich jednak działań przystąpił Szatan i do czego zmierzał?
4 W ten sposób Szatan utworzył niewidzialną, nadludzką, duchową część swej organizacji. Ludzie, którzy ocaleli z potopu, a więc Noe i jego rodzina, pozostali w jedności z niewidzialną, niebiańską organizacją Jehowy (Rodz. 6:9; 8:18-21). Szatan jednak czynił wszystko, co mógł, żeby zburzyć jedność wiernych potomków Noego. Do czego przy tym zmierzał? Otóż chodziło mu o uzupełnienie swej niegodziwej organizacji przez dodanie do niej części widzialnej!
5. Jak w „Strażnicy” z 1 maja 1921 roku zasygnalizowano, że i Szatan ma organizację?
5 Upłynęło nieco czasu, zanim w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Badaczy Pisma Świętego zrozumiano, że Szatan ma organizację. Ale w Strażnicy (angielskiej) z 1 maja 1921 roku napisano: „Nie poprzestając na tym, co już osiągnął, Szatan zwiódł członków zastępu niebiańskiego i skłonił ich do deprawowania ludzi oraz do napełnienia ziemi przemocą. Zorganizował system niewidzialny dla ludzkich oczu, oraz ziemski system, widzialny dla człowieka; usiłował więc podrobić każdy fragment objawionego planu Bożego”.
6. Co powiedziano w „Strażnicy” z 1 grudnia 1922 roku na temat zamysłu Szatana?
6 W Strażnicy (angielskiej) z 1 grudnia 1922 roku już wyraźnie oświadczono pod nagłówkiem „Zamysł Szatana”: „Żyjemy teraz w dniu złym. Toczy się walka między organizacją Szatana a organizacją Bożą. Bój jest zacięty. Szatan usiłuje podkopać morale organizacji Pańskiej i w miarę możności wygubić członków domostwa synów. W tym celu ucieka się do wszelkiego rodzaju forteli”.
7, 8. (a) W czym pomocne było dostrzeżenie dwóch przeciwstawnych organizacji? (b) Co według wyjaśnień ze „Strażnicy” z 1 marca 1925 roku wystąpiło przeciw pozaobrazowemu „synowi mężczyźnie”?
7 Uświadomienie sobie istnienia dwóch przeciwstawnych organizacji pozwoliło lepiej zrozumieć cały szereg nauk i proroctw biblijnych. Na przykład rozdział 12 Księgi Objawienia nie był właściwie pojmowany aż do ukazania się artykułu „Narodziny narodu” na łamach Strażnicy angielskiej z 1 marca 1925 roku. Jego tekst przewodni brzmiał: „I urodziła syna mężczyznę, który ma rządzić wszystkie narody laską żelazną; i porwane jest dziecię jej do Boga i do stolicy jego” (Obj. 12:5, Biblia gdańska).
8 Na stronach 67 i 68 czytamy w tym artykule:
„Co jest przewodnim wątkiem Boskiego planu wieków? (...) Ustanowienie królestwa, o które uczył się modlić Jezus. Oznacza to narodzenie się nowego narodu, który ma panować nad wszystkimi rodzinami ziemi i je błogosławić. (...) Co jest tą przeciwstawną siłą, która trzymała ludzi w nieświadomości co do tego chwalebnego nowego narodu oraz błogosławieństw, jakie on na nich sprowadzi? (...) Szatan diabeł ze swoją organizacją. (...) Fakty wskazują, że toczy się walka Boga z diabłem, aby królestwo sprawiedliwości wyparło królestwo zła i ciemności, a w jego miejsce ustanowiło królestwo prawdy. (...) Od roku 1918 organizacja diabła — finansjera, polityka i kościelnictwo, zwłaszcza to ostatnie — otwarcie zapiera się Pana i jego królestwa; z miejsca też Bóg zaczął dawać wyraz swemu zagniewaniu na narody. Od tamtej pory toczy się walka na ziemi. Przedtem rozegrała się bitwa na niebie”.
9. Jak w roku 1925 tłumaczono, kim jest „niewiasta” z 12 rozdziału Objawienia?
9 Mylnie wówczas mniemano, że zarówno w Księdze Izajasza 66:7, jak i w Objawieniu 12:5, jest mowa o narodzinach tego samego „mężczyzny” (Bg). Dlatego w wyżej cytowanej Strażnicy pisano także:
„‛Niewiasta’ zdaje się wyraźnie sygnalizować tę część Syjonu, organizacji Bożej, z której rodzi się nowy rząd lub naród mający panować nad ludami i narodami ziemi laską żelazną, w sprawiedliwości (...) (Gal. 4:26). Innymi słowy Syjon, czyli Jeruzalem — a więc organizacja Boża — jest matką, która rodzi nowy naród: czynniki rządzące. Pomazańcy przebywający na ziemi wchodzą w skład ‛niewiasty’ i na pewno ją reprezentują. Niewiasta ‛obleczona w słońce’ oznacza Syjon w niebie i obdarzonych uznaniem członków organizacji Bożej na ziemi w okresie przyjścia Pana do świątyni. (...) Teraz w swej świątyni opiekuje się klasą świątyni i przyodziewa ją w płaszcz sprawiedliwości; jego organizacja wydająca nowy naród, inaczej nazywana Syjonem, świeci jasno jak słońce”.
10. Co spotkało duchową część organizacji Szatana? Jaką walkę prowadzi ona teraz?
10 „Smokowi”, utożsamionemu teraz z samym Szatanem Diabłem, nie udało się pożreć „syna mężczyzny”, mesjańskiego Królestwa zrodzonego w niebie z chwilą zakończenia się „czasów pogan” w roku 1914 (Łuk. 21:24, Bg). W wyniku wojny, jaka potem wywiązała się w niebie, duchowa część organizacji Szatana została strącona w okolice ziemi; nigdy już nie odzyska dostępu do nieba i nie będzie tam wywierać wpływu burzącego jedność. Ta poniżona organizacja upatrzyła sobie teraz widzialną część wszechświatowej organizacji Jehowy i bezlitośnie toczy walkę „przeciw pozostałym z jej nasienia, którzy przestrzegają przykazań Bożych i zajmują się dziełem świadczenia o Jezusie” (Obj. 12:17).
PEŁNIENIE SŁUŻBY W JEDNOŚCI
11. (a) Do kogo obecnie odnoszą się słowa Pawła o „Jeruzalem górnym”? (b) Co powiedział Dawid o ziemskim Jeruzalem, gdzie wzniesiony był dom wielbienia Jehowy?
11 Symboliczna „niewiasta” Boża została przyrównana do wybranego miasta Jeruzalem, poetycznie zwanego Syjonem. Dlatego słowa Pawła o wolnym „Jeruzalem górnym” śmiało można teraz odnieść do ‛pozostałych z jej nasienia’, przeciw którym „smok”, Szatan Diabeł, w dalszym ciągu ‛toczy wojnę’ (Gal. 4:26). Ziemskie Jeruzalem miało solidną, zwartą zabudowę za czasów Dawida, który napisał: „Radowałem się, gdy mi mówiono: ‛Pójdźmy do domu Jehowy’. Stopy nasze istotnie stawały w obrębie twoich bram, o Jeruzalem. Jeruzalem — zbudowano je jako miasto, które jest zespolone w jedną całość; do niego schodzą się plemiona, plemiona należące do Jah, co jest przypomnieniem dla Izraela, by składać podziękowania imieniu Jehowy” (Ps. 122:1-4).
12. (a) Do jakiej jedności odnoszą się dzisiaj słowa z Psalmu 122:1-4? (b) Jaki wpływ na jedność plemion izraelskich wywierało Jeruzalem wraz ze świętym przybytkiem?
12 Jakże piękny to obraz jedności wszechświatowej organizacji Jehowy! Jedność ta uwidoczniała się szczególnie podczas świąt narodowych, gdy do świętego przybytku w Jeruzalem schodziło się dwanaście plemion Izraela, aby tam wspólnie oddawać cześć Jehowie. A za panowania pasterskiego króla Dawida plemiona te trzymały się razem nie tyle wskutek samych więzi cielesnych, ile przede wszystkim dzięki zorganizowanemu wielbieniu Boga. Jeruzalem było przecież uznanym przez Boga ośrodkiem zjednoczonego, usystematyzowanego wielbienia nadzorowanego przez jedno kapłaństwo powołane z rodu Lewiego i rodziny Aarona, pierwszego arcykapłana w Izraelu, będącego starszym bratem proroka Mojżesza. Ponadto całe 12 plemion było objętych jednym przymierzem Prawa, które je oddzielało od wszystkich narodów uprawiających kult demonów.
13. Co powiedział Dawid o jedności, jaką się wówczas cieszyli Izraelici?
13 Były to skuteczne czynniki jednoczące! Dzięki nim lud Boży tworzył jedną zwartą organizację narodową, co przyczyniało się do jego bezpieczeństwa i pomyślności. Dawid trafnie wyraził to słowami: „Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają ze sobą w jedności! Jest to jak wyborny olejek na głowie, który spływa aż na brodę, na brodę Aarona, który spływa na kołnierz jego szat. Jest to jak rosa z Hermonu, która opada na góry Syjonu, tam bowiem z nakazu Jehowy jest błogosławieństwo, a nawet życie po czas niezmierzony” (Ps. 133:1-3).
14. (a) Gdzie widać obecnie jedność narodową podobną do panującej niegdyś w Izraelu? (b) Gdzie według opisu z Objawienia stoją duchowi Izraelici i jaką „pieśń” śpiewają jednogłośnie?
14 Jedność narodową, która pobudzała do takich płynących z serca wypowiedzi, można dostrzec również dzisiaj. U kogo? W „Izraelu Bożym”, wśród duchowych Izraelitów, z których wszyscy — jak przypomniał Paweł — mają jedną matkę: „Jeruzalem górne jest wolne i ono jest naszą matką” (Gal. 6:16; 4:26). Nie trzyma ona swoich zrodzonych z ducha dzieci w poddaństwie wobec przymierza Prawa. Chociaż „Izrael Boży” został przedstawiony jako składający się z 12 szczepów, to jednak wszyscy jego członkowie w liczbie 144 000 są opieczętowani tą samą „pieczęcią Boga żywego” i ukazano ich jako stojących na jednej niebiańskiej „górze Syjon” (Obj. 7:1-8; 14:1-4). Jakże wspaniały tworzą chór, jednogłośnie śpiewający „pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka”, Jezusa Chrystusa! (Obj. 15:3, Biblia warszawska; Jana 1:29, 36). „Pieśń” ta jest miła Bogu i opiewa zwycięstwo!
15. (a) W jakim celu, prócz śpiewania, zostały zorganizowane te 144 000? (b) Dlaczego już samo słowo „organizacja” wskazuje na jedność?
15 Tych 144 000 śpiewaków na czele z kierownikiem chóru, Barankiem, zorganizowano nie tylko dla napełnienia niebios śpiewem. Stanowią królewską organizację, która ma przez 1000 lat sprawować władzę w celu oczyszczenia z zarzutów zwierzchnictwa Jehowy nad wszechświatem i pobłogosławienia wszystkich pozytywnie na to reagujących ludzi (Obj. 20:4-6). Słowo „organizacja”, w przeciwieństwie do „dezorganizacji”, określa taki porządek rzeczy, w którym każdy składnik jest na odpowiednim miejscu i ma wyznaczone zadanie, żeby w sumie wszystko współdziałało dla osiągnięcia ogólnego celu. Tak więc organizacja przyczynia się do jedności, współpracy, porządku i harmonii, a nie do rozbicia.
16. Do czego zmierzano także 19 stuleci temu w myśl Listu do Efezjan 4:8, 11-16? Co osiągnęli w swoich szeregach Świadkowie Jehowy?
16 Jedność chrześcijańska była celem, do którego zmierzano 19 stuleci temu, gdy pojawiły się „dary w ludziach” — w postaci apostołów, proroków, ewangelizatorów, pasterzy i nauczycieli. Kiedy w roku 1879 zaczęto wydawać czasopismo Strażnica, Bóg również wtedy dał duchowych „pasterzy i nauczycieli”. Świadkowie Jehowy mogli dzięki temu osiągnąć obecną „jedność w wierze i w dokładnej wiedzy o Synu Bożym” (Efez. 4:8, 11-16). Jakże wdzięczni jesteśmy Jehowie, że sprawił to po tylu wiekach zamieszania i bezładu religijnego na całym świecie!
17. Skąd wiadomo, że Bóg miał na uwadze więcej niż jedność namaszczonych chrześcijan? Co w związku z tym przepowiedział Jezus?
17 Bóg najwyraźniej miał na uwadze coś więcej niż jedność chrześcijan namaszczonych duchem; wskazuje na to postanowienie, „które w sobie powziął w sprawie systemu zarządzania przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby na nowo zebrać wszystko w Chrystusie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Efez. 1:9, 10). W tej właśnie sprawie także Jezus przepowiedział: „Mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu; i będzie jedna trzoda, jeden pasterz” (Jana 10:16).
18. (a) Kto wchodzi w skład tego, co ma być ‛zebrane na ziemi’? (b) W jaki sposób w roku 1935 zwrócono szczególną uwagę na „drugie owce”?
18 Wspomniane „drugie owce” należą do tego, co ma być ‛zebrane na ziemi’. Toteż po upływie około 21 lat od czasu, gdy Jezus Chrystus zaczął panować w roku 1914, pod wpływem ducha Bożego została zwrócona specjalna uwaga na „drugie owce”. W roku 1935 na zjeździe Świadków Jehowy w Waszyngtonie prezes Towarzystwa Strażnica wyjaśnił, że „ludem wielkim” są właśnie „drugie owce”, które w końcu chciał zgromadzić Dobry Pasterz, Jezus Chrystus (Obj. 7:9-17, Bg). Czy na tamtym epokowym zjeździe Jezus istotnie zebrał jakieś „drugie owce”? Owszem, bo aż 840 uczestników uznało siebie za przynależnych do Dobrego Pasterza i stanęło do chrztu dla usymbolizowania swego oddania się Jehowie Bogu.
19. (a) Jak rozrósł się liczebnie „lud wielki”? (b) Z kim „lud wielki” uzyskał jedność wskutek związania się z widzialną organizacją Jehowy? Na co jest zdecydowany?
19 Był to dopiero początek zgromadzania „ludu wielkiego” złożonego z „drugich owiec”, których liczba zdążyła już przekroczyć 2 800 000. Przyłączając się do widzialnej części organizacji Jehowy, do ostatka „małej trzódki” z „owczarni” Dobrego Pasterza, zadzierzgnęły one więź jedności z wielkim Stwórcą organizacji wszechświatowej. Są też zdecydowane utrzymywać tę jedność przez cały czas życia wiecznego na rajskiej ziemi, którą im udostępni Pasterz Najwyższy, Jehowa (Łuk. 12:32; 23:43).
20. Do czego czują się pobudzeni namaszczony ostatek i „lud wielki”, gdy rozmyślają nad tym, czego dokonał Pasterz Najwyższy od roku 1914?
20 Kiedy namaszczony ostatek i dalej rosnący „lud wielki” wspomną o tym wszystkim, czego na wszechświatową skalę dokonał Pasterz Najwyższy od zakończenia Czasów Pogan w roku 1914, serdeczna wdzięczność pobudza zarówno jednych, jak i drugich do wspólnego śpiewania wspaniałego hymnu wychwalania: „Wysławiajcie Jah! Sławcie Boga w Jego miejscu świętym. Sławcie Go w przestworzu, gdzie Jego siła. Sławcie Go za Jego dzieła potężne. Sławcie Go według ogromu Jego wielkości. Sławcie Go, grając na rogu. Sławcie Go na instrumencie strunowym i harfie. Sławcie Go na tamburynie i w korowodzie. Sławcie Go na strunach i piszczałce. Sławcie Go melodyjnym dźwiękiem cymbałków. Sławcie Go na cymbałkach dzwoniących. Wszystko, co oddycha, niech sławi Jah. Wysławiajcie Jah!” (Ps. 150:1-6).
21. (a) Kiedy „wszystko, co oddycha”, będzie wysławiać Jehowę? (b) Z kim i w jakim celu będą wtedy współpracować wszyscy członkowie organizacji wszechświatowej?
21 Niebawem teraźniejsze „niebiosa” oraz „ziemia” rozpłyną się w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, po czym na zawsze zostaną ustanowione „nowe niebiosa i ziemia nowa” (2 Piotra 3:7-13; Obj. 16:14, 16). Wtedy faktycznie „wszystko, co oddycha”, a znajdzie się na oczyszczonej ziemi, będzie czcić Jah, wielkiego Stwórcę sprawiedliwej organizacji wszechświatowej. Wszyscy członkowie tej organizacji w niebie i na ziemi będą w radosnym uniesieniu wysławiać Jehowę i lojalnie oraz z miłością współpracować z Nim, aby raz na zawsze oczyścić z zarzutów Jego wszechświatowe zwierzchnictwo oraz uświęcić Jego najcenniejsze imię. O jakże wspaniałej jedności będzie to wszystko świadczyć!
Jak byś na to odpowiedział:
▪ Jaki rozwój wypadków doprowadził do tego, że Szatan został władcą demonów?
▪ W czym pomocne okazało się rozróżnienie dwóch wielkich organizacji?
▪ Do jakiej dzisiejszej jedności odnosi się Psalm 122:1-4?
▪ Dlaczego można powiedzieć, że Jehowa miał na uwadze coś więcej niż jedność namaszczonych naśladowców Jezusa?
▪ Kiedy „wszystko, co oddycha” będzie sławić Jehowę Boga?
[Ilustracje na stronach 14, 15]
Lud Jehowy zawsze cieszył się jednością w swoich szeregach oraz pozostawał w jedności ze Stwórcą organizacji wszechświatowej