کُرنتھیوں دے ناں پہلا خط

13 جے میرے کول انساناں تے فرشتیاں دِیاں زباناں بولن دی نعمت اے پر میرے چ محبت دی خوبی نئیں اے تے مَیں اوہناں سازاں ورگا واں جنہاں دا شور کناں چ چُبھدا اے۔‏*‏ 2 جے میرے کول پیشین‌گوئی کرن دی نعمت ہوئے، سارے مُقدس رازاں دی سمجھ ہوئے، ہر گل دا علم ہوئے تے میرا ایمان ایناں مضبوط ہوئے کہ مَیں پہاڑاں نُوں وی ہلا دَواں پر میرے چ محبت دی خوبی نہ ہوئے تے مَیں کجھ وی نئیں آں۔ 3 جے مَیں اپنی ساری دولت غریباں نُوں کھانا کھوان تے لا دَواں یاں مَیں ایہہ شیخی ماراں کہ مَیں اپنی جان تک قربان کرن لئی تیار آں پر میرے چ محبت دی خوبی نئیں اے تے ایہہ سب کرن دا کوئی فائدہ نئیں ہوئے گا۔‏

4 محبت کرن والا انسان صبر کردا اے تے مہربان ہوندا اے۔ اوہ دُوجیاں توں سڑدا نئیں، شیخی نئیں ماردا، غرور نال پُھلدا نئیں، 5 بدتمیزی نئیں کردا، مطلبی نئیں ہوندا، غصے دا تیز نئیں ہوندا*‏ تے غلطیاں دا حساب نئیں رکھدا۔‏*‏ 6 اوہ بُرائی توں خوش نئیں ہوندا سگوں سچائی توں خوش ہوندا اے۔ 7 محبت کرن والا انسان سب کجھ برداشت کردا اے، ساریاں گلاں دا یقین کردا اے، کدی وی امید نئیں چھڈدا تے ہر حال چ ڈٹیا رہندا اے۔‏

8 محبت کدی ختم نئیں ہوئے گی۔ پر پیشین‌گوئیاں کرن دی نعمت، فرق فرق زباناں بولن دی نعمت تے خاص علم دی نعمت ختم ہو جائے گی۔ 9 حالے ساڈے کول پورا علم نئیں اے تے اَسی جیہڑیاں پیشین‌گوئیاں کرنے آں، اوہناں بارے پوری سمجھ نئیں رکھدے۔ 10 پر جدوں ساڈے کول پورا علم تے پوری سمجھ ہوئے گی تے فیر ہر کمی پوری ہو جائے گی۔‏*‏ 11 جدوں مَیں بچہ ساں تے بچیاں ورگیاں گلاں کرنا ساں تے میری سوچ تے سمجھ بچیاں ورگی سی۔ پر ہُن مَیں وڈا ہو گیا واں تے مَیں بچیاں ورگے کم*‏ کرنے چھڈ دِتے نیں۔ 12 حالے سانوں شیشے*‏ چوں دُھندلا جیہا نظر آندا اے۔ پر اِک وقت آئے گا جدوں اَسی سب کجھ صاف صاف*‏ ویکھاں گے۔ حالے تے خدا بارے میرا علم اَدھورا اے۔ پر اوہدوں مَیں اوہنوں پوری طرحاں*‏ جان جاواں گا بالکل جیویں اوہ مینوں پوری طرحاں جان دا اے۔ 13 ایمان، امید تے محبت ہمیشاں رہن گے۔ پر محبت ایہناں چوں سب توں اہم اے۔‏