Żywe klejnoty w Namibii!
NAMIBIA rozciąga się na przestrzeni ponad 1500 kilometrów wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża Afryki. Na całym tym odcinku linię brzegową tworzą piaszczyste wydmy, skaliste wzgórza i rozległe pustynne równiny o podłożu żwirowym. Wśród kamieni pokrywających namibijskie plaże znajdują się klejnoty w każdym możliwym kolorze. Niekiedy można tu napotkać nawet diamenty. Ale Namibia ma też coś znacznie cenniejszego od tych kamieni. Są to żywe klejnoty — ludzie z wielu miejscowych grup etnicznych.
Pierwsi mieszkańcy Namibii mówili językami z rodziny khoisańskiej, które były znane z mlasków. Obecnie językami tymi posługują się między innymi ciemnoskórzy Damarowie, jasnoskórzy, niscy członkowie plemienia Nama i sławni Buszmeni, zajmujący się łowiectwem. W ostatnich stuleciach do Namibii napłynęło też sporo czarnych plemion. Dzielą się one na trzy główne grupy narodowe: Owambo (największa namibijska grupa etniczna), Herero i Kawango. W XIX wieku zaczęli się tu osiedlać Europejczycy. Kolejni imigranci przyjechali po tym, jak w piaskach pustyni odkryto diamenty.
Mieszkańcy Namibii są cenni, bo należą do świata ludzkiego, za który Bóg dał swego Syna, torując w ten sposób drogę do życia wiecznego (Jana 3:16). Na orędzie o wybawieniu przychylnie zareagowały już setki Namibijczyków z wielu plemion. Można ich przyrównać do żywych klejnotów, znajdują się bowiem wśród „kosztowności wszystkich narodów”, zbieranych obecnie do domu wielbienia Jehowy (Aggeusza 2:7).
Początek szukania duchowych skarbów
Duchowych klejnotów w Namibii zaczęto poszukiwać w roku 1928. Wtedy to południowoafrykański oddział Towarzystwa Strażnica wysłał do ludzi rozproszonych po tym kraju 50 000 sztuk publikacji biblijnych. W następnym roku dokonała tu odwiedzin Lenie Theron z Afryki Południowej, należąca do grona namaszczonych chrześcijan. W ciągu czterech miesięcy samotnie przemierzyła Namibię i rozpowszechniła ponad 6000 pomocy do studiowania Biblii w językach: afrikaans, angielskim i niemieckim. Cała ta praca bynajmniej nie poszła na marne.
Na przykład w 1929 roku niemiecki górnik Bernhard Baade otrzymywał jajka od pewnego rolnika. Każde było owinięte w kartkę z publikacji Towarzystwa Strażnica. Bernhard chętnie czytał poszczególne strony i zastanawiał się, kto napisał tę książkę. W końcu natknął się na ostatnią stronę, zawierającą adres Towarzystwa w Niemczech. Poprosił listownie o więcej literatury i jako pierwszy Namibijczyk stanął po stronie prawdy.
Przybywają słudzy pełnoczasowi
W roku 1950 do Namibii przybyło czterech misjonarzy przeszkolonych w Biblijnej Szkole Strażnicy — Gilead. W 1953 roku było ich już ośmioro, gdyż przyjechali jeszcze Coralie i Dick Waldronowie oraz małżeństwo z Australii, które wciąż wiernie tu służy. W poszukiwaniu duchowych klejnotów w Namibii brało też udział wielu pełnoczasowych głosicieli Królestwa z Afryki Południowej i spoza niej. Zostali tu również skierowani kolejni misjonarze i absolwenci Kursu Usługiwania.
Innym czynnikiem, który przyczynił się do wzrostu duchowego w Namibii, było tłumaczenie i wydawanie literatury biblijnej w głównych miejscowych językach: herero, kwangali, kwanyama, nama-damara i ndonga. Od 1990 roku w stołecznym Windhuku działa piękne biuro tłumaczeń, gdzie pracują niepłatni ochotnicy. Karen Deppisch, która razem z mężem głosi pełnoczasowo w różnych rejonach Namibii, mówi: „Sporo osób zdumiewa widok proponowanej przez nas literatury w ich języku, zwłaszcza gdy jest w nim bardzo mało innych książek”.
Szlifowanie klejnotów
Niektóre z literalnych klejnotów w Namibii mają za sobą tysiące lat szlifowania przez fale i piasek. Ale takie naturalne procesy nie tworzą rzecz jasna żywych klejnotów. Niedoskonali ludzie muszą dokładać starań, by „odrzucić starą osobowość” i przyoblec się w nową, wzorowaną na Chrystusie (Efezjan 4:20-24). Na przykład wiele plemion w Namibii podtrzymuje kult zmarłych przodków. Ci, którzy w nim nie uczestniczą, nierzadko znoszą prześladowania ze strony rodziny i sąsiadów. Gdy takie osoby dowiadują się z Biblii, że umarli „nie są świadomi niczego”, stają w obliczu próby (Kaznodziei 9:5). Pod jakim względem?
Pewien Świadek z plemienia Herero wyjaśnia: „Nie jest łatwo być posłusznym prawdzie. Zgodziłem się studiować Biblię ze Świadkami Jehowy, ale upłynęło trochę czasu, zanim nabywaną wiedzę zacząłem wprowadzać w czyn. Najpierw musiałem sprawdzić, czy nic mi się nie stanie, gdy zaniecham praktykowania tradycyjnej religii. Na przykład przejeżdżając obok niektórych miejsc w Namibii, nie zatrzymywałem się, by położyć na grobie kamień, ani nie pozdrawiałem zmarłego uchyleniem kapelusza. Stopniowo nabrałem pewności, że choć już nie czczę zmarłych przodków, nic mi się za to nie stanie. Jakże się cieszę, że Jehowa pobłogosławił moje starania, dzięki czemu mogłem pomóc rodzinie i innym zainteresowanym poznać prawdę!”
Potrzeba poszukiwaczy duchowych skarbów
Zanim w roku 1950 przyjechali do Namibii misjonarze, był tam tylko jeden głosiciel dobrej nowiny. Stale przybywali kolejni, a szczytowa ich liczba wyniosła 995. Ale jest jeszcze sporo do zrobienia. W niektórych rejonach mało kto słyszał dobrą nowinę. Czy możesz usługiwać tam, gdzie potrzeba więcej gorliwych zwiastunów Królestwa? Jeśli tak, to przepraw się do Namibii i pomóż nam odszukiwać i szlifować kolejne duchowe klejnoty (porównaj Dzieje 16:9).
[Mapa i ilustracje na stronie 26]
[Patrz publikacja]
AFRYKA
NAMIBIA
[Ilustracje]
Namibia to kraj pięknych klejnotów
[Prawa własności]
Mapy: Mountain High Maps® Copyright © 1997 Digital Wisdom, Inc. Diamenty: dzięki uprzejmości Namdek Diamond Corporation
[Ilustracje na stronie 26]
Dobra nowina jest głoszona wszystkim grupom etnicznym w Namibii
[Ilustracja na stronie 28]
Czy możesz usługiwać tam, gdzie potrzeba więcej głosicieli Królestwa?