się sabat. Po sabacie, świtem pierwszego dnia tygodnia, przyniosły to wszystko do grobowca (Mt 28:1; Mk 15:47; 16:1, 2; Łk 23:55, 56; 24:1). Ujrzawszy, że jest on otwarty i najwyraźniej pusty, Maria natychmiast pośpieszyła zanieść tę nowinę Piotrowi i Janowi, którzy zaraz pobiegli do grobu (Jn 20:1-4). Kiedy tam wróciła, Piotr z Janem zdążyli już odejść; zajrzała do środka i ku swemu zdumieniu zobaczyła dwóch aniołów odzianych na biało. Potem się odwróciła i zauważyła stojącego mężczyznę. Myśląc, że to ogrodnik, zapytała, gdzie jest ciało, żeby mogła się nim zająć. Ale gdy Jezus do niej rzekł: „Mario!”, od razu go rozpoznała i odruchowo objęła, wołając: „Rabbuni!” Nie było jednak czasu na serdeczności. Jezus miał pozostać z nimi tylko na krótko. Polecił Marii jak najszybciej powiadomić innych uczniów, że zmartwychwstał, i przekazać im jego słowa: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego” (Jn 20:11-18).

4. „Druga Maria”. Żona Klopasa (Alfeusza) (zob. KLOPAS) i matka Jakuba Mniejszego oraz Jozesa (Mt 27:56, 61; Jn 19:25). Jak głosi tradycja, niepoparta wszakże żadną wzmianką biblijną, Klopas był bratem Józefa, przybranego ojca Jezusa. W takim wypadku owa Maria byłaby ciotką Jezusa, a jej synowie — jego kuzynami.

Maria ta należała do kobiet, które „już od Galilei towarzyszyły Jezusowi, aby mu usługiwać”, a potem widziały, jak zawieszono go na palu (Mt 27:55; Mk 15:40, 41). Razem z Marią Magdaleną pozostała przed grobem owego smutnego popołudnia 14 Nisan (Mt 27:61). Na trzeci dzień obie wraz z innymi kobietami wróciły tam z wonnymi korzeniami i olejkami, chcąc natrzeć ciało Jezusa, i z przerażeniem stwierdziły, że grób jest otwarty. Wówczas anioł wyjaśnił im, iż Chrystus powstał z martwych, i polecił: „Idźcie, powiedzcie jego uczniom” (Mk 16:1-7; Mt 28:1-7; Łk 24:1-10). Gdy były w drodze, ukazał im się zmartwychwstały Jezus (Mt 28:8, 9).

5. Maria, matka Jana Marka i ciotka Barnabasa (Dz 12:12; Kol 4:10). W jej domu odbywały się zebrania jerozolimskiego zboru pierwszych chrześcijan. Jej syn Marek był bliskim towarzyszem apostoła Piotra, który najwyraźniej bardzo się przyczynił do jego rozwoju duchowego, gdyż napisał o nim: „Marek, mój syn” (1Pt 5:13). Kiedy Piotr został uwolniony z więzienia, do którego wtrącił go Herod Agryppa I, poszedł prosto do domu Marii, „gdzie wielu się zebrało i modliło”. Musiał to być spory dom, a obecność służącej świadczy o tym, że Maria była kobietą zamożną (Dz 12:12-17). Ponieważ nazwano go jej domem, a nie jej męża, najprawdopodobniej wcześniej owdowiała (Dz 12:12).

6. Maria z Rzymu. Kiedy Paweł redagował List do Rzymian, przesłał jej pozdrowienia i pochwalił ją za to, że „poniosła wiele trudów” dla tamtejszego zboru (Rz 16:6).

Natchnione przez Boga sprawozdanie ze służby Jezusa Chrystusa, spisane przez Jana Marka. Ta „dobra nowina o Jezusie Chrystusie” zaczyna się wzmianką o Janie Chrzcicielu — który zwiastował jego przyjście — a kończy opisem okoliczności związanych ze zmartwychwstaniem Jezusa. Obejmuje więc okres od wiosny 29 r. n.e. do wiosny r. 33 (Mk 1:1).

Ta najkrótsza z czterech Ewangelii bardzo żywo i obrazowo przedstawia służbę Jezusa Chrystusa — Syna Bożego, który czynił cuda. Często występują w niej wyrażenia „natychmiast”, „gdy tylko”, „od razu” (1:10, 12, 18, 21, 29). Mniej więcej połowę stanowią dialogi, a połowę narracja.

Źródło informacji. Jak donosi najstarsza tradycja, Marek czerpał informacje głównie od Piotra, czego potwierdzeniem jest okoliczność, że przebywali razem w Babilonie (1Pt 5:13). Zdaniem Orygenesa Marek spisał Ewangelię „według wskazówek Piotra” (Euzebiusz z Cezarei, Historia kościelna, tłum. A. Lisiecki, VI, 25⁠^3-7). A Tertulian twierdzi, że „Marek Ewangelię, którą wydał, opierał na autorytecie Piotra, bo był jego tłumaczem” (Przeciw Marcjonowi, IV, 5.3, tłum. S. Ryznar, Warszawa 1994, s. 148). Euzebiusz cytuje za Papiaszem (ok. 140 n.e.) słowa „Jana prezbitera”: „To zaś powiedział prezbiter: Marek, który był tłumaczem Piotra, spisał dokładnie wszystko, co przechował w pamięci, ale nie w tym porządku, w jakim następowały po sobie słowa i czyny Pańskie. (...) Nie popełnił więc Marek żadnego błędu, jeśli w szczegółach tak pisał, jak to się w jego przechowało pamięci. O jedno się tylko bowiem starał, o to, by nic nie opuścić z tego, co słyszał, oraz by nie napisać jakiej nieprawdy” (Historia kościelna, III, 39⁠^12-16).

Jan Marek najwyraźniej korzystał też z innych źródeł informacji. Skoro pierwsi uczniowie Jezusa spotykali się w domu jego matki (Dz 12:12), Marek z pewnością poznał oprócz Piotra jeszcze inne osoby, które dobrze znały Jezusa Chrystusa i widziały jego czyny oraz słuchały jego nauk. Poza tym to prawdopodobnie Marek