CHARAN

1. Syn Kaleba z jego nałożnicy Efy, „ojciec” Gazeza; członek plemienia Judy (1Kn 2:3, 42, 46).

2. Miasto w pn. Mezopotamii, w którym czasowo mieszkał Abram (Abraham) i gdzie umarł jego ojciec, Terach (Rdz 11:31, 32; 12:4, 5; Dz 7:2-4). Nazwa ta obejmowała chyba całą okolicę, gdyż Charan wymieniono wśród „narodów” pokonanych przez królów Asyrii (2Kl 19:11, 12).

Jakiś czas po opuszczeniu Charanu Abraham posłał najstarszego sługę do swoich krewnych (zapewne do Charanu lub pobliskiego „miasta Nachora”), żeby znalazł żonę dla jego syna Izaaka (Rdz 24). W późniejszych czasach Jakub, wnuk Abrahama, udał się do Charanu, aby uciec przed gniewem swego brata Ezawa i poszukać sobie żony wśród córek swego wuja Labana (Rdz 27:42-46; 28:1, 2, 10). Najwyraźniej w pobliżu Charanu spotkał koło studni Rachelę (Rdz 29:4-12).

W VIII w. p.n.e. król asyryjski Sancherib próbował zastraszyć Ezechiasza, króla Judy, chełpiąc się podbojami swych przodków, którzy zdobyli Charan i inne miasta (2Kl 19:8-13; Iz 37:8-13).

W źródłach asyryjskich miasto to występuje przypuszczalnie jako Charranu („droga”), być może dlatego, że leżało przy szlaku karawanowym łączącym je z Niniwą, Aszszurem, Babilonem, Tyrem oraz Egiptem (por. Eze 27:23). Starożytną nazwę nosi po dziś dzień wieś Haran, położona u zbiegu dwóch dolin, z których wypływa strumień wpadający zimą do rzeki Balich ok. 110 km powyżej jej ujścia do Eufratu. Ale istnieją też opinie, że dawne miasto znajdowało się na pn. od dzisiejszego Haranu. Niektórzy uczeni dopatrują się dowodów bytności patriarchów (opisanej w Biblii) w podobieństwie tamtejszych starych nazw miejscowości do takich imion, jak Serug, Nachor i Terach (Rdz 11:22-26).