Sto lat temu — 1915

W STRAŻNICY z 1 marca 1915 roku można było przeczytać: „Obecny czas jest czasem próby. Czyż w przeszłości byliśmy aktywni tylko dlatego, że w roku Pańskim 1914 spodziewaliśmy się chwalebnej przemiany? Czyż nie byliśmy aktywni z powodu naszej miłości i lojalności wobec PANA, Jego Orędzia, a także wobec braci?”a. W tamtym okresie niektórzy Badacze Pisma Świętego zmagali się z uczuciem rozczarowania. Jednak większość ludzi na świecie była uwikłana w zupełnie inny rodzaj zmagań.

Europa pogrążona była w Wielkiej Wojnie, później nazwanej I wojną światową. Zmechanizowany sprzęt bojowy zmienił charakter walk, wskutek czego na niespotykaną skalę cierpiała ludność cywilna. Na przykład w roku 1915 niemieckie łodzie podwodne, tak zwane U-Booty, zaczęły patrolować wody wokół Wielkiej Brytanii. 7 maja owego roku jeden z takich okrętów zatopił Lusitanię, brytyjski liniowiec. Zginęło wtedy ponad 1100 osób.

Kwestia neutralności

Badacze Pisma Świętego nie chcieli brać udziału w wojnie. Jednak wówczas jeszcze nie w pełni rozumieli kwestię chrześcijańskiej neutralności. Chociaż sami nie zgłaszali się do wojska, niektórzy przyjmowali kartę powołania i starali się zdobyć w armii pracę o charakterze cywilnym. Inni, gdy byli wysyłani do okopów, uważali, że mogą po prostu „strzelać w powietrze”.

W Strażnicy z 15 lipca 1915 roku opublikowano przeżycia pewnego węgierskiego żołnierza. Przyjął on chrzest w okresie, gdy dochodził do zdrowia po odniesieniu ran, ale potem powrócił na front. Tak opisano, co działo się później: „[Węgierscy żołnierze] zbliżyli się do linii wojsk rosyjskich na odległość 800 stóp, po czym usłyszeli rozkaz ruszenia do ataku: ‚Na bagnety!’. Węgierski brat znajdował się na końcu lewego skrzydła. Starał się bronić i jedynie wytrącić bagnet z rąk Rosjanina, z którym stanął twarzą w twarz. Wtedy zauważył, że tamten próbuje robić dokładnie to samo (...) Ów Rosjanin opuścił broń i się rozpłakał. Nasz brat przyjrzał się ‚wrogowi’ bliżej i dostrzegł znaczek przedstawiający krzyż w koronie przypięty do jego ubrania! Rosjanin także był bratem w Panu!”b.

W Strażnicy z 1 września 1915 roku opublikowano artykuł zatytułowany „Obowiązek chrześcijanina podczas wojny”, w którym omówiono kwestię neutralności. Napisano w nim: „Jeżeli ktoś staje się żołnierzem w armii i przywdziewa na siebie mundur, to znaczy, iż przyjmuje obowiązki żołnierza. (...) Czy chrześcijanin mógłby się czuć dobrze w takim stanie?”. Z czasem słudzy Boży w pełni pojęli, że nie mogą mieć żadnego udziału w wojnie.

Zmiany w Biurze Głównym

W 1915 roku 70 członkom nowojorskiej rodziny Betel przekazano informację, że z powodu braku środków będą musieli opuścić to miejsce i kontynuować służbę w terenie. Powiedziano im: „Nie możemy sobie pozwolić na zaciąganie długów ani narażać całego dzieła, jakie wykonujemy; dlatego postanowiliśmy ograniczyć wydatki w każdej dziedzinie”.

Clayton Woodworth wraz z dwoma innymi braćmi podpisali się pod wspólnym listem od „odchodzących siedemdziesięciu”. List ten został wydrukowany w Strażnicy z 1 maja 1915 roku. Osoby, które musiały odejść, zaznaczały w nim, że robią to „z uczuciem radości oraz wdzięczności za wiele błogosławieństw i zaszczytów”, których doświadczyły, „będąc członkami ‚Rodziny Betel’”.

Zmiana przydziału zadań, choć wiązała się z trudnościami, dała tamtym braciom sposobność okazania lojalności. Czy pozostaną wierni Bogu, czy też popadną w rozgoryczenie? Brat Woodworth kontynuował działalność kaznodziejską, później wrócił do Betel, a w roku 1919 został pierwszym redaktorem czasopisma Złoty Wiek, obecnie znanego jako Przebudźcie się! Usługiwał w tym charakterze do 1946 roku.

Możliwości pełnienia służby

Przez cały tamten trudny rok w Strażnicy zamieszczano zachęty do dalszego głoszenia. Szczególną uwagę poświęcono tym, którzy wcześniej okazali zainteresowanie. W numerze z 15 grudnia 1915 roku napisano: „Posiadamy listę osób z różnych części kraju, które przysłały nam zamówienia na literaturę. (...) Proponujemy odwiedzić tych ludzi (...), by się rozeznać, czy ich uwaga nie została rozproszona”. Chodziło o podtrzymanie zainteresowania, „żeby płonął w nich ogień gorliwości dla Boga i Prawdy”.

Wówczas, podobnie jak i obecnie, ważne było, żeby chrześcijanie koncentrowali się na sprawach Królestwa. W Strażnicy z 15 lutego 1915 roku powiedziano: „My, którzy teraz nie śpimy, powinniśmy być bardzo aktywni i energiczni w służbie Bożej”. Lud Jehowy musiał wciąż czuwać. W Strażnicy tej dodano: „Mamy być czujni. Czego powinniśmy czujnie strzec? Przede wszystkim samych siebie, aby nie wpaść w sidła obecnych czasów”.

Myśl przewodnia na rok 1916 nawoływała braci, by pozostawali ‛mocni w wierze’ zgodnie ze słowami z Rzymian 4:20. Werset ten pokrzepiał wierne osoby przez cały następny rok — rok, który przyniósł kolejne próby.