Imię Boże

„Jeżeli Jehowa nie buduje domu, na próżno trudzą się budowniczowie”. Tak brzmi w tłumaczeniu ten łaciński napis. Słowa te są zaczerpnięte z biblijnej Księgi Psalmów 127:1 i kryją w sobie głęboką prawdę: Wszelki wysiłek, na którym nie spoczywa błogosławieństwo Jehowy, w końcu okaże się daremny.

Inskrypcja ta pochodzi z roku 1780 i została odkryta na pewnym budynku w Kolombo na Sri Lance. Jest godna uwagi, gdyż zawiera Boże imię Jehowa (patrz zdjęcie). W minionych stuleciach imię to było powszechnie używane. Często umieszczano je na świeckich obiektach, na kościołach, a nawet na monetach. Imieniem Bożym posługiwali się misjonarze docierający z Biblią do odległych zakątków ziemi, o czym dobitnie świadczy ten napis ze Sri Lanki.

Jakże inaczej jest obecnie! Mało kto z rzekomych chrześcijan przywiązuje wagę do imienia Bożego. Część uczonych nawet krytykuje Świadków Jehowy za jego uwydatnianie. Dlaczego? Czasami przytacza się argument, iż nie jest dokładnie znane hebrajskie brzmienie owego imienia. Ale ile osób wie, jak pierwotnie wymawiano po hebrajsku imię Jezus? A mimo to powszechnie się go używa i otacza je szacunkiem.

Dla Jezusa imię Boże miało ogromne znaczenie. Stąd też nauczył nas się modlić: „Niech będzie uświęcone imię Twoje” (Mateusza 6:9, Romaniuk). A tuż przed swą śmiercią powiedział do Boga: „Objawiłem imię twoje ludziom, których mi dałeś ze świata” (Jana 17:6). Prawdziwi chrześcijanie kroczą śladami Jezusa. Czyż więc i oni nie powinni ‛objawiać imienia Bożego’? Świadkowie Jehowy tak właśnie czynią, toteż Jehowa zsyła na ich „dom” obfite błogosławieństwa. Przekonują się o prawdziwości słów jednego z psalmów: „Szczęśliwy lud, którego Bogiem jest Jehowa!” (Psalm 144:15, NW).