Świadkowie Jehowy na świecie — Nowa Zelandia

CZY wyspy mogą wysławiać Jehowę? Oczywiście. W Księdze Izajasza 42:10 czytamy: „Śpiewajcie Jehowie pieśń nową, Jego sławę od krańca ziemi, (...) wy, wyspy, oraz ich mieszkańcy” (NW). Wyspy wchodzące w skład Nowej Zelandii z pewnością przynoszą chwałę Bogu. Ten kraj, słynący z jezior, fiordów, niebotycznych gór, lodowców, plaż, porośniętych paprociami lasów deszczowych i bujnej zieleni wiejskich pejzaży, wymownie świadczy o majestacie i dostojeństwie Stwórcy nieba i ziemi.

Już od początku XX wieku coraz więcej mieszkańców Nowej Zelandii dołącza głosy do wysławiania Jehowy i zwraca się ku Niemu, podejmując czyste wielbienie oraz dzieląc się z innymi dobrą nowiną o Królestwie Bożym. Niedawno pewien Świadek usłyszał budujące doświadczenie o efektach, jakie daje głoszenie krewnym, i postanowił dać świadectwo swoim bliskim. Podarował więc kilku członkom rodziny książkę Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi. Jakie przyniosło to dotąd rezultaty? Obecnie jego siostra i brat studiują Biblię, siostrzeniec jest już ochrzczonym Świadkiem Jehowy, pozostali zaś chętniej słuchają prawdy ze Słowa Bożego. Ów głosiciel ma szerokie pole do działania, bo oprócz rodziców w skład jego rodziny wchodzi sześciu braci i dziewięć sióstr!

Chwały Jehowie przysparzają też połączone wysiłki Jego Świadków pracujących przy budowie Sal Królestwa. Na przykład felietonista Roy Perkins w dzienniku Opotiki News z 17 maja 1994 roku napisał: „Wprawdzie jestem niewierzący, ale trud tych wszystkich ofiarnych robotników, którzy z miłości do Boga włożyli w owo przedsięwzięcie tyle czasu i energii, wywarł na mnie ogromne wrażenie.

„Podczas wielu godzin spędzonych podczas weekendu na budowie nie widziałem ani nie słyszałem jakichkolwiek sporów (...) Kobiety ramię w ramię z mężczyznami pracowały na rusztowaniach przy spoinowaniu, nosiły materiały i wciągały je na górę, a wszystko odbywało się w spokojnej i radosnej atmosferze.

„Poza tym nikt nie robił sobie przerwy na papierosa. W każdym miejscu budowy pracownicy mogli więc oddychać czystym powietrzem, jeśli tylko pozwalały na to opary farby i pył ceglany”.

Grono starszych zboru w Opotiki napisało: „Cała budowa wywarła na mieszkańcach miasta potężne wrażenie. Chyba wszyscy o niej mówią. Zapoczątkowano kilka studiów biblijnych. Szczególnie interesujące jest studium z bardzo religijnym małżeństwem, które wcześniej przez wiele lat nie życzyło sobie naszych wizyt. Oboje codziennie przychodzili na plac budowy, aż wreszcie zjawili się na zebraniu. Mąż powiedział później: ‚Przekonałem się, że jesteście ludem Bożym. W głębi duszy całe życie tęskniłem za towarzystwem takich osób’”.

W ubiegłym roku felietonista dziennika Otago Daily Times napisał o szybkościowej budowie Sali Królestwa w Dunedin: „To był niezwykły wyczyn, zdumiewający przykład odpowiedniej motywacji i wzajemnej pomocy”. W tej samej gazecie zauważono: „Mieszkańcy miasta z podziwem obserwowali, jak na ich oczach rósł duży budynek i zapewne niejeden z nich się zastanawiał, jakich wspaniałych dzieł można by dokonać, gdyby mieć do dyspozycji podobny zastęp ochotników, odznaczający się takim duchem współpracy. Sala Królestwa jest wspaniałym symbolem tego, co daje się osiągnąć dzięki dobrej organizacji i zespołowym wysiłkom”.

Wśród setek ludzi odwiedzających miejsce budowy znalazł się mężczyzna, który zauważył, że Świadkowie Jehowy budują „kościoły”, a w jego religii trzeba je sprzedawać wskutek topniejącej liczby wyznawców. „Gdybyście poczekali jeszcze jakiś rok, moglibyście kupić jedną z naszych świątyń” — zaproponował. „Musimy którąś sprzedać, bo nie stać nas na jej utrzymanie. Ale wy przecież nie płacicie swoim duchownym. (...) No i wasze budynki łatwo się konserwuje — w przeciwieństwie do kolosów z wieżami, których nie sposób utrzymać w dobrym stanie”.

Jak widać, wyspy rzeczywiście mogą wysławiać Boga. Oby zarówno w tym pięknym wyspiarskim kraju, jak i na całym świecie dalej oddawano chwałę Jehowie!

[Ramka na stronie 9]

NIEKTÓRE DANE STATYSTYCZNE

z roku służbowego 1994

NAJWYŻSZA LICZBA GŁOSICIELI: 12 867

LICZBA MIESZK. NA GŁOSICIELA: 271

LICZBA OBECNYCH NA PAMIĄTCE: 24 436

PRZECIĘTNA LICZBA PIONIERÓW: 1386

PRZEC. LICZBA STUDIÓW BIBL.: 7519

LICZBA OCHRZCZONYCH: 568

LICZBA ZBORÓW: 158

BIURO ODDZIAŁU: MANUREWA

[Ilustracja na stronie 9]

Pionierzy wyruszający do służby (zdjęcie z lat trzydziestych)

[Ilustracja na stronie 9]

Obiekty Biura Oddziału w Manurewie

[Ilustracja na stronie 9]

Głoszenie orędzia o Królestwie w Devonport, dzielnicy Aucklandu