AMNON

(„godny zaufania; wierny; długotrwały”).

1. Pierworodny syn Dawida, urodzony w Hebronie przez Jizreelitkę Achinoam (2Sm 3:2; 1Kn 3:1).

Amnon zapałał taką namiętnością do pięknej Tamar, rodzonej siostry Absaloma, że aż usychał z miłości. Za radą swego kuzyna Jehonadaba udał, że jest chory, i przekonał króla Dawida, żeby przysłał do jego domu Tamar, która miała w jego obecności przygotować „chleb pocieszenia”. Wykorzystał tę okazję i zgwałcił swą przyrodnią siostrę pomimo jej próśb i argumentów. Sytuacja ta ukazuje, jak bardzo samolubna może być taka namiętna miłość, gdyż po zaspokojeniu swej żądzy Amnon kazał wyrzucić Tamar na zewnątrz jak kogoś odrażającego — niewątpliwie sama jej obecność sprawiała, iż czuł się nieczysty (2Sm 13:1-19).

Absalom, rodzony brat Tamar, znienawidził Amnona za ten czyn i gdy dwa lata później urządził ucztę z okazji strzyżenia owiec, kazał swym sługom zabić Amnona, który ‛rozweselił się od wina’ (2Sm 13:20-29). Ponieważ Amnon, jako najstarszy syn Dawida, był prawowitym następcą tronu, jego śmierć mogła się wydawać Absalomowi korzystna także z tego względu, że zwiększała jego szanse na zdobycie władzy królewskiej. Wydarzenie to oznaczało początek spełniania się proroctwa Natana wypowiedzianego po grzechu Dawida z żoną Uriasza (2Sm 12:10; zob. ABSALOM).

2. Pierwszy z czterech synów Szimona z plemienia Judy (1Kn 4:1, 20).