12. (a) Jak Jan kontynuuje swój opis 144 000? (b) W jakim znaczeniu 144 000 są dziewicami?

¹² Kontynuując opis 144 000 „wykupionych z ziemi”, Jan oznajmia: „Są to ci, którzy się nie skalali z niewiastami; w rzeczywistości są dziewicami. Są to ci, którzy stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Ci zostali kupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i dla Baranka, a w ich ustach nie znaleziono fałszu; są bez skazy” (Objawienie 14:4, 5). Okoliczność, że należący do klasy 144 000 „są dziewicami”, nie oznacza, jakoby podczas ziemskiego życia musieli pozostać w stanie bezżennym. Pisząc do chrześcijan mających powołanie niebiańskie, apostoł Paweł zaznaczył, że choć stan wolny ma swoje zalety, to w niektórych okolicznościach lepiej jest zawrzeć małżeństwo (1 Koryntian 7:1, 2, 36, 37). Chodzi o to, że klasę tę wyróżnia dziewiczość duchowa. Jej członkowie wystrzegają się popełnienia cudzołóstwa duchowego ze świeckimi politykami oraz z religią fałszywą (Jakuba 4:4; Objawienie 17:5). Należąc do oblubienicy przyrzeczonej Chrystusowi, zachowują czystość i pozostają „bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego” (Filipian 2:15).

13. Dlaczego grono 144 000 stanowi odpowiednią oblubienicę dla Jezusa Chrystusa i w jaki sposób pomazańcy „stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie”?

¹³ Prócz tego „w ich ustach nie znaleziono fałszu”. Przypominają pod tym względem swego Króla, Jezusa Chrystusa, który będąc człowiekiem doskonałym, „grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego” (1 Piotra 2:21, 22). Ponieważ pomazańcy są zarówno bez skazy, jak i prawdomówni, więc grono 144 000 tworzy czystą oblubienicę, przygotowaną dla Arcykapłana Jehowy. Kiedy Jezus przebywał na ziemi, zachęcał szczerych ludzi, by wstępowali w jego ślady (Marka 8:34; 10:21; Jana 1:43). Osoby przyjmujące to zaproszenie wzorują się na jego trybie życia i biorą sobie do serca jego nauki. W ten sposób podczas swego ziemskiego biegu „stale podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie”, przeprowadzając ich przez szatański świat.

14. (a) Dlaczego 144 000 można nazwać „pierwocinami dla Boga i dla Baranka”? (b) W jakim znaczeniu członkowie wielkiej rzeszy również są pierwocinami?

¹⁴ Grono 144 000 ‛wykupiono z ziemi’, a także ‛kupiono spośród ludzkości’. Zostali zaadoptowani jako synowie Boży, a po dostąpieniu zmartwychwstania nie będą już zwykłymi ludźmi z ciała i krwi. Jak wspomniano w wersecie 4, stają się „pierwocinami dla Boga i dla Baranka”. Warto zaznaczyć, że w I wieku sam Jezus był „pierwocinami spośród tych, co pomarli” (1 Koryntian 15:20, 23, BT, wydanie I). Ale 144 000 są „pierwocinami” niedoskonałych ludzi, nabytych na mocy ofiary Jezusa (Jakuba 1:18, BT). Niemniej zbieranie plonów wśród ludzkości nie kończy się na tej grupie. W Księdze Objawienia była już mowa o zgromadzeniu nieprzeliczonej wielkiej rzeszy, wołającej donośnym głosem: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi”. Członkowie tej wielkiej rzeszy ocaleją z wielkiego ucisku, po czym będą pokrzepiani ze „źródeł wód życia” i doprowadzani do ziemskiej, ludzkiej doskonałości. Jakiś czas po wielkim ucisku zostanie opróżniony Hades, a niezliczone miliony innych ludzi zmartwychwstaną i dostąpią sposobności czerpania z tych samych wód życia. Kiedy się o tym pamięta, słusznie można nazwać członków wielkiej rzeszy pierwocinami drugich owiec, są bowiem pierwszymi, którzy „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”, żywiąc nadzieję na życie wieczne na ziemi (Objawienie 7:9, 10, 14, 17; 20:12, 13).

15. Jakie odpowiedniki trzech różnych kategorii pierwocin można znaleźć w świętach przewidzianych w Prawie Mojżeszowym?

¹⁵ Ciekawe odpowiedniki tych trzech kategorii pierwocin (Jezus Chrystus, 144 000 oraz wielka rzesza) można znaleźć w świętach przewidzianych w starożytnym Prawie Mojżeszowym. Dnia 16 Nisan, podczas Święta Przaśników, składano Jehowie w ofierze snop z pierwocin żniwa jęczmiennego (3 Mojżeszowa 23:6-14). A właśnie tego dnia został wskrzeszony z martwych Jezus. Pięćdziesiątego dnia po 16 Nisan, w trzecim miesiącu, Izraelici obchodzili święto zbiorów pierwszych dojrzałych plonów pszenicy (2 Mojżeszowa 23:16; 3 Mojżeszowa 23:15, 16). Owo święto nazwano później Pięćdziesiątnicą i w tym właśnie dniu zostali w 33 roku n.e. namaszczeni duchem świętym pierwsi członkowie grona 144 000. Z kolei w siódmym miesiącu, po zebraniu wszystkich plonów, obchodzono Święto Szałasów, będące okazją do radosnego dziękczynienia. W okresie tym Izraelici mieszkali przez tydzień w szałasach wykonanych między innymi z gałęzi palmowych (3 Mojżeszowa 23:33-43). Podobnie członkowie wielkiej rzeszy, zebrani w wyniku ogromnego dzieła żniwnego, składają dziękczynienia przed tronem ‛z gałęziami palmowymi w rękach’ (Objawienie 7:9).

Oznajmianie wiecznej dobrej nowiny

16, 17. (a) Którędy leci anioł widziany przez Jana i co zwiastuje? (b) Kto bierze udział w dziele głoszenia o Królestwie i jakie przeżycia to potwierdzają?

¹⁶ Dalej Jan pisze: „I ujrzałem innego anioła, który leciał środkiem nieba i miał wieczną dobrą nowinę do oznajmienia jako radosną wieść dla mieszkających na ziemi i dla każdego narodu, i plemienia, i języka, i ludu, i mówił donośnym głosem: ‚Boga się bójcie i dajcie mu chwałę, ponieważ nadeszła godzina jego sądu, oddawajcie więc cześć Temu, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i źródła wód’” (Objawienie 14:6, 7). Anioł leci „środkiem nieba”, gdzie latają też ptaki (porównaj Objawienie 19:17). A zatem jego głos jest słyszalny na całej ziemi. Ogłaszane przez niego orędzie ma zasięg ogólnoświatowy, daleko większy niż jakiekolwiek wiadomości telewizyjne.

¹⁷ Każdy jest zachęcany do okazywania bojaźni, ale nie przed bestią i jej wizerunkiem, lecz przed Jehową, który jest nieporównanie potężniejszy od jakiegokolwiek symbolicznego zwierzęcia kierowanego przez Szatana. Jehowa stworzył niebo oraz ziemię, dla której nadszedł teraz czas sądu! (Porównaj 1 Mojżeszową 1:1; Objawienie 11:18). Będąc na ziemi, Jezus przepowiedział proroczo na nasze czasy: „Ta (...) Dobra Nowina o królestwie będzie głoszona po całym świecie na świadectwo dla wszystkich narodów. I wtedy przyjdzie koniec” (Mateusza 24:14, Romaniuk). Zadanie to jest wykonywane przez zbór namaszczonych chrześcijan (1 Koryntian 9:16; Efezjan 6:15). Objawienie odsłania tu, że w tym dziele głoszenia są zaangażowani również aniołowie. Ich kierownictwo bardzo często uwidacznia się wtedy, gdy prowadzą kogoś ze Świadków Jehowy do drzwi, za którymi jakaś przygnębiona osoba z utęsknieniem oczekuje pomocy duchowej, a nawet się o nią modli.

18. Na co nadeszła pora w myśl słów anioła lecącego środkiem nieba i kto będzie podawał dalsze obwieszczenia?

¹⁸ Jak oznajmił anioł lecący środkiem nieba, nadeszła godzina sądu. Jaki werdykt wyda teraz Bóg? Od obwieszczeń zwiastowanych przez drugiego, trzeciego, czwartego i piątego anioła wprost zadzwoni w uszach (Jeremiasza 19:3).

1. Co oznajmia drugi anioł i co to jest Babilon Wielki?

WYBIŁA godzina sądu Bożego! Posłuchajmy więc Boskiego orędzia: „A inny, drugi anioł, podążał za nim, mówiąc: ‚Upadła! Upadła metropolia Babilon Wielki, która skłoniła wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty!’” (Objawienie 14:8). Po raz pierwszy, lecz nie ostatni, Objawienie kieruje uwagę na Babilon Wielki. Nieco później, w rozdziale 17, opisano tę metropolię jako lubieżną nierządnicę. Kto to taki? Jak się przekonamy, chodzi o ogólnoziemskie mocarstwo mające związek z religią, o zwodniczy system, którym posługuje się Szatan w walce z nasieniem niewiasty Bożej (Objawienie 12:17). Babilon Wielki to ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Składa się ze wszystkich religii, które zachowały nauki i praktyki starożytnego Babilonu i przejawiają jego ducha.

2. (a) W jaki sposób religia babilońska rozprzestrzeniła się po całej ziemi? (b) Jaki człon Babilonu Wielkiego odgrywa przodującą rolę i kiedy pojawił się jako potężna organizacja?

² To właśnie w Babilonie z górą 4000 lat temu Jehowa pomieszał język niedoszłym budowniczym wieży Babel. Grupy ludzi mówiących różnymi językami rozproszyły się po całej ziemi, zabierając ze sobą odstępcze wierzenia i zwyczaje, które legły u podstaw większości dzisiejszych religii (1 Mojżeszowa 11:1-9). Babilon Wielki to religijny składnik organizacji Szatana (porównaj Jana 8:43-47). Czołową rolę w tym systemie odgrywa dziś odstępcze chrześcijaństwo, które pojawiło się w IV wieku po Chrystusie jako potężna, występna organizacja i którego wierzenia oraz liturgia nie wywodzą się z Biblii, lecz przeważnie z religii babilońskiej (2 Tesaloniczan 2:3-12).

3. W jakim sensie można powiedzieć, że Babilon Wielki upadł?

³ Ktoś mógłby tu zapytać: „Skoro religia ma jeszcze tak wielki wpływ na bieg spraw ziemskich, to dlaczego anioł oznajmia, że Babilon Wielki już upadł?” A co nastąpiło po zdobyciu starożytnego Babilonu w roku 539 p.n.e.? Naród izraelski został wyzwolony i mógł powrócić do ojczyzny, aby tam wznowić czyste wielbienie. A zatem wspaniała pomyślność duchowa, jakiej od roku 1919 w coraz większej mierze zaznaje duchowy Izrael, stanowi dowód, że w roku tym Babilon Wielki upadł. Nie może już ograniczać wolności ludu Bożego. Co więcej, boryka się z ogromnymi trudnościami we własnych szeregach. Od roku 1919 głośno się mówi o jego sprzedajności, nieuczciwości i niemoralności. W przeważającej części krajów europejskich mało kto chodzi jeszcze do kościoła, a w niejednym państwie socjalistycznym uważano religię za „opium dla ludu”. W oczach wszystkich miłośników Bożego Słowa prawdy Babilon Wielki jest okryty hańbą i znajduje się niejako w celi śmierci, czekając na wykonanie sprawiedliwego wyroku Jehowy.

Niesławny upadek Babilonu

4-6. Jak Babilon Wielki ‛skłaniał wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty’?

⁴ Przypatrzmy się bliżej okolicznościom niesławnego upadku Babilonu Wielkiego. Anioł oznajmia, że metropolia ta „skłoniła wszystkie narody do picia wina gniewu swej rozpusty”. Co to znaczy? Słowa te nawiązują do podboju. Jehowa na przykład oznajmił Jeremiaszowi: „Weź z mojej ręki ten kielich wina gniewu i daj z niego pić wszystkim narodom, do których cię wysyłam, aby piły i zataczały się, i szalały przed mieczem, który między nie posyłam” (Jeremiasza 25:15, 16). W VII i VI wieku p.n.e. Jehowa, posługując się starożytnym Babilonem, napełnił symboliczny kielich utrapienia i dał z niego pić wielu narodom — między innymi odstępczej Judzie — wskutek czego nawet Jego własny lud uprowadzono do niewoli. Potem upadł także Babilon, ponieważ jego królowie podnieśli się przeciw Jehowie, „Panu nieba” (Daniela 5:23).

⁵ Metropolia Babilon Wielki tak samo dokonywała podbojów, ale na ogół czyniła to w sposób bardziej przebiegły. ‛Skłaniała wszystkie narody do picia’, używając sztuczek prostytutki i dopuszczając się rozpusty pod względem religijnym. Wciągała władców politycznych w sojusze i przyjacielskie stosunki. Wykorzystując ponęty religijne, knuła intrygi, których skutkiem był ucisk polityczny, handlowy i finansowy. Podjudzała do prześladowań, do krucjat i do wojen — zarówno religijnych, jak i wszczynanych z powodów czysto gospodarczych bądź politycznych. Prócz tego nadawała tym konfliktom znamiona świętości, ogłaszając je za zgodne z wolą Bożą.

⁶ Również w naszym stuleciu powszechnie znane jest mieszanie się religii do wojen i polityki, na przykład w sintoistycznej Japonii, hinduistycznych Indiach, buddyjskim Wietnamie, „chrześcijańskiej” Irlandii Północnej, Ameryce Łacińskiej i w innych rejonach ziemi. Nie zapominajmy też o roli, jaką podczas obu wojen światowych odegrali po obu stronach frontu kapelani wojskowi, zagrzewający młodych ludzi do wzajemnego mordowania się. Klasycznym przykładem umizgów Babilonu Wielkiego jest jego udział w wojnie domowej w Hiszpanii (1936-1939), na której zginęło co najmniej 600 000 ludzi. Rzeź tę sprowokowali stronnicy kleru katolickiego oraz ich sprzymierzeńcy — między innymi dlatego, że legalny rząd Hiszpanii zagroził bogactwu i pozycji Kościoła.

7. Kto jest głównym celem ataków Babilonu Wielkiego i do jakich metod uciekało się to imperium?

⁷ Ponieważ Babilon Wielki jest religijnym składnikiem nasienia Szatana, głównym celem ataków tej metropolii zawsze była „niewiasta” Jehowy, ‛Jeruzalem górne’. W I wieku nasienie niewiasty zostało wyraźnie utożsamione ze zborem namaszczonych chrześcijan (1 Mojżeszowa 3:15, Bg; Galacjan 3:29; 4:26, Bp). Babilon Wielki wszelkimi sposobami starał się zwyciężyć ten czysty zbór przez wciągnięcie go w rozpustę religijną. Apostołowie Paweł i Piotr ostrzegali, że sporo chrześcijan ulegnie i dojdzie do wielkiego odstępstwa (Dzieje 20:29, 30; 2 Piotra 2:1-3). Orędzia Jezusa skierowane do siedmiu zborów świadczą o tym, iż u kresu życia Jana metropolia Babilon Wielki zaczynała osiągać pewne sukcesy w swych deprawujących zabiegach (Objawienie 2:6, 14, 15, 20-23). Ale Jezus już wcześniej wykazał, jak daleko będzie wolno się jej posunąć.