နားမကြားပေမဲ့ တခြားသူတွေကို သွန်သင်ပေးခဲ့

၁၉၁၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေမှာ ကျွန်တော့်မိဘတွေ ဂျော်ဂျီယာနိုင်ငံ၊ တဘီလီဆီမြို့ကနေ ကနေဒါနိုင်ငံ အနောက်ပိုင်း၊ ဆက်စကက်ချီဝန်နယ်၊ ပဲလီရွာနားက မြက်ခင်းလွင်ပြင် လယ်တောအိမ်လေးမှာ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ၁၉၂၈ ခုနှစ်မှာ မွေးတယ်။ မောင်နှမခြောက်ယောက်မှာ အငယ်ဆုံး။ ကျွန်တော် မမွေးခင် ခြောက်လအလိုမှာ အဖေ ဆုံးသွားတယ်။ နို့စို့အရွယ်မှာ အမေ ဆုံးသွားတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ အစ်မကြီး လူစီလည်း အသက် ၁၇ နှစ်မှာ ဆုံးသွားပြန်တယ်။ ဒါကြောင့် ဦးလေး နိခ်က ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမတွေကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော် လမ်းလျှောက်တတ်စ တစ်နေ့မှာ မြင်းရဲ့အမြီးကို ဆွဲနေတာ မိသားစုတွေ တွေ့သွားတယ်။ မြင်းကန်လိုက်မှာစိုးလို့ အထိတ်တလန့် အော်ကြပေမဲ့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မတုံ့ပြန်ဘူး။ သူတို့ကို ကျောပေးထားတယ်။ သူတို့ရဲ့အော်ဟစ်သံကို မကြားဘူး။ ဝမ်းသာစရာက ကျွန်တော် မထိခိုက်ခဲ့ဘူး။ အဲဒီကျမှ ကျွန်တော် နားမကြားမှန်း မိသားစုတွေ သိသွားကြတယ်။

ကျွန်တော့်ကို တခြားနားမကြားကလေးတွေနဲ့အတူ ကျောင်းထားဖို့ မိသားစုမိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အကြံပေးတယ်။ ဒါနဲ့ ဦးလေးနိခ်က ဆက်စကက်ချီဝန်၊ ဆက်စကက်တွန်မြို့က နားမကြားကျောင်းကို ပို့ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်အသက် ငါးနှစ်ပဲ ရှိသေးပေမဲ့ အိမ်ကနေ နာရီအတော်များများ သွားရတဲ့နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ရမှာဆိုတော့ ကြောက်မိတယ်။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ၊ နွေရာသီ အားလပ်ရက်တွေကျမှ မိသားစုဆီ ပြန်လို့ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ လက်သင်္ကေတပြစကား တတ်လာပြီး တခြားကလေးတွေနဲ့ ဆော့တတ်လာတယ်။

ကျမ်းစာ အမှန်တရား သင်ယူခြင်း

၁၉၃၉ ခုနှစ်မှာ လက်ရှိအစ်မကြီး မာရီယန်က ဘီလ် ဒေနီယယ်ချာ့ခ်နဲ့ လက်ထပ်ပြီး အစ်မ ဖရန်ဆက်စ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်ထားတယ်။ သူတို့က မိသားစုမှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေနဲ့ ပထမဆုံး ထိတွေ့သူတွေ။ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ သူတို့သင်ယူထားတဲ့ ကျမ်းစာအကြောင်း ကျွန်တော့်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ပြောပြကြတယ်။ လက်သင်္ကေတပြစကား မတတ်ကြလို့ သူတို့နဲ့ ပြောဆိုဆက်သွယ်ရတာ မလွယ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာအကြောင်းအရာတွေကို ကျွန်တော် တကယ်နှစ်သက်မှန်း သူတို့ သိတယ်။ သူတို့ လုပ်နေတာနဲ့ ကျမ်းစာ ပြောထားတာ ဆက်စပ်မှုရှိမှန်း ကျွန်တော် နားလည်ထားတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ ဟောပြောတဲ့အခါ လိုက်သွားတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာ နှစ်ခြင်းခံချင်လာတယ်။ ၁၉၄၁၊ စက်တင်ဘာ ၅ ရက်မှာ ဘီလ်က ကျွန်တော့်ကို စတီးကန်ထဲ နှစ်ခြင်းပေးခဲ့တယ်။ ရေက အေးစက်နေတာပဲ။

၁၉၄၆ ခုနှစ် နွေရာသီမှာ အိမ်ပြန်လာပြီး အမေရိကန်၊ အိုဟိုင်အိုပြည်နယ်၊ ကလိဗ်လန်းမြို့မှာ ခရိုင်အစည်းအဝေး တက်ကြတယ်။ အစည်းအဝေး ပထမနေ့မှာ ဟောပြောချက်တွေကို နားလည်နိုင်ဖို့ အစ်မတွေက အလှည့်ကျ စာရေးပြကြတယ်။ ဒုတိယနေ့မှာတော့ လက်သင်္ကေတပြစကားနဲ့ ဘာသာပြန်ပေးတဲ့ အုပ်စုကို တွေ့ရလို့ ဝမ်းသာသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဟောပြောချက်တွေကို နားလည်နိုင်ပြီ။ ကျမ်းစာအမှန်တရားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားလည်နိုင်လို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ။

အမှန်တရား သင်ပေးခြင်း

ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ပြီးခါစမို့ အမျိုးသားရေးစိတ်ဓာတ် ပြင်းထန်နေချိန်ပေါ့။ ခရိုင်အစည်းအဝေးကနေ ပြန်လာတော့ ကျောင်းမှာ ကျွန်တော့်ယုံကြည်ချက်အတိုင်း ရပ်တည်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် နိုင်ငံတော်အလံ အလေးပြုတာ၊ အမျိုးသားသီချင်းဆိုတာတွေမှာ မပါဝင်တော့ဘူး။ အခါကြီးရက်ကြီးတွေမှာ မပါတော့ဘူး။ ကျောင်းမှာ ပြဋ္ဌာန်းထားတဲ့ ဝတ်ပြုရေး အစီအစဉ်တွေမှာ မပါဝင်တော့ဘူး။ ကျောင်းဆရာ/မတွေက မကြိုက်ကြဘူး။ ကျွန်တော့်စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေဖို့ လိမ်လည်ခြိမ်းခြောက်ကြတယ်။ ဒီလုပ်ရပ်တွေက ကျောင်းနေဖက်တွေကြားမှာ ဟိုးလေးတကျော် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ သက်သေခံဖို့ အခွင့်အရေး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျောင်းနေဖက် လာရီ၊ အန်ဒရိုဆော့ဖ်၊ နော်မန် ဒစ်ထရစ်၊ အီမီလ် ရှနေဒါတို့ အမှန်တရားကို လက်ခံပြီး ဒီနေ့အထိ ယေဟောဝါကို သစ္စာရှိရှိ အမှုဆောင်နေကြတယ်။

တခြားမြို့တွေကို သွားလည်တဲ့အခါတိုင်း နားမကြားတွေကို သက်သေခံဖို့ အမြဲကြိုးစားတယ်။ ဥပမာ၊ မွန်ထရီအောမြို့က နားမကြားအသင်းမှာ လူဆိုးဂိုဏ်းဝင် လူငယ် အက်ဒီ တာဂါကို သက်သေခံခဲ့တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ် မသေဆုံးခင်မှာ သူဟာ ကွီဘက်ပြည်နယ်၊ လာဗယ်မြို့ လက်သင်္ကေတပြ အသင်းတော်ရဲ့ အသင်းသားတစ်ဦး ဖြစ်နေပြီ။ ဗေရိမြို့သားတွေလိုပဲ ကျမ်းစာ အမှန်တရားကို ထက်ထက်သန်သန် ရှာဖွေတဲ့ လူငယ် ဂျွန်း အာဒါနေးဇ်နဲ့လည်း တွေ့ခဲ့တယ်။ (တ. ၁၇:၁၀၊ ၁၁) သူလည်း အမှန်တရား သိလာတယ်။ သေဆုံးချိန်အထိ အွန်တယ်ရီယိုပြည်နယ်၊ အိုတာဝါမြို့မှာ အကြီးအကဲအဖြစ် သစ္စာရှိရှိ အမှုဆောင်သွားခဲ့တယ်။

၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာ ဗန်ကူးဗားမြို့ကို ကျွန်တော် ပြောင်းရွှေ့ခဲ့တယ်။ နားမကြားတွေကို ဟောပြောရတာ ကြိုက်ပေမဲ့ နားကြားအမျိုးသမီး ခရစ္စ စပိုင်ဆာကို လမ်းပေါ်မှာ သက်သေခံခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံကို ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး။ မဂ္ဂဇင်း နှစ်စဉ်ကြေး ယူတယ်။ သူ့ရဲ့အမျိုးသား ဂယ်ရီနဲ့ ကျွန်တော့်ကို တွေ့စေချင်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့အိမ်ကို လည်ပတ်ခဲ့တယ်။ စာနဲ့ရေးပြီး အကြာကြီး ဆွေးနွေးခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကျမှပဲ သူတို့နဲ့ ပြန်ဆုံခဲ့တယ်။ အွန်တယ်ရီယိုပြည်နယ်၊ တိုရွန်တိုမြို့ ခရိုင်အစည်းအဝေးမှာ လူအုပ်ကြားထဲ ကျွန်တော့်ကို လာနှုတ်ဆက်လို့ အံ့ဩခဲ့ရတယ်။ အဲဒီနေ့မှာပဲ ဂယ်ရီ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ဒီဖြစ်ရပ်က ဆက်ဟောနေဖို့ အရေးကြီးမှန်း အမှတ်ရစေတယ်။ အမှန်တရားက ဘယ်နေရာ၊ ဘယ်အချိန်မှာ အမြစ်တွယ်မယ်ဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး။

နောက်ပိုင်းမှာ ဆက်စကက်တွန်မြို့ကို ပြန်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ မိခင်တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်။ သူက ဂျင်းနဲ့ ဂျုန်း ရော့သန်ဘာဂါဆိုတဲ့ နားမကြား အမြွှာသမီးနှစ်ယောက်ကို ကျမ်းစာသင်ပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်နဲ့ တစ်ကျောင်းထဲပဲ။ မကြာခင်မှာ သူတို့တစ်တွေ သိလာတဲ့ အမှန်တရားအကြောင်း အတန်းဖော်တွေကို ဝေမျှခဲ့ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အတန်းဖော်ငါးယောက် ယေဟောဝါ သက်သေတွေ ဖြစ်လာတယ်။ တစ်ယောက်ကတော့ ယူးနိစ် ကော်လင်းပါ။ သူ့ကို နားမကြားကျောင်းမှာ စတွေ့တုန်းက ကျွန်တော်က အတန်းကြီးမှာ။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့်ကို သူသကြားလုံး ပေးပြီး မိတ်ဖွဲ့ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အရေးပါတဲ့ ဇနီး ဖြစ်လာတယ်။

ယူးနိစ် ကျမ်းစာလေ့လာတာကို သူ့အမေ သိသွားတဲ့အခါ ဖျောင်းဖျပေးဖို့ ကျောင်းအုပ်ကြီးကို အကူအညီ တောင်းခဲ့တယ်။ လေ့လာတဲ့စာအုပ်တွေကိုတောင် ကျောင်းအုပ်က သိမ်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယူးနိစ်က ယေဟောဝါကိုပဲ အဓိက အာရုံစိုက်ခဲ့တယ်။ နှစ်ခြင်းခံချင်တဲ့အခါ မိဘတွေက “ယေဟောဝါသက်သေ လုပ်မယ်ဆိုရင် အိမ်ပေါ်က ဆင်း” ဆိုပြီး မောင်းချခဲ့တယ်။ အသက် ၁၇ နှစ်မှာ ယူးနိစ် တကယ်ပဲ အိမ်ပေါ်က ဆင်းခဲ့ရတယ်။ ဒေသခံ သက်သေခံမိသားစုက သူ့ကို ခေါ်ထားတယ်။ ကျမ်းစာ ဆက်လေ့လာပြီး နောက်ပိုင်းမှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်မှာ ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်တော့ လက်ထပ်ပွဲကို သူ့မိဘတွေ မလာဘူး။ ဒါပေမဲ့ နှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့ သားတွေကို ပျိုးထောင်ပုံကြောင့် လေးစားလာကြတယ်။

ကျွန်တော့်ကို ယေဟောဝါ ဂရုစိုက်

နားမကြားတဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ နားကြားတဲ့ သားခုနစ်ယောက်ကို ပျိုးထောင်ခဲ့တယ်။ တကယ့် အခက်အခဲပါပဲ။ သူတို့နဲ့ ကောင်းကောင်း ဆက်သွယ်နိုင်ဖို့၊ အမှန်တရား သင်ပေးဖို့ လက်သင်္ကေတပြစကားကို သင်ယူစေခဲ့တယ်။ အသင်းတော်က ညီအစ်ကို/မတွေ အများကြီး ကူညီပေးကြတယ်။ ဥပမာ၊ ကျွန်တော်တို့ သားတစ်ယောက်က နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာ ဆဲဆိုတဲ့အကြောင်း မိဘတစ်ယောက်က စာရေးအသိပေးခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ချက်ချင်း ဆုံးမနိုင်ခဲ့တယ်။ ဂျိမ်းစ်၊ ဂျယ်ရီ၊ နီကိုးလပ်စ်၊ စတီဗင်တို့ လေးယောက်ဟာ မိသားစုနဲ့အတူ ယေဟောဝါကို သစ္စာရှိရှိ အမှုဆောင်နေကြတယ်။ လေးယောက်စလုံး အကြီးအကဲတွေပေါ့။ နီကိုးလပ်စ်နဲ့ ဇနီး ဒေဗောရတို့က ဗြိတိန်ဌာနခွဲ၊ လက်သင်္ကေတပြ ဘာသာပြန်လုပ်ငန်းကို ကူညီပေးနေတယ်။ စတီဗင်နဲ့ ဇနီး ရှန်နာတို့လည်း အမေရိကန် ဌာနခွဲ၊ လက်သင်္ကေတပြ ဘာသာပြန်အဖွဲ့မှာ အမှုဆောင်နေကြတယ်။

အိမ်ထောင်သက် အနှစ် ၄၀ ပြည့်ဖို့ တစ်လအလိုမှာ ဇနီး ယူးနိစ်ဟာ ကင်ဆာရောဂါနဲ့ ဆုံးပါးသွားတယ်။ ခက်ခဲတဲ့အချိန်အတွင်း အလွန်သတ္တိရှိခဲ့တယ်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်ကြောင့် ခံရပ်နိုင်ခဲ့တယ်။ သူနဲ့ ပြန်တွေ့မယ့်နေ့ကို ကျွန်တော် စောင့်မျှော်နေပါတယ်။

၂၀၁၂၊ ဖေဖော်ဝါရီလမှာ ကျွန်တော် ချော်လဲပြီး တင်ပါးဆုံရိုး ကျိုးသွားတဲ့အတွက် တခြားသူတွေရဲ့ အကူအညီ လိုအပ်လာတယ်။ ဒါကြောင့် သားတစ်ယောက်နဲ့အတူ သွားနေတယ်။ ကာလ်ဂါရီ လက်သင်္ကေတပြ အသင်းတော်မှာ အကြီးအကဲအဖြစ် ဆက်အမှုဆောင်နေတယ်။ လက်သင်္ကေတပြ အသင်းတော်နဲ့ ပူးပေါင်းတာ ပထမဆုံးပဲ။ ၁၉၄၆ ခုနှစ်ကစပြီး အင်္ဂလိပ်စကားပြော အသင်းတော်နဲ့ ပူးပေါင်းတဲ့ နှစ်တွေတစ်လျှောက် ကျွန်တော့်ယုံကြည်ချက်ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တာ စဉ်းစားကြည့်ပါ။ မိဘမဲ့ကလေးတွေကို စောင့်ရှောက်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင်း ယေဟောဝါ တကယ် စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တယ်။ (ဆာ. ၁၀:၁၄) စာတိုလေးတွေ ရေးပေးဖို့၊ လက်သင်္ကေတပြစကား သင်ယူဖို့၊ ဘာသာပြန်ပေးဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားတဲ့သူအားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို နားမလည်နိုင်လို့၊ နားမကြားတွေရဲ့ လိုအပ်ရာတွေကို ဘယ်သူမှ နားလည်ပေးပုံ မရလို့ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး လက်လျှော့လိုက်ချင်တဲ့ အချိန်တွေ ရှိခဲ့တာ ဝန်ခံရပါမယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်တွေမှာ “သခင်၊ ဘယ်သူ့ဆီ သွားရမှာလဲ။ ထာဝရအသက်ရစေတဲ့ စကားတွေဟာ သခင့်ဆီမှာပဲ ရှိတာပါ” ဆိုတဲ့ ပေတရုရဲ့ စကားတွေကို ပြန်တွေးတယ်။ (ယော. ၆:၆၆-၆၈) ကျွန်တော်နဲ့ သက်တူရွယ်တူ နားမကြား ညီအစ်ကို/မတွေလိုပဲ စိတ်ရှည်တတ်လာတယ်။ ယေဟောဝါနဲ့ အဖွဲ့အစည်းကို စောင့်ဆိုင်းတတ်လာတယ်။ ဒါကြောင့် အကျိုးများစွာ ရရှိခဲ့တယ်။ အခု ကျွန်တော့်မိခင် ဘာသာစကားနဲ့ ကျမ်းစာအကြောင်းအရာများစွာ ရရှိနေပြီ။ အမေရိကန် လက်သင်္ကေတပြစကားနဲ့ ပတ်စဉ် အစည်းအဝေးတွေ၊ ခရိုင်အစည်းအဝေးတွေမှာ ပျော်မွေ့နိုင်ပြီ။ အကြီးမြတ်ဆုံးဘုရား ယေဟောဝါကို အမှုဆောင်လို့ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်စရာ အသက်တာကို အမှန်တကယ် ပိုင်ဆိုင်ထားပါပြီ။