22. (a) Co oznajmia głos z nieba? (b) Z czego cieszył się lud Boży w roku 537 p.n.e. i w roku 1919 n.e.?

²² Następne słowa Jana wskazują na dalsze spełnianie się proroczego pierwowzoru: „I usłyszałem inny głos z nieba, mówiący: ‚Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag’” (Objawienie 18:4). Zapisane w Pismach Hebrajskich proroctwa o upadku starożytnego Babilonu zawierają podobne polecenie Jehowy dla Jego ludu: „Uchodźcie ze środka Babilonu” (Jeremiasza 50:8, 13). Również dzisiaj słudzy Boży są usilnie zachęcani do opuszczenia Babilonu Wielkiego, zanim dosięgnie go zagłada. W 537 roku p.n.e. wiernych Izraelitów bardzo ucieszyła sposobność wydostania się z Babilonu. Tak samo w roku 1919 lud Boży z ogromną radością powitał wyzwolenie z niewoli babilońskiej (Objawienie 11:11, 12). A od tamtej pory na wezwanie do ucieczki zareagowało miliony innych osób.

23. Jak głos z nieba uwydatnia pilną potrzebę ucieczki z Babilonu Wielkiego?

²³ Czy opuszczenie Babilonu Wielkiego, zerwanie wszelkich związków z religiami tego świata i całkowite odcięcie się od nich jest rzeczywiście takie pilne? Ależ tak, ponieważ musimy spojrzeć na to starodawne monstrum religijne oczyma Boga, który otwarcie nazwał je wielką nierządnicą. Głos z nieba podaje teraz Janowi dalsze szczegóły na jej temat: „Bo grzechy jej nagromadziły się aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jej niesprawiedliwe uczynki. Oddajcie jej tak, jak i ona oddawała, i uczyńcie jej dwa razy tyle, owszem, w dwójnasób to, co ona czyniła; do kielicha, w który ona nalewała mieszaninę, nalejcie jej dwa razy tyle mieszaniny. W jakim stopniu ona otaczała siebie chwałą i żyła w bezwstydnym zbytku, w takim stopniu dajcie jej katuszy i żałoby. Bo mawia w swym sercu: ‚Siedzę jako królowa i nie jestem wdową, i nigdy nie ujrzę żałoby’. Dlatego też w jeden dzień jej plagi nadejdą, śmierć i żałoba, i klęska głodu, i zostanie doszczętnie spalona ogniem, ponieważ silny jest Jehowa Bóg, który ją osądził” (Objawienie 18:5-8).

24. (a) Czego unikną słudzy Boży, uciekając z Babilonu Wielkiego? (b) W jakich grzechach Babilonu Wielkiego będą mieli udział ci, którzy go nie opuszczą?

²⁴ Mocne słowa! Trzeba więc działać. Jeremiasz usilnie nakłaniał do tego współczesnych sobie Izraelitów, mówiąc: „Uchodźcie z pośrodka Babilonu (...) gdyż jest to czas pomsty dla Pana [Jehowy, NW], On odda mu to, na co zasłużył! Wyjdź z jego pośrodka, mój ludu, i niech każdy ratuje swoje życie przed żarem gniewu Pana!” (Jeremiasza 51:6, 45). Podobnie dzisiaj głos z nieba ostrzega lud Boży, żeby uciekał z Babilonu Wielkiego, jeśli nie chce otrzymać części jego plag. Owymi plagami są ogłaszane obecnie wyroki Jehowy na ten świat, w tym również na Babilon Wielki (Objawienie 8:1 do 9:21; 16:1-21). Słudzy Boży muszą się odłączyć od religii fałszywej, jeśli nie chcą ucierpieć od tych plag i w końcu zginąć razem z nią. Prócz tego gdyby pozostali w tej organizacji, mieliby udział w jej grzechach. Byliby tak jak ona winni cudzołóstwa duchowego oraz przelania krwi „tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 18:24; porównaj Efezjan 5:11; 1 Tymoteusza 5:22).

25. W jaki sposób lud Boży wyszedł ze starożytnego Babilonu?

²⁵ Ale jak lud Boży może się wydostać z Babilonu Wielkiego? W starożytności Żydzi musieli dosłownie opuścić Babilon i odbyć długą wędrówkę do Ziemi Obiecanej. Ale to jeszcze nie wszystko. Izajasz nakazał Izraelitom w swym proroctwie: „Wyruszajcie, wyruszajcie! Wychodźcie stąd! Nie dotykajcie niczego, co nieczyste! Wyjdźcie z jej środka, oczyśćcie się, wy, którzy niesiecie naczynia Jahwe!” (Izajasza 52:11, Bl). Musieli więc porzucić wszelkie nieczyste praktyki religii babilońskiej, które mogłyby kalać wielbienie Jehowy.

26. Jak chrześcijanie w Koryncie usłuchali słów ‛wyjdźcie spośród nich i nieczystego się nie dotykajcie’?

²⁶ Słowa Izajasza przytoczył w swym liście do Koryntian apostoł Paweł, pisząc: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (...) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie”. Aby usłuchać tego nakazu, chrześcijanie korynccy nie musieli opuszczać swego miasta. Musieli jednak faktycznie stronić od nieczystych świątyń religii fałszywej, a także odciąć się duchowo od nieczystych poczynań bałwochwalców. W roku 1919 słudzy Boży w ten właśnie sposób zaczęli uciekać z Babilonu Wielkiego, oczyszczając się od resztek nieczystych nauk i praktyk. Dzięki temu mogli służyć Bogu jako oczyszczony lud (2 Koryntian 6:14-17; 1 Jana 3:3).

27. Jakie podobieństwa zachodzą między sądem nad starożytnym Babilonem a sądem nad Babilonem Wielkim?

²⁷ Upadek i ostateczne zburzenie starożytnego Babilonu były karą za jego grzechy. „Albowiem sąd nad nim dosięga nieba” (Jeremiasza 51:9, BT). Tak samo grzechy Babilonu Wielkiego „nagromadziły się aż do nieba”, toteż zwróciły uwagę samego Jehowy. Metropolia ta jest winna niesprawiedliwości, bałwochwalstwa, niemoralności, ucisku, grabieży i mordu. Upadek starożytnego Babilonu był po części odpłatą za to, co owo mocarstwo uczyniło ze świątynią Jehowy i Jego prawdziwymi czcicielami (Jeremiasza 50:8, 14; 51:11, 35, 36). Również upadek i późniejsze zniszczenie Babilonu Wielkiego są wyrazem pomsty za krzywdy, jakie przez wieki wyrządzał on prawdziwym czcicielom Boga. Jego ostateczna zagłada istotnie zapoczątkuje „dzień pomsty naszego Boga” (Izajasza 34:8-10; 61:2; Jeremiasza 50:28).

28. Jakie normy prawne stosuje Jehowa wobec Babilonu Wielkiego i dlaczego?

²⁸ Prawo Mojżeszowe stanowiło, że Izraelita, który coś ukradł swemu rodakowi, musiał mu to wynagrodzić co najmniej w dwójnasób (2 Mojżeszowa 22:1, 4, 7, 9). Podczas nadchodzącej zagłady Babilonu Wielkiego Jehowa zastosuje podobne normy prawne. Nierządnica ta otrzyma dwa razy tyle, ile sama wymierzyła. Nie zostanie jej okazane miłosierdzie, ponieważ ona także nie okazywała miłosierdzia swym ofiarom. Żerowała na narodach ziemi, pławiąc się w „bezwstydnym zbytku”. Teraz zazna cierpień i żałoby. Starożytny Babilon był święcie przekonany o swym bezpieczeństwie i zapewniał chełpliwie: „Nie siedzę jak wdowa, nie zostanę bezdzietna!” (Izajasza 47:8, 9, 11, Bl). Również Babilon Wielki czuje się bezpieczny. Ale Jehowa, który jest „silny”, skazał go na zagładę i dokona się ona bardzo szybko, niejako „w jeden dzień”.

1. Jak „królowie ziemi” zareagują na nagłą zagładę Babilonu Wielkiego?

KONIEC Babilonu jest dobrą nowiną dla ludu Jehowy, ale jak ją przyjmują narody? Jan mówi: „A królowie ziemi, którzy się z nią dopuszczali rozpusty i żyli w bezwstydnym zbytku, będą nad nią płakać i uderzać się ze smutku, patrząc na dym z jej pożaru, stojąc w oddali z bojaźni przed jej katuszami i mówiąc: ‚Jaka szkoda, jaka szkoda, wielka metropolio, Babilonie, silna metropolio, ponieważ w jednej godzinie nadszedł twój sąd!’” (Objawienie 18:9, 10).

2. (a) Dlaczego „królowie ziemi” opłakują koniec Babilonu Wielkiego, skoro zniszczyło go symboliczne dziesięć rogów szkarłatnej bestii? (b) Dlaczego pogrążeni w smutku królowie stoją w pewnej odległości od skazanego na zagładę miasta?

² Reakcja narodów może się wydać zaskakująca, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że Babilon został zniszczony przez symboliczne dziesięć rogów szkarłatnej bestii (Objawienie 17:16). Jednakże po zniknięciu Babilonu „królowie ziemi” najwyraźniej pojmą, jak się im przydawał do uspokajania i ujarzmiania ludu. Kler ogłaszał wojny za święte, werbował żołnierzy i z ambon posyłał młodzież na front. Religia rozciągała całun świętości, za którym zdeprawowani władcy mogli uciskać prosty lud (porównaj Jeremiasza 5:30, 31; Mateusza 23:27, 28). Warto jednak zauważyć, że królowie opłakujący to miasto obserwują jego zagładę z oddali. Nie zbliżają się na tyle, by udzielić mu pomocy. Smucą się jego zgubą, ale nie do tego stopnia, żeby się dla niego narażać na niebezpieczeństwo.

Płacz i żałoba kupców

3. Kto jeszcze ubolewa nad przeminięciem Babilonu Wielkiego i co Jan mówi o powodach tego smutku?

³ Nie tylko królowie ziemi boleją nad końcem Babilonu Wielkiego. „Również wędrowni kupcy ziemscy nad nią płaczą i są pogrążeni w żałobie, ponieważ nie ma już nikogo, kto by kupował całe ich zasoby: całe zasoby złota i srebra, i drogocennego kamienia, i pereł, i delikatnej tkaniny lnianej, i purpury, i jedwabiu, i szkarłatu; i wszelką rzecz z drewna pachnącego, i wszelkiego rodzaju przedmioty z kości słoniowej, i wszelkiego rodzaju przedmioty z najcenniejszego drewna i z miedzi, i z żelaza, i z marmuru; również cynamon i korzenie indyjskie, i kadzidło, i wonny olejek, i wonną żywicę, i wino, i oliwę, i wyborną mąkę, i pszenicę, i bydło, i owce, i konie, i powozy, i niewolników, i dusze ludzkie. Tak, oddalił się od ciebie [Babilonie Wielki] wyborny owoc, którego pragnęła twa dusza, i zginęły z ciebie wszystkie rzeczy wykwintne i świetne, i już nigdy ludzie ich nie znajdą” (Objawienie 18:11-14).

4. Dlaczego koniec Babilonu Wielkiego wywołuje płacz i żałobę „wędrownych kupców”?

⁴ Istotnie, metropolia Babilon Wielki była bliską przyjaciółką i dobrą klientką bogatych kupców. Na przykład w klasztorach męskich i żeńskich oraz w kościołach chrześcijaństwa nagromadzono w ciągu wieków mnóstwo złota, srebra, szlachetnych kamieni, cennego drewna i innych bogactw. Ponadto religia udziela błogosławieństwa szałowi zakupów i orgiom pijackim, urządzanym zarówno w okresie „Bożego Narodzenia”, które w gruncie rzeczy zniesławia Chrystusa, jak i z okazji innych tak zwanych świąt. Misjonarze chrześcijaństwa przemierzali odległe lądy i zdobywali nowe rynki zbytu dla „wędrownych kupców” tego świata. W XVII-wiecznej Japonii katolicyzm, który dotarł tam wraz z kupcami, mieszał się nawet do wojen toczonych przez miejscowych feudałów. The Encyclopædia Britannica tak pisze o rozstrzygającej bitwie pod murami twierdzy Osaka: „Wojska Tokugawy stanęły do boju z wrogiem, którego chorągwie zdobił krzyż oraz wizerunki Zbawiciela i św. Jakuba, patrona Hiszpanii”. Obóz zwycięzców począł zwalczać religię katolicką i właściwie wyplenił ją z tego kraju. Również dzisiejsze wtrącanie się kościoła w sprawy świeckie nie wyjdzie mu na dobre.

5. (a) Jak głos z nieba kontynuuje opis żałoby „wędrownych kupców”? (b) Dlaczego również kupcy ‛stoją w oddali’?

⁵ Głos z nieba oznajmia dalej: „Wędrowni kupcy handlujący tymi rzeczami, którzy się na niej wzbogacili, staną w oddali z bojaźni przed jej katuszami i będą płakać, i będą pogrążeni w żałobie, mówiąc: ‚Jaka szkoda, jaka szkoda — wielka metropolio, odziana w delikatną tkaninę lnianą i purpurę, i szkarłat, i bogato ozdobiona złotem i drogocennym kamieniem, i perłą, ponieważ w jednej godzinie zostało spustoszone tak wielkie bogactwo!’” (Objawienie 18:15-17a). Po zagładzie Babilonu Wielkiego „kupcy” opłakują utratę swego partnera handlowego. Jakaż to dla nich szkoda, „jaka szkoda”! Warto jednak podkreślić, że ich żałoba wynika wyłącznie z samolubstwa i że tak jak królowie, ‛stoją w oddali’. Nie podchodzą na tyle blisko, by w czymkolwiek pomóc Babilonowi Wielkiemu.

6. Jak głos z nieba przedstawia żal dowódców statków oraz żeglarzy i dlaczego oni płaczą?

⁶ W sprawozdaniu czytamy dalej: „I każdy kapitan statku, i każdy człowiek, który gdzieś podróżuje, i żeglarze, i wszyscy utrzymujący się z morza stanęli w oddali i wołali, patrząc na dym z jej pożaru, i mówili: ‚Któreż miasto jest jak ta wielka metropolia?’ I rzucali sobie proch na głowy, i wołali, płacząc i będąc pogrążeni w żałobie, i mówili: ‚Jaka szkoda, jaka szkoda — ponieważ wielka metropolia, w której wszyscy mający łodzie na morzu wzbogacili się na jej świetności, została w jednej godzinie spustoszona!’” (Objawienie 18:17b-19). Dawny Babilon był miastem handlowym i miał dużą flotę. Również Babilon Wielki jest za pośrednictwem ludzi stanowiących „wiele wód” zaangażowany w różne interesy. Zapewnia to miejsca pracy licznym poddanym tego imperium religijnego. Zniszczenie Babilonu Wielkiego uderzy w podstawę ich bytu. Nigdy już nie znajdą tak dobrego źródła utrzymania.