‛Poznajmy miłość Chrystusa’

1-3. (a) Dlaczego Jezus chciał być taki jak jego Ojciec? (b) Jakie aspekty miłości Jezusa będziemy teraz omawiać?

CZY widziałeś kiedyś małego chłopca, który stara się upodobnić do swojego taty? Naśladuje jego zachowanie oraz sposób chodzenia i mówienia. Z czasem może też przejąć jego wartości moralne i duchowe. Ponieważ kocha i podziwia tatę, chce być taki jak on.

² A co można powiedzieć o więzi łączącej Jezusa z jego niebiańskim Ojcem? Pewnego razu Jezus powiedział: „Kocham Ojca” (Jana 14:31). Nikt nie kocha Jehowy bardziej niż Jego Syn, który przebywał z Nim na długo przed pojawieniem się jakiegokolwiek innego stworzenia. Pod wpływem tego uczucia zapragnął być taki jak Ojciec (Jana 14:9).

³ Z wcześniejszych rozdziałów tej książki dowiedzieliśmy się, jak Jezus w doskonały sposób odzwierciedlał moc, sprawiedliwość i mądrość Jehowy. A co z miłością? Przeanalizujmy teraz trzy aspekty miłości Jezusa: jego ofiarność, serdeczne współczucie oraz gotowość do przebaczania.

„Nie ma miłości większej niż ta”

4. Co było największym dowodem ofiarnej miłości Jezusa?

⁴ Jezus był wyjątkowym przykładem ofiarnej miłości. Ofiarność to gotowość do wyrzeczeń, do stawiania cudzych potrzeb i spraw ponad własne. Jak Jezus dowiódł takiej miłości? Sam wyjaśnił to następująco: „Nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś oddaje życie za swoich przyjaciół” (Jana 15:13). A on z własnej woli oddał za nas swoje doskonałe życie. Żaden inny człowiek nie złożył większego dowodu miłości. Ale ofiarna miłość Jezusa przejawiała się w jeszcze innych dziedzinach.

5. Dlaczego to, że jednorodzony Syn Boży opuścił niebo, świadczy o jego ofiarnej miłości?

⁵ W bycie przedludzkim jednorodzony Syn Boży cieszył się w niebie zaszczytną pozycją oraz bliską więzią z Jehową i mnóstwem stworzeń duchowych. Był jednak gotowy z tego zrezygnować — „wyzbył się wszystkiego i przybrał postać niewolnika. Stał się człowiekiem” (Filipian 2:7). Chętnie przybył na ziemię i zamieszkał wśród niedoskonałych, grzesznych ludzi w świecie ‛podległym mocy Niegodziwca’ (1 Jana 5:19). Czy nie świadczyło to o ofiarnej miłości?

6, 7. (a) Jak Jezus okazywał ofiarną miłość w czasie swojej służby na ziemi? (b) Jaki wzruszający przykład niesamolubnej miłości opisano w Ewangelii według Jana 19:25-27?

⁶ Podczas swojej działalności na ziemi Jezus okazywał ofiarną miłość na wiele sposobów. Nie miał w sobie ani odrobiny samolubstwa. Był tak pochłonięty służbą, że zrezygnował z podstawowych wygód, do jakich przyzwyczajeni są ludzie. Powiedział: „Lisy mają nory, a ptaki — gniazda, ale Syn Człowieczy nie ma własnego domu” (Mateusza 8:20). Jako znakomity cieśla mógł przecież poświęcić część czasu na zbudowanie sobie przytulnego domu albo na wytwarzanie pięknych mebli, które mógłby sprzedawać i mieć z tego zyski. On jednak nie wykorzystywał swoich umiejętności do gromadzenia dóbr materialnych.

⁷ Szczególnie wzruszający przykład ofiarnej miłości Jezusa opisano w Ewangelii według Jana 19:25-27. Wyobraźmy sobie, o ilu sprawach musiał myśleć tego popołudnia, gdy umierał na palu — o uczniach, o dziele głoszenia, a zwłaszcza o swojej lojalności i o tym, jak jego postawa wpłynie na imię Ojca. Na barkach Jezusa spoczywała odpowiedzialność za przyszłość całej ludzkości! Mimo to tuż przed śmiercią zatroszczył się również o swoją matkę, Marię, która najwyraźniej była już wdową. Poprosił Jana, żeby zaopiekował się nią jak własną matką, dlatego potem apostoł zabrał ją do swojego domu. W ten sposób Jezus zadbał o zaspokojenie jej potrzeb fizycznych i duchowych. Bez wątpienia dowiódł tym niesamolubnej miłości.

„Zlitował się”

8. Jakie jest znaczenie greckiego wyrazu, który opisuje w Biblii współczucie Jezusa?

⁸ Jezus, podobnie jak jego Ojciec, głęboko współczuł ludziom. Z Biblii wynika, że przejmował się losem cierpiących i bardzo starał się im pomóc. Grecki wyraz opisujący jego współczucie (tłumaczony na „litować się”) według pewnego biblisty odnosi się do „uczucia, które przenika człowieka do głębi jego jestestwa. W języku greckim jest to najmocniejsze słowo wyrażające współczucie”. Przyjrzyjmy się kilku zdarzeniom, żeby zobaczyć, jak to głębokie uczucie skłaniało Jezusa do działania.

9, 10. (a) W jakich okolicznościach Jezus i apostołowie szukali zacisznego miejsca? (b) Jak Jezus zareagował, gdy tłumy zakłóciły mu spokój, i dlaczego tak się zachował?

⁹ Współczucie skłaniało Jezusa do zaspokajania duchowych potrzeb innych. Dowiadujemy się tego z Ewangelii według Marka 6:30-34. Wyobraźmy sobie opisaną tam scenę. Apostołowie są podekscytowani, bo właśnie zakończyli długą podróż ewangelizacyjną. Wracają do Jezusa i z przejęciem opowiadają mu o wszystkim, co widzieli i słyszeli. Zbierają się jednak tłumy i Jezus i apostołowie nie mają nawet czasu zjeść posiłku. Jezus, jak zawsze spostrzegawczy, zauważa zmęczenie uczniów. Mówi więc: „Chodźcie, udajmy się sami na odludne miejsce, żebyście trochę odpoczęli”. Wsiadają razem do łodzi i przecinają północny kraniec Jeziora Galilejskiego, żeby odetchnąć w jakimś zaciszu. Ale tłum widzi, że odpływają. Wiadomość o tym dociera też do innych. Wszyscy biegną na drugi brzeg i przybywają tam jeszcze przed nimi!

¹⁰ Czy Jezus rozzłościł się, że zakłócają mu spokój? W żadnym wypadku! Widok tylu tysięcy ludzi bardzo go poruszył. Marek zanotował: „Zobaczył wielki tłum ludzi i zlitował się nad nimi, bo byli jak owce bez pasterza. I zaczął ich nauczać wielu rzeczy”. Jezus nie traktował ich bezosobowo. Dostrzegał poszczególne osoby, które cierpiały głód duchowy. Przypominały bezradne owce błąkające się bez pasterza, który by je prowadził i chronił. Jezus widział, że nieczuli przywódcy religijni, zamiast być troskliwymi pasterzami, zaniedbują tych prostych ludzi (Jana 7:47-49). Współczuł im wszystkim z całego serca i zaczął ich nauczać „o Królestwie Bożym” (Łukasza 9:11). Zwróćmy uwagę, że zlitował się nad nimi, nie wiedząc, jak przyjmą jego nauki, czyli zanim jeszcze zobaczył efekty swojego nauczania. To raczej współczucie sprawiło, że zaczął ich nauczać.

11, 12. (a) Jak w czasach biblijnych traktowano trędowatych i co zrobił Jezus, kiedy podszedł do niego człowiek „cały pokryty trądem”? (b) Jak trędowaty mógł się poczuć, gdy Jezus go dotknął, i jak ilustruje to zdarzenie opowiedziane przez pewnego lekarza?

¹¹ Współczucie skłaniało Jezusa do niesienia ulgi chorym. Ludzie, którzy zmagali się z różnymi dolegliwościami, mieli pewność, że Jezus im współczuje, i dlatego do niego lgnęli. Przykładem może być sytuacja, gdy do Jezusa — za którym podążały ogromne tłumy — podszedł człowiek „cały pokryty trądem” (Łukasza 5:12). W czasach biblijnych trędowatych izolowano od innych, żeby nikogo nie zarazili (Liczb 5:1-4). Rabini zaczęli jednak szerzyć własne bezduszne poglądy na trąd i narzucili ludziom uciążliwe prawaa. Ale zobaczmy, jak Jezus potraktował tego chorego: „Podszedł do niego pewien trędowaty, padł na kolana i go błagał: ‚Jeśli tylko zechcesz, możesz mnie uzdrowić’. Na to Jezus, przepełniony litością, wyciągnął rękę, dotknął go i powiedział: ‚Chcę! Odzyskaj zdrowie’. I trąd natychmiast z niego zniknął, tak iż człowiek ten stał się czysty” (Marka 1:40-42). Jezus zdawał sobie sprawę, że ten mężczyzna nie powinien tam przebywać. Ale nie kazał mu odejść. Był tak poruszony, że zrobił coś niesłychanego — dotknął go!

¹² Czy potrafisz sobie wyobrazić, jakie znaczenie miało dla trędowatego to dotknięcie? Ilustruje to pewne ciekawe zdarzenie. Paul Brand, specjalista od leczenia trądu, wspominał kiedyś chorego, którego spotkał w Indiach. W trakcie badania położył mu rękę na ramieniu i przez tłumaczkę zaczął wyjaśniać, jakie przejdzie leczenie. Nagle pacjent się rozpłakał. Lekarz zapytał: „Czy powiedziałem coś nie tak?”. Tłumaczka zadała choremu pytanie w jego języku i odparła: „Nie, panie doktorze. On mówi, że płacze, bo pan go dotknął. Od lat nikt tego nie zrobił”. Dla trędowatego, którego dotknął Jezus, było to jeszcze ważniejsze. Dzięki temu wyzdrowiał z choroby, z powodu której znajdował się poza nawiasem społeczeństwa.

13, 14. (a) Kogo Jezus spotkał, gdy zbliżał się do miasta Nain, i dlaczego była to wyjątkowo smutna sytuacja? (b) Co pod wpływem współczucia Jezus zrobił dla wdowy z Nain?

¹³ Współczucie skłaniało Jezusa do pomagania pogrążonym w żałobie. Jezus był bardzo wrażliwy na cudzy smutek. Rozważmy na przykład zdarzenie, do jakiego doszło mniej więcej w połowie okresu jego działalności, opisane w Ewangelii według Łukasza 7:11-15. Jezus zbliżał się do galilejskiego miasta Nain. Przy bramie natknął się na kondukt pogrzebowy. Widok był szczególnie przejmujący. Wdowa straciła swojego jedynego syna. Kiedyś zapewne szła już w takim kondukcie, gdy umarł jej mąż. Teraz chowała syna, przypuszczalnie jedynego żywiciela rodziny. W tłumie mogły być też lamentujące płaczki oraz muzycy, którzy grali żałobne melodie (Jeremiasza 9:17, 18; Mateusza 9:23). Ale Jezus nie odrywał oczu od zrozpaczonej matki, niewątpliwie idącej tuż przy noszach, na których leżał zmarły.

¹⁴ Bardzo współczuł tej kobiecie. Łagodnie odezwał się do niej: „Nie płacz”. Z własnej inicjatywy podszedł i dotknął noszy. Niosący je ludzie — i być może wszyscy inni — przystanęli. Wtedy Jezus dobitnym głosem powiedział: „Młody człowieku, mówię ci: Wstań!”. I co się wydarzyło? „Zmarły usiadł i zaczął mówić” — jak gdyby obudził się z głębokiego snu! Potem nastąpiła wyjątkowo wzruszająca chwila: „Jezus oddał go jego matce”.

15. (a) Na jaki związek między współczuciem a działaniem wskazują omówione relacje o Jezusie? (b) Jak możemy naśladować Jezusa?

¹⁵ Czego się uczymy z omówionych relacji? Zwróćmy uwagę, że w każdym wypadku współczucie Jezusa było ściśle związane z działaniem. Widok ludzkiego nieszczęścia zawsze budził w nim litość, a ta z kolei zawsze skłaniała go do czynu. Jak możemy go naśladować? Będąc chrześcijanami, mamy obowiązek głosić dobrą nowinę i pozyskiwać uczniów. Motywuje nas do tego przede wszystkim miłość do Boga, ale też współczucie dla ludzi. Gdy tak jak Jezus wczuwamy się w ich położenie, serce pobudza nas do gorliwego dzielenia się z nimi dobrą nowiną (Mateusza 22:37-39). A jak współczuć naszym współwyznawcom, którzy chorują lub opłakują stratę bliskich? Nie możemy w cudowny sposób leczyć dolegliwości ani wskrzeszać umarłych. Jest jednak coś, co możemy zrobić — z własnej inicjatywy okazywać drugim zainteresowanie albo proponować praktyczną pomoc (Efezjan 4:32).

„Ojcze, wybacz im”

16. Jak Jezus nawet na palu męki okazał gotowość do wybaczania?

¹⁶ Jezus doskonale naśladował miłość swojego Ojca w jeszcze innej dziedzinie — ‛chętnie przebaczał’ (Psalm 86:5). Dało się to zauważyć nawet wtedy, gdy umierał na palu męki. Co mówił w obliczu haniebnej śmierci, mając ręce i nogi przebite gwoździami? Czy wzywał Jehowę do ukarania oprawców? Wcale nie! W ostatnich chwilach życia powiedział między innymi: „Ojcze, wybacz im, bo nie wiedzą, co robią” (Łukasza 23:34)b.

17-19. Jak Jezus pokazał, że przebaczył Piotrowi, który trzy razy się go zaparł?

¹⁷ Chyba jeszcze bardziej poruszającym przykładem tego, jak Jezus przebaczał, jest jego sposób potraktowania Piotra. Apostoł ten niewątpliwie bardzo kochał swojego Mistrza. Nocą 14 nisan, gdy zbliżała się śmierć Jezusa, powiedział mu: „Panie, jestem gotowy iść z tobą i do więzienia, i na śmierć”. Jednak parę godzin później trzy razy zaprzeczył, że w ogóle go zna! W Biblii wspomniano, co się stało, kiedy zaparł się Jezusa po raz trzeci: „Pan odwrócił się i spojrzał na Piotra”. Wtedy on, przytłoczony ciężarem grzechu, „wyszedł na zewnątrz i zaczął gorzko płakać” (Łukasza 22:33, 61, 62). Po śmierci Jezusa, która nastąpiła w tym dniu, zapewne się zastanawiał: „Czy Pan mi przebaczył?”.

¹⁸ Piotr nie musiał zbyt długo czekać na odpowiedź. Rano 16 nisan Jezus zmartwychwstał i prawdopodobnie jeszcze tego dnia osobiście go odwiedził (Łukasza 24:34; 1 Koryntian 15:4-8). Dlaczego poświęcił szczególną uwagę apostołowi, który tak zdecydowanie się go wypierał? Być może chciał zapewnić skruszonego Piotra, że wciąż go kocha i ceni. Na tym jednak nie poprzestał.

¹⁹ Jakiś czas później Jezus ukazał się uczniom nad Jeziorem Galilejskim. Trzykrotnie zapytał wtedy Piotra (który trzykrotnie się go zaparł), czy go kocha. Za trzecim razem Piotr odpowiedział: „Panie, ty wiesz wszystko. Dobrze wiesz, że cię kocham”. Jezus potrafił czytać w sercach, więc doskonale wiedział o miłości Piotra. Pozwolił mu jednak wyrazić to słowami. Co więcej, polecił, żeby ‛karmił’ i ‛pasł jego owieczki’ (Jana 21:15-17). Wcześniej nakazał mu głosić dobrą nowinę (Łukasza 5:10). Ale teraz, w dowód niezwykłego zaufania, zlecił mu kolejne odpowiedzialne zadanie — obowiązek troszczenia się o jego przyszłych naśladowców. Wkrótce potem powierzył mu ważną rolę w zborze chrześcijańskim (Dzieje 2:1-41). Piotr, mając świadomość, że Jezus mu wybaczył i dalej mu ufa, na pewno poczuł głęboką ulgę.

Czy ‛poznałeś miłość Chrystusa’?

20, 21. Jak możemy w pełni „poznać miłość Chrystusa”?

²⁰ W Słowie Jehowy naprawdę pięknie opisano miłość Jezusa. Jak powinna ona wpływać na nas? Biblia zachęca, żebyśmy ‛poznali miłość Chrystusa, która przewyższa wiedzę’ (Efezjan 3:19). Jak się przekonaliśmy, z ewangelicznych relacji o życiu i służbie Jezusa można się dużo dowiedzieć o jego miłości. Żeby jednak w pełni ją „poznać”, trzeba zrobić coś więcej, niż zdobyć taką wiedzę.

²¹ Grecki termin przetłumaczony tu na „poznać” nawiązuje do poznania „praktycznego, opartego na doświadczeniu”. Gdy okazujemy miłość tak jak Jezus — gdy chętnie poświęcamy się dla dobra innych, ze współczuciem troszczymy się o ich potrzeby i z całego serca im przebaczamy — wtedy rzeczywiście możemy zrozumieć jego uczucia. Właśnie w ten sposób dzięki własnym doświadczeniom ‛poznajemy miłość Chrystusa, która przewyższa wiedzę’. Nigdy też nie zapominajmy, że im ściślej wzorujemy się na Jezusie, tym bardziej zbliżamy się do naszego kochającego Boga, Jehowy, którego on naśladował w sposób doskonały.