Naszym Władcą jest Jehowa!

„Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi” (DZIEJE APOSTOLSKIE 5:29).

1, 2. Jaką postawę wzorem apostołów zajmują Świadkowie Jehowy, gdy żądania ludzi są sprzeczne z wolą Bożą?

JEHOWA BÓG dopuścił, by grupę 12 mężczyzn pozwano przed sąd. Rzecz działa się w roku 33 n.e., a trybunałem był żydowski Sanhedryn. Stanęli przed nim apostołowie Jezusa Chrystusa. Posłuchajmy! ‛Rozkazaliśmy wam nie nauczać na podstawie tego imienia’, mówi arcykapłan, ‛ale wy napełniliście swą nauką całe Jeruzalem’. Na to Piotr i pozostali apostołowie odpowiadają: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi” (Dzieje Apostolskie 5:27-29). Tym samym w gruncie rzeczy oświadczyli: ‛Naszym Władcą jest Jehowa!’

² Istotnie, Władcą prawdziwych naśladowców Jezusa jest Jehowa. Wyraźnie wynika to z biblijnej księgi Dziejów Apostolskich, napisanej około 61 roku n.e. w Rzymie przez „Łukasza, umiłowanego lekarza” (Kolosan 4:14, BT). Nowożytny lud Jehowy, podobnie jak apostołowie, jest posłuszny swemu niebiańskiemu Władcy, gdy żądania innych ludzi pozostają w sprzeczności z Jego wolą. A czego jeszcze można się nauczyć z Dziejów Apostolskich? (Podczas studium osobistego warto odczytywać fragmenty tej księgi wskazane tłustym drukiem).

Jezus upoważnia świadków

3. Czym w szczególności zajęli się naśladowcy Jezusa, gdy zostali „ochrzczeni w duchu świętym”?

³ Apostołowie potrafili opowiedzieć się zdecydowanie po stronie Boga, gdyż zostali umocnieni pod względem duchowym. Chrystus umarł na palu męki, wiedzieli jednak, że zmartwychwstał (1:1-5). Jezus „potwierdził, że jest żywy”, i przez 40 dni nauczał prawd o Królestwie, przybierając ciała fizyczne. Uczniom dał polecenie, by oczekiwali w Jeruzalem na chrzest „w duchu świętym”. Później ich najważniejszym zadaniem miało być głoszenie, podobnie jak to jest dzisiaj w wypadku Świadków Jehowy (Łukasza 24:27, 49; Jana 20:19 do 21:24).

4. Co miało nastąpić po wylaniu ducha świętego na naśladowców Jezusa?

⁴ Przed chrztem w duchu świętym apostołowie błędnie mniemali, że zaczną panować na ziemi i położą kres dominacji Rzymu, toteż zapytali: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” (1:6-8). Jezus w gruncie rzeczy zaprzeczył, mówiąc, iż ‛nie do nich należy poznanie czasów i pór’. Zapowiedział, że ‛zstąpi na nich duch święty’, który ich uzdolni do świadczenia o niebiańskim, a nie ziemskim Królestwie Bożym. Mieli głosić w Jeruzalem, Judei, Samarii „i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”. W obecnych dniach ostatnich Świadkowie Jehowy dzięki pomocy ducha Bożego prowadzą taką działalność na skalę całego świata.

5. Co to znaczy, że Jezus miał wrócić w ten sam sposób, w jaki odszedł?

⁵ Zleciwszy wykonywanie tej ogólnoświatowej pracy kaznodziejskiej, Jezus zaczął się unosić ku niebu. Oddalał się od swych uczniów w górę, aby później stanąć przed obliczem niebiańskiego Władcy oraz przystąpić do zadań w dziedzinie duchowej (1:9-11). Kiedy obłok zakrył go przed wzrokiem apostołów, zdematerializował swe ciało fizyczne. Następnie ukazali się dwaj aniołowie i powiedzieli, że Jezus „przyjdzie w ten sam sposób”. I rzeczywiście tak się stało. Wyłącznie uczniowie Jezusa widzieli jego odejście i tylko Świadkowie Jehowy rozpoznają jego niewidzialny powrót.

Jehowa dokonuje wyboru

6. Jak dokonano wyboru apostoła w miejsce Judasza Iskariota?

⁶ Apostołowie niezwłocznie wrócili do Jeruzalem (1:12-26, BT). W pewnej izbie na piętrze (być może w domu Marii, matki Marka) trwało w modlitwach 11 wiernych apostołów wraz z przyrodnimi braćmi Jezusa, innymi uczniami oraz jego matką, Marią (Marka 6:3; Jakuba 1:1). A kto otrzymał po Judaszu „urząd nadzorcy”? (Psalm 109:8). W obecności około 120 uczniów Bóg wybrał kogoś w miejsce Judasza, zdrajcy Jezusa, uzupełniając w ten sposób liczbę 12 apostołów. Człowiek ten w okresie służby kaznodziejskiej Jezusa musiał już należeć do jego uczniów, a potem być świadkiem jego zmartwychwstania. Rzecz jasna musiał też uznawać Jehowę za swego Władcę. Po modlitwie rzucono losy Macieja i Józefa Barsaby. Bóg sprawił, że los wyznaczył Macieja (Przysłów 16:33).

7. (a) Jak rozumieć słowa, że Judasz „za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię”? (b) Jak Judasz poniósł śmierć?

⁷ Judasz Iskariot z całą pewnością nie uznawał Jehowy za swego Władcę. Zdradził przecież Syna Bożego za 30 srebrników! Później zwrócił te pieniądze naczelnym kapłanom, ale Piotr wyraził się, że ten zdrajca „za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię”. Jak to rozumieć? Otóż dostarczył pieniądze oraz powód do zakupu tak zwanego „Pola Krwi”. Najprawdopodobniej chodziło o kawałek płaskiego gruntu w południowej części doliny Hinnoma. Zburzywszy całkowicie swe stosunki z niebiańskim Władcą, Judasz się „powiesił” (Mateusza 27:3-10, Bw). Widocznie zerwał się pod nim sznur albo pękła gałąź, bo „spadłszy głową na dół, pękł na pół”, roztrzaskując się o urwiste skały. Oby nikt z nas nie okazał się fałszywym bratem!

Napełnieni duchem świętym!

8. Kiedy uczniowie Jezusa zostali ochrzczeni w duchu świętym i jaki to dało rezultat?

⁸ A co z obiecanym chrztem w duchu świętym? Nastąpił w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., dziesięć dni po wniebowstąpieniu Jezusa (2:1-4). Jakże niezwykłe było to wydarzenie! Wyobraźmy sobie tę scenę: W sali na piętrze przebywa około 120 uczniów, gdy ‛nagle cały dom napełnia szum z nieba, jakby pędzącego tęgiego podmuchu’. Nie chodzi o wiatr, chociaż odgłos jest podobny. Na każdym uczniu i apostole siada język „jak gdyby ognia”. „Wszyscy zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami”. W trakcie tego „chrztu” zostali zarazem zrodzeni z ducha Bożego, namaszczeni i opatrzeni pieczęcią jako osoby mające posiąść duchowe dziedzictwo (Jana 3:3, 5; 2 Koryntian 1:21, 22; 1 Jana 2:20).

9. O czym mówili uczniowie napełnieni duchem Bożym?

⁹ Wydarzenie to poruszyło przebywających w Jeruzalem licznych Żydów i prozelitów „ze wszystkich narodowości” (2:5-13, Biblia poznańska). Zdziwieni pytali: „Jak to się dzieje, że każdy z nas słyszy swoją rodzimą mowę?” Mogły to być języki używane na takich terenach, jak Media (na wschód od Judei), Frygia (w Azji Mniejszej) i Rzym (w Europie). Kiedy uczniowie tak mówili różnymi językami „o niezwykłych dziełach Bożych”, wielu słuchaczy ogarnęło zdumienie, chociaż szydercy twierdzili, iż przemawiający są pijani.

Piotr daje porywające świadectwo

10. Jakie proroctwo spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 i czy ma to jakiś nowożytny odpowiednik?

¹⁰ Piotr rozpoczyna swe świadectwo od wzmianki, że o godzinie dziewiątej rano za wcześnie na to, aby być pijanym (2:14-21). Całe to wydarzenie stanowi natomiast spełnienie obietnicy Bożej co do wylania ducha świętego na Jego lud. Bóg natchnął Piotra, by wskazał na nasze czasy przez użycie słów: „w dniach ostatnich” oraz „będą prorokować” (Joela 3:1-5, Bw [2:28-32, NW]). Przed nadejściem swego wielkiego dnia Jehowa ukaże znaki na niebie i na ziemi, a wybawieni zostaną jedynie ci, którzy z wiarą będą wzywać Jego imienia. Podobne wylanie ducha na namaszczonych chrześcijan w dobie obecnej również im dało sposobność aktywniejszego i skuteczniejszego ‛prorokowania’.

11. Jak postąpili z Jezusem Żydzi, a jak Bóg?

¹¹ Następnie Piotr wyjawił tożsamość Mesjasza (2:22-28, Bw). Bóg potwierdził, że jest nim Jezus, umożliwiając mu dokonywanie potężnych czynów, znaków i cudów (Hebrajczyków 2:3, 4). Żydzi jednak przybili go do pala „rękami bezbożnych”, to znaczy Rzymian nie przestrzegających prawa Bożego. Jezus został wydany „według powziętego z góry Bożego postanowienia i planu”, było to więc zgodne z wolą Jehowy. Ale Bóg go wskrzesił i usunął jego ludzkie ciało w taki sposób, że nie uległo zepsuciu (Psalm 16:8-11).

12. Co przewidywał Dawid i od czego zależy zbawienie?

¹² W dalszych wywodach Piotr kładł nacisk na proroctwa mesjańskie (2:29-36, Bw). Nadmienił, że Dawid zapowiedział zmartwychwstanie swego najznamienitszego syna, Jezusa Pomazańca. Z zaszczytnego miejsca po prawicy Bożej w niebie właśnie Chrystus wylał ducha świętego, którego otrzymał od Ojca (Psalm 110:1). Słuchacze Piotra ‛widzieli i słyszeli’ przejawy działania tego ducha, dostrzegając nad głowami uczniów coś jakby płomienie oraz słysząc wypowiedzi w różnych językach. Piotr wskazał przy tym, że zbawienie zależy od uznania Jezusa za Pana i Pomazańca Bożego (Rzymian 10:9; Filipian 2:9-11).

Jehowa zapewnia wzrost

13. (a) Co musieli uznać Żydzi i prozelici, jeśli chcieli zostać ochrzczeni? (b) Ile osób ochrzczono wtedy w Jeruzalem i z jakim skutkiem?

¹³ Jakiż skutek wywarły słowa Piotra! (2:37-42). Słuchacze byli do głębi serca wstrząśnięci tym, że przyzwolili na zabicie Mesjasza, toteż Piotr usilnie nalegał: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia waszych grzechów, a otrzymacie szczodry dar ducha świętego”. Żydzi i prozelici już uznawali Jehowę za Boga, byli też świadomi, że potrzebują Jego ducha. Aby otrzymać chrzest w imię Ojca, Syna i ducha świętego (świadomi ich pozycji lub roli), musieli teraz okazać skruchę i zaakceptować Jezusa jako Mesjasza (Mateusza 28:19, 20). Świadcząc tym Żydom i prozelitom, Piotr użył pierwszego z symbolicznych kluczy, jakie otrzymał od Jezusa: otworzył wierzącym Izraelitom wrota wiedzy oraz sposobność wejścia do niebiańskiego Królestwa (Mateusza 16:19). Tego dnia ochrzczono 3000 osób! Wyobraź sobie tylu świadków na rzecz Jehowy, głoszących na niedużym obszarze Jeruzalem!

14. Dlaczego i w jakim znaczeniu chrześcijanie „wszystko mieli wspólne”?

¹⁴ Wielu przybyszom z odległych stron brakowało środków na dłuższy pobyt, a przecież pragnęli lepiej poznać nową wiarę i mówić o niej innym. Dlatego pierwsi naśladowcy Jezusa z miłością pomagali sobie nawzajem, podobnie jak dzisiaj postępują Świadkowie Jehowy (2:43-47). Przez jakiś czas „wszystko mieli wspólne”. Niektórzy sprzedali posiadłości, a pieniądze rozdzielono między osoby będące w potrzebie. Dzięki temu zbór zaczął się dynamicznie rozwijać, a ‛Jehowa codziennie do nich przyłączał wybawianych’.

Uzdrowienie i jego rezultaty

15. Co się zdarzyło, gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni, i jak na to zareagowali obserwatorzy?

¹⁵ Jehowa wspierał naśladowców Jezusa za pomocą „znaków” (3:1-10, BT). Kiedy na przykład Piotr i Jan o trzeciej po południu wstępowali do świątyni na godzinną modlitwę związaną z ofiarą wieczorną, w pobliżu bramy zwanej Piękną pewien mężczyzna chromy od urodzenia prosił o „jałmużnę”. „Nie mam srebra ani złota”, rzekł Piotr, „ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” Człowiek ten natychmiast został uzdrowiony! Wszedł do świątyni, „chodząc, skacząc i wielbiąc Boga”, a obserwatorów tego zdarzenia ‛ogarnął zachwyt’. Być może niektórzy przypomnieli sobie słowa: „Ułomny będzie się wspinał niczym jeleń” (Izajasza 35:6).

16. Dzięki czemu apostołowie mogli uzdrowić chromego mężczyznę?

¹⁶ Zdumieni ludzie zebrali się w krużganku Salomona, krytym portyku po wschodniej stronie świątyni. Tam Piotr dał im świadectwo (3:11-18). Wykazał, że to Bóg umożliwił apostołom uzdrowienie chromego mocą swego chwalebnego Sługi, Jezusa (Izajasza 52:13 do 53:12). Żydzi zaparli się „tego świętego i sprawiedliwego”, ale Jehowa wywiódł go spośród umarłych. Chociaż lud i jego przywódcy nie byli świadomi faktu, że zabijają Mesjasza, Bóg urzeczywistnił w ten sposób prorocze słowa, iż „Chrystus miał cierpieć” (Daniela 9:26).

17. (a) Na jakie kroki powinni byli się zdobyć Żydzi? (b) Co się wydarzyło za naszych czasów po ‛posłaniu Chrystusa’?

¹⁷ Piotr wskazał, co powinni uczynić Żydzi obciążeni sposobem potraktowania Pomazańca (3:19-26). Mieli ‛okazać skruchę’, czyli odczuć żal z powodu swych grzechów, oraz ‛zawrócić’, to znaczy dowieść swego nawrócenia całkowicie odmiennym trybem życia. Jeżeli uwierzą, że Jezus jest Mesjaszem, i uznają okup, dostąpią od Jehowy pokrzepienia jako ludzie, którym przebaczono grzechy (Rzymian 5:6-11). Żydom przypomniano, iż byli synami przymierza, jakie Bóg zawarł z ich przodkami, gdy rzekł do Abrahama: „W nasieniu twoim będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi”. A zatem pierwszym celem mesjańskiego Sługi Bożego było uwolnienie przejętych skruchą Izraelitów. Ciekawe, że po roku 1914, kiedy to ‛Chrystus został posłany’ z władzą niebiańskiego Królestwa, wśród Świadków Jehowy nastąpiło orzeźwiające przywrócenie prawd biblijnych oraz teokratycznej struktury organizacyjnej (Rodzaju 12:3; 18:18; 22:18).

Nie zaprzestaną!

18. Jaki „kamień” odrzucili żydowscy „budujący” i jedynie w czyim imieniu możliwe jest zbawienie?

¹⁸ Naczelni kapłani, przełożony świątyni oraz saduceusze, rozgniewani na Piotra i Jana za głoszenie o wskrzeszeniu Jezusa, wtrącili ich do aresztu (4:1-12). Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, ale wielu innych okazało wiarę — liczba samych mężczyzn wzrosła do około 5000. Na pytanie członków jeruzalemskiego sądu najwyższego Piotr odpowiedział, że chromy mężczyzna został uzdrowiony „w imieniu Jezusa Chrystusa, Nazarejczyka”, którego oni przybili do pala, ale któremu Bóg przywrócił życie. „Kamień” ten, odrzucony przez żydowskich „budujących”, stał się „kamieniem węgielnym” (Psalm 118:22, BT). „Ponadto”, oświadczył Piotr, „w nikim innym nie ma wybawienia”.

19. Jak się zachowali apostołowie, gdy im kazano zaprzestać głoszenia?

¹⁹ Podjęto próbę przerwania tego przemówienia (4:13-22, BT). Z uwagi na obecność uzdrowionego mężczyzny nie sposób było zaprzeczyć temu „jawnemu znakowi”, niemniej Piotrowi i Janowi zakazano „w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa”. Jak brzmiała ich odpowiedź? „Nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”. Pozostali posłuszni swemu Władcy, Jehowie!

Modlitwy zostają wysłuchane!

20. O co modlili się uczniowie i z jakim skutkiem?

²⁰ Podobnie jak nowożytni Świadkowie Jehowy modlą się na zebraniach, tak też ówcześni uczniowie zwrócili się do Boga, gdy uwolnieni apostołowie opowiedzieli, co ich spotkało (4:23-31). W modlitwie nadmienili, że władcy: Herod Antypas i Poncjusz Piłat, wraz z pogańskimi Rzymianami i ludem Izraela wystąpili właściwie przeciw Mesjaszowi (Psalm 2:1, 2; Łukasza 23:1-12). W odpowiedzi na tę modlitwę Jehowa napełnił uczniów duchem świętym, dzięki czemu dalej śmiało obwieszczali słowo Boże. Nie prosili swego Władcy o położenie kresu prześladowaniom, lecz o to, by mogli odważnie głosić pomimo wszelkiej wrogości.

21. Kim był Barnabas i jakie wykazywał zalety?

²¹ Współwyznawcy dalej mieli wszystko wspólne i nikt nie cierpiał niedostatku (4:32-37, BT). Jednym z ofiarodawców był lewita imieniem Józef, rodem z Cypru. Apostołowie nadali mu przydomek Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, być może dlatego, że był uczynny i miał czułe serce. Z pewnością wszyscy chcemy się odznaczać takimi cechami (Dzieje Apostolskie 11:22-24).

Zdemaskowanie kłamców

22, 23. Na czym polegał grzech Ananiasza i Safiry, i czego możemy się nauczyć z tego, co ich spotkało?

²² Niestety, Ananiasz z żoną Safirą przestali uznawać Jehowę za swego Władcę (5:1-11). Sprzedali pole i zatrzymali część pieniędzy, stwarzając jednak pozory, że wręczyli apostołom całą sumę. Dzięki pomocy ducha świętego Piotr przejrzał ich obłudę, tak iż ponieśli śmierć. Jakaż to mocna przestroga dla tych, których Szatan pobudza do nieszczerości! (Przysłów 3:32; 6:16-19).

²³ Po tym zdarzeniu już nikt powodowany niewłaściwymi pobudkami nie śmiał przyłączyć się do uczniów, jednakże ludzie szczerzy stawali w ich szeregach (5:12-16, BT). Co więcej, gdy chorzy i nękani przez duchy nieczyste zaczynali pokładać ufność w mocy Bożej, „wszyscy doznawali uzdrowienia”.

Słuchaj Boga bardziej niż ludzi

24, 25. Dlaczego przywódcy żydowscy prześladowali apostołów, lecz jaki wzór pozostawili ci wierni uczniowie wszystkim sługom Jehowy?

²⁴ Arcykapłan i saduceusze próbowali powstrzymać ten wspaniały rozwój przez uwięzienie wszystkich apostołów (5:17-25). Ale jeszcze tej samej nocy anioł Boży ich uwolnił. A o świcie znowu nauczali w świątyni! Prześladowanie nie zdołało powstrzymać sług Jehowy.

²⁵ Apostołów kolejny raz postawiono przed Sanhedrynem i znowu próbowano wywrzeć na nich nacisk (5:26-42). Kazano im zaprzestać głoszenia, ale oni odparli: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi”. Stało się to dla ówczesnych uczniów Jezusa miernikiem, którego przestrzegają także dzisiejsi Świadkowie Jehowy. Po wysłuchaniu przestrogi Gamaliela, nauczyciela Prawa, przywódcy rozkazali ich wychłostać, zabronili im głosić, po czym ich wypuścili.

26. W czym usługiwanie apostołów przypomina działalność dzisiejszych Świadków Jehowy?

²⁶ Apostołowie radowali się, że poczytano ich za godnych znoszenia zniewag dla imienia Jezusa. „Codziennie też w świątyni oraz od domu do domu bezustannie nauczali i opowiadali dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie”. Pełnili więc służbę kaznodziejską, głosząc od drzwi do drzwi. Podobnie postępują nowożytni Świadkowie Jehowy, którzy również otrzymali ducha Bożego, gdyż są Mu posłuszni i oznajmiają: „Naszym Władcą jest Jehowa!”

Jak byś odpowiedział?

◻ Jakie zlecenie muszą spełniać dzisiejsi naśladowcy Jezusa, podobnie jak pierwsi uczniowie?

◻ Co się wydarzyło w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku?

◻ Kiedy i w jaki sposób Piotr użył pierwszego symbolicznego klucza, otrzymanego od Jezusa?

◻ Czego możemy się nauczyć z losu Ananiasza i Safiry?

◻ Jaki miernik ustanowili apostołowie dla wszystkich Świadków Jehowy, gdy im kazano zaprzestać głoszenia?

Chodźmy w bojaźni Jehowy

„A [zbór,] chodząc w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał” (DZIEJE APOSTOLSKIE 9:31).

1, 2. (a) Co się działo, gdy zbór chrześcijański wkroczył w okres pokoju? (b) Co czyni Jehowa, mimo iż dopuszcza prześladowanie?

PEWIEN uczeń Chrystusa stanął w obliczu najcięższej próby. Czy zachowa prawość wobec Boga? Ależ tak! Chodził w bojaźni Bożej, przejęty lękiem przed swym Stwórcą, i oto miał ponieść śmierć jako wierny świadek na rzecz Jehowy.

² Tym bogobojnym rzecznikiem prawości był Szczepan, „mężczyzna pełen wiary i ducha świętego” (Dzieje Apostolskie 6:5). Zamordowanie go wznieciło falę prześladowań, ale później zbór w całej Judei, Galilei i Samarii wkroczył w okres pokoju i umocnił się pod względem duchowym. Co więcej, „chodząc w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał” (Dzieje Apostolskie 9:31). Na podstawie opisu zawartego w rozdziałach od 6 do 12 Dziejów Apostolskich możemy dziś jako Świadkowie Jehowy być pewni, że Bóg będzie nam błogosławił zarówno w okresach spokoju, jak i w czasach prześladowań. Działajmy więc z nacechowaną szacunkiem bojaźnią Bożą, gdy jesteśmy uciskani, wyzyskujmy też chwile ulgi na budowanie się pod względem duchowym oraz jeszcze gorliwszą służbę dla Jehowy! (Powtórzonego Prawa 32:11, 12; 33:27).

Wierny do końca

3. Jaki problem rozwiązano w Jeruzalem i w jaki sposób?

³ Nawet w czasach pokojowych mogą się pojawiać trudności, ale dobre zorganizowanie sprzyja ich pokonywaniu (6:1-7). Żydzi mówiący po grecku zaczęli się skarżyć, że w Jeruzalem przy codziennym rozdzielaniu żywności pomijano ich wdowy, a lepiej zaopatrywano współwyznawców władających językiem hebrajskim. Apostołowie rozwiązali ten problem, wyznaczając do zajęcia się tą „potrzebną sprawą” siedmiu mężczyzn, między innymi Szczepana.

4. Jak Szczepan zareagował na fałszywe oskarżenia?

⁴ Jednakże bogobojny Szczepan wkrótce został poddany próbie (6:8-15, Dąbrowski, z greki). Otóż wdali się z nim w spór jacyś ludzie. Niektórzy z nich należeli do „synagogi Wyzwoleńców”. Byli to więc prawdopodobnie Żydzi pojmani przez Rzymian, a później wyzwoleni, bądź też żydowscy prozelici, którzy kiedyś byli niewolnikami. Wrogowie Szczepana, nie umiejąc sprostać mądrości i duchowi, widocznym w jego wypowiedziach, doprowadzili go przed Sanhedryn. Tam fałszywi świadkowie zeznali: „Słyszeliśmy go, gdy mówił, że ów Jezus Nazareński zburzy to miejsce i zmieni ustawy, które nam nadał Mojżesz”. Ale nawet przeciwnicy mogli zobaczyć, że Szczepan nie był złoczyńcą, lecz miał pogodne oblicze jak anioł, posłaniec Boży, pewny Jego poparcia. Jakże odmiennie wyglądały ich pełne złości oblicza, poddali się bowiem Szatanowi!

5. Na co zwrócił uwagę Szczepan w swym świadectwie?

⁵ Wypytywany przez arcykapłana Kajfasza, Szczepan dał śmiałe świadectwo (7:1-53). Przypomniał dzieje Izraelitów, wykazując, iż z chwilą przyjścia Mesjasza Bóg zamierzał znieść Prawo i służbę świątynną. Podkreślił, że jak niegdyś Izraelici odrzucili swego wyzwoliciela Mojżesza, teraz niby darzonego szacunkiem przez wszystkich Żydów, tak ostatnio nie przyjęli Tego, który przyniósł większe wyzwolenie. Zaznaczywszy, iż Bóg nie mieszka w domach uczynionych ręką ludzką, Szczepan dał do zrozumienia, że ich świątynia oraz sposób oddawania czci Jehowie są czymś przejściowym. Ponieważ jednak ci, którzy go sądzili, nie okazywali bojaźni wobec Boga i nie zamierzali poznać Jego woli, Szczepan powiedział: ‛Ludzie uparci, wy zawsze się opieracie duchowi świętemu. Którego proroka nie prześladowali wasi praojcowie? Zabijali tych, co zapowiadali przyjście Sprawiedliwego, którego zdrajcami i mordercami staliście się wy’.

6. (a) Jakiego przeżycia krzepiącego wiarę doznał Szczepan przed śmiercią? (b) Dlaczego słusznie mógł powiedzieć: „Panie Jezusie, przyjmij mego ducha”?

⁶ Za to odważne wystąpienie Szczepan został zamordowany (7:54-60). Sędziowie wpadli we wściekłość, ponieważ obarczył ich winą za zabicie Jezusa. Jakże umocniona została wiara Szczepana, gdy ‛wpatrując się w niebo, ujrzał chwałę Boga oraz Jezusa stojącego po prawicy Bożej’! Szczepan mógł spojrzeć w oczy swym wrogom z przeświadczeniem, że spełnił wolę Najwyższego. Świadkowie Jehowy nie mają dzisiaj widzeń, niemniej w czasie prześladowań także potrafią zachowywać pogodę ducha, której źródłem jest Bóg. Kiedy nieprzyjaciele wyprowadzili Szczepana poza mury Jeruzalem i zaczęli go kamienować, ten zwrócił się z błagalną prośbą: „Panie Jezusie, przyjmij mego ducha”. Były to stosowne słowa, gdyż Bóg upoważnił Jezusa do przywracania ludziom życia (Jana 5:26; 6:40; 11:25, 26). Upadłszy na kolana, Szczepan jeszcze zawołał: „Jehowo, nie obciążaj ich tym grzechem”. Następnie zapadł w sen śmierci jako męczennik, podobnie do wielu późniejszych naśladowców Jezusa, nawet z czasów nowożytnych.

Prześladowania prowadzą do rozprzestrzenienia dobrej nowiny

7. Jakie były skutki prześladowania?

⁷ Śmierć Szczepana w gruncie rzeczy przyczyniła się do nadania rozgłosu dobrej nowinie (8:1-4). Wskutek prześladowania wszyscy uczniowie z wyjątkiem apostołów rozproszyli się po całej Judei i Samarii. Niejaki Saul, który poparł zamordowanie Szczepana, zawzięcie pustoszył zbór niczym dziki zwierz, wdzierając się do domów i wywlekając naśladowców Jezusa, aby ich uwięzić. Ponieważ rozproszeni uczniowie nie przestawali głosić, szatański zamiar powstrzymania bogobojnych głosicieli Królestwa za pomocą represji spełzł na niczym. Tak samo w dobie obecnej prześladowanie często przyczynia się do rozprzestrzenienia dobrej nowiny albo zwrócenia uwagi na dzieło głoszenia o Królestwie.

8. (a) Jakie rezultaty przyniosło głoszenie w Samarii? (b) Jak Piotr użył drugiego z kluczy powierzonych mu przez Jezusa?

⁸ Do Samarii udał się ewangelizator Filip, żeby ‛głosić Chrystusa’ (8:5-25, BT). W mieście tym oznajmiano dobrą nowinę, wypędzano nieczyste duchy i uzdrawiano ludzi, co wywołało ogromną radość. Apostołowie wyprawili do Samarii z Jeruzalem Piotra i Jana, a gdy ci modlili się i wkładali ręce na świeżo ochrzczonych, nowi uczniowie otrzymywali ducha świętego. Były czarnoksiężnik imieniem Szymon, który też niedawno został ochrzczony, usiłował kupić od apostołów tę władzę, ale Piotr odparł: „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą (...), bo serce twoje nie jest prawe wobec Boga”. Szymon, zachęcony do okazania skruchy oraz błagania Jehowy o przebaczenie, prosił apostołów o wstawienie się za nim do Boga. Powinno to pobudzić wszystkich okazujących dziś bojaźń przed Jehową do modlitw o pomoc w strzeżeniu serca (Przysłów 4:23). (Z opisanego zdarzenia wywodzi się określenie „symonia”, czyli: „kupowanie lub sprzedawanie godności bądź stanowisk kościelnych”). Piotr i Jan ogłaszali dobrą nowinę również w licznych wioskach samarytańskich. W ten sposób Piotr użył drugiego z kluczy, jakie otrzymał od Jezusa, żeby otworzyć ludziom drogę do zdobycia wiedzy oraz wejścia do Królestwa niebiańskiego (Mateusza 16:19).

9. Kim był Etiopczyk, któremu głosił Filip, i dlaczego mógł on zostać ochrzczony?

⁹ Następnie anioł Boży wyznaczył Filipowi nowe zadanie (8:26-40). Pewien „eunuch”, dworzanin królowej etiopskiej Kandaki, sprawujący pieczę nad jej skarbem, jechał na rydwanie drogą z Jeruzalem do Gazy. Nie był eunuchem w dosłownym znaczeniu, gdyż nie mógłby wtedy należeć do izraelskiej społeczności wyznaniowej; udał się do Jeruzalem jako obrzezany prozelita, aby oddać cześć Bogu (Powtórzonego Prawa 23:1). Filip zastał go czytającego proroctwo Izajasza. Zaproszony na rydwan, objaśnił je i w ogóle „opowiadał mu dobrą nowinę o Jezusie” (Izajasza 53:7, 8). W pewnej chwili Etiopczyk zawołał: „Oto zbiornik wodny; co stoi na przeszkodzie mojemu ochrzczeniu?” Nie było żadnych przeciwwskazań, gdyż miał wiedzę o Bogu, a teraz uwierzył w Chrystusa. Tak więc Filip ochrzcił Etiopczyka, który pełen radości pojechał dalej. A czy ciebie nic nie powstrzymuje od zgłoszenia się do chrztu?

Nawrócenie prześladowcy

10, 11. Co się przydarzyło Saulowi z Tarsu w drodze do Damaszku i wkrótce potem?

¹⁰ Tymczasem Saul usiłował groźbą uwięzienia lub śmierci zmuszać naśladowców Jezusa do wyparcia się wiary (9:1-18a, Bw). Od arcykapłana (prawdopodobnie Kajfasza) otrzymał listy do synagog w Damaszku, zezwalające na przyprowadzenie do Jeruzalem uwięzionych mężczyzn i kobiet trzymających się „drogi”, to znaczy idących śladami Chrystusa. Około południa, już w pobliżu Damaszku, z nieba błysnęło światło i czyjś głos zapytał: „Saulu, czemu mnie prześladujesz?” Ludzie towarzyszący Saulowi słyszeli ten „głos”, ale nie zrozumieli, co mówił (por. Dzieje Apostolskie 22:6, 9). Objawienie się wyniesionego do chwały Jezusa — nawet w tak ograniczonym zakresie — wystarczyło, żeby Saul przestał widzieć. Bóg za pośrednictwem ucznia Ananiasza przywrócił mu wzrok.

¹¹ Po chrzcie Saul, były prześladowca, sam stanął w obliczu prześladowań (9:18b-25, Bw). W Damaszku Żydzi chcieli go zgładzić. Ale w nocy uczniowie spuścili Saula przez otwór w murze miejskim, prawdopodobnie w dużym koszu splecionym ze sznura lub z gałęzi (2 Koryntian 11:32, 33). Otworem tym mogło być okno w domu stanowiącym fragment muru i zamieszkiwanym przez któregoś z uczniów. Okoliczność, że Saul wymknął się przeciwnikom, aby dalej głosić, bynajmniej nie świadczyła o tchórzostwie.

12. (a) Co się działo z Saulem w Jeruzalem? (b) Jak się wiodło zborowi?

¹² Dzięki Barnabasowi Saul został w Jeruzalem przyjęty przez uczniów jako współwyznawca (9:26-31). Odważnie rozprawiał tam z Żydami mówiącymi po grecku, którzy również postanowili go zabić. Dowiedziawszy się o tym, bracia zabrali go do Cezarei i odesłali do Tarsu, jego rodzinnego miasta w Cylicji. Zbór w całej Judei, Galilei i Samarii „wkroczył w okres pokoju i budowania się” pod względem duchowym. ‛Chodząc w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał’. Jakiż to wspaniały przykład dla wszystkich nowożytnych zborów, jeśli chcą zaznawać błogosławieństwa Jehowy!

Poganie stają się chrześcijanami!

13. Jakich cudów dokonał Piotr mocą Bożą w Liddzie i Joppie?

¹³ Piotr także był bardzo zajęty (9:32-43). W Liddzie (obecnie Lod) na równinie Szaron uzdrowił sparaliżowanego Eneasza. Pod wrażeniem tego cudu wielu nawróciło się do Pana. W Joppie zachorowała i umarła powszechnie lubiana siostra imieniem Tabita (Dorkas). Kiedy przybył tam Piotr, zapłakane wdowy pokazywały mu odzienie, które dla nich sporządziła. Apostoł przywrócił jej życie, a gdy wieść o tym się rozeszła, mnóstwo osób okazało wiarę. Piotr zatrzymał się tam u Szymona garbarza, który miał dom nad morzem. Garbarze ówcześni moczyli skóry zwierząt w wodzie morskiej i przed usunięciem z nich sierści traktowali je wapnem. Następnie wyprawiali je przy użyciu wyciągów z różnych roślin.

14. (a) Kim był Korneliusz? (b) Co powiedziano o jego modlitwach?

¹⁴ W okresie tym (36 rok n.e.) również gdzie indziej rozwijały się wypadki godne uwagi (10:1-8, BT). W Cezarei żył pobożny poganin imieniem Korneliusz, oficer rzymski, któremu podlegało około stu żołnierzy. Dowodził „kohortą zwaną Italską”, utworzoną w Italii najwidoczniej z obywateli rzymskich oraz wyzwoleńców. Chociaż żywił bojaźń przed Bogiem, nie był żydowskim prozelitą. Anioł powiedział mu w widzeniu, że jego modlitwy ‛stały się ofiarą, która przypomniała go Bogu’. Mimo iż Korneliusz nie był wówczas oddanym sługą Jehowy, otrzymał odpowiedź na swoją prośbę. Na polecenie anioła posłał po apostoła Piotra.

15. Co się wydarzyło, gdy Piotr modlił się na dachu domu Szymona?

¹⁵ Tymczasem Piotrowi modlącemu się na dachu domu Szymona także coś ukazano w widzeniu (10:9-23, BT). W zachwyceniu ujrzał on opuszczane z nieba naczynie przypominające płachtę, pełne nieczystych czworonogów, płazów i ptaków. Kiedy polecono mu je zabijać i jeść, odrzekł, iż jeszcze nigdy nie spożył nic skalanego. Usłyszał wtedy: „Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił”. Piotr był tą wizją zdumiony, ale podporządkował się kierownictwu ducha. Wraz z sześcioma współwyznawcami pochodzenia żydowskiego wyruszył więc w drogę z wysłannikami Korneliusza (Dzieje Apostolskie 11:12).

16, 17. (a) Co Piotr powiedział Korneliuszowi oraz innym zebranym w jego domu? (b) Co się stało w trakcie przemówienia Piotra?

¹⁶ Dobrą nowinę mieli usłyszeć pierwsi poganie (10:24-43). Kiedy Piotr z towarzyszącymi mu osobami przybył do Cezarei, Korneliusz razem z krewnymi oraz serdecznymi przyjaciółmi już go oczekiwał. Upadł Piotrowi do stóp, ale apostoł pokornie odmówił przyjęcia takiego hołdu. Opowiedział wszystkim, jak to Jehowa namaścił Jezusa na Mesjasza duchem świętym i mocą, wyjaśnił też, że każdy, kto wierzy w Syna Bożego, może liczyć na przebaczenie grzechów.

¹⁷ Teraz przystąpił do działania Jehowa (10:44-48). Piotr jeszcze mówił, gdy Bóg obdarzył tych wierzących pogan swoim świętym duchem. W jednej chwili zostali zrodzeni z ducha oraz uzdolnieni do mówienia różnymi językami i wysławiania Stwórcy. Słusznie więc ochrzczono ich w imię Jezusa Chrystusa. Tym samym Piotr użył trzeciego klucza, aby otworzyć bogobojnym poganom wrota wiedzy oraz możliwość wejścia do niebiańskiego Królestwa (Mateusza 16:19).

18. Jak się zachowali bracia pochodzenia żydowskiego, gdy Piotr wyjaśnił, że poganie zostali „ochrzczeni w duchu świętym”?

¹⁸ Później w Jeruzalem spierali się z Piotrem zwolennicy obrzezania (11:1-18). Kiedy opowiedział, jak poganie zostali „ochrzczeni w duchu świętym”, współwyznawcy pochodzenia żydowskiego zaakceptowali to i wychwalali Boga, mówiąc: „A więc również ludziom z narodów udostępnił Bóg skruchę, która wiedzie ku życiu”. My też powinniśmy być podatni na coraz lepsze zrozumienie woli Jehowy.

Powstaje zbór nieżydowski

19. Jak doszło do tego, że uczniów Chrystusa nazwano chrześcijanami?

¹⁹ Założono pierwszy zbór składający się z pogan (11:19-26). Kiedy uczniowie się rozproszyli wskutek prześladowania zapoczątkowanego zamordowaniem Szczepana, niektórzy dotarli do Antiochii Syryjskiej, znanej z nieczystych praktyk religijnych i zepsucia moralnego. Ludziom mówiącym po grecku oznajmiali tam dobrą nowinę, a „ręka Jehowy była z nimi” i wielu uwierzyło. Barnabas i Saul nauczali tam przez rok i „najpierw właśnie w Antiochii dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami”. Niewątpliwie stało się tak dzięki kierownictwu Jehowy, gdyż greckie słowo chre·ma·tiʹzo oznacza „być nazwanym dzięki Boskiej opatrzności” i zawsze występuje w Biblii w powiązaniu z czymś, co pochodzi od Boga.

20. Co zapowiedział Agabos i jak na to zareagował zbór w Antiochii?

²⁰ Do Antiochii przybyli też z Jeruzalem bogobojni prorocy (11:27-30). Jednym z nich był Agabos, który wskazał „za sprawą ducha, że całą zamieszkaną ziemię niebawem nawiedzi wielki głód”. Proroctwo to spełniło się za panowania rzymskiego cesarza Klaudiusza (lata 41-54); o tym „wielkim głodzie” wspomina również historyk Józef Flawiusz (Dawne dzieje Izraela w tłumaczeniu Jana Radożyckiego, księga dwudziesta, II, 5, strona 944; księga dwudziesta, V, 2, strona 948). Pobudzany miłością zbór w Antiochii pośpieszył z pomocą materialną braciom w Judei (Jana 13:35).

Prześladowanie okazuje się bezskuteczne

21. Jakie działanie przeciw Piotrowi podjął Herod Agryppa I, ale z jakim skutkiem?

²¹ Okres spokoju dobiegł końca, gdy Herod Agryppa I wszczął w Jeruzalem prześladowanie osób okazujących bojaźń przed Jehową (12:1-11). Herod kazał ściąć mieczem Jakuba, prawdopodobnie pierwszego apostoła, który poniósł śmierć męczeńską. Widząc, że Żydom się to spodobało, uwięził też Piotra. Najwidoczniej skuto go z dwoma żołnierzami, podczas gdy dwaj inni strzegli jego celi. Herod zamierzał zgładzić go po święcie Paschy i dniach przaśników (od 14 do 21 Nisan), ale modlitwy zboru w tej sprawie zostały w porę wysłuchane, podobnie jak to często ma miejsce w wypadku naszych próśb. Anioł Boży w cudowny sposób uwolnił apostoła.

22. Co się zdarzyło, gdy Piotr przyszedł do domu Marii, matki Marka?

²² Piotr wkrótce przybył do domu Marii (matki Jana Marka), będącego zapewne miejscem chrześcijańskich zebrań (12:12-19). Młoda służąca imieniem Roda rozpoznała w ciemności jego głos, ale nie otworzyła bramy. Uczniowie początkowo chyba pomyśleli, że Bóg przysłał anielskiego posłańca, który reprezentował Piotra i przemawiał takim jak on głosem. Kiedy go wreszcie wpuścili, polecił im, aby o jego uwolnieniu powiadomili „Jakuba i braci” (prawdopodobnie starszych). Potem wyszedł i ukrył się, nie podając miejsca schronienia, aby nie narażać siebie ani innych na niebezpieczeństwo w razie przesłuchania. Poszukiwania podjęte przez Heroda okazały się bezskuteczne, ukarano więc strażników, najprawdopodobniej nawet śmiercią.

23. Jaki był koniec panowania Heroda Agryppy I i czego możemy się z tego nauczyć?

²³ W roku 44 w Cezarei nieoczekiwanie dobiegło kresu panowanie 54-letniego Heroda Agryppy I (12:20-25). Był on niechętny Fenicjanom z Tyru i Sydonu, przekupili więc jego sługę Blasta, żeby wyjednał im u króla audiencję, w czasie której mogliby prosić o pokój. W „ustalonym dniu” (a było to święto ku czci cesarza Klaudiusza) Herod przywdział królewskie szaty, zasiadł w fotelu sędziowskim i zaczął przemawiać. Zgromadzeni wołali: „Głos boga, a nie człowieka!” Nagle anioł Jehowy poraził Heroda, „ponieważ nie oddał chwały Bogu”. Potem „stoczyły go robaki i skonał”. Oby ten ostrzegawczy przykład pobudził nas do ciągłego chodzenia w bojaźni Jehowy, wystrzegania się pychy oraz przysparzania Mu chwały tym, co czynimy jako Jego lud.

24. Czego się jeszcze dowiemy o rozwoju dzieła?

²⁴ Pomimo prześladowania rozpętanego przez Heroda „słowo Jehowy dalej rosło i się rozprzestrzeniało”. W gruncie rzeczy, jak to niebawem zostanie wykazane w Strażnicy, uczniowie mogli się spodziewać dalszego rozwoju dzieła. Dlaczego? Ponieważ ‛chodzili w bojaźni Jehowy’.

Jak byś odpowiedział?

◻ W jaki sposób Szczepan wykazał bojaźń wobec Jehowy, podobnie zresztą jak niejeden z późniejszych sług Bożych?

◻ Jak śmierć Szczepana wpłynęła na głoszenie o Królestwie i czy ma to jakiś współczesny odpowiednik?

◻ Jak prześladowca Saul z Tarsu zaczął okazywać bojaźń przed Jehową?

◻ Kto spośród pogan pierwszy nawrócił się na chrystianizm?

◻ Jak 12 rozdział Dziejów Apostolskich pokazuje, że prześladowanie nie zastraszyło osób przejętych bojaźnią Jehowy?

[Ilustracja na stronach 16, 17]

Z nieba błysnęło światło i czyjś głos zapytał: „Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?”