OPĘTANIE

Zawładnięcie kimś przez demona, niewidzialnego złego ducha. W czasach biblijnych przejawiało się to w różny sposób: ofiary traciły mowę, wzrok, zmysły, a nieraz uzyskiwały nadnaturalną siłę. Były traktowane przez swych niewidzialnych oprawców z ogromnym okrucieństwem (Mt 9:32; 12:22; 17:15; Mk 5:3-5; Łk 8:29; 9:42; 11:14; Dz 19:16). Spotykało to mężczyzn, kobiety i dzieci (Mt 15:22; Mk 5:2). Udręka była jeszcze gorsza, gdy w jednego człowieka wstępowało wiele demonów naraz (Łk 8:2, 30). Kiedy demon został wypędzony, dana osoba odzyskiwała pełnię władz umysłowych. Opętanie to coś innego niż choroba fizyczna, bo przecież Jezus uzdrawiał ludzi cierpiących z obu tych powodów (Mt 8:16; 17:18; Mk 1:32, 34).

Wiele wspaniałych cudów Jezusa wiązało się z uwolnieniem opętanych spod wpływu demonów, które były wobec niego bezsilne. Jednak nie wszystkim się to podobało. Faryzeusze oskarżyli go o współdziałanie z władcą demonów, Belzebubem. Ale jak wykazał Jezus, w rzeczywistości to oni byli potomstwem Diabła (Mt 9:34; 12:24; Mk 3:22; Łk 11:15; Jn 7:20; 8:44, 48-52). Wiedział, dlaczego jest silniejszy od demonów, i otwarcie mówił, że źródłem jego mocy jest duch Jehowy (Mt 12:28; Łk 8:39; 11:20). Same demony też zdawały sobie sprawę, kim jest Jezus, i nazywały go „Synem Bożym”, „Świętym Bożym” i „Jezusem, Synem Boga Najwyższego” (Mt 8:29; Mk 1:24; 3:11; 5:7; Łk 4:34, 41; Dz 19:15; Jak 2:19). On jednak nigdy nie pozwalał im dawać o nim świadectwa (Mk 3:12). Natomiast człowieka, którego uwolnił spod ich władzy, zachęcił do opowiedzenia krewnym ‛o wszystkim, co Jehowa dla niego uczynił’ (Mk 5:18-20).

Jezus dał także moc wypędzania demonów 12 apostołom, a później 70 rozesłanym uczniom, dzięki czemu mogli w jego imię uzdrawiać opętanych (Mt 10:8; Mk 3:15; 6:13; Łk 9:1; 10:17). Nawet człowiek, który nie był najbliższym współpracownikiem Jezusa i apostołów, wyganiał demony, kiedy powoływał się na jego imię (Mk 9:38-40; Łk 9:49, 50). Po śmierci Jezusa apostołowie dalej dysponowali taką mocą. Na przykład Paweł wypędził z pewnej służącej „demona wróżbiarstwa”, co bardzo rozgniewało jej chciwych właścicieli (Dz 16:16-19). Ale gdy siedmiu synów kapłana Scewy podstępnie próbowało wypędzić demona w imię „Jezusa, którego głosi Paweł”, opętany dotkliwie ich pobił i zdarł z nich ubrania (Dz 19:13-16).

Gwałtowne i niekontrolowane zachowanie osób niezrównoważonych psychicznie czasami wynika właśnie z opętania. Niekiedy słyszy się o wypędzaniu demonów przez media spirytystyczne, lecz przywołuje to na pamięć słowa Jezusa: „Wielu mi powie w owym dniu: ‚Panie, Panie, czyśmy w twoim imieniu (...) nie wypędzali demonów (...)?’ Ale ja wtedy im wyznam: Nigdy was nie znałem!” (Mt 7:22, 23). Z pewnością więc warto usłuchać rad: „Bądźcie czujni”, „nałóżcie całą zbroję od Boga, żebyście mogli stać niewzruszenie wobec machinacji Diabła” i demonów (1Pt 5:8; Ef 6:11).