„Ten dom jest Twój”

„TEN dom jest Twój — my się nie liczymy”. Jakże trafnie słowa te wyrażały uczucia osób, mających za sobą dwa lata ciężkiej pracy w australijskim biurze oddziału Towarzystwa Strażnica! Skierowane były do Jehowy Boga jako fragment pieśni, specjalnie skomponowanej na pewną uroczystą okazję. Jaką? Chodziło o oddanie do użytku nowych pomieszczeń domu Betel i drukarni.

Tak szybko rozbudowa?

Zadziwiające, że podobna uroczystość odbyła się niespełna 7 lat wcześniej, gdy oddano do użytku nowo wzniesiony kompleks budynków biura oddziału w Ingleburn, na południowo-zachodnich peryferiach Sydney. Dlaczego tak szybko potrzebna była rozbudowa?

Przede wszystkim liczba głosicieli w Australii wzrosła z niecałych 32 000 w roku 1981 do 51 152 w październiku 1989 roku, w związku z czym zaszła konieczność zatrudnienia w Betel nowych pracowników. Ponadto wysyła się dużo więcej literatury do innych oddziałów. Obecnie w Australii wydaje się publikacje w 37 językach, aby zaspokoić potrzeby Fidżi, Indonezji, Papui Nowej Gwinei, Nowej Kaledonii, Nowej Zelandii, Wysp Salomona, Tahiti, Vanuatu, Niue, Samoa Zachodniego, Tongi, Tuvalu, wysp Wallis oraz samej Australii. Toteż rodzina Betel rozrosła się szybko do 164 członków.

Aby ją pomieścić, na początku 1987 roku ukończono dwupiętrowy budynek, co pozwoliło uzyskać dalsze pokoje biurowe. Później Ciało Kierownicze wyraziło zgodę na powiększenie trzykondygnacyjnej drukarni i dostawienie czteropiętrowego budynku mieszkalnego. W styczniu 1988 roku zaczęto rozbudowywać drukarnię, aby zwiększyć jej powierzchnię o 3600 metrów kwadratowych. W kilka miesięcy później przystąpiono do budowy skrzydła mieszkalnego, w którym miało się znaleźć 51 dodatkowych pokojów sypialnych.

Ofiarność i szczodre dawanie

Do zborów w całym kraju wysłano zaproszenia dla chętnych, którzy przez okres do dwóch lat mogliby należeć do „rodziny budowlanej”. Odzew był bardzo żywy i stawili się do dyspozycji liczni fachowcy. Napłynęło ponad 700 pisemnych zgłoszeń, a w czasie trwania budowy pracowało przy niej łącznie 270 osób przez okres od dwóch tygodni do blisko dwóch lat.

W stanie Queensland na północy kraju pewien brat miał firmę prowadzącą roboty ziemne. Częściowo ją sprzedał i od samego początku przyłączył się z żoną do brygady budowlanej. Kupił dużą koparkę na gąsienicach i wykonał większość niezbędnych wykopów, tak iż Towarzystwo nie musiało ponosić żadnych kosztów. Gdy roboty były na ukończeniu, sprzedał koparkę i zaczął pomagać w innych pracach budowlanych. To tylko jeden z wielu pięknych przykładów bezinteresowności, którą odznaczali się wszyscy ochotnicy.

Bracia bezpłatnie udostępnili specjalne pompy, aby można było wylać 3300 metrów sześciennych betonu, potrzebnego do wykonania podłóg i stropów w obydwu budynkach. Inni dostarczyli materiały na trzy betonowe zbiorniki na wodę o pojemności 22 000 litrów każdy, a Świadkowie pracujący przy powiększaniu drukarni bezinteresownie je wybudowali.

Oczywiście nie wszyscy ochotnicy byli fachowcami. Wielu młodych mężczyzn dopiero na placu budowy zdobyło nowe umiejętności. Kilku stało się wykwalifikowanymi murarzami, gdy pomagali ułożyć pół miliona cegieł. Inni nauczyli się wykładać kafelkami ściany i podłogi, a pewna siostra w ciągu paru tygodni wyspecjalizowała się w tapetowaniu.

Oddanie do użytku

Późnowiosenny dzień uroczystego oddania do użytku, sobota 25 listopada 1989 roku, od rana był bezchmurny i słoneczny. Uporządkowano pierwsze piętro dobudowanej części drukarni i z myślą o okolicznościowym programie przekształcono je w główne audytorium. Miejsce to połączono zamkniętą siecią telewizyjną z dwiema innymi kondygnacjami, z działem ekspedycji, Salą Królestwa i jadalnią. Dzięki temu przeszło 3000 osób mogło wygodnie zasiąść pod dachem.

Z uwagi na ograniczoną liczbę miejsc obecne mogły być jedynie osoby ochrzczone co najmniej 40 lat temu oraz goście członków rodziny Betel i załogi budowlanej. Rano poczęstowano wszystkich śniadaniem, a na obiad przygotowano dla każdego smaczny suchy prowiant. O godzinie 9.00 odbyło się doroczne spotkanie wszystkich 21 członków australijskiej korporacji Towarzystwa Strażnica. Po omówieniu niezbędnych szczegółów prawnych zaproszono na zebranie resztę przybyłych i wszyscy z przyjemnością wysłuchali przemówienia, które wygłosił Theodore Jaracz z Ciała Kierowniczego.

Od 13.45 przez 15 minut rozbrzmiewały melodie Królestwa, a następnie rozpoczął się program okolicznościowy. Z radością wysłuchano sprawozdań, ciekawych epizodów, doświadczeń i uwag trzech członków Ciała Kierowniczego. Dwaj z nich, Carey Barber i Daniel Sydlik, gościli w Australii po raz pierwszy. Brat Barber przemówił na temat: „Żniwem jest koniec świata”, a brat Sydlik rozwinął myśl: „Szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Jehowa”. Przemówienie inauguracyjne wygłosił brat Jaracz, który usługiwał oddziałowi australijskiemu w charakterze nadzorcy strefy.

Niezapomnianym punktem programu było zaśpiewanie tuż przed wykładem kluczowym czterozwrotkowej pieśni, której tytuł nawiązywał do Księgi Izajasza 60:22: „Najmniejszy staje się tysiącem”. Z jej słów przebijała wdzięczność wobec Jehowy, który zaszczycił tylu ochotników możnością wzięcia udziału w rozbudowie „Jego domu” w tej części ogólnoświatowego pola działalności teokratycznej.

[Ilustracje na stronie 15]

Dobudowana część drukarni australijskiego biura oddziału w Ingleburn, na peryferiach Sydney

C. Barber

T. Jaracz

D. Sydlik