ของ​ขวัญ​ที่​เหมาะ​กับ​กษัตริย์

คุณ​จะ​เลือก​อะไร​ให้​เป็น​ของ​ขวัญ​แก่​บุคคล​สำคัญ? ใน​สมัย​คัมภีร์​ไบเบิล เครื่องเทศ​บาง​อย่าง​มี​ค่า​พอ ๆ กับ​ทองคำ​และ​มัก​เป็น​ของ​ขวัญ​ที่​เหมาะ​จะ​ให้​แก่​กษัตริย์​ด้วยa นี่​จึง​เป็น​เหตุ​ผล​ที่​พวก​โหร​ให้​เครื่องเทศ​หอม​รวม​อยู่​ใน​ของ​ขวัญ​ที่​ให้​แก่ “กษัตริย์​ของ​ชาว​ยิว”—มัดธาย 2:1, 2, 11

นอก​จาก​นั้น ตอน​ที่​ราชินี​แห่ง​ชีบา​ไป​เยี่ยม​โซโลมอน คัมภีร์​ไบเบิล​บอก​ว่า “พระ​นาง​นั้น​จึง​นำ​เครื่อง​ราช​บรรณาการ​ถวาย​กษัตริย์ คือ​ทองคำ​ร้อย​ยี่​สิบ​ตะลันต์ กับ​เครื่อง​หอม​เป็น​อัน​มาก และ​หิน​เพชร​พลอย​วิเศษ เครื่อง​หอม​อย่าง​ดี​ที่​พระ​นาง​กษัตริย์​ซะบา [ชีบา] ได้​ถวาย​กษัตริย์​ซะโลโม​นั้น​ไม่​เคย​มี​เลย”b (2 โครนิกา 9:9) กษัตริย์​คน​อื่น ๆ ก็​ได้​ส่ง​เครื่อง​หอม​มา​เป็น​เครื่อง​บรรณาการ​แก่​โซโลมอน​ด้วย—2 โครนิกา 9:23, 24

ใน​สมัย​คัมภีร์​ไบเบิล​ทำไม​เครื่องเทศ​และ​ผลิตภัณฑ์​ต่าง ๆ เหล่า​นี้​ถึง​มี​ค่า​มาก​และ​ราคา​แพง? เพราะ​สิ่ง​เหล่า​นี้​สามารถ​นำ​มา​ทำ​อะไร ๆ ที่​สำคัญ​ได้​หลาย​อย่าง เช่น ประทิน​ผิว ทำ​พิธี​ทาง​ศาสนา และ​เตรียม​ศพ​ก่อน​ฝัง (ดู​กรอบ “การ​ใช้​เครื่องเทศ​หอม​ใน​สมัย​คัมภีร์​ไบเบิล”) เครื่องเทศ​มี​ราคา​แพง​เพราะ​การ​ขน​ส่ง​และ​ต้น​ทุน​ทาง​การ​ตลาด​อีก​ทั้ง​ยัง​มี​ความ​ต้องการ​สูง​ด้วย

ข้าม​ผ่าน​ทะเล​ทราย​อาหรับ

ใน​สมัย​คัมภีร์​ไบเบิล ต้น​ไม้​หอม​บาง​ชนิด​ปลูก​ขึ้น​ใน​แถบ​หุบเขา​จอร์แดน แต่​ก็​ยัง​มี​เครื่องเทศ​อื่น ๆ อีก​ที่​ต้อง​นำ​เข้า​มา มี​การ​กล่าว​ถึง​ผลิตภัณฑ์​เครื่องเทศ​มาก​มาย​ใน​คัมภีร์​ไบเบิล ที่​เรา​คุ้น ๆ ก็​จะ​มี​พวก​หญ้าฝรั่น กฤษณา ยาง​ไม้​หอม อบเชย กำยาน และ​มดยอบ ส่วน​ที่​เหลือ​ก็​จะ​เป็น​เครื่องเทศ​ปรุง​รส เช่น ยี่หร่า สะระแหน่ และ​ผัก​ชี​ลาว (เทียน​ข้าว​เปลือก)

เครื่องเทศ​ที่​ต้อง​นำ​เข้า​จาก​ต่าง​ประเทศ​มา​จาก​ที่​ไหน​บ้าง? ปัจจุบัน​พวก​อบเชย กฤษณา และ​อบเชย​จีน​พบ​ได้​ใน​ประเทศ​จีน อินเดีย และ​ศรีลังกา ส่วน​เครื่องเทศ​เช่น​มดยอบ​และ​กำยาน​นั้น​มา​จาก​ต้น​ไม้​และ​ไม้​พุ่ม​ที่​ขึ้น​บริเวณ​ทะเล​ทราย​แถบ​อาหรับ​ตอน​ใต้​ไป​จน​ถึง​โซมาเลีย​ใน​ทวีป​แอฟริกา และ​ต้น​นาร์ด​จาก​อินเดีย​พบ​ได้​ตาม​เทือก​เขา​หิมาลัย​เท่า​นั้น

เครื่องเทศ​หลาย​อย่าง​ต้อง​ขน​ข้าม​ผ่าน​อาหรับ​เพื่อ​ไป​ถึง​อิสราเอล หนังสือ​เกี่ยว​กับ​เครื่องเทศ (The Book of Spices) บอก​ว่า ระหว่าง​ช่วง​สอง​พัน​และ​หนึ่ง​พัน​ปี​ก่อน​คริสต์ศักราช อาหรับ​กลาย​เป็น “ผู้​ผูก​ขาด​ราย​ใหญ่​ใน​การ​ขน​ส่ง​ระหว่าง​ตะวัน​ออก​และ​ตะวัน​ตก” มี​การ​พบ​เมือง​โบราณ​หลาย​เมือง ป้อม​ปราการ และ​จุด​แวะ​พัก​ของ​คาราวาน​ที่​นาเกฟ​ตอน​ใต้​ของ​อิสราเอล​ซึ่ง​เป็น​เส้น​ทาง​ที่​พ่อค้า​เครื่องเทศ​เคย​ใช้​ใน​การ​เดิน​ทาง องค์การ​มรดก​โลก​ของ​ยูเนสโก​ได้​รายงาน​ว่า เส้น​ทาง​การ​ค้า “จาก​อาหรับ​ตอน​ใต้​จน​ถึง​เมดิเตอร์เรเนียน . . . ได้​ผล​ประโยชน์​มาก​มาย​มหาศาล”

กอง​คาราวาน​ที่​เต็ม​ไป​ด้วย​เครื่องเทศ​หอม​เหล่า​นี้ ปกติ​แล้ว​ต้อง​เดิน​ทาง​ประมาณ 1,800 กิโลเมตร​ข้าม​ผ่าน​อาหรับ (โยบ 6:19) คัมภีร์​ไบเบิล​พูด​ถึง​ขบวน​คาราวาน​ของ​ชาว​ยิศมาเอล​ซึ่ง​ขน​เครื่องเทศ​พวก “กำยาน​ยาง​ไม้​และ​เครื่อง​หอม​ต่าง ๆ” จาก​กิเลอาด​ไป​อียิปต์ (เยเนซิศ 37:25) ลูก​ชาย​ของ​ยาโคบ​ก็​เคย​ขาย​โยเซฟ​น้อง​ชาย​พวก​เขา​ให้​เป็น​ทาส​กับ​พวก​พ่อค้า​เหล่า​นี้