³ พระ​เยซู​ทรง​ได้​ยิน​พวก​เขา​ร้อง​ตะโกน​แข่ง​กับ​เสียง​เซ็งแซ่​ของ​ฝูง​ชน. พระองค์​จะ​ทำ​ประการ​ใด? มี​หลาย​เรื่อง​หนัก​อึ้ง​อยู่​ใน​ความ​คิด​และ​พระทัย​ของ​พระองค์. พระองค์​กำลัง​จะ​เข้า​สู่​สัปดาห์​สุด​ท้าย​ของ​ชีวิต​บน​แผ่นดิน​โลก. พระองค์​ทรง​ทราบ​ว่า​ความ​ทุกข์​ทรมาน​และ​ความ​ตาย​อย่าง​ทารุณ​รอ​พระองค์​อยู่​ที่​กรุง​เยรูซาเลม. กระนั้น พระองค์​มิ​ได้​เพิกเฉย​ต่อ​การ​ร้อง​ขอ​อย่าง​ไม่​ละลด​เช่น​นั้น. พระองค์​ทรง​หยุด​แล้ว​รับสั่ง​ให้​พา​ขอ​ทาน​ที่​ร้อง​ตะโกน​นั้น​มา​หา​พระองค์. เขา​ทั้ง​สอง​ทูล​อ้อน​วอน​ว่า “พระองค์​เจ้าข้า, ขอ​ให้​ตา​ของ​ข้าพเจ้า​เห็น​ได้.” โดย “มี​พระทัย​เมตตา [“ด้วย​ความ​รู้สึก​สงสาร,” ล.ม.]” พระ​เยซู​ทรง​แตะ​ต้อง​ตา​ของ​เขา แล้ว​เขา​ก็​มอง​เห็น​ได้.a โดย​ไม่​ชักช้า เขา​ทั้ง​สอง​เริ่ม​ติด​ตาม​พระองค์​ไป.—ลูกา 18:35-43; มัดธาย 20:29-34.