1, 2. Co nadzorcy obwodów zauważyli w wielu zborach?

NADZORCA obwodu zamierzał właśnie zakończyć spotkanie z gronem starszych. Żywił ciepłe uczucia do tych ofiarnie pracujących pasterzy, z których niejeden mógłby być jego ojcem. Zarazem jednak martwił się o coś, więc zapytał: „Bracia, co zrobiliście, żeby szkolić innych do wzięcia na siebie bardziej odpowiedzialnych zadań w zborze?”. Starsi ci dobrze pamiętali, że podczas poprzedniej wizyty nadzorca obwodu zachęcił ich, by poświęcili tej sprawie więcej uwagi. W końcu jeden z nich odpowiedział: „Szczerze mówiąc, niewiele”. Reszta potakująco pokiwała głowami.

² Jeżeli jesteś chrześcijańskim starszym, opisana sytuacja prawdopodobnie nie jest ci obca. Nadzorcy obwodów na całym świecie zauważyli, że w wielu zborach trzeba się bardziej przyłożyć do szkolenia braci — zarówno młodszych, jak i starszych wiekiem — aby mogli pomóc w dbaniu o trzodę. Jednak nie jest to łatwe. Dlaczego?

3. (a) Jak Pismo Święte podkreśla wagę szkolenia i dlaczego powinno to interesować każdego z nas? (Zobacz przypis). (b) Dlaczego niektórym starszym może być trudno szkolić innych?

³ Jako duchowy pasterz, zapewne zdajesz sobie sprawę, jak ważne jest indywidualne szkoleniea. Wiesz, że potrzeba więcej braci, aby istniejące zbory pozostawały silne duchowo oraz mogły powstawać nowe (odczytaj Izajasza 60:22). Wiesz także, że Słowo Boże zachęca cię, byś ‛nauczał drugich’ (odczytaj 2 Tymoteusza 2:2). Mimo to, podobnie jak starszym wspomnianym we wstępie, może ci nie być łatwo tak robić. Gdy zaspokoisz potrzeby rodziny, wywiążesz się z obowiązków zawodowych i zborowych oraz załatwisz pozostałe pilne sprawy, możesz odnieść wrażenie, że już nie masz czasu na szkolenie drugich. Zastanówmy się jednak, jakie znaczenie należy mu przypisać.

SZKOLENIE TO PODSTAWA

4. Między innymi z jakiego powodu szkolenie bywa odkładane?

⁴ Między innymi z jakiego powodu niektórym starszym może być trudno poświęcać czas na szkolenie drugich? Ten i ów może myśleć: „Szkolenie jest ważne, ale nie aż tak jak inne sprawy zborowe, które po prostu nie mogą czekać. Jeśli zajmę się nim później, zbór dalej będzie funkcjonował”. To prawda, że wieloma sprawami trzeba się zająć od razu. Jednak odkładanie szkolenia może zaszkodzić duchowej pomyślności zboru.

5, 6. Czego możemy się nauczyć z przykładu kierowcy i jego podejścia do konserwacji silnika i jak można to odnieść do szkolenia zapewnianego w zborze?

⁵ Weźmy pod uwagę następujący przykład: Kierowca wie, że w trosce o samochód i właściwe funkcjonowanie silnika musi regularnie wymieniać w nim olej. Może jednak uważać, że nie jest to aż tak pilne, jak tankowanie. Przecież jeśli nie uzupełni paliwa, to samochód wkrótce się zatrzyma. Kierowca może sobie tłumaczyć: „Nawet jeśli nie mam czasu wymienić oleju, silnik nadal będzie działał, przynajmniej przez jakiś czas”. Ale czym to grozi? Jeżeli kierowca wciąż będzie odwlekał konserwację silnika, pewnego dnia jego auto zupełnie odmówi posłuszeństwa. Wtedy będzie musiał poświęcić sporo czasu i pieniędzy na doprowadzenie go do stanu używalności. Jaka lekcja z tego płynie?

⁶ Starsi zajmują się wieloma ważnymi zadaniami, które trzeba wykonać niezwłocznie, bo w przeciwnym razie zbór poniósłby szkodę. Tak jak kierowca z przykładu upewnia się, że ma paliwo, tak samo starsi muszą ‛się upewniać co do rzeczy ważniejszych’ (Filip. 1:10). Jednak niektórzy starsi są tak zajęci wywiązywaniem się z pilnych obowiązków, że zaniedbują szkolenie drugich — niejako pomijają konserwację silnika. Ale gdy taka sytuacja się utrzymuje, prędzej czy później zabraknie w zborze wykwalifikowanych braci, którzy zadbaliby o wszystkie jego potrzeby.

7. Jak powinniśmy postrzegać starszych, którzy przeznaczają czas na szkolenie innych?

⁷ Jak zatem widać, nie powinniśmy sądzić, że szkolenie jest mało ważne. Starsi, którzy myślą perspektywicznie i przeznaczają czas, by szkolić mniej doświadczonych braci, są mądrymi szafarzami i prawdziwym błogosławieństwem dla zboru (odczytaj 1 Piotra 4:10). Jaki odnosi on z tego pożytek?

MĄDRA INWESTYCJA

8. (a) Co skłania starszych do szkolenia innych? (b) Jakie ważne zadanie mają do wykonania starsi, którzy usługują tam, gdzie są większe potrzeby? (Zobacz ramkę „Pilne zadanie”).

⁸ Nawet najbardziej doświadczeni starsi muszą skromnie przyznać, że w miarę posuwania się w latach będą mogli brać na swoje barki coraz mniej zadań (Mich. 6:8). Powinni także liczyć się z tym, że w zajmowaniu się sprawami zborowymi może im przeszkodzić „czas i nieprzewidziane zdarzenie” (Kazn. 9:11, 12; Jak. 4:13, 14). Tacy przewidujący starsi, powodowani serdeczną troską o dobro owiec Jehowy, w odpowiednim czasie dzielą się z młodszymi braćmi swoim doświadczeniem, którego nabyli przez lata wiernej służby (odczytaj Psalm 71:17, 18).

9. Ze względu na jaki przyszły rozwój wydarzeń szkolenie innych odgrywa istotną rolę?

⁹ Pod jakim jeszcze względem nadzorcy, którzy szkolą innych, są błogosławieństwem dla trzody? Umacniają siły obronne zboru. Jak to rozumieć? Kiedy starsi wdrażają drugich do brania na siebie obowiązków, przybywa braci gotowych pomagać zborowi w zachowaniu niezłomności i jedności nie tylko teraz, ale zwłaszcza wtedy, gdy nadejdzie burzliwy okres wielkiego ucisku (Ezech. 38:10-12; Mich. 5:5, 6). Dlatego usilnie was zachęcamy, kochani starsi, żebyście już dzisiaj szkolenie innych uczynili stałym elementem waszej służby!

10. Jak starszy może wygospodarować czas na szkolenie jakiegoś brata?

¹⁰ Rzecz jasna ważne zajęcia zborowe mogą cię absorbować do tego stopnia, że czujesz się przeciążony. Może więc część przeznaczanego na nie czasu powinieneś poświęcić na szkolenie jakiegoś brata (Kazn. 3:1). Okaże się to mądrą inwestycją.

STWÓRZ ODPOWIEDNIE WARUNKI

11. (a) Co ciekawego zauważono w sugestiach dotyczących szkolenia, którymi podzielili się starsi z różnych krajów? (b) Dlaczego w myśl Przysłów 15:22 warto rozważyć te rady?

¹¹ Niedawno grupę starszych, którzy skutecznie pomagają braciom w rozwoju duchowym, zapytano, z jakim podejściem to robiąb. Chociaż każdy z tych nadzorców ma odmienną sytuację życiową, wszyscy podali bardzo podobne rady. Na co to wskazuje? Otóż takie oparte na Biblii szkolenie ma zastosowanie ‛wszędzie w każdym zborze’ — tak jak to było za czasów apostoła Pawła (1 Kor. 4:17). Dlatego w tym i następnym artykule rozważymy niektóre sugestie wspomnianych starszych (Prz. 15:22). Tych, którzy udzielają szkolenia, będziemy dla uproszczenia nazywać „nauczycielami”, a tych, którzy je odbierają, „uczniami”.

12. O co powinien zadbać nauczyciel i dlaczego?

¹² Nauczyciel powinien stworzyć odpowiednie warunki do szkolenia. Tak jak ogrodnik musi spulchnić glebę, zanim wysieje nasiona, tak samo nauczyciel musi przygotować serce ucznia, zanim pomoże mu zdobyć nowe umiejętności. Jak więc nauczyciele mogą zadbać o odpowiednie do tego warunki? Naśladując podejście, które przejawiał pewien starożytny prorok.

13-15. (a) Jakie zadanie otrzymał prorok Samuel? (b) Jak prorok się do niego zabrał? (Zobacz ilustrację tytułową). (c) Dlaczego ta relacja biblijna o Samuelu powinna szczególnie zainteresować starszych?

¹³ Pewnego dnia ponad 3000 lat temu Jehowa powiedział starszemu wiekiem prorokowi Samuelowi: „Jutro o tym czasie przyślę do ciebie męża z ziemi Beniamina, a ty masz go namaścić na wodza nad moim ludem, Izraelem” (1 Sam. 9:15, 16). Samuel uświadomił sobie, że nie będzie już przewodził narodowi izraelskiemu i że na polecenie Jehowy ma namaścić następcę. Prorok mógł się zastanawiać: „Jak przygotować tego człowieka do czekającego go zadania?”. Wpadł na pewien pomysł i opracował plan.

¹⁴ Kiedy nazajutrz Samuel zobaczył Saula, Jehowa powiedział prorokowi: „Oto [ten] mąż”. Wówczas Samuel zaczął realizować swój plan. Zaprosił Saula na posiłek do jadalni. Tam wskazał jemu i jego słudze najlepsze miejsca i kazał podać przygotowaną wcześniej porcję mięsa, po czym rzekł: „Jedz, gdyż do wyznaczonego czasu zachowano to dla ciebie”. Potem Samuel i Saul udali się do domu proroka, a po drodze ze sobą rozmawiali. Samuel chciał podtrzymać miłą atmosferę, do której przyczynił się smaczny posiłek i przyjemny spacer, i zaprosił Saula na dach swego domu. Rozkoszując się delikatnym powiewem wieczornego wiatru, „dalej rozmawiał z Saulem na dachu domu”, dopóki nie poszli spać. Następnego dnia Samuel namaścił Saula, pocałował go i udzielił mu dalszych wskazówek. Tak przygotowanego na przyszłe wydarzenia Saula odprawił w drogę (1 Sam. 9:17-27; 10:1).

¹⁵ Namaszczenie kogoś na wodza narodu to oczywiście nie to samo, co szkolenie brata na starszego lub sługę pomocniczego w zborze. Mimo to starsi mogą wyciągnąć cenne lekcje z postawy Samuela. Przeanalizujmy dwie z nich.

OCHOCZY I PRZYJAŹNI NAUCZYCIELE

16. (a) Jak się poczuł Samuel, gdy Izraelici zażądali człowieczego króla? (b) Z jakim nastawieniem Samuel wywiązał się z zadania namaszczenia Saula?

¹⁶ Bądź chętny, nie ociągaj się. Kiedy Samuel po raz pierwszy usłyszał, że Izraelici domagają się człowieczego króla, poczuł się rozczarowany i odrzucony przez rodaków (1 Sam. 8:4-8). W gruncie rzeczy tak się wzbraniał przed spełnieniem ich prośby, że Jehowa aż trzykrotnie kazał mu ich usłuchać (1 Sam. 8:7, 9, 22). Jednak Samuel nie pozwolił, by w jego sercu zakorzeniła się gorycz lub uraza wobec człowieka, który miał go zastąpić. Gdy Jehowa polecił mu namaścić Saula, prorok nie ociągał się. Zrobił to nie z poczucia obowiązku, lecz chętnie, z miłości.

17. Jak starsi naśladują nastawienie Samuela i jakie zadowolenie im to sprawia?

¹⁷ Wzorem Samuela dzisiejsi doświadczeni starsi są życzliwie nastawieni wobec tych, których szkolą (1 Piotra 5:2). Tacy nadzorcy nie powstrzymują się od szkolenia drugich, bo nie obawiają się zrezygnować na ich rzecz z pewnych przywilejów w zborze. Wielkoduszni nauczyciele postrzegają chętnych do nauki braci nie jako rywali, ale jako „współpracowników” — jako cenne dary dla zboru (2 Kor. 1:24; Hebr. 13:16). A ileż zadowolenia daje takim niesamolubnym nauczycielom obserwowanie, jak uczniowie wykorzystują swoje umiejętności dla dobra braci i sióstr! (Dzieje 20:35).

18, 19. Jak starszy może przygotować serce ucznia i dlaczego takie podejście jest ważne?

¹⁸ Bądź przyjacielem, nie tylko nauczycielem. Tego dnia, kiedy Samuel spotkał Saula, prorok mógł wyjąć flakon z olejkiem, pośpiesznie wylać mu go na głowę i wysłać nowego króla w drogę — namaszczonego, ale zupełnie nieprzygotowanego. Tymczasem Samuel życzliwie poświęcił czas, aby krok po kroku przygotować jego serce. Dopiero gdy zjedli smaczny posiłek, odbyli przyjemny spacer i długą rozmowę, a potem odpoczęli, prorok uznał, że nadszedł odpowiedni moment, by namaścić Saula.

¹⁹ Podobnie dzisiaj nauczyciel powinien zacząć szkolenie od wytworzenia miłej atmosfery i nawiązania przyjaznych relacji z uczniem. Konkretne kroki, jakie w tym kierunku poczyni, będą się różniły w zależności od kraju, okoliczności czy miejscowych zwyczajów. Ale jeżeli jako zapracowany starszy — niezależnie od tego, gdzie mieszkasz — spędzasz czas z uczniem, niejako mówisz mu: „Jesteś dla mnie ważny” (odczytaj Rzymian 12:10). Ten niewerbalny przekaz dobrze zrozumie i głęboko doceni każdy chętny do nauki.

20, 21. (a) Jak byś opisał dobrego nauczyciela? (b) Co omówimy w następnym artykule?

²⁰ Starsi, pamiętajcie: Dobry nauczyciel kocha nie tylko uczyć innych, ale też kocha osobę, którą uczy (por. Jana 5:20). Uczeń łatwo dostrzeże takie nastawienie nauczyciela i chętniej podda się otrzymywanemu szkoleniu. Dlatego, drodzy starsi, szkoląc innych, bądźcie nie tyle nauczycielami, ile przyjaciółmi (Prz. 17:17; Jana 15:15).

²¹ Gdy starszy przygotuje serce ucznia, chce mu przekazać niezbędne umiejętności. Z jakich metod mógłby skorzystać? Omówimy je w następnym artykule.

1. (a) Co od dawna rozumieją słudzy Boży, jeśli chodzi o szkolenie, i jakie ma to zastosowanie obecnie? (b) Co rozważymy w tym artykule?

SŁUDZY Boży już od dawna rozumieją, że szkolenie zapewnia sukces. Patriarcha Abram „zebrał swoich wyćwiczonych ludzi”, by pośpieszyć na ratunek Lotowi — i osiągnęli powodzenie (Rodz. 14:14-16). W czasach króla Dawida śpiewacy usługujący w domu Bożym byli „wyćwiczeni w wykonywaniu pieśni dla Jehowy” (1 Kron. 25:7). Obecnie toczymy duchowy bój z Szatanem i jego poplecznikami (Efez. 6:11-13). Ale nie szczędzimy też starań, by wysławiać Jehowę (Hebr. 13:15, 16). Dlatego, tak jak słudzy Boży w przeszłości, musimy być wyszkoleni, jeśli chcemy odnieść sukces. W zborze zadanie szkolenia innych Jehowa powierza starszym (2 Tym. 2:2). Jakich metod używają doświadczeni nadzorcy, aby pomóc braciom nabyć kwalifikacji do troszczenia się o trzodę?

WZMACNIAJ DUCHOWO UCZNIA

2. Co może zechcieć zrobić starszy, zanim zacznie kogoś szkolić, i dlaczego?

² Jako starszy przypominasz ogrodnika. Zanim wysieje on nasiona, być może musi zastosować nawozy, by użyźnić glebę. Podobnie i ty możesz uznać za konieczne, żeby najpierw, zanim zaczniesz wdrażać mniej doświadczonego brata do nowych zadań, podzielić się z nim jakimiś krzepiącymi myślami z Biblii i w ten sposób uwrażliwić jego serce na przyszłe szkolenie (1 Tym. 4:6).

3. (a) Jak w rozmowie z uczniem mógłbyś wykorzystać słowa Jezusa zanotowane w Marka 12:29, 30? (b) Jak może wpłynąć na ucznia modlitwa starszego?

³ Aby ustalić, w jakim stopniu prawda o Królestwie wpływa na myśli i czyny ucznia, mógłbyś go zapytać: „Jak to, że oddałeś się Jehowie, zmieniło sposób, w jaki korzystasz z życia?”. Pytanie to może zaowocować głęboką rozmową na temat tego, co sprawia, że naszą świętą służbę pełnimy z całej duszy (odczytaj Marka 12:29, 30). Taką rozmowę mógłbyś zakończyć modlitwą i poprosić w niej Jehowę, by udzielił uczniowi ducha świętego potrzebnego do odniesienia korzyści z tego szkolenia. Gdy brat usłyszy, jak szczerze się za niego modlisz, niewątpliwie poczuje się bardzo zbudowany.

4. (a) Jakie relacje biblijne mogą pobudzić duchowy rozwój ucznia? (b) Jaki cel przyświeca starszym, gdy szkolą innych?

⁴ W początkowej fazie szkolenia omów z uczniem relacje biblijne, które pomogą mu dostrzec, że warto być chętnym do działania, godnym zaufania oraz pokornym (1 Król. 19:19-21; Nehem. 7:2; 13:13; Dzieje 18:24-26). Owe cechy są tak potrzebne uczniowi jak odpowiednie nawozy glebie — przyśpieszają jego duchowy wzrost. Jean-Claude, starszy z Francji, mówi: „Gdy kogoś szkolę, przede wszystkim chcę mu pomóc stać się duchowo usposobionym człowiekiem. Szukam okazji, by przeczytać z nim konkretny werset, który ‛odsłoni jego oczy na zdumiewające rzeczy’ zawarte w Słowie Bożym” (Ps. 119:18). Jak jeszcze można dodać uczniowi sił?

WSKAZUJ CELE I WYJAŚNIAJ POWODY

5. (a) Jak ważne jest rozmawianie z uczniem o jego celach duchowych? (b) Dlaczego starsi powinni szkolić tych, którzy są jeszcze młodzi? (Zobacz przypis).

⁵ Zapytaj ucznia, jakie ma cele duchowe. Jeśli nie ma żadnych jasno sprecyzowanych, pomóż mu wytyczyć sobie taki, który jest rozsądny i leży w zakresie jego możliwości. Wspomnij mu o jednym ze swoich celów duchowych, jaki sobie kiedyś wyznaczyłeś, i z zapałem opowiedz, ile radości zaznałeś, gdy go osiągnąłeś. Metoda ta może się wydawać prosta, ale jest skuteczna. Victor, starszy i pionier z Afryki, mówi: „Kiedy byłem młody, pewien starszy zadał mi kilka trafnych pytań na temat moich celów. Dzięki tym pytaniom zacząłem poważnie myśleć o mojej służbie”. Doświadczeni starsi podkreślają też, jak ważne jest, by zacząć szkolić już kilkunastoletnich braci, przydzielając im w zborze zadania dostosowane do ich wieku. Takie wczesne szkolenie pomoże młodym koncentrować się na celach duchowych, gdy wkroczą w dorosłość i zetkną się z mnóstwem rzeczy, które mogą rozpraszać (odczytaj Psalm 71:5, 17)a.

6. Co było ważnym aspektem szkolenia, którego Jezus udzielał innym?

⁶ Pragnienie usługiwania wzbudzisz w uczniu również wtedy, gdy wyjaśnisz mu nie tylko to, co ma robić, ale też dlaczego. Podając powody, naśladujesz Jezusa, Wielkiego Nauczyciela. Na przykład zanim dał on apostołom nakaz czynienia uczniów, powiedział im, dlaczego powinni to robić. Oświadczył: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi”. Następnie dodał: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mat. 28:18, 19). Jak możesz naśladować taki sposób szkolenia?

7, 8. (a) Jak starsi mogą naśladować sposób, w jaki Jezus szkolił innych? (b) Jak ważne jest chwalenie ucznia? (c) Jakie wskazówki mogą pomóc starszym szkolić drugich? (Zobacz ramkę „Jak szkolić innych”).

⁷ Wskaż uczniowi biblijne uzasadnienie zleconego mu zadania. W ten sposób uczysz go myśleć z uwzględnieniem zasad biblijnych. Załóżmy, że poprosiłeś brata, aby dbał o czystość przy wejściu do Sali Królestwa oraz o bezpieczeństwo wchodzących osób. Na podstawie słów z Listu do Tytusa 2:10 mógłbyś wyjaśnić, jak powierzone mu zadanie przyczyni się do tego, że Sala Królestwa będzie „zdobić naukę naszego Wybawcy, Boga”. Ponadto poproś ucznia, by się zastanowił, jaki pożytek jego praca przyniesie sędziwym członkom zboru. Prowadzenie takich rozmów, będących częścią szkolenia, pomoże mu koncentrować się bardziej na ludziach niż na przepisach. Zazna on radości, gdy zobaczy, ile korzyści odnoszą bracia i siostry z tego, co robi.

⁸ Poza tym chwal ucznia za to, że stara się stosować do twoich sugestii. Jakie znaczenie mają szczere pochwały? Dla ucznia są tak ważne, jak woda dla rośliny — sprawiają, że rozkwita (por. Mat. 3:17).

DODATKOWE WYZWANIE

9. (a) Z jakim wyzwaniem dotyczącym szkolenia innych stykają się niektórzy starsi w krajach zamożnych? (b) Dlaczego w życiu pewnych młodych osób prawda nie stała się najważniejsza?

⁹ Starsi w krajach zamożnych mogą zetknąć się z dodatkowym wyzwaniem: jak zmotywować ochrzczonych mężczyzn po dwudziestce lub trzydziestce do zaangażowania się w działalność zboru. Kiedy zapytaliśmy doświadczonych starszych z 20 krajów zachodnich, dlaczego ich zdaniem część młodych braci unika przyjęcia na siebie przywilejów w zborze, najczęściej padała odpowiedź: w okresie dorastania nie byli oni zachęcani, by zmierzać do celów duchowych. Co ciekawe, niektórzy z nich byli skłonni je sobie wyznaczać, tymczasem rodzice podsuwali im cele świeckie! W życiu takich młodych osób prawda nigdy nie stała się najważniejsza (Mat. 10:24).

10, 11. (a) Jak starszy może stopniowo pomóc bratu, który zdaje się nie angażować, zmienić sposób myślenia? (b) Jakie myśli z Biblii mógłby z nim omówić i dlaczego? (Zobacz przypis).

¹⁰ Chcąc zmienić sposób myślenia kogoś, kto zdaje się nie angażować, trzeba zdobyć się na niemały wysiłek i cierpliwość — ale taka zmiana jest możliwa. Podobnie jak ogrodnik może ukierunkować wzrost niektórych roślin przez stopniowe prostowanie ich łodyg, tak ty możesz stopniowo pomóc niektórym braciom dostrzec, że powinni zmienić podejście do przyjmowania przywilejów. Ale jak to zrobić?

¹¹ Poświęć czas na nawiązanie z bratem przyjacielskich relacji. Daj mu odczuć, że jest potrzebny w zborze. Potem na podstawie konkretnych wersetów pomagaj mu się zastanowić nad jego oddaniem się Jehowie (Kazn. 5:4; Izaj. 6:8; Mat. 6:24, 33; Łuk. 9:57-62; 1 Kor. 15:58; 2 Kor. 5:15; 13:5). Mógłbyś go zapytać: „Co obiecałeś Jehowie, gdy Mu się oddawałeś?”. Spróbuj poruszyć jego serce pytaniami: „Co twoim zdaniem czuł Jehowa, kiedy zostałeś ochrzczony?” (Prz. 27:11). „A co czuł Szatan?” (1 Piotra 5:8). Nigdy nie pomniejszaj wpływu, jaki może mieć na danego brata odczytanie starannie dobranych fragmentów Biblii (odczytaj Hebrajczyków 4:12)b.

UCZNIOWIE, OKAŻCIE SIĘ WIERNI

12, 13. (a) Jakie nastawienie przejawiał Elizeusz jako uczeń? (b) Jak Jehowa nagrodził go za wierność?

¹² A co powiedzieć o was, młodzi, których pomoc jest potrzebna? Dzięki jakiemu nastawieniu odniesiecie sukces? W znalezieniu odpowiedzi pomoże nam przeanalizowanie kilku sytuacji z życia pewnego ucznia z czasów starożytnych.

¹³ Prawie 3000 lat temu prorok Eliasz zaprosił młodego Elizeusza, by został jego sługą. Elizeusz chętnie się na to zgodził i wiernie usługiwał temu starszemu mężczyźnie, pokornie wykonując podrzędne zadania (2 Król. 3:11). Po jakichś sześciu latach szkolenia Elizeusz dowiedział się, że działalność Eliasza w Izraelu ma dobiec końca. Kiedy Eliasz poprosił swego towarzysza, by już z nim nie szedł, ten trzy razy mu powiedział: „Nie opuszczę cię”. Był zdecydowany pozostać ze swoim nauczycielem tak długo, jak to możliwe. Jehowa nagrodził Elizeusza za lojalność i wierność i pozwolił mu zobaczyć, jak Eliasz został zabrany w zdumiewający sposób (2 Król. 2:1-12).

14. (a) Jak uczniowie mogą naśladować Elizeusza? (b) Dlaczego to takie ważne, by uczeń był wierny?

¹⁴ Jak możesz naśladować Elizeusza? Chętnie przyjmuj zadania, również te mniej zaszczytne. Postrzegaj swojego nauczyciela jako przyjaciela i daj mu odczuć, że bardzo sobie cenisz wysiłek, na jaki się dla ciebie zdobywa. Swoją reakcją na szkolenie możesz mu niejako mówić: „Nie opuszczę cię”. A przede wszystkim wiernie wywiązuj się z każdego przydzielanego ci zadania. Dlaczego to takie ważne? Ponieważ dopiero wtedy, gdy pokażesz, że jesteś wierny i godny zaufania, starsi zyskają pewność, iż Jehowa chce, by ci powierzono dodatkowe obowiązki w zborze (Ps. 101:6; odczytaj 2 Tymoteusza 2:2).

OKAZUJ NALEŻYTY SZACUNEK

15, 16. (a) Jak Elizeusz okazał szacunek swojemu nauczycielowi? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Czym Elizeusz przekonał do siebie innych proroków?

¹⁵ Relacja o Elizeuszu, następcy Eliasza, pokazuje też, jak obecnie bracia mogą okazywać należyty szacunek doświadczonym starszym. Eliasz i Elizeusz odwiedzili grupę proroków w Jerychu, po czym udali się nad Jordan, gdzie „Eliasz wziął swoją urzędową szatę i zwinąwszy ją, uderzył wody, a one się rozstąpiły”. Następnie przeszli po suchej ziemi i rozmawiając, powędrowali dalej. Oczywiście Elizeusz nie uważał, że pozjadał wszystkie rozumy. Brał sobie do serca każde słowo wypowiedziane przez jego nauczyciela, dopóki ten nie uniósł się w wichrze. Później Elizeusz wrócił nad Jordan i uderzywszy wody szatą Eliasza, zawołał: „Gdzie jest Jehowa, Bóg Eliasza?”. Wtedy wody ponownie się rozdzieliły (2 Król. 2:8-14).

¹⁶ Czy zauważyłeś, że pierwszy cud dokonany przez Elizeusza był dokładnie taki sam, jak ostatni, którego dokonał Eliasz? Dlaczego zasługuje to na uwagę? Elizeusz najwyraźniej nie uważał, że skoro teraz przejął stery, to musi od razu zmienić kurs. Przeciwnie, trzymając się sposobu, w jaki Eliasz pełnił służbę, Elizeusz okazał należyty szacunek swojemu nauczycielowi, czym przekonał do siebie innych proroków (2 Król. 2:15). Jednak w trakcie swej sześćdziesięcioletniej służby w charakterze proroka dokonał za sprawą Jehowy znacznie więcej cudów niż Eliasz. Czego ty jako uczeń możesz się z tego nauczyć?

17. (a) Jak uczniowie mogą naśladować nastawienie Elizeusza? (b) Jak z czasem Jehowa może się posłużyć wiernymi uczniami?

¹⁷ Nie sądź, że gdy tylko otrzymasz jakieś odpowiedzialne zadanie w zborze, musisz od razu zmienić kurs — zacząć je wykonywać zupełnie inaczej, niż to robiono dotychczas. To, czy taką zmianę trzeba wprowadzić, zależy nie od twojego pragnienia, ale od potrzeb zboru i wskazówek otrzymywanych od organizacji Jehowy. Elizeusz swoimi czynami przekonał do siebie innych proroków i korzystając z metod Eliasza, okazał mu należny szacunek. Podobnie ty możesz przekonać do siebie współwyznawców i okazać szacunek doświadczonym starszym, jeśli będziesz dalej korzystał z ich opartych na Biblii metod (odczytaj 1 Koryntian 4:17). Kiedy jednak nabierzesz doświadczenia, bez wątpienia będziesz miał udział we wprowadzaniu zmian, które pomogą zborowi dotrzymywać kroku podążającej naprzód organizacji Jehowy. Tak jak w wypadku Elizeusza, wierni uczniowie mogą z czasem za sprawą Jehowy dokonać większych rzeczy niż ich nauczyciele (Jana 14:12).

18. Dlaczego szkolenie braci w zborach należy traktować priorytetowo?

¹⁸ Mamy nadzieję, że pod wpływem sugestii zawartych w tym i poprzednim artykule jeszcze więcej starszych będzie rezerwować czas na szkolenie innych. Oby bracia, których można objąć takim szkoleniem, chętnie je przyjmowali, a potem mądrze wykorzystywali do troszczenia się o owce Jehowy. Takie działania umocnią zbory na całym świecie i każdemu z nas pomogą zachować wierność podczas doniosłych wydarzeń, które mają nadejść.