ZAŁOGA

Hebrajskie określenie necíw może się odnosić do grupy żołnierzy pełniących stałą służbę w jakimś obiekcie wojskowym. Pokrewne słowo maccáw („placówka”) ma podobne znaczenie (1Sm 13:23; 14:1, 4, 6, 11, 12, 15; 2Sm 23:14).

Za rządów Saula i Dawida na terenie Izraela swoje załogi mieli Filistyni (1Sm 10:5; 13:3, 4; 1Kn 11:16). Po pokonaniu Syrii i Edomu Dawid utrzymywał na podbitych terenach załogi, żeby nie dopuścić do buntu (2Sm 8:6, 14; 1Kn 18:13). Chcąc zapewnić krajowi pokój i bezpieczeństwo, Jehoszafat porozmieszczał załogi w Judzie i w miastach Efraima, które zdobył Asa (2Kn 17:1, 2). Obecność takich garnizonów sprzyjała zachowaniu porządku oraz ochronie interesów króla na obszarach, gdzie miejscowa ludność była skłonna do buntu.

W I w. n.e. Rzymianie utrzymywali załogę w Jerozolimie. Żołnierze kwaterowali w wyniosłej twierdzy Antonia, przylegającej do terenu świątyni. Kiedy tłum Żydów wywlókł Pawła ze świątyni i usiłował go zabić, żołnierze z tego garnizonu zdołali przybyć wystarczająco szybko, by uratować apostoła (Dz 21:31, 32). Podczas żydowskich świąt sprowadzano do Jerozolimy dodatkowe oddziały dla wzmocnienia miejscowej załogi (zob. ANTONIA).