Pytania czytelników

Czy wyrażenie „obdarzony duchem”, występujące w Liście 1 do Koryntian 14:37 (NW), oznacza, iż taka osoba jest namaszczona duchem świętym, czy może to, że posiada jakiś cudowny dar ducha?

W powyższym wersecie czytamy: „Jeśli ktoś uważa się za proroka albo za obdarzonego duchem, niech uzna to, co do was piszę, ponieważ jest to przykazanie Pańskie” (1 Koryntian 14:37, NW).

Sformułowanie „obdarzony duchem” może nawiązywać do faktu, iż chrześcijanie z I wieku zostali zrodzeni duchem i weszli do grona duchowych synów Bożych. Jednakże wyrażenie to można by też odnieść do kogoś, kto otrzymał specjalny dar ducha świętego. Na takie znaczenie zdaje się wskazywać tło tej wypowiedzi.

Paweł użył w tym miejscu greckiego wyrazu pneu·ma·ti·kosʹ, którego podstawowy sens oddają słowa: „właściwy duchowi, duchowy”. Formy tego wyrazu występują w takich zwrotach, jak „ciało duchowe”, „duchowe błogosławieństwo”, „duchowe zrozumienie” oraz „dom duchowy” (1 Koryntian 15:44; Efezjan 1:3; Kolosan 1:9; 1 Piotra 2:5).

W wersetach tych określenie „duchowy” łączy się z czymś ściśle określonym (ciało, błogosławieństwo, zrozumienie, dom). Natomiast w innych miejscach znaczenie oraz poprawne oddanie owego słowa zależy od kontekstu. Na przykład w Liście 1 do Koryntian 2:14, 15 usposobienie człowieka zmysłowego zestawiono z terminem ho pneu·ma·ti·kosʹ, który logicznie rzecz biorąc, oznacza ‛człowieka duchowego’.

Rozdziały 12 do 14 Listu 1 do Koryntian omawiają cudowne dary ducha świętego. Bóg udzielił ich niektórym spośród pierwszych chrześcijan w celu zademonstrowania, że przestał się posługiwać cielesnym narodem izraelskim i że odtąd Jego błogosławieństwo spoczywa na chrześcijańskim „Izraelu Bożym” (Galacjan 6:16). Na temat tych darów Paweł powiedział: „A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam” (1 Koryntian 12:4). Do darów ducha zaliczały się między innymi: szczególna mądrość, wiedza, wiara, prorokowanie, mówienie językami oraz ich wykładnia (1 Koryntian 12:8-11).

Paweł napisał do chrześcijan korynckich, którzy byli namaszczeni świętym duchem Bożym. Oznajmił im: „Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego” (1 Koryntian 6:11, BT; 12:13). Wszyscy więc otrzymali „znak tego, co nadchodzi, to jest ducha” (2 Koryntian 5:5, NW). Ale nie każdy dostąpił za pośrednictwem ducha świętego jakiegoś szczególnego daru. Najwyraźniej wielu z nich było zachwyconych mówieniem językami i przywiązywało do tego zbyt dużą wagę. Chcąc skorygować ich sposób myślenia, Paweł wykazał w swym liście, że z mówienia językami odnosi pożytek mniej osób niż z daru prorokowania. W ostatnich słowach rozdziału 12 udzielił Koryntianom rady: „Starajcie się (...) usilnie o większe dary” (1 Koryntian 12:28-31).

Z kolei na początku rozdziału 14 gorąco zachęcił: „Dążcie do miłości, starajcie się też usilnie o (...) [ta pneu·ma·ti·kaʹ], a najbardziej o to, aby prorokować”. O co tamci chrześcijanie mieli się usilnie starać? Na pewno nie o namaszczenie duchem, ponieważ już go dostąpili. Logiczny wydaje się wniosek, że Pawłowi chodziło o „dary” ducha, gdyż do ubiegania się właśnie o nie żarliwie zachęcał pod koniec rozdziału 12. Stąd więc w Biblii warszawskiej słowa z Listu 1 do Koryntian 14:1 brzmią tak: „Starajcie się (...) usilnie o dary duchowe”. Również inne przekłady Pisma Świętego tłumaczą występujący w tym wersecie termin ta pneu·ma·ti·kaʹ na „dary duchowe” lub „dary Ducha”.

Mając to wszystko w pamięci, zauważmy, że pod koniec rozdziału 14 Paweł łączy prorokowanie z pneu·ma·ti·kosʹ. Podobnie jak w wersecie 1, kontekst nasuwa myśl, iż apostołowi chodziło o otrzymanie darów ducha. W The New Testament in Modern Speech R. F. Weymouth oddał ten fragment następująco: „Jeśli ktoś poczytuje się za proroka bądź za człowieka posiadającego dary duchowe, niech uzna to, co teraz piszę, za nakaz Pański”.

A zatem wszyscy chrześcijanie, niezależnie od tego, czy posiadali dar prorokowania, czy też jakiś inny dar ducha, powinni byli uznać radę Pawła co do zachowywania należytego porządku w zborze.