„Bestie ziemi”

24, 25. (a) Do jakich „bestii” nawiązywał Ezechiel? (b) Co powiedział Jezus o panoszeniu się takich „bestii” na ziemi podczas jego obecności?

²⁴ Jeżeli w naszych czasach prasa wspomina o dzikich zwierzętach, to zazwyczaj dlatego, że niektóre gatunki są zagrożone lub bliskie wyginięcia. To raczej człowiek jest niebezpieczny dla „bestii ziemi” niż na odwrót. Niemniej ludzie padają czasem ofiarą dzikich zwierząt, na przykład tygrysów w Indiach.

²⁵ Biblia jednak kieruje naszą uwagę na inne bestie, które w ostatnich latach faktycznie szerzą trwogę. Prorok Ezechiel przyrównał do dzikich zwierząt pewnych brutalnych ludzi, pisząc: „Przywódcy pośród niej są jak wilki rozdzierające zdobycz: rozlewają krew, zabijają ludzi, aby osiągnąć niesprawiedliwe zyski” (Ezechiela 22:27, BT). Kiedy Jezus wygłaszał proroctwo o „wzmagającym się bezprawiu”, mówił w gruncie rzeczy o takich „bestiach” grasujących na ziemi podczas jego obecności (Mateusza 24:12). Pisarz biblijny Paweł dodał, że „w dniach ostatecznych” ludzie będą „chciwi, (...) niepowściągliwi, okrutni, nie miłujący tego, co dobre” (2 Tymoteusza 3:1-3, Bw). Czyż nie dzieje się tak od roku 1914?

26-28. Jakie doniesienia z całego świata wskazują, że po ziemi grasują zbrodnicze „bestie”?

²⁶ Z całą pewnością. Może to potwierdzić niemal każdy człowiek, a zwłaszcza mieszkańcy dużych miast. Gdyby ktoś miał wątpliwości, wystarczy się zapoznać z poniższymi doniesieniami. Kolumbia: „W minionym roku policja odnotowała (...) jakieś 10 000 morderstw i 25 000 napadów z bronią w ręku”. Stan Wiktoria w Australii: „Gwałtowny wzrost przestępczości”. USA: „Rekordowa liczba zabójstw w Nowym Jorku”. „W ubiegłym roku Detroit miało najwyższy w kraju wskaźnik morderstw — 58 na 100 000 mieszkańców — i tym samym prześcignęło miasto Gary w stanie Indiana”.

²⁷ Zimbabwe: „Dzieciobójstwo przybrało zastraszające rozmiary”. Brazylia: „Dokonuje się tu tylu przestępstw i tyle ludzi nie rozstaje się z bronią, że wiadomości o napadach nie robią już na nikim wrażenia”. Nowa Zelandia: „Przestępstwa kryminalne i napady na tle seksualnym pozostają główną troską policji”. „Porywczość Nowozelandczyków zasługuje tylko na miano barbarzyństwa”. Hiszpania: „Kraj boryka się z problemem narastającej przestępczości”. Włochy: „Seria zabójstw sygnalizuje, że mafia sycylijska podniosła się po porażce”.

²⁸ To tylko niewielka próbka doniesień, jakie ukazały się w prasie na krótko przed opublikowaniem niniejszej książki. Po świecie bez wątpienia grasują istne „bestie”, przez które ludzie drżą o swe bezpieczeństwo.

Głoszenie dobrej nowiny

29, 30. Jaka sytuacja w chrześcijaństwie stanowi spełnienie proroctwa Jezusa?

²⁹ A jak w trudnych czasach obecności Jezusa miało się powodzić religii? Z jednej strony prorokował on, że nastąpi wzrost aktywności religijnej: „I powstanie wielu fałszywych proroków, i wprowadzą wielu w błąd” (Mateusza 24:11). Z drugiej strony przepowiedział zanik zainteresowania Bogiem wśród ogółu wyznawców chrześcijaństwa, oświadczył bowiem: „U większości ostygnie miłość” (Mateusza 24:12).

³⁰ Słowa te trafnie opisują to, co się obecnie dzieje w chrześcijaństwie. Główne kościoły wszędzie tracą wiernych i podupadają. W Anglii oraz w państwach skandynawskich, stanowiących niegdyś ostoję protestantyzmu, religia jest już niemal martwa. Również Kościół katolicki narzeka na brak księży i spadek popularności. Kwitną natomiast marginalne wyznania. Rozrastają się sekty oparte na religiach Wschodu, a zachłanni kaznodzieje telewizyjni wyłudzają od ludzi miliony dolarów.

31. Co zgodnie z przepowiednią Jezusa ułatwia nam dziś zidentyfikowanie prawdziwych chrześcijan?

³¹ A co można powiedzieć o prawdziwym chrystianizmie, religii założonej przez Jezusa i głoszonej przez jego apostołów? Miała ona istnieć podczas jego obecności, ale jak ją rozpoznać? Chrystianizm posiada wiele cech charakterystycznych, a jedną z nich wymienił Jezus w swym wielkim proroctwie: otóż prawdziwi chrześcijanie mieli się zajmować ogólnoświatową działalnością kaznodziejską. Oznajmił: „A ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; i wtedy nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14).

32. Które ugrupowanie jako jedyne spełnia proroctwo Jezusa z Mateusza 24:14?

³² Głoszenie to odbywa się obecnie, i to na ogromną skalę! Ugrupowanie religijne noszące nazwę Świadków Jehowy prowadzi najrozleglejszą działalność kaznodziejską w dziejach chrystianizmu (Izajasza 43:10, 12). Do tej ogólnoziemskiej kampanii głoszenia Świadkowie Jehowy przygotowywali się już w roku 1919, gdy główne religie chrześcijaństwa mieszały się do polityki, popierając skazaną na niepowodzenie Ligę Narodów.

33, 34. Na jaką skalę głoszona jest po całym świecie dobra nowina o Królestwie?

³³ Na świecie było wówczas zaledwie 10 000 owych Świadków, wiedzieli oni jednak, jakie dzieło należy wykonać. Odważnie podjęli się głoszenia. Zdawali sobie sprawę, że podział na duchowieństwo i laików pozostaje w sprzeczności z nakazami biblijnymi i pierwowzorem apostolskim. Toteż wszyscy co do jednego zaczęli się szkolić w rozmawianiu z bliźnimi o Królestwie Bożym. Stali się społecznością kaznodziejów.

³⁴ Z biegiem czasu głosiciele ci napotkali ostry sprzeciw. W Europie zwalczały ich rozmaite rządy totalitarne. W USA i w Kanadzie sięgano przeciw nim po środki prawne i podjudzano motłoch. W innych krajach stawili czoło fanatycznym uprzedzeniom religijnym oraz okrutnym prześladowaniom ze strony bezwzględnych dyktatorów. W ostatnich latach muszą się bronić przed panoszącym się wokół duchem sceptycyzmu i pogoni za przyjemnościami. Wytrwali jednak aż do dziś, a jest ich już przeszło 4 miliony w 212 krajach. Dobra nowina jeszcze nigdy nie była głoszona z takim rozmachem, co stanowi niezbity dowód spełniania się tej części znaku!

Co to wszystko oznacza?

35. (a) Dlaczego obecne spełnianie się proroctw dodatkowo dowodzi, że Biblia jest natchniona przez Boga? (b) Co dziś oznacza dla nas pojawienie się znaku podanego przez Jezusa?

³⁵ Nie ulega wątpliwości, że na własne oczy oglądamy wielki znak podany przez Jezusa. Jest to kolejny fakt potwierdzający, iż Biblia rzeczywiście została natchniona przez Boga. Nikt z ludzi nie mógł na tyle lat naprzód przepowiedzieć wydarzeń rozgrywających się w XX wieku. Co więcej, spełnianie się znaku wskazuje, że żyjemy w okresie obecności Jezusa i zakończenia systemu rzeczy (Mateusza 24:3). Jakie to ma znaczenie? Co się wiąże z obecnością Jezusa? I co za system rzeczy dobiega teraz kresu? Chcąc uzyskać odpowiedź na te pytania, musimy się zapoznać z innym ważnym dowodem natchnionego charakteru Biblii — z jej zdumiewającą harmonią wewnętrzną. Zagadnienie to omówimy w następnym rozdziale, z którego dowiemy się też, jak myśl przewodnia Biblii osiągnie niebawem zadziwiający punkt kulminacyjny.

Rozdział 11

Wewnętrzna harmonia Biblii

Wyobraź sobie księgozbiór złożony z 66 utworów napisanych w okresie 1600 lat przez mniej więcej 40 ludzi. Żyli oni w różnych krajach i posługiwali się trzema językami. Pochodzili z różnych środowisk, mieli odmienne zdolności i usposobienie. Ale gdy na koniec ich pisma zebrano razem, okazało się, że tworzą jedną wielką Księgę, w której od pierwszej do ostatniej strony przewija się ten sam temat. Czy nie wydaje się to niemożliwe? A jednak takim właśnie księgozbiorem jest Biblia.

1 (oraz wstęp). Jaka zastanawiająca zgodność stanowi potwierdzenie faktu, że Biblia jest natchniona przez Boga?

NA KAŻDYM szczerym czytelniku Biblii duże wrażenie robi fakt, że choć składa się ona z odrębnych ksiąg, to stanowi jednolitą całość. Od początku do końca popiera oddawanie czci wyłącznie jedynemu, niezmiennemu Bogu, a wszystkie jej księgi rozwijają jedną myśl przewodnią. Ta wewnętrzna harmonia niezbicie dowodzi, iż Biblia rzeczywiście jest Słowem Bożym.

2, 3. Jakie proroctwo wypowiedziane w Edenie dało podstawę do nadziei i w jakich okolicznościach zostało ogłoszone?

² Główny temat Biblii pojawia się już w początkowych rozdziałach pierwszej księgi, noszącej tytuł Księgi Rodzaju lub 1 Mojżeszowej. Czytamy tam, że nasi prarodzice, Adam i Ewa, zostali stworzeni jako ludzie doskonali i osadzeni w rajskim ogrodzie Eden. Tymczasem pewien wąż zakwestionował słuszność praw Bożych i wyrafinowanymi kłamstwami zwabił Ewę na drogę grzechu. W jej ślady poszedł Adam, który także wypowiedział posłuszeństwo Bogu. Co z tego wynikło? Oboje zostali skazani na śmierć i wypędzeni z Edenu. Skutki owego pierwszego buntu odczuwamy po dziś dzień, gdyż po naszych pierwszych rodzicach odziedziczyliśmy grzech i śmierć (Rodzaju 3:1-7, 19, 24; Rzymian 5:12).

³ Jednakże w owej tragicznej chwili Bóg ogłosił proroctwo, które dało podstawę do nadziei. Wprawdzie skierował je do węża, ale uczynił to w obecności Adama i Ewy, którzy mogli przekazać te słowa swym dzieciom. Oznajmił: „Ustanowię też nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a jej nasieniem. On rozgniecie ci głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę” (Rodzaju 3:15; Rzymian 8:20, 21).

4. Jakie postacie wymienił Jehowa w proroctwie podanym w Edenie i jak w ciągu stuleci miały się układać ich stosunki?

⁴ Zwróćmy uwagę, że w tym doniosłym wersecie zostały wymienione cztery postacie: wąż i jego nasienie oraz niewiasta i jej nasienie. W następnych tysiącleciach miały one odgrywać kluczowe role na arenie wydarzeń. Zapowiedziano, że pomiędzy niewiastą i jej nasieniem a wężem i jego nasieniem będzie się utrzymywać nieprzyjaźń łącząca się z nieustannym konfliktem między wielbieniem prawdziwym a fałszywym, między prawością a niegodziwością. W pewnym momencie wąż uzyska pozorną przewagę i zmiażdży piętę nasieniu niewiasty. W końcu jednak rozgniecie ono głowę węża, dzięki czemu po pierwotnym buncie zniknie wszelki ślad, a Bóg zostanie oczyszczony z zarzutów.

5. Skąd wiemy, że to nie Ewa była niewiastą wspomnianą w proroctwie?

⁵ Kim jest niewiasta, a kim wąż? Kogo wyobraża jedno i drugie nasienie? Kiedy Ewa urodziła swego pierwszego syna, Kaina, zawołała: „Wydałam mężczyznę z pomocą Jehowy” (Rodzaju 4:1). Być może sądziła, że to ona jest niewiastą wspomnianą w proroctwie, a jej syn okaże się nasieniem. Ale Kain, podobnie jak wąż, miał niegodziwe usposobienie. Stał się mordercą, zabił bowiem swego młodszego brata Abla (Rodzaju 4:8). Najwyraźniej więc owo proroctwo miało głębsze, symboliczne znaczenie, które mógł objaśnić tylko Bóg. Tak też uczynił, choć odbywało się to stopniowo. Wszystkie 66 ksiąg Pisma Świętego w ten czy inny sposób przyczynia się do wyjawienia sensu pierwszego proroctwa biblijnego.

Kim jest wąż?

6-8. Jakie słowa Jezusa pomagają rozpoznać siłę, która kryła się za wężem? Objaśnij to szerzej.

⁶ Zastanówmy się najpierw, kim jest wąż wymieniony w Księdze Rodzaju 3:15. W sprawozdaniu biblijnym czytamy, że w Edenie zwrócił się do Ewy literalny wąż, ale przecież zwierzęta nie potrafią mówić. Musiała się więc kryć za tym jakaś inna siła. Jaka? Wyraźnie zidentyfikowano ją dopiero w I wieku n.e., podczas ziemskiej służby Jezusa.

⁷ Pewnego razu Jezus rozmawiał z żydowskimi przywódcami religijnymi, którzy zarozumiale chełpili się tym, że są synami Abrahama. Mimo to uparcie sprzeciwiali się prawdzie głoszonej przez Jezusa. Oznajmił im więc: „Ojcem waszym jest Diabeł, a wy chcecie spełniać pragnienia waszego ojca. Ten był zabójcą, gdy rozpoczynał, i nie obstawał przy prawdzie, bo u niego prawdy nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, mówi zgodnie z własnym usposobieniem, gdyż jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (Jana 8:44).

⁸ Dobitne słowa Jezusa trafiały w samo sedno. Nazwał Diabła „zabójcą” i „ojcem kłamstwa”. Pierwsze kłamstwa, o których donosi sprawozdanie biblijne, zostały wypowiedziane przez węża w Edenie. Ten, od kogo pochodziły, istotnie był „ojcem kłamstwa”. Ponadto doprowadziły one do śmierci Adama i Ewy, a więc ów pradawny kłamca stał się zarazem zabójcą. Z tego wynika, że siłą posługującą się wężem w Edenie był w rzeczywistości Szatan Diabeł i że właśnie do niego zwracał się Jehowa w tym starodawnym proroctwie.

9. Skąd się wziął Szatan?

⁹ Niektórzy pytają: Skoro Bóg jest dobry, to dlaczego stworzył kogoś takiego jak Diabeł? Również na to pytanie znajdujemy odpowiedź w słowach Jezusa: „Ten był zabójcą, gdy rozpoczynał”. A zatem ów zwodziciel dopiero w chwili okłamania Ewy zaczął być Szatanem, zresztą sam ten wyraz pochodzi od hebrajskiego słowa „przeciwnik”. Bóg nie stworzył Szatana. To jeden z wiernych przedtem aniołów dopuścił, by w jego sercu rozwinęło się złe pragnienie, wskutek czego stał się Szatanem (Powtórzonego Prawa 32:4; por. Hioba 1:6-12; 2:1-10; Jakuba 1:13-15).

Nasienie węża

10, 11. Jak Jezus i apostoł Jan ułatwili nam rozpoznanie nasienia Węża?

¹⁰ A kim lub czym jest ‛nasienie węża’? Zagadkę tę także możemy rozwiązać na podstawie słów Jezusa. Oświadczył on żydowskim przywódcom religijnym: „Ojcem waszym jest Diabeł, a wy chcecie spełniać pragnienia waszego ojca”. Żydzi ci byli potomkami Abrahama, czym się zresztą pysznili. Jednakże na skutek swego niegodziwego postępowania stali się duchowymi dziećmi Szatana, inicjatora grzechu.

¹¹ Pod koniec I wieku n.e. apostoł Jan niedwuznacznie wyjaśnił w swoim liście, kto wchodzi w skład nasienia Węża, czyli Szatana. Napisał: „Kto trwa w grzechu, pochodzi od Diabła, gdyż Diabeł grzeszy od początku. (...) Dzieci Boże i dzieci Diabła ujawniają się w ten sposób: Kto nie trwa przy sprawiedliwości, nie pochodzi od Boga; tak samo ten, kto nie miłuje swego brata” (1 Jana 3:8, 10). Śmiało można powiedzieć, że w ciągu całych dziejów ludzkości nasienie Węża było niezwykle aktywne.