Jak Bóg zaradzi okrucieństwom
JAK zapobiegać aktom okrucieństwa? Czy istnieje jakiś środek zaradczy? Jeśli wziąć pod uwagę historię, wniosek jest tylko jeden: wszelkie ludzkie sposoby zawiodły. A w poczynaniach mężów stanu, które jakoby mają na celu zaradzenie złu, można się dopatrzyć pewnej wyraźnej sprzeczności — czy wręcz skrajnej hipokryzji.
Zastanówmy się choćby nad pięćdziesiątą rocznicą zakończenia II wojny światowej i hitlerowskich zbrodni oraz zrzucenia bomby atomowej, obchodzoną w roku 1995. W wielu częściach świata władze zorganizowały uroczystości upamiętniające te wydarzenia. Dlaczego? Chodziło o potępienie wspomnianych okrucieństw, o to, by nigdy więcej się nie powtórzyły. Ale część obserwatorów uderzyła w owych ceremoniach pewna przykra niekonsekwencja.
Hipokryzja
Podczas tych imprez, którym nadano szeroki rozgłos, wszyscy dygnitarze państwowi i kościelni pragnęli uchodzić jeśli nie za dobroczyńców, to przynajmniej nie za zbrodniarzy. Niemniej narody, które potępiły zbrodnie przeszłości, rozbudowują swe arsenały, przeznaczając na zbrojenia astronomiczne sumy. Z drugiej strony nie potrafią się uporać z takimi podstawowymi problemami, jak nędza, upadek moralny czy zanieczyszczenie środowiska, gdyż — jak często twierdzą — brak im na to pieniędzy.
Religie tego świata usiłują zatuszować swe długotrwałe milczenie wobec zbrodni pewnych dyktatorów i ukryć swą współpracę z ich reżimami, tworząc w tym celu własną wersję historii. Nic nie zrobiły, by powstrzymać swych członków od bratobójczych walk ze współwyznawcami. Na przykład w czasie II wojny światowej katolicy zabijali katolików, a protestanci protestantów, ponieważ należeli do różnych narodów i dzieliła ich linia frontu. Po obu stronach walczyli rzekomi chrześcijanie, których czyny wyraźnie zaprzeczały naukom Chrystusa (Mateusza 26:52; Jana 13:34, 35; 1 Jana 3:10-12; 4:20, 21). Inne religie postępowały tak samo. Dzisiaj w różnych częściach świata wyznawcy wspomnianych religii dalej dopuszczają się wielu okrucieństw.
Za czasów Jezusa zwierzchników religijnych cechowała obłuda, którą Jezus obnażył słowami: „Biada wam, uczeni w piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Budujecie bowiem groby prorokom i ozdabiacie grobowce pamięci prawych, i mówicie: ‚Gdybyśmy byli w dniach naszych praojców, nie mielibyśmy z nimi współudziału w przelaniu krwi proroków’! Tym samym świadczycie przeciwko sobie, że jesteście synami tych, którzy mordowali proroków” (Mateusza 23:29-31). Owi dostojnicy religijni mienili się pobożnymi, ale byli obłudnikami, prześladowali bowiem Jezusa i jego uczniów.
Lekcje, których udziela Biblia
Wprawdzie z historii można wysnuć niejeden morał, jednak źródłem najbardziej pouczających lekcji jest Biblia. Pismo Święte nie przedstawia osądu wydarzeń historycznych z punktu widzenia ludzkiej sprawiedliwości — czy może raczej stronniczości — lecz ukazuje przeszłość i przyszłość z Bożego punktu widzenia (Izajasza 55:8, 9).
W Biblii opisano dobre i złe czyny, jak również dobrych i złych ludzi. Z tych relacji można zazwyczaj wyciągnąć jakąś naukę moralną, będącą odzwierciedleniem woli Bożej. Wymieniwszy różne epizody z dziejów starożytnego Izraela, apostoł Paweł podsumował je następująco: „A to wszystko spotkało ich jako przykład i zostało zapisane dla ostrzeżenia nas” (1 Koryntian 10:11). Sam Jezus powołał się na ostrzegawczy przykład historyczny, kiedy powiedział uczniom: „Pamiętajcie o żonie Lota” (Łukasza 17:32).
O czym Bóg pamięta, a o czym zapomina
Z Biblii dowiadujemy się, że Bóg zachowuje w pamięci poszczególne jednostki lub je z niej wymazuje — w zależności od ich uczynków. Tym, którzy grzeszą, lecz okazują skruchę, „hojnie” przebacza (Izajasza 55:7). Jeśli złoczyńca żałuje swego postępowania, a więc „zawraca od swego grzechu i przestrzega sprawiedliwości oraz prawości, (...) żaden grzech (...) nie będzie mu pamiętany” (Ezechiela 33:14-16).
Paweł napisał: „Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście jego imieniu” (Hebrajczyków 6:10). Zatem Jehowa nagrodzi tych, których zachowuje w pamięci. Wierny Hiob tak się modlił: „O, gdybyś mnie ukrył w Szeolu [zbiorowo pojętym grobie całej ludzkości], (...) ustanowił mi granicę czasu i wspomniał na mnie!” (Hioba 14:13).
Natomiast co się tyczy sprawcy zła, który nie odczuwa skruchy, Bóg postąpi z nim stosownie do zapowiedzi danej Mojżeszowi: „Tego wymażę ze swej księgi” (Wyjścia 32:33). Na zawsze zapomni On niegodziwców.
Sędzia, który wyda ostateczny wyrok
Ostatecznego osądu przeszłości dokona Bóg (Rodzaju 18:25; Izajasza 14:24, 27; 46:9-11; 55:11). Ten Najwyższy Sędzia nie puści w niepamięć mnóstwa okrucieństw popełnionych przeciw rodzajowi ludzkiemu. W dniu swego słusznego gniewu pociągnie do odpowiedzialności wszystkich winowajców — zarówno jednostki, jak i organizacje (Objawienie, rozdziały 18 i 19).
Znajdzie się wśród nich cały system religii fałszywej, który Pismo Święte symbolicznie nazywa „Babilonem Wielkim”. O tejże religii napisano: „Grzechy jej narosły aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jej niesprawiedliwe uczynki” (Objawienie 18:2, 5).
Poszczególne religie miały uczyć swych wyznawców czynienia dobra, lecz zawiodły. Toteż Słowo Boże mówi ogólnie o wszelkich odstępczych religiach świata: „Znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 18:24). Na religiach tych ciąży wina krwi, ponieważ nie wychowały swych wiernych w duchu miłości do bliźnich i współwyznawców.
Nowy świat jest tuż!
Wyczekiwany dzień zniszczenia zła jest już bardzo bliski (Sofoniasza 2:1-3; Mateusza 24:3, 7-14). Zaraz po nim dla mieszkańców ziemi nastanie szczęśliwa epoka, kiedy „ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie” (Objawienie 21:3-5). Masowe rzezie i inne okrucieństwa skończą się raz na zawsze, gdyż władza nad ziemią zostanie odebrana ludziom, a powierzona niebiańskiemu Królestwu Bożemu, na którego czele stoi „Książę Pokoju”, Jezus Chrystus (Izajasza 9:6, 7; Daniela 2:44; Mateusza 6:9, 10).
Wówczas w całej pełni urzeczywistni się proroctwo z Psalmu 46:9: „[Bóg] sprawia, że wojny ustają aż po kraniec ziemi”. Ten pokój będzie wiecznotrwały, gdyż zgodnie z zapowiedzią Księgi Izajasza 2:4 „naród nie podniesie miecza przeciw narodowi ani się już nie będą uczyć wojowania”. Toteż w Psalmie 37:11 obiecano: „Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju”. Jakże stosowne okażą się wtedy słowa: „Cała ziemia odetchnęła, została uwolniona od niepokoju. Ludzie się rozweselili, wydają radosne okrzyki” (Izajasza 14:7).
Wszystko wskazuje na to, że sprawiedliwy nowy świat jest blisko, a kiedy już nastanie — pod rządami niebiańskiego Królestwa Bożego — nadejdzie czas na inne zdumiewające wydarzenie: wskrzeszenie zmarłych! Słowo Boże zapewnia: „Nastąpi zmartwychwstanie zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:15).
Będąc na ziemi, Jezus pokazał, że potrafi ożywiać zmarłych. Na przykład w relacji o wskrzeszeniu pewnej dziewczynki czytamy: „Dziewczę natychmiast wstało i zaczęło chodzić (...) I od razu ogarnął ich [obserwatorów] wielki zachwyt” (Marka 5:42). Ludzie bestialsko pomordowani, jak również inni, którzy od wieków śpią snem śmierci, zostaną wskrzeszeni i otworzy się przed nimi sposobność życia na rajskiej ziemi (Łukasza 23:43). Z czasem dojdzie do tego, że „nie będzie się w umyśle wspominać rzeczy dawniejszych ani nie przyjdą one do serca” (Izajasza 65:17).
Postąpisz więc mądrze, jeśli zdobędziesz dokładną wiedzę ze Słowa Bożego i dostosujesz swe życie do woli Bożej. Dzięki temu Bóg będzie o tobie życzliwie pamiętał, gdy nadejdą czasy, kiedy to z Jego woli skończą się wszelkie okrucieństwa, a ofiary zbrodni odzyskają życie. Jezus oświadczył: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3).
[Ilustracje na stronach 8, 9]
Bóg zaprowadzi na ziemi pokój i przeobrazi ją w raj
[Ilustracje na stronie 10]
Bóg usunie skutki ludobójstwa, przywracając życie zmarłym