Маҳорати таълимдиҳии худро дар хизмат беҳтар мегардонем. Кӯмак ба воизони нав

Чаро ин муҳим аст. Онҳое ки нав шогирди Исо мешаванд, бояд риоя кардани «ҳар он чизе»-ро, ки ӯ фармуда аст, ёд гиранд. Яке аз фармудаҳои Исо, ин ба дигарон таълим додани ҳақиқат мебошад (Мат. 28:19, 20). Бисёр омӯзандагон аллакай дар Мактаби таълими мавъиза фаъолона иштирок мекунанд ва шояд ба аъзоёни оила ё дӯстонашон ба таври ғайрирасмӣ мавъиза мекунанд. Аммо бо бештар дарк кардани арзиши чизҳои омӯхтаашон ва он ки Яҳува мехоҳад, то ҳамаи одамон хушхабарро шунаванд, дар дили онҳо хоҳиши дар кори мавъиза иштирок кардан, пайдо шуда метавонад (Рум. 10:13, 14). Ба туфайли таълимдиҳӣ ва маслиҳатҳои муфид, чунин воизон бо дилпурии бештар мавъиза хоҳанд кард. Ин бешубҳа ба рушди рӯҳонии онҳо мусоидат мекунад (Луқ. 6:40).