Aligatory — białe, niebieskookie i rzadko spotykane!
OTO opowieść o niezwykłych białych aligatorach, opracowana przez Curta Burnette’a z Instytutu Audubona.
„Niebieskookie aligatory o białej skórze to nie odrębny gatunek, lecz odmiana aligatora amerykańskiego. Są one dotknięte tak zwanym niepełnym albinizmem. Od albinosów, które mają różowawożółte oczy i białą skórę, różnią się tym, że ich oczy nie są pozbawione barwnika. Typowy albinizm jest rzadkim zjawiskiem, a niepełny jeszcze rzadszym. Wprawdzie zaobserwowano go już wśród kilku innych gatunków zwierząt, lecz na białe aligatory natknięto się po raz pierwszy.
„Jest ich 18 i wszystkie znaleziono w tym samym gnieździe pod koniec sierpnia 1987 roku. Odkrycia dokonało trzech miejscowych rybaków w pobliżu miasta Houma w Luizjanie, położonego na południowy zachód od Nowego Orleanu. Aligatory miały około tygodnia lub dwóch, gdy 5 września 1987 roku sprowadzono pierwsze okazy do Ogrodu Zoologicznego Audubona. Poza 18 białymi złapano jeszcze siedmioro ich naturalnie ubarwionego rodzeństwa — reszta przedstawicieli zwykłej odmiany uciekła. Gniazdo znajdowało się na gruntach należących do Towarzystwa Badań Geologicznych w Luizjanie (LL&E). Chociaż przeszukano okolicę gniazd i zebrano jeszcze inne jaja, nie wylęgło się więcej białych aligatorów.
„Cała osiemnastka, a także siedmioro jej normalnego rodzeństwa to samce. Płeć małych aligatorów zależy od temperatury w gnieździe, toteż mogą być tam tylko samce, tylko samice albo przedstawiciele obu płci. Niniejszy raport sporządzono w czasie, kiedy aligatory zaczęły osiągać dojrzałość płciową (w wieku 5—6 lat). Są wśród nich osobniki półtorametrowe, które ważą 20—25 kilogramów, lecz są też okazy długości 2,5 metra, mające 110 kilogramów wagi. Wynika to z różnych metod sprawowania opieki. Zwierzęta hodowane na farmie LL&E rosną szybciej.
„Do LL&E należy 14 białych aligatorów, a 4 ofiarowano Instytutowi Audubona, który 2 prezentuje obecnie w swym zoo, a 2 w Akwarium Ameryk. Po dwa zwierzęta są też wypożyczane innym ogrodom zoologicznym i akwariom — dotąd wysłano je do 10 takich placówek w USA i do jednej w Japonii.
„Białe aligatory zyskały rozgłos i popularność na całym świecie. Odkrycie ich zostało rozgłoszone przez CNN. Można je było zobaczyć w wielu programach telewizyjnych, takich jak Today Show, Nashville Network, Tonight Show, CBS Morning News, Late Night with David Letterman, Christian Broadcast Network, MTV, a także w rozmaitych zagranicznych serwisach informacyjnych i programach przedpołudniowych. Od czasu do czasu piszą o nich gazety i periodyki całego świata. Parę lat temu w pewnym francuskim magazynie ukazał się artykuł ilustrowany zdjęciami, który wzbudził takie zainteresowanie, iż zamieszczono potem dalsze szczegóły.
„Dlaczego białe aligatory są unikatami i nikt się na nie wcześniej nie natknął? Przede wszystkim tego rodzaju mutacje zdarzają się rzadko, a poza tym aligatory dotknięte albinizmem lub albinizmem niepełnym są w znacznie gorszym położeniu niż zwykłe osobniki, gdyż trudniej im przeżyć. Mały aligator ma tuż po wylęgu zaledwie 20 do 25 centymetrów długości. Matka jakiś czas pilnuje gniazda, ale młode szybko muszą radzić sobie same. Zwykłe potomstwo jest pręgowane w żółte oraz czarne pasy i stapia się z otoczeniem. Natomiast białe zwierzęta są łatwo dostrzegalne i szybko padają ofiarą różnych drapieżników.
„Dwa ostatnie ciekawe i osobliwe fakty z życia białych aligatorów mają związek z czarnymi plamami na ich skórze oraz z temperamentem. Tylko kilka osobników wykluło się z czarnymi znamionami. Większość była ich całkowicie pozbawiona. Ale w miarę dorastania czarne plamy zaczęły się pojawiać coraz częściej — na ogół wokół głowy i karku. Ułatwia to rozpoznanie poszczególnych zwierząt, choć na skórze niektórych nie wystąpiły żadne zmiany.
„I ostatnia sprawa: Wszyscy pracownicy, którzy mieli do czynienia z białymi aligatorami, zgodnie twierdzą, iż są one bardziej pobudliwe i agresywne niż zwykli przedstawiciele ich gatunku. Nie ma pewności, dlaczego tak się dzieje, ale trzeba je traktować jak szybsze i żywsze krokodyle, a nie jak stosunkowo powolne i spokojne aligatory. Oto jeszcze jedna tajemnica tych białych osobliwości z krainy bagien!” (Curt Burnette z Instytutu Audubona).
[Prawa własności do ilustracji, strona 16]
Zdjęcia: Audubon Zoo, New Orleans