GEBAL

(prawdopodobnie: „terytorium; granica”), GEBALICI.

1. Gebal — miasto fenickie nad Morzem Śródziemnym, utożsamiane ze współczesnym Dżubajl, położonym ok. 28 km na pn. pn. wsch. od Bejrutu. Grecy nazywali je Byblos. Zdaniem historyków jest to jedno z najstarszych miast na Bliskim Wschodzie (zob. Joz 13:5, przyp. w NW).

Za dni Jozuego „ziemia Gebalitów” została zaliczona przez Jehowę do terytoriów, które Izraelici mieli objąć w posiadanie (Joz 13:1-5). Krytycy uznają to za nieścisłość, gdyż miasto Gebal leżało daleko na pn. od Izraela (ok. 100 km na pn. od Dan) i najwyraźniej nigdy nie dostało się we władanie Izraelitów. Niektórzy uczeni sugerowali, że tekst hebrajski uległ w tym miejscu skażeniu i że starożytne sprawozdanie brzmiało: „ziemia przylegająca do Libanu” lub ‛aż do granicy Gebalitów’. Warto jednak zauważyć, że obietnice Jehowy z Jozuego 13:2-7 były obwarowane pewnymi zastrzeżeniami. Być może więc Izrael nigdy nie zdobył Gebalu, ponieważ okazał się nieposłuszny (por. Joz 23:12, 13).

W XI w. p.n.e. Gebalici pomagali Salomonowi przygotowywać materiały na budowę świątyni (1Kl 5:18). Jehowa wymienia „starców z Gebalu” wśród tych, dzięki którym starożytny Tyr był słynnym i potężnym ośrodkiem handlowym (Eze 27:9).

2. Inna miejscowość o nazwie Gebal została wymieniona w Psalmie 83:7 wraz z Ammonem i Amalekiem, toteż przypuszczalnie leżała na pd. lub na wsch. od Morza Martwego. Dokładne położenie nie jest znane, lecz niektórzy uczeni lokalizują ją w pobliżu Petry, ok. 100 km na pn. pn. wsch. od zatoki Akaba.