Młodzi, jak pokierujecie swoim życiem?

„Aby ci, co żyją, nie żyli już dla siebie, ale dla tego, który za nich umarł” (2 Kor. 5:15).

1. Z jakich powodów i w jaki sposób ludzie nieraz wyrażają swą wdzięczność?

„DZIĘKUJĘ! Zawdzięczam wam życie!” Nieraz już mówili tak swoim wybawcom ludzie, którym groziło utonięcie albo śmierć w płonącym domu. Podobne słowa padały też z ust młodych chrześcijan, wdzięcznych swoim rodzicom. Chodziło nie tyle o dane im przez ojca i matkę życie doczesne, ile o serdeczną troskę i pouczenia, otwierające dostęp do ‛obietnicy, którą nam obiecał: do życia wiecznego’ (1 Jana 2:25, Brandstaetter).

2. Jakie informacje powinieneś uwzględnić, zastanawiając się nad tym, jak pokierować swoim życiem?

² Tylko miłość pobudziła Jehowę Boga do tego, żeby każdemu z nas umożliwić osiągnięcie życia wiecznego, to znaczy „rzeczywistego życia”. „On nas umiłował i wysłał swego Syna na ofiarę przebłagania za nasze grzechy” (1 Tym. 6:19; 1 Jana 4:10). Pomyśl też, Czytelniku, o miłości, której dowód dał Syn Boży, Jezus, umierając w mękach, byśmy mogli otrzymać dar życia wiecznotrwałego! (Jana 15:13). Mając na względzie powyższe, zastanów się: Jak zechcesz pokierować swoim życiem?

3. Od czego na ogół zależy, w jaki sposób ludzie układają swoje życie?

³ Pytanie to w takiej czy innej formie często stawiają młodzieży pedagodzy szkolni lub inni ludzie zainteresowani jej przyszłością. Od czego uzależnisz swoją odpowiedź? Czy będzie to po prostu kwestia osobistych upodobań? Czy decydujący wpływ wywrą rady osób pragnących, byś zdobył niezależną pozycję w dzisiejszym świecie? A może pozwolisz, by w omawianej sprawie pokierowały tobą względy wyższej natury? Natchniona wypowiedź przypomina: „Zmarł za wszystkich, aby ci, co żyją, nie żyli już dla siebie, ale dla tego, który za nich umarł i został wskrzeszony” (2 Kor. 5:15). Istotnie jakie to szlachetne, gdy sposobem życia okazujemy wdzięczność za wszystko, co uczynili dla nas Jezus Chrystus i jego niebiański Ojciec!

POPULARNE WZORCE POSTĘPOWANIA

4. Gdzie zazwyczaj upatruje się dziś wzorców postępowania?

⁴ Ale kto należy dziś do najpopularniejszych osobistości, uważanych przez większość młodzieży za wzory godne naśladowania? Czy nie stali się nimi ludzie bogaci i znaczący coś w tym świecie, bez względu na ich mierniki moralne? Czyje plakaty dostrzegasz na ścianach, gdy się rozglądasz po pokojach wielu młodych? Najczęściej widnieją na nich piosenkarze, gwiazdy kinowe oraz sportowcy. Dorastająca młodzież marzy zazwyczaj o zrobieniu podobnie wielkiej kariery albo poślubieniu pewnego dnia kogoś przypominającego z wyglądu znanych idoli. A jak ma się rzecz z tobą? Czym chcesz wypełnić swoje życie?

5, 6. (a) Dlaczego trzeba powiedzieć, że powodzenie w tym świecie nie daje prawdziwego zadowolenia? (b) Co może być źródłem pełnej satysfakcji?

⁵ Czy istotnie byłbyś zadowolony i szczęśliwy, gdyby ci się udało zostać postacią podziwianą w świecie? Jedna z najpopularniejszych aktorek Hollywoodu oświadczyła: „Poznałam smak bogactwa i posiadania wszelkich dóbr materialnych. Nic to nie jest warte. Przy każdej pływalni mamy tu od razu psychiatrę, a cóż dopiero mówić o liczbie rozwodów i dzieci, które nienawidzą rodziców” (Kazn. 5:9, Biblia warszawska; 1 Tym. 6:10).

⁶ Pewna udzielająca się w sporcie zdolna studentka, która w roku 1981 zwyciężyła w zorganizowanym na terenie Nowego Jorku wielkim biegu kobiet na 10 kilometrów, doznała potem takiego rozczarowania, że usiłowała popełnić samobójstwo. „W ostatnich kilku miesiącach pojęłam wiele prawd życiowych”, napisała później. „Oto jedna z nich: Mnóstwo ludzi dąży do perfekcji i do osiągnięcia czegoś w życiu; jednak droga, jaką zmierzają do swego celu, nie zapewnia im prawdziwego zadowolenia. Mnie na przykład nie dały tego ani świetne wyniki w nauce, ani zwycięstwo w biegu, ani też posiadanie zgrabnej sylwetki”. Istotnie, ludzie muszą zrozumieć, że wewnętrzne zadowolenie możliwe jest jedynie na podstawie utrzymywania osobistej więzi z Bogiem, tylko On bowiem potrafi nam zapewnić prawdziwy pokój i szczęście (Ps. 23:1, 6; 16:11).

7. Czy odczuwanie prawdziwej satysfakcji jest uzależnione od wyższego wykształcenia lub zrobienia kariery w świecie?

⁷ Wynika więc stąd wyraźnie, że nie powinieneś dążyć do naśladowania tych, którzy usilnie zabiegają jedynie o rozgłos i bogactwo. Nawet świeccy ludzie pióra przyznają, iż takie sukcesy nie dają głębokiej satysfakcji. Publicysta Bill Reel napisał: „Opuszczasz szkołę wyższą pełen marzeń co do przyszłości. Niestety, większość twoich nadziei obraca się wniwecz. Nie chcę nikogo zniechęcać, powinieneś jednak usłyszeć pewną prawdę: Choćbyś osiągnął upragnione bogactwo — jeśli w ogóle do niego dojdziesz — i choćbyś odniósł sukcesy, do których zmierzasz — jeśli w ogóle się ich doczekasz — to i tak nie sprawią ci one satysfakcji. Wprost przeciwnie: właśnie wtedy, gdy będziesz liczył na upojenie się tryumfem, doznasz uczucia rozczarowania, a nie zadowolenia; przygnębienia, a nie entuzjazmu; rozdrażnienia, a nie spokoju” (New York Daily News, 26 maja 1983).

8. Z jakiego ważnego powodu nie warto się ubiegać o świecką karierę?

⁸ My jednak, którzy pilnie zważamy na znaczenie wydarzeń światowych w świetle proroctw biblijnych, mamy jeszcze o wiele ważniejsze powody, aby robienia kariery w tym świecie nie stawiać na pierwszym miejscu w życiu (Mat. 24:3-14). Jesteśmy w położeniu podobnym do sytuacji osoby, która widzi na budynku napis: „Przedsiębiorstwo w likwidacji”. Czy próbowalibyśmy znaleźć tam zatrudnienie? Na pewno nie! Gdybyśmy natomiast pracowali w takim przedsiębiorstwie, postąpilibyśmy mądrze, rozglądając się za pracą gdzie indziej. A przecież na wszelkich instytucjach obecnego systemu rzeczy wyraźnie widać napis: „Przeznaczone do likwidacji — upadek bliski!” Czyż Biblia nie zapewnia nas, że ten „świat przemija”? (1 Jana 2:17). Postąpimy więc rozsądnie, wystrzegając się naśladowania tych, którzy z nim tak mocno związali swój los.

JAKIEJ RADY USŁUCHAĆ?

9. Jakie świeckie rady mogą ci dawać ludzie, którzy na pozór pragną twego dobra?

⁹ Życie twoje kształtowane jest nie tylko przez tych, których sam uważasz za wzór, lecz często także przez krewnych i przyjaciół, którzy — jak mówią — „chcą twego dobra”. „Będziesz musiał zarabiać na utrzymanie”, twierdzą. Mogą ci więc doradzać, żebyś zdobył wyższe wykształcenie, ewentualnie nawet stopień naukowy, aby łatwiej znaleźć dobrze płatną pracę. „Pisarz biblijny Łukasz był lekarzem”, mogą nadmienić, „natomiast apostoł Paweł kształcił się u Gamaliela, nauczyciela Prawa” (zob. Kol. 4:14; Dzieje 5:34; 22:3). Zechciej jednak wnikliwiej przeanalizować takie sugestie.

10. Do czego zachęcali Łukasz i Paweł? Co można powiedzieć o ich działalności przed przyjęciem chrystianizmu?

¹⁰ Łukasz nigdy nie zachęcał chrześcijan do wzorowania się na jego wcześniejszej karierze i do obrania zawodu lekarza. Wprost przeciwnie, zalecał kroczenie śladami Jezusa i jego apostołów. Najwidoczniej Łukasz został lekarzem przed poznaniem Chrystusa, natomiast później na pierwszym miejscu w życiu postawił swoją chrześcijańską służbę Bożą. Podobnie rzecz się miała z Pawłem. Zamiast nalegać, by drudzy szli za jego przykładem, tak jak on naśladował Gamaliela, Paweł napisał: „Bierzcie sobie wzór ze mnie, tak jak ja biorę z Chrystusa”. Wiedzę o Chrystusie cenił już wtedy tak wysoko, że swoje dawniejsze dążenia uznał „za stertę śmieci” (1 Kor. 11:1; Filip. 3:8).

11. (a) Co Piotr oświadczył Jezusowi i dlaczego? (b) Jak Jezus na to zareagował?

¹¹ Nie zapominaj o tym, że pod wpływem uczucia nawet osoby, które cię kochają, mogą udzielić ci rad miernej wartości. Kiedy na przykład Jezus zapowiadał, co go spotka w czasie pełnienia służby w Jeruzalem, apostoł Piotr odrzekł: „Zmiłuj się nad sobą, Panie; a wcale nie spotka cię ten los”. Piotr przywiązał się do Jezusa i nie chciał, by zaznał on cierpień. Niemniej Jezus go zganił, świadom faktu, że spełnienie woli Bożej z konieczności będzie związane z udrękami, a nawet śmiercią z rąk przeciwników (Mat. 16:21-23).

12. Co pewne osoby mogą w dobrej wierze radzić młodym i dlaczego?

¹² W podobny sposób rodzice lub przyjaciele mogą ci odradzać prowadzenie życia nacechowanego ofiarnością. Pod naciskiem źle pojętych sentymentów mogą się wstrzymywać od udzielania ci zachęt do przyjęcia jakiegoś skierowania w ramach pełnoczasowej służby pionierskiej, zgłoszenia się do służby misjonarskiej lub ochotniczej pracy w biurze oddziału, prowadzonym przez Świadków Jehowy. Być może powiedzą ci: „Dlaczego raczej się nie ożenisz (wyjdziesz za mąż) i nie zamieszkasz gdzieś w pobliżu?” Albo: „Wiesz przecież, że w Betel trzeba ciężko pracować; chyba będzie lepiej, jeśli zostaniesz z nami”. Innymi słowy, jak to powiedział Piotr: „Zmiłuj się nad sobą”.

13. (a) Jaki zmieniony pogląd wyraził apostoł Piotr? (b) Z czym się wiąże pozostawanie prawdziwym chrześcijaninem?

¹³ Nawet słudzy Jehowy muszą niekiedy korygować swój sposób myślenia. Potrzebował tego również Piotr, który — dokonawszy u siebie niezbędnych zmian — napisał: „Do tego biegu zresztą zostaliście powołani, bo i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście szli dokładnie jego śladami” (1 Piotra 2:21). Prawdziwie chrześcijańskie życie wiąże się z wyrzeczeniami, a nawet cierpieniami. Bieg ten nie jest łatwy, ale jako chrześcijanie jesteśmy powołani do brania w nim udziału. Kto się na to zdecyduje, ‛nie żyje już dla siebie, ale dla tego, który za nas umarł’ (2 Kor. 5:15). Pamiętanie o właściwych wzorcach postępowania pomoże nam wieść życie pełne ofiarności.

PRZYKŁADY GODNE ZAPAMIĘTANIA

14. Jaki wzór dał nam Jezus?

¹⁴ Powinieneś w szczególności mieć stale przed oczami wzór, jakiego dostarczył Jezus. Będąc człowiekiem doskonałym, mógł oczywiście zostać najwybitniejszym sportowcem, muzykiem, lekarzem lub prawnikiem wszystkich czasów. Jezus wszakże skupił całą uwagę na tym, by się podobać niebiańskiemu Ojcu; myślał o tym już w bardzo młodym wieku (Łuk. 2:42-49). Po latach rzekł: „Muszę (...) ogłaszać dobrą nowinę o królestwie Bożym, ponieważ na to zostałem posłany” (Łuk. 4:43). Latem 1986 roku w czasopiśmie religijnym Ministry (Służba Boża) opublikowano list, w którym nadmieniono: „Zbawiciel nasz lubił oddalać się od tłumów, a potem chodził od domu do domu, by łowić dusze. Ze szczególnym upodobaniem przemawiał do pojedynczej duszy. Mógł wówczas obficie przelewać w nią prawdę o miłości Bożej” (Łuk. 10:1-16).

15. (a) Dlaczego praca od domu do domu stanowi istne wyzwanie? (b) Co potwierdza skuteczność tej służby, pełnionej przez młodzież?

¹⁵ Nie ulega wątpliwości, że głoszenie od domu do domu nie jest rzeczą łatwą. Trzeba pilnie studiować, aby zrozumieć dobrą nowinę o Królestwie, konieczne są też wysiłki, by przygotować skuteczne sposoby jej przedstawiania. Służba ta wymaga ponadto odwagi, gdyż większość mieszkańców nie okazuje zainteresowania, a niektórzy wręcz zachowują się wrogo. Jednakże praca ta, wykonywana przez was młodych, przynosi wspaniałe rezultaty; świadczy o tym poniższa wzmianka na łamach włoskiej gazety kościelnej La Voce. Autor jej wyznał: „Osobiście lubię Świadków Jehowy”, którzy, jak wyjaśnił, „przychodzą i odwiedzają nas po domach”. Z uznaniem podkreślił: „Ci przynajmniej, których poznałem, zachowują się nienagannie i przemawiają łagodnym głosem; są to zarazem ludzie przystojni i przeważnie młodzi. Uroda i młodość, tak pokazane, mają ogromną moc przekonywania”.

16. (a) Za udział w jakiej pracy młodzi zasługują na pochwałę? (b) Jak wygląda społeczność Świadków Jehowy w porównaniu z kościołami, jeśli chodzi o wykonywanie najważniejszego dzieła na ziemi?

¹⁶ Młodym, którzy sobie za wzór stawiają Chrystusa, z całą pewnością należy się pochwała! W samych Stanach Zjednoczonych służbę pionierską pełni ponad 12 000 młodzieży w wieku do 25 lat, a dziesiątki tysięcy takich osób czynią to w innych krajach (Ps. 110:3). Bądź przekonany, że wśród prac, jakie mógłbyś podjąć, nie ma ważniejszej od tej działalności! Nawet publicysta ze wspomnianego już czasopisma Ministry oświadczył: „Bóg powiada, że najistotniejsze znaczenie ma chodzenie od domu do domu i łowienie dusz”; potem zapytał: „A co ty o tym sądzisz? Ile takich odwiedzin dokonaliśmy ty i ja? W każdym razie nie zauważyłem, by w MINISTRY często wspominano o tego rodzaju pracy”. Czy nie powinniśmy być wdzięczni za to, że mamy łączność z organizacją, która kładzie nacisk na obowiązek naśladowania Jezusa w działalności kaznodziejskiej.

17. Czego dokonał Tymoteusz, będąc prawdopodobnie jeszcze kilkunastolatkiem? Skąd wiadomo, że w tym czasie mógł być tak młody?

¹⁷ Skoro na to, jak pokierujesz swoim życiem, niemały wpływ mogą wywrzeć ludzie, których podziwiasz, staraj się pogłębić w sobie szacunek dla postawy wzorowanej na młodym Tymoteuszu. Urodził się on krótko przed śmiercią Jezusa, a będąc młodzieńcem opuścił rodzinę i przyłączył się do apostoła Pawła w jego drugiej podróży misjonarskiej. Kilka miesięcy później motłoch zmusił Pawła i Sylasa do ucieczki z Tesaloniki, zanim to jednak nastąpiło, zdołali obaj pozyskać pewną liczbę uczniów (Dzieje 16:1-3; 17:1-10, 13-15). Wkrótce potem Paweł wysłał w ten niebezpieczny teren właśnie Tymoteusza, by pocieszył uczniów przechodzących tam ciężkie próby (1 Tes. 3:1-3). Tymoteusz najprawdopodobniej nie miał wtedy jeszcze dwudziestu lat, gdyż jakieś 12 do 14 lat później Paweł dalej mówił o jego „młodości” (1 Tym. 4:12). Czy nie patrzysz z podziwem na takich jak on odważnych i ofiarnych młodzieńców?

18. Dlaczego Paweł postanowił wysłać do Koryntu właśnie Tymoteusza?

¹⁸ Pięć lat po poruczeniu Tymoteuszowi misji umacniania braci w Tesalonice apostoł Paweł napisał z Efezu do Koryntian takie oto słowa: „Bierzcie sobie wzór ze mnie. W tym też celu posyłam do was Tymoteusza (...); on wam przypomni moje metody w dziele Chrystusa Jezusa, jak nauczam wszędzie” (1 Kor. 4:16, 17). Młody Tymoteusz, mając za sobą pięć lat pracy u boku Pawła, dobrze znał jego metody świadczenia. Wiedział, jak apostoł przedstawiał orędzie mieszkańcom Efezu oraz jak ich nauczał „publicznie i od domu do domu” (Dzieje 20:20, 21). Otrzymawszy gruntowną zaprawę w korzystaniu z takich sposobów głoszenia, Tymoteusz mógł być dla zborów wspaniałą podporą!

19. Jak się wypowiedział Paweł o Tymoteuszu po upływie ponad dziesięciu lat ich wspólnej służby?

¹⁹ Mija kolejnych pięć lub sześć lat. Paweł jest uwięziony w Rzymie. Przebywa u niego Tymoteusz, sam dopiero co wypuszczony na wolność (Hebr. 13:23). Wyobraź sobie następującą scenę: Paweł dyktuje list do Filipian, prawdopodobnie korzystając z pomocy Tymoteusza w roli sekretarza. Z namysłem wypowiada słowa: „Spodziewam się w Panu Jezusie wkrótce posłać do was Tymoteusza (...). Nie mam bowiem nikogo innego o usposobieniu przypominającym jego, kto by się szczerze zatroszczył o to, co was dotyczy (...). Ale wiecie, jaki o sobie złożył dowód, że niczym dziecko przy ojcu razem ze mną służył jak niewolnik w krzewieniu dobrej nowiny” (Filip. 1:1; 2:19-22).

20. Pod jakimi względami Tymoteusz dał młodym wspaniały przykład do naśladowania?

²⁰ Młody Tymoteusz z całą pewnością dał wspaniały przykład! Okazał się wiernym, niezawodnym towarzyszem Pawła; trwał przy nim w doli i niedoli, wspierając go w dziele świadczenia i przejawiając gotowość służenia wszędzie, gdzie by go posłano. Zrezygnował z tak zwanego normalnego życia domowego, ileż jednak zadowolenia i satysfakcji przyniosły mu lata spędzone w służbie Bożej! Tymoteusz naprawdę ‛nie żył już dla siebie, ale dla Chrystusa, który za niego umarł’ (2 Kor. 5:15). Czy nie odczuwasz pragnienia, aby pójść w jego ślady?

ŻYJ DLA NOWEGO ŚWIATA BOŻEGO

21. Dlaczego słusznie można twierdzić, że Tymoteusz był usposobiony duchowo?

²¹ Tymoteusz w gruncie rzeczy żył z myślą o nowym świecie Bożym. Nie koncentrował się na chwili bieżącej, lecz starał się kłaść nacisk na dobrodziejstwa o nieprzemijającej wartości (Mat. 6:19-21). Ojciec Tymoteusza, będący Grekiem i najwidoczniej człowiekiem niewierzącym, mógł nakłaniać syna do zdobywania wyższego wykształcenia i zrobienia kariery w świecie. Jednakże dzięki pouczeniom otrzymanym od bogobojnej matki oraz babki Tymoteusz związał się ze zborem chrześcijańskim. Dążył do celów duchowych, pozostając też przynajmniej przez jakiś czas w stanie wolnym, i zdobył odpowiednie kwalifikacje, by służyć u boku apostoła Pawła (2 Tym. 1:5).

22. W jaki sposób pewna broszura zachęca dzisiejszą młodzież do wzorowania się na życiu Tymoteusza?

²² A co można powiedzieć o tobie? Czy wyzyskasz swoją młodość tak jak Tymoteusz? Do takiego spożytkowania życia nawiązuje broszura pt. School and Jehovah’s Witnesses (Świadkowie Jehowy a szkoła), gdzie na temat młodych Świadków napisano: „Za główny cel swego życia uważają skuteczne pełnienie służby Bożej, a zdobywanie wykształcenia traktują jako środek do osiągnięcia tegoż celu. Dlatego wybierają na ogół taki rodzaj szkoły, żeby w dzisiejszym świecie zapewnić sobie utrzymanie. Wielu zapisuje się na naukę rzemiosła albo do szkół zawodowych. Po ukończeniu nauki starają się podjąć pracę umożliwiającą skoncentrowanie się na najważniejszym zawodzie — na chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej”.

23. Dlaczego chrześcijańska młodzież nie powinna mieć trudności z udzieleniem odpowiedzi na pytanie: Jak pokieruję swym życiem?

²³ Jeżeli naprawdę doceniasz wszystko, co uczynił dla ciebie Jehowa Bóg oraz Jego Syn, to nie powinieneś mieć kłopotów z udzieleniem odpowiedzi na pytanie: „Jak pokieruję swoim życiem?” Zamiast żyć z myślą o sobie i własnych przyjemnościach, oddasz się pełnieniu woli Bożej. Staniesz się człowiekiem uduchowionym, jak niegdyś Tymoteusz.

Młodzi, czy robicie postępy pod względem duchowym?

„Rozmyślaj nad tymi rzeczami, bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:15).

1, 2. Co znaczy, a czego nie oznacza robienie postępów pod względem duchowym?

CO TO znaczy robić postępy pod względem duchowym? Trzeba brać przykład z młodego Jezusa i Tymoteusza, którzy sprawy duchowe stawiali na pierwszym miejscu. Jeżeli się rozwijasz pod względem duchowym, to będziesz wiedział, jak pokierować swoim życiem. Nie powiesz: Zacznę poważnie myśleć o służeniu Jehowie, gdy całkiem dorosnę. Wprost przeciwnie — będziesz Mu służyć już teraz!

² Z drugiej strony nastawienie się na osiąganie postępów duchowych nie oznacza, żebyś żył jak zakonnik, popisywał się swoją religijnością, ani też byś stał się molem książkowym; wcale nie musisz być posępny ani stale uroczysty w obejściu, nie musisz unikać wszelkiego towarzystwa (Jana 2:1-10). Jehowa to szczęśliwy Bóg, który pragnie, by Jego ziemskie dzieci także czuły się szczęśliwe. Dlatego umiarkowane zajmowanie się sportem i poświęcanie czasu na zajęcia rekreacyjne spotyka się z Jego uznaniem (1 Tym. 1:11; 4:8).

JEDNYM Z DOWODÓW — CHRZEST

3. Kiedy Tymoteusz prawdopodobnie dał się ochrzcić?

³ Podjęcie przez młodą osobę przygotowań do chrztu oraz sam ten akt świadczą o tym, iż rozwija się ona pod względem duchowym. Jeżeli Tymoteusz, jak wspomniano, nie miał jeszcze dwudziestu lat, gdy zaczął towarzyszyć apostołowi Pawłowi w działalności misjonarskiej, to najprawdopodobniej został ochrzczony w wieku szesnastu lat lub jeszcze wcześniej. Od dzieciństwa pouczany był z Pisma Świętego, a gdy już posiadł dostateczną wiedzę i potrafił ją docenić, nie zwlekał ze zgłoszeniem się do chrztu (2 Tym. 3:15).

4. Z jakim pytaniem zwrócono się do Filipa? Dlaczego spełnił on prośbę pytającego, który przecież dopiero co dowiedział się o Chrystusie?

⁴ A co z wami młodocianymi, których wyuczono na podstawie Biblii? Czy zadaliście sobie pytanie: „Cóż stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?” W pierwszym stuleciu naszej ery pytanie takie postawił pewien mężczyzna dobrze znający Pisma, gdy tylko się dowiedział, kto jest Chrystusem. Co prawda człowiek ten nie przyswoił sobie jeszcze całej dostępnej wiedzy o zamierzeniu Bożym, jakże wysoko zaczął jednak cenić to, co już wiedział! Uczeń Filip nie znalazł więc żadnego uzasadnionego powodu, by mu odmówić chrztu (Dzieje 8:26-39, Biblia warszawska).

5. Jakim wymaganiom musisz sprostać, żebyś mógł zostać ochrzczony?

⁵ A co ciebie powstrzymuje od chrztu? Chcąc się do niego nadawać, musisz oczywiście rozumieć, co się z tym aktem wiąże. Musisz szczerze pragnąć służyć Jehowie i to z miłości do Niego. Musisz też osobiście Mu się oddać w modlitwie. Ponadto musisz stosować się do Bożych mierników moralnych i mieć odpowiednie doświadczenie w krzewieniu swej wiary wśród innych. Jeżeli spełniasz te wymagania, to jest rzeczą ważną, byś uczynił następny krok i zgłosił się do chrztu (Mat. 28:19, 20; Dzieje 2:38).

6. Z czym można porównać chrzest? Co należy po nim dalej robić?

⁶ Chociaż chrzest świadczy o postępach pod względem duchowym, to jednak nie zapominaj, że jest to dopiero jeden z pierwszych kroków. Oddawszy się Jehowie, stałeś się cudzoziemcem w tym starym świecie, rządzonym przez Szatana. Oddanie takie można więc przyrównać do złożenia wniosku o życie wieczne w nowym systemie Bożym, a oficjalna ceremonia chrztu to w gruncie rzeczy potwierdzenie tego faktu wobec świadków (Jana 12:31; Hebr. 11:13). Od tej pory musisz wiernie trzymać się swego ślubu oddania, bo tylko pod tym warunkiem otrzymasz od Boga dar życia wiecznego (Rzym. 6:23).

TRYB ŻYCIA POTWIERDZENIEM POSTĘPÓW

7. Jaki związek zachodzi między twą postawą wobec spraw tego świata a twoimi postępami w życiu duchowym?

⁷ Postępy pod względem duchowym albo ich brak znajdują też odbicie w twoim stosunku do spraw tego świata. Co do nich należy? Na przykład niefrasobliwe podejście do życia, zażywanie narkotyków, swoboda seksualna, niemoralne filmy, deprawująca muzyka, nieprzyzwoite rozmowy, zmysłowe tańce, pycha narodowa lub rasowa i tym podobne rzeczy (1 Jana 2:16; Efez. 5:3-5). Na baczności muszą się mieć zwłaszcza młodzi. Pamiętaj, że twoja postawa wobec spraw tego typu świadczy o stanie twego zdrowia duchowego (Prz. 20:11).

8. Dlaczego niektórzy młodzi nie chcą się zdecydować na chrzest?

⁸ Szatan zabiega o to, by niemoralne praktyki obecnego świata wyglądały bardzo ponętnie. Pewien piętnastolatek wyznał: „Im częściej oglądamy w telewizji, co się wyrabia z seksem i narkotykami, tym bardziej wydaje się to należeć do normalnego życia”. Młodym osobom nie biorącym udziału w poczynaniach tego świata daje się do zrozumienia, że są jakieś dziwne i że je omija cała radość życia. Czy i ty pomyślałeś kiedyś w ten sposób? Zdarza się to niektórym kilkunastolatkom, utrzymującym kontakt ze zborem. Tacy są niezdecydowani. Kiedy jednego z nich zagadnięto na temat chrztu, odrzekł: Nie chciałem dotąd dać się ochrzcić, bo jeszcze mógłbym zrobić coś, za co zostałbym wykluczony. A jednak nie należy zwlekać z dokonaniem wyboru, utykając bez końca między dwiema skrajnościami. Prorok Boży powiedział kiedyś: „Jeżeli Jehowa jest prawdziwym Bogiem, podążajcie za Nim; a jeśli Baal — idźcie za nim” (1 Król. 18:21).

9. Przed czym chroni robienie postępów pod względem duchowym?

⁹ W gruncie rzeczy jeśli trzymasz się z dala od niemoralnych postępków świata, to jedynie omija cię całe mnóstwo kłopotów. „Ogarnęło mnie uczucie ogromnej odrazy oraz żalu za to, co zrobiłam poprzednio”, wyznała pewna kobieta. „Poniżyłam się tylko i okpiłam siebie oraz dziecko, które miałam urodzić”. Istotnie, zewnętrzny urok i cały blichtr diabelskiego systemu rzeczy to tylko złudzenie, oszustwo. Nie przedstawia on żadnej wartości. Do skutków naśladowania tego świata należą: nieślubne dzieci, rozbite rodziny, choroby przenoszone drogą płciową oraz niewymowne zmartwienia i gorzkie rozczarowania. Usłuchaj więc dobrej rady i nastrój się na robienie postępów w sensie duchowym. ‛Odwróć się od tego, co złe, i czyń dobrze’ (1 Piotra 3:11).

10. Na jakie napomnienie i przykłady będą zważać młodzi, którzy wolą robić postępy duchowe?

¹⁰ Młodzież rozwijająca się pod względem duchowym usłucha napomnienia, udzielonego przez apostoła Pawła: „Bądźcie niemowlętami co do zła; natomiast w rozumowaniu stańcie się całkiem dorośli” (1 Kor. 14:20). Młody Tymoteusz niewątpliwie kierował się tą radą. Czy potrafisz go sobie wyobrazić, jak szuka towarzystwa wyuzdanych, świeckich rówieśników? Na pewno nie! Obracał się w gronie sług Bożych (Prz. 13:20). Weź go sobie za wzór. Zanim się zaangażujesz w jakieś podejrzane poczynania, zastanów się: Czy Jezus lub Tymoteusz też by tak postąpił?

POTWIERDZENIE PRZEZ STUDIOWANIE BIBLII

11. Jakich perspektyw nie dostrzega przed sobą młodzież tego świata? Jak można je uzyskać i utrzymać?

¹¹ W pewnym artykule nadesłanym z Włoch, a opublikowanym na łamach World Press Review, przyznano: „Młodzi są z dnia na dzień coraz bardziej zawiedzeni i rozgoryczeni, i nikt nie umie nakreślić im zachęcających widoków na przyszłość”. Zaślepieni ludzie należący do szatańskiego świata nie potrafią sobie wyobrazić nowego porządku, obiecanego przez Boga, ani chwalebnej przyszłości czekającej tych, którzy się okażą godni życia w tamtych warunkach (2 Kor. 4:4; Prz. 29:18; 2 Piotra 3:13). Jednakże młodzież robiąca postępy pod względem duchowym ma taką wizję, która dzięki regularnemu studiowaniu Biblii jasno i wyraźnie rysuje się w jej umyśle.

12. (a) Jak musimy dążyć do nabycia wiedzy o Bogu? (b) Dlaczego osiągnięcie tej wiedzy zasługuje na wysiłek?

¹² Czy nowy świat Boży jest dla ciebie czymś realnym? Może tak być, lecz z twojej strony są do tego potrzebne rzetelne starania. Musisz wzniecić w sobie silne pragnienie zrozumienia Biblii, dzięki czemu ‛będziesz go szukać jak srebra i tropić jak skarby ukryte’ (Prz. 2:1-6). Co każe poszukiwaczowi skarbów szukać i kopać, niekiedy przez wiele lat? Namiętne pożądanie bogactwa, jakie spodziewa się osiągnąć. A przecież wiedza jest o wiele cenniejsza niż wszelkie dobra materialne! „To znaczy życie wieczne”, oświadczył Jezus: „nabywanie przez nich wiedzy o Tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie” (Jana 17:3). Jeżeli naprawdę wierzysz jego słowom, to zajmiesz się pilnym studiowaniem Biblii. W nagrodę uzyskasz coś znacznie bardziej wartościowego od najdroższych klejnotów (Prz. 3:13-18).

13. Jakie sugestie dotyczące studiowania uwzględnią młodzi, którym zależy na postępach duchowych?

¹³ Przekonasz się, że im więcej człowiek studiuje, tym mocniej rośnie jego apetyt na pokarm duchowy. Opanuj skuteczne metody zgłębiania wiedzy. Nie poprzestawaj na zwykłym podkreślaniu odpowiedzi; odszukuj podane wersety biblijne i zaglądaj do innych związanych z danym tematem, korzystając z odsyłaczy. Możesz też wszcząć dodatkowe badania, posłużywszy się na przykład skorowidzami obejmującymi poszczególne roczniki Strażnic lub zamieszczonymi w niektórych książkach Towarzystwa. Przemyśl, do czego się odnosi rozpatrywany materiał i jak można go spożytkować w praktyce. Rozmawiaj z drugimi o tym, czego się dowiadujesz. Dzięki temu główne myśli lepiej utkwią ci w pamięci, zachęcisz też innych do podobnych badań. Jeżeli naprawdę przyłożysz się do pracy, wykażesz tym, że sobie wziąłeś do serca radę, jakiej udzielono młodemu Tymoteuszowi: „Rozmyślaj nad tymi rzeczami, bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:15; 2 Tym. 2:15).

POSTĘPY WIDOCZNE NA ZEBRANIACH I W SŁUŻBIE

14. Dzięki czemu zebrania chrześcijańskie stają się przyjemniejsze? W jaki sposób możesz na nich zachęcać drugich?

¹⁴ Kiedy znajdujesz zadowolenie w studiowaniu Biblii i starannie się przygotowujesz do zebrań chrześcijańskich, sprawiają ci one większą przyjemność (Ps. 122:1; Hebr. 2:12). Chętniej wtedy się zgłaszasz, gdy następują punkty z udziałem słuchaczy, i przyjmujesz zadania w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej. W związku z zebraniami nadarzają się jednak jeszcze inne sposobności do wprowadzenia w czyn zalecenia, by ‛zachęcać się wzajemnie’ oraz „pobudzać do miłości i dobrych uczynków” (Hebr. 10:24, 25). Czy na przykład występujesz z inicjatywą w rozpoczynaniu rozmów z drugimi? Przyjazne: „Dzień dobry! Cieszę się, że cię znów widzę!” albo szczere zapytanie: „Jak się czujesz?” — może podziałać bardzo pokrzepiająco, zwłaszcza gdy pada z ust młodej osoby.

15. Jak mógłbyś się zgłosić do wykonywania różnych pożytecznych prac? Dlaczego warto mieć w pamięci przykład Chrystusa?

¹⁵ Funkcjonowanie zboru wymaga wiele pracy. Czy chciałbyś brać w niej udział? Młody Tymoteusz najprawdopodobniej świadczył Pawłowi sporo cennych usług: załatwiał sprawunki, dbał o zaopatrzenie, przekazywał informacje i tak dalej. Jeżeli dotąd jeszcze tego nie zrobiłeś, wspomnij teraz braciom starszym, że jesteś gotów służyć pomocą. Być może zostaniesz poproszony o doręczanie kartek z przydziałem punktów w programie zebrań, zadbanie o czystość sali albo o wykonanie innych czynności. Nie zapominaj, że Chrystus umył swoim uczniom nogi; człowiek rozwijający się pod względem duchowym nie uważa więc żadnej pracy za uwłaczającą jego godności (Jana 13:4, 5).

16. Jaka działalność jest według pewnego katolickiego czasopisma powinnością chrześcijańską?

¹⁶ Jeżeli przyjrzymy się innym religiom, łatwo stwierdzimy, że naprawdę możemy być wdzięczni za szkolenie, z jakiego korzystamy na naszych zebraniach — szkolenie w związku z najważniejszym dzisiaj dziełem głoszenia. We wrześniu 1986 roku zamieszczono na łamach pisma U.S. Catholic następującą wypowiedź Kennetha Guenterta: „Dorastałem w czasach, gdy katolików nie zachęcano do czytania Biblii, gdyż mogłyby im przyjść do głowy dziwne pomysły, na przykład taki, że chrześcijanie powinni chodzić i pukać do wszystkich drzwi, próbując nawracać ludzi. Później przyszedł Drugi Sobór Watykański i zacząłem czytać Biblię. No i stało się; obecnie uważam, iż chrześcijanie rzeczywiście powinni pukać do wszystkich drzwi i próbować nawracać ludzi”. Następnie dodał jeszcze: „Oczywiście nie chcę przez to powiedzieć, iż jest mi z tym przeświadczeniem bardzo wygodnie; jednak kto przeczyta Nowy Testament, ten po prostu musi dojść do takiego wniosku” (Mat. 10:11-13; Łuk. 10:1-6; Dzieje 20:20, 21).

17. Co możesz zrobić, żeby głoszenie dawało ci więcej zadowolenia?

¹⁷ Istotnie, pierwsi chrześcijanie aktywnie uczestniczyli w głoszeniu od domu do domu, a młodzieńcy, tacy jak Tymoteusz, najwidoczniej wyruszali do tej służby razem z osobami starszymi. Trzeba jednak przyznać, że obecnie nie każdy uważa tę pracę za najradośniejszą. Dlaczego tak się dzieje? Jednym z czynników jest biegłość. Jeżeli na przykład dobrze sobie radzisz w jakiejś zabawie lub sporcie, to czy nie znajdujesz w tym większej przyjemności? Bardzo podobnie rzecz ma się z naszą służbą kaznodziejską. Kiedy nabierzesz wprawy w posługiwaniu się Biblią i prowadzeniu rozmów na tematy biblijne, wówczas służba naprawdę będzie ci sprawiać radość, zwłaszcza gdy znajdziesz kogoś, z kim można się podzielić życiodajną wiedzą. Dąż więc do postępów pod względem duchowym! Ćwicz w praktyce swoje sposoby przedstawiania dobrej nowiny od domu do domu. Korzystaj z cudzych doświadczeń. Błagaj o pomoc Jehowę (Łuk. 11:13).

POSTĘPY DZIĘKI KONTAKTOM Z OSOBAMI STARSZYMI

18. Jakie kontakty z osobami starszymi cieszyły Jezusa i Tymoteusza?

¹⁸ Jezus miał zaledwie 12 lat, gdy z radością spędzał czas w gronie starszych ludzi, rozstrząsając z nimi sprawy duchowe. Pewnego razu rodzice odnaleźli go „w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania” (Łuk. 2:46, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Podobnie było z Tymoteuszem. Kiedy apostoł Paweł ze współpracownikami odwiedził Listrę, Tymoteusz najwidoczniej cenił sobie ich towarzystwo i z wielką uwagą przysłuchiwał się naukom, które głosili. Pozostawał też w bliskich stosunkach z miejscowymi braćmi, oni zaś wyrażali się o nim z dużym uznaniem (Dzieje 16:1-3).

19. Głównie z jakiego powodu Paweł wybrał Tymoteusza na towarzysza podróży? Pod jakim względem okazał się on pomocą?

¹⁹ Mimo iż Tymoteusz ochoczo spełniał na rzecz drugich różne zwyczajne posługi, to jednak Paweł obrał go za towarzysza podróży szczególnie z uwagi na jego umiejętność zaspokajania potrzeb duchowych innych ludzi. Z tego też głównie względu Paweł, gdy przez motłoch został zmuszony do opuszczenia Tesaloniki, wysłał tam młodego Tymoteusza, by pocieszył i umocnił nowo pozyskanych uczniów. Widać więc, że młodzieniec ten nie tylko pilnie się uczył od starszych osób i chętnie przebywał w ich towarzystwie, ale też okazywał się dla nich prawdziwą pomocą pod względem duchowym (Dzieje 17:1-10; 1 Tes. 3:1-3).

20. Co mądrego możesz zrobić? Jakie przysługi mógłbyś wyświadczać starszym ludziom?

²⁰ Postąpisz mądrze, gdy pójdziesz w ślady Jezusa i Tymoteusza oraz będziesz skwapliwie korzystać z doświadczenia i wiedzy starszych. Szukaj ich towarzystwa, zadawaj im pytania. Ale swój postęp duchowy wykazuj także przez spieszenie im z pomocą. Czy jest ktoś w podeszłym wieku albo niepełnosprawny, kto byłby wdzięczny, gdybyś porobił mu zakupy lub wyświadczył jakąś inną przysługę? Być może wystarczy, że go odwiedzisz, coś mu przeczytasz i podzielisz się tym, co przeżyłeś w służbie.

ROLA RODZICÓW I INNYCH OSÓB

21. Jak ważną rolę mają do odegrania rodzice? Czego nie da się przecenić?

²¹ Zdrowie duchowe młodzieży w znacznym stopniu uzależnione jest od pouczeń i przykładu ze strony rodziców (Prz. 22:6). Jezus z pewnością odniósł korzyści ze wskazówek, jakich mu udzielali jego bogobojni rodzice ziemscy (Łuk. 2:51, 52). Tymoteusz zaś na pewno nie zrobiłby w młodym wieku takich postępów pod względem duchowym, gdyby nie był odpowiednio zaprawiany przez matkę i babkę (2 Tym. 1:5; 3:15). Wartości regularnego wpajania prawd z Biblii wprost nie da się przecenić! Czy jako rodzice wywiązujecie się z tej powinności? Czy nie jest ona zaniedbywana?

22. (a) Jak to wpływa na dzieci, gdy rodzice wysoko cenią rodzinne studium biblijne? (b) Jaki kierunek rodzice powinni nadać swoim dzieciom?

²² Pewien młody mężczyzna, pracujący w głównym ośrodku działalności Świadków Jehowy, wyjaśnia, że przez wszystkie lata jego dorastania nieodłącznym składnikiem życia rodzinnego było w domu cotygodniowe studium biblijne z dziećmi. „Czasami tato bywał tak zmęczony pracą, że z trudem powstrzymywał się od zaśnięcia. Mimo to studium się odbywało i tym bardziej docenialiśmy jego wagę”. Rodzice — niepodobna, by wasze pociechy ceniły sprawy duchowe, jeśli nie będą one mieć znaczenia dla was. Wytknijcie więc swoim dzieciom takie cele, jak służba pionierska lub misjonarska albo praca w domu Betel. Pomóżcie im zrozumieć, że służenie Bogu to droga ku przyszłości, natomiast kariera w tym świecie nie otwiera żadnych realnych perspektyw (por. 1 Sam. 1:26-28).

23. Jak inni członkowie zboru mogą pomagać młodym w robieniu postępów pod względem duchowym?

²³ Osoby postronne także mogą pomóc młodzieży w robieniu postępów pod względem duchowym. Postanówmy sobie rozmawiać z młodymi przy okazji zebrań. Spróbujmy też zapraszać ich do współpracy w niektórych zadaniach. Ktoś ze starszych zboru mógłby za zgodą rodziców zabrać ze sobą takiego młodego na wycieczkę albo gdy jedzie gdzieś z wykładem (Hioba 31:16-18). Rzecz na pozór nieistotna może znaczyć wiele. Pewien nadzorca podróżujący ujrzawszy młodzieńca, który słuchał jego przemówienia, lecz nie miał Biblii, podarował mu potem egzemplarz Pisma Świętego. Na chłopcu zrobił wrażenie nie tylko prezent, lecz także sam fakt, że ktoś się nim zainteresował. Po upływie z górą 30 lat, będąc już starszym w zborze, w dalszym ciągu ze wzruszeniem wspomina serdeczny gest tamtego brata.

24. Jaki fakt budzi wręcz wzruszenie? Do czego powinniśmy zmierzać?

²⁴ Czyż nie jest dla nas wszystkich pokrzepieniem świadomość, że całe setki tysięcy „młodzieńców niby krople rosy” niosą ludziom orzeźwiające orędzie Królestwa i że wcale nie mniejsza liczba dziewcząt tworzy wielki „zastęp zwiastunek dobrej wieści”? Oby wszyscy oni pilnie przykładali się do robienia postępów pod względem duchowym, a każdy z nas niech im pomaga w osiągnięciu tego celu (Ps. 110:3; 68:12, Bw).

PYTANIA DO POWTÓRKI:

◼ Co może pomóc młodemu człowiekowi w powzięciu decyzji, kiedy się zgłosić do chrztu?

◼ Dlaczego postępowanie młodych jest dobrym miernikiem ich rozwoju duchowego?

◼ Co pomoże młodym cieszyć się z udziału w zebraniach i służbie polowej?

◼ Jakie stosunki powinni utrzymywać młodzi ze starszymi osobami?

◼ Jak rodzice i inni dorośli mogą dopomagać młodym?

[Ilustracja na stronie 14]

Co cię powstrzymuje od zgłoszenia się do chrztu?

Malec oddaje cześć Jehowie

DZIECI, które gorąco pragną służyć Jehowie, mają liczne sposobności do dawania świadectwa. Dowodzi tego przeżycie pięcioletniego chłopca z zachodniej Kenii (Kazn. 12:1).

Matka zadała mu pytanie: „Kim chciałbyś być, gdy dorośniesz?” Ponieważ synek obserwował pioniera specjalnego w zborze, odrzekł: „Chcę zostać pionierem specjalnym jak brat F.” Matka odparła: „Ale to niemożliwe; nie możesz być nawet pionierem stałym, bo nie prowadzisz studium biblijnego”. Chłopczyk zapytał: „W takim razie co mam zrobić?” Matka podsunęła mu myśl, żeby spróbował zapoznać swych rówieśników z książką Mój zbiór opowieści biblijnych.

Malec wziął swój egzemplarz tej publikacji, udał się do kolegów i zaczął ich zapraszać na studium biblijne. Co z tego wynikło?

Zebrał grupę dziesięciorga dzieci, które zgodziły się z nim studiować. Podczas studium posługiwał się ilustracjami, zadawał dużo pytań, a na koniec przeprowadzał powtórkę. Jeśli dzieci nie umiały odpowiedzieć, ponownie omawiał materiał. Matka mówi, że prawdziwą radość sprawiał jej widok tych dzieci, gdy siedziały na ziemi przed domem i razem studiowały Biblię! Kiedy jej pięcioletni synek zadawał pytania, wszystkie podnosiły ręce i chciały odpowiadać.

Dodatkową radością dla matki, jak również dla zboru, było to, że ośmioro z tej grupki zaczęło przychodzić na zebrania zborowe. Pozostałych dwoje było jeszcze za małych. A wszystko dzięki temu, że pięcioletni malec chciał wysławiać Jehowę i pomagać drugim.