Zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków

STAROŻYTNA Jerozolima wyróżniała się czymś szczególnym: była jedynym miastem na ziemi, w którym Jehowa ‛umieścił swoje imię’ (1Kl 11:36). Poza tym stanowiła centrum prawdziwego wielbienia Jehowy. Ponieważ w mieście tym znajdowała się Jego świątynia, mogło zostać nazwane Bożym „miejscem odpoczynku” (Ps 132:13, 14; 135:21). Co więcej, w Jerozolimie królowie z linii Dawida zasiadali na „tronie Jehowy” — jako Jego przedstawiciele odpowiedzialni za wprowadzanie w życie ustanowionych przez Niego praw (1Kn 29:23).

Natomiast starożytny Babilon był miejscem, z którego do wszystkich zakątków ziemi rozprzestrzeniła się religia fałszywa. A zatem okoliczność, że Jehowa pozwolił Babilończykom zniszczyć niewierną Jerozolimę, miała szczególny wydźwięk. Miasto to zostało podporządkowane Babilonowi w r. 620 p.n.e. (2Kl 24:1). Trzy lata później, w r. 617, Babilończycy uprowadzili wielu jego mieszkańców — członków możnych rodów, wojowników i rzemieślników — oraz ograbili je ze skarbów (2Kn 36:5-10). Ostatecznie miasto i świątynia zostały zniszczone, a na wygnanie poszły już tysiące Żydów (2Kn 36:17-20).

Zniszczenie Jerozolimy nastąpiło w r. 607 p.n.e. Jest to bardzo ważna data ze względu na proroctwa biblijne. Choć różni się od daty podawanej przez wielu biblistów, konsekwentnie posługujemy się nią w tej publikacji. Dlaczego? Ponieważ świadectwo Biblii uznajemy za bardziej wiarogodne niż wnioski wyciągane przez uczonych na podstawie fragmentarycznych zapisków z tabliczek klinowych.