Czy wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba?
„Pogrzeb jakoś minął, ale ciężki szok nie chciał przeminąć. (...) Wprost nie mogłam uwierzyć, że zaledwie kilka tygodni temu mój synek stawiał pierwsze kroki i jego twarzyczka promieniała tryumfalnym uśmiechem. A teraz Andrzejek już nie żyje! (...)
„Często stawałam przy oknie i poprzez mrok nocy wpatrywałam się w niebo. ‛Gdzie jest teraz moje maleństwo?’ — rozmyślałam. ‛Czy znajduje się gdzieś tam w niebie pośród gwiazd?’”
ŚMIERĆ ukochanego dziecka jest chyba najdotkliwszym ciosem, jaki może spaść na rodziców. „Gdzie ono się teraz podziewa?” — próbują dociec. „W niebie czy w jakimś innym miejscu?” Większość religii uczy, że dzieci po śmierci dostają się do nieba. Na jednym z grobów w Johannesburgu (RPA) można przeczytać epitafium mniej więcej takiej treści: „Bóg kazał przynieść świeże kwiecie — anioł przyszedł po nasze dziecię”. Ktoś jednak gotów zapytać: Do czego Bogu miałoby być potrzebne takie „świeże kwiecie”, skoro według rozpowszechnionych wierzeń ma go już po dostatkiem? A niezliczone rzesze zastanawiają się:
Jak właściwie wygląda niebo?
Większość ludzi ma o niebie jedynie mgliste wyobrażenie. Niektórzy ironicznie mówią o „niebieskich migdałach”. Co jednak ma w tej sprawie do powiedzenia Biblia? Zaraz w pierwszym jej wersecie czytamy: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię” (Rodzaju 1:1). Słowa te odnoszą się do fizycznego kosmosu, na który składają się majestatyczne zbiorowiska gwiazd i galaktyk (Powtórzonego Prawa 4:19). Ale istnieją też niebiosa duchowe. Z tego powodu jest w Biblii mowa o ‛świętej i wspaniałej stolicy’ Jehowy (Izajasza 63:15, Biblia Tysiąclecia, wyd. II).
Kto pierwszy dostał się do tej ‛wspaniałej stolicy’ naszego niebiańskiego Ojca? Jego umiłowany Syn, Jezus Chrystus. Oświadczył on: „Żaden człowiek nie wstąpił do nieba, tylko ten, który z nieba zstąpił, Syn Człowieczy” (Jana 3:13). Wskazuje to wyraźnie, iż do owego czasu żadne stworzenie ludzkie nie znalazło się w niebie. Niemniej Jezus obiecał, że niektórzy tam pójdą. Krótko przed wniebowstąpieniem zapewnił swych wiernych uczniów: „Odchodzę, aby dla was przygotować miejsce (...) zabiorę was do siebie, żebyście i wy byli tam, gdzie ja” (Jana 14:2, 3).
Tak więc niektórzy dobrzy ludzie idą do nieba. Czy jednak dostanie się tam każdy dobry człowiek? A co będzie z kolebką ludzkości — ziemią? Czy ulegnie zagładzie w wojnie nuklearnej i będzie się unosić w przestrzeni spalona na żużel? Na pewno nie! Biblia uczy: „Pokolenie odchodzi i pokolenie nadchodzi, ale ziemia stoi aż po czas niezmierzony” (Kaznodziei 1:4). Zresztą dlaczego Stwórca miałby niszczyć tę piękną planetę, nawet jeśli niektóre jej rejony zostały skażone przez samolubnych ludzi? Słowo Boże obiecuje: „Sami sprawiedliwi posiądą ziemię i zamieszkają na niej na zawsze” (Psalm 37:29).
A zatem ziemia ma przed sobą obiecującą przyszłość. Jezus w słynnym Kazaniu na Górze zapowiedział: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię” (Mateusza 5:5). Ponadto ostatnia księga biblijna, Objawienie, wskazuje, że ziemia stanie się rajem. W odniesieniu do posłusznej ludzkości oświadczono w niej: „Sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z ich oczu, i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu” (Objawienie 21:3, 4).
Z powyższych rozważań wynika wyraźnie, iż niektórzy dobrzy ludzie idą do nieba, inni natomiast będą się radować życiem na ziemi. Oznacza to, że w grę wchodzą dwie różne grupy osób. Dlaczego właśnie tak? Poza tym niejeden człowiek — podobnie jak matka wspomnianego Andrzejka — niepokoi się o los swego dziecka, które umarło nie ochrzczone. Religia katolicka uczy, że dostaje się ono do miejsca zwanego przedpieklem (po łacinie: limbusem). Czy coś takiego rzeczywiście istnieje? Czy małe dzieci naprawdę tam idą? Wyczerpujące i pocieszające odpowiedzi można znaleźć w następnym artykule.