จงปีติยินดีในความหวังเรื่องราชอาณาจักร!
“จงปีติยินดีในความหวัง. จงอดทนเมื่อมีความยากลำบาก”—โรม 12:12, ล.ม.
1. ทำไมเราจะประสบความยินดีเมื่อเราผูกพันใกล้ชิดกับพระยะโฮวา และอัครสาวกเปาโลกระตุ้นเตือนคริสเตียนให้ทำอะไร?
“พระเจ้าผู้ประกอบด้วยความสุข.” (1 ติโมเธียว 1:11) ข้อความตอนนี้พรรณนาถึงพระยะโฮวาได้ดีจริง ๆ! ทำไม? เพราะการงานทั้งมวลที่พระองค์ได้กระทำก่อความสุขอย่างใหญ่หลวงแก่พระองค์. เนื่องจากพระยะโฮวาทรงเป็นบ่อเกิดของสิ่งที่ดีและสิ่งซึ่งบันดาลความสุขทุกอย่าง สรรพสัตว์ที่มีเชาวน์ปัญญาซึ่งพระองค์สร้างขึ้นมาย่อมประสบความสุขเมื่อเขาติดต่อผูกพันกับพระองค์อย่างใกล้ชิด. นับว่าเหมาะสมจริง ๆ ที่อัครสาวกเปาโลกล่าวตักเตือนคริสเตียนให้สำนึกถึงคุณค่าของสิทธิพิเศษที่น่ายินดีเมื่อเขาได้มารู้จักพระเจ้ายะโฮวา ให้เป็นคนกตัญญูรู้คุณของประทานอันดีวิเศษทุกอย่างที่พระเจ้าได้สร้างไว้ และปีติยินดีในความกรุณารักใคร่ซึ่งพระองค์ทรงสำแดงต่อพวกเขา. เปาโลเขียนอย่างนี้: “จงปีติยินดีในองค์พระผู้เป็นเจ้าทุกเวลา ข้าพเจ้าขอกล่าวอีกครั้งหนึ่งว่า จงปีติยินดีเถิด!”—ฟิลิปปอย 4:4, ล.ม.; บทเพลงสรรเสริญ 104:31.
2. ความหวังอะไรก่อความปีติยินดีอย่างใหญ่หลวง และคริสเตียนได้รับการสนับสนุนให้ทำอะไรในเรื่องความหวังนี้?
2 คริสเตียนเอาใจใส่ต่อคำแนะนำซึ่งเปาโลกล่าวไว้หรือเปล่า? แน่นอน! บรรดาน้อง ๆ ฝ่ายวิญญาณของพระเยซูต่างก็ปลาบปลื้มในความหวังอันรุ่งโรจน์ซึ่งพระเจ้าโปรดแก่พวกเขา. (โรม 8:19-21; ฟิลิปปอย 3:20, 21) ถูกแล้ว พวกเขาทราบดีว่าเขาจะมีส่วนทำให้ความหวังอันเยี่ยมยอดสำหรับอนาคตของมนุษยชาติสำเร็จ ทั้งฝ่ายคนเป็นและคนตาย โดยการรับใช้ร่วมกับพระคริสต์ในราชอาณาจักรทางภาคสวรรค์. นึกภาพดูเถอะว่าเขาจะปลาบปลื้มยินดีเพียงใดในฐานะเป็นรัชทายาทร่วมกับพระคริสต์รับใช้ฐานะกษัตริย์และปุโรหิต! (วิวรณ์ 20:6) บุคคลดังกล่าวจะมีความสุขสักเพียงใดขณะที่เขาช่วยเหลือมนุษย์ผู้ซื่อสัตย์บรรลุความสมบูรณ์และช่วยชี้นำการบูรณะสภาพแผ่นดินโลกกระทั่งกลายเป็นอุทยานดังเดิม! จริง ๆ แล้ว ทุกคนที่รับใช้พระเจ้ามี “ความหวังว่าจะได้ชีวิตนิรันดร์ซึ่งพระเจ้า ผู้ตรัสมุสาไม่ได้ ได้ตรัสสัญญาไว้ตั้งแต่ก่อนดึกดำบรรพ์.” (ติโต 1:2) ด้วยการคำนึงถึงความหวังอันเลิศประเสริฐนี้ อัครสาวกเปาโลได้กล่าวหนุนใจคริสเตียนทั้งหลายว่า “จงปีติยินดีในความหวัง.”—โรม 12:12, ล.ม.a
ความโสมนัสยินดีแท้เกิดแต่หัวใจ
3, 4. (ก) คำว่า “ปีติยินดี” หมายถึงอะไร และคริสเตียนควรจะปีติยินดีบ่อยครั้งเพียงไร? (ข) ความยินดีแท้ ๆ คืออะไร และขึ้นอยู่กับสิ่งใด?
3 ที่จะ “ปีติยินดี” หมายความว่ารู้สึกและแสดงออกซึ่งความยินดี แต่ไม่หมายถึงความปลาบปลื้มหรือลิงโลดตลอดเวลาจนเกินไป. คำกริยาตรงกับคำภาษาฮีบรูและกรีกซึ่งนำมาใช้ในคัมภีร์ไบเบิลว่า “ความยินดี,” “ปลาบปลื้ม,” และ “ปีติยินดี” หมายถึงทั้งความรู้สึกที่อยู่ภายในและการแสดงออกซึ่งความยินดี. คริสเตียนได้รับการสนับสนุนให้ ‘โสมนัสยินดีต่อ ๆ ไป’ “ร่าเริงยินดีเสมอ.”—2 โกรินโธ 13:11, ล.ม.; 1 เธซะโลนิเก 5:16.
4 แต่คนเราจะชื่นชมยินดีเสมอได้อย่างไร? เรื่องนี้เป็นไปได้เนื่องจากความโสมนัสยินดีแท้ ๆ นั้นเกิดแต่หัวใจ เป็นความรู้สึกอันลึกซึ้งภายในใจ ฝ่ายวิญญาณ. (พระบัญญัติ 28:47; สุภาษิต 15:13; 17:22) ความยินดีเป็นผลแห่งพระวิญญาณของพระเจ้า ซึ่งเปาโลจัดลำดับไว้ถัดจากความรัก. (ฆะลาเตีย 5:22) เพราะเป็นความรู้สึกภายใน จึงไม่ได้อาศัยสิ่งต่าง ๆ ภายนอก ไม่อาศัยแม้กระทั่งพี่น้องของเราด้วยซ้ำ. แต่ทว่าพึ่งอาศัยพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้า. และความปีติยินดีเกิดแต่ความอิ่มใจพอใจจากส่วนลึกของหัวใจ เนื่องจากรู้อยู่ว่าตัวเรามีความจริง มีความหวังเรื่องราชอาณาจักร และเรากำลังกระทำให้พระยะโฮวาพอพระทัย. ฉะนั้น ความยินดีจึงหาใช่เป็นเพียงลักษณะนิสัยที่ติดตัวมาแต่กำเนิดไม่ ความยินดีเป็นส่วนหนึ่งของ “บุคลิกลักษณะใหม่” คือกลุ่มคุณลักษณะต่าง ๆ ซึ่งเป็นคุณลักษณะเด่นของพระเยซูคริสต์.—เอเฟโซ 4:24; โกโลซาย 3:10.
5. ความยินดีภายในอาจจะปรากฏออกมาให้เห็นเมื่อไรและอย่างไร?
5 แม้ว่าความยินดีเป็นคุณลักษณะแห่งหัวใจ กระนั้น ก็ยังปรากฏออกมาภายนอกจนสังเกตเห็นได้เป็นครั้งคราว. การแสดงออกความยินดีให้ปรากฏภายนอกเช่นนี้เป็นครั้งคราวคืออย่างไร? อาจเป็นสิ่งใด ๆ ก็ได้จากสีหน้าที่สงบราบเรียบกระทั่งอาการโลดเต้นด้วยความยินดี. (1 กษัตริย์ 1:40; ลูกา 1:44; กิจการ 3:8; 6:15) ทีนี้จะหมายความว่าคนไม่ช่างพูดหรือคนไม่ยิ้มแย้มเสมอไม่มีความยินดีกระนั้นหรือ? ไม่ใช่อย่างนั้น! ความยินดีแท้ไม่ใช่ว่าแสดงออกด้วยการพูด หรือหัวเราะหรือกระหยิ่มยิ้มย่องตลอดเวลา. สภาพการณ์ต่าง ๆ เป็นสาเหตุให้ความยินดีปรากฏออกมาได้หลาย ๆ ทาง. ไม่ใช่ความยินดีแต่อย่างเดียวทำให้เราเป็นที่พออกพอใจเมื่ออยู่ที่หอประชุมราชอาณาจักร แต่ความรักและความชอบพอระหว่างพี่น้องต่างหาก.
6. เหตุใดคริสเตียนจะมีความปีติยินดีอยู่เสมอแม้แต่ในยามที่เผชิญกับสภาพการณ์อันไม่น่ายินดี?
6 รูปการณ์ประจำของความยินดีได้แก่ ความคงถาวรภายในฐานะส่วนหนึ่งแห่งบุคลิกลักษณะใหม่ของคริสเตียนที่มาจากหัวใจ. นี้แหละเป็นเหตุที่เป็นไปได้ที่จะมีความปีติยินดีเสมอ. จริงอยู่ บางครั้งบางคราวเราอาจรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง หรือเราอาจประสบสภาพการณ์ที่ไม่น่าพอใจ. กระนั้น เราก็ยังคงมีใจชื่นชมอยู่ได้. คริสเตียนสมัยแรกบางคนเป็นทาส มีนายซึ่งเอาอกเอาใจยาก. คริสเตียนในสภาพดังกล่าวจะปีติยินดีอยู่เสมอได้ไหม? ได้แน่นอน เพราะภายในหัวใจของเขานั้นเปี่ยมด้วยความหวังเรื่องราชอาณาจักรและความยินดี.—โยฮัน 15:11; 16:24; 17:13.
7. (ก) พระเยซูตรัสอย่างไรเกี่ยวกับความยินดีภายใต้สภาพที่ยากลำบาก? (ข) อะไรจะช่วยเราอดทนภายใต้สภาพที่ยากลำบาก และใครได้วางตัวอย่างอันดียิ่งในเรื่องนี้?
7 ทันทีหลังจากอัครสาวกเปาโลพูดว่า “จงปีติยินดีในความหวัง” ท่านกล่าวเพิ่มดังนี้ “จงอดทนเมื่อมีการยากลำบาก.” (โรม 12:12, ล.ม.) อนึ่ง พระเยซูได้ตรัสถึงความยินดีขณะอยู่ในความทุกข์ลำบาก เมื่อพระองค์ตรัสที่มัดธาย 5:11, 12, (ล.ม.): “ความสุขมีแก่เจ้าทั้งหลายเมื่อเขาได้ติเตียนเจ้าและข่มเหงเจ้า . . . จงชื่นชมยินดีและโลดเต้นด้วยความปลาบปลื้ม เพราะบำเหน็จของพวกเจ้าล้ำเลิศในสวรรค์.” ความปลาบปลื้มยินดีและการโลดเต้นด้วยความยินดีดังกล่าวไม่จำเป็นต้องปรากฏออกมาให้เห็นจริง ๆ การชื่นชมยินดีและการโลดเต้นด้วยความปลาบปลื้มนั้น ประการแรกคือความพอใจอิ่มใจอยู่ลึก ๆ ซึ่งคนเรามีเมื่อเขาเป็นที่ชอบพระทัยพระยะโฮวาและพระเยซูคริสต์ขณะธำรงตนซื่อสัตย์มั่นคงภายใต้การทดลอง. (กิจการ 5:41) แท้จริง ความยินดีนี้แหละที่ช่วยเราให้อดทนภายใต้สภาพทุกข์ยากลำบาก. (1 เธซะโลนิเก 1:6) สำหรับเรื่องนี้พระเยซูทรงวางตัวอย่างที่ดีเลิศ. คัมภีร์ไบเบิลบอกอย่างนี้: “เพราะเห็นแก่ความยินดีซึ่งมีอยู่ตรงหน้า พระองค์ยอมทนหลักทรมาน.”—เฮ็บราย 12:2, ล.ม.
ปีติยินดีในความหวังทั้ง ๆ ที่มีปัญหา
8. คริสเตียนอาจประสบปัญหาอะไรบ้าง แต่ทำไมปัญหาต่าง ๆ ไม่อาจพรากความยินดีไปจากคริสเตียนได้?
8 การเป็นผู้รับใช้ของพระยะโฮวาก็ใช่ว่าผู้นั้นปลอดปัญหาเสียทีเดียว. อาจมีปัญหาทางครอบครัว, การเงินฝืดเคือง, สุขภาพทรุดโทรม, หรือการตายของบุคคลที่เรารัก. ในขณะที่สิ่งดังกล่าวอาจยังความเศร้าสลด แต่ก็ไม่อาจทำลายพื้นฐานความยินดีของเราในความหวังเรื่องราชอาณาจักร ซึ่งเป็นความยินดีล้ำลึกอยู่ภายในหัวใจของเราเสียได้.—1 เธซะโลนิเก 4:13.
9. อับราฮามเคยมีปัญหาอะไร และพวกเราทราบอย่างไรว่าท่านมีใจเบิกบานยินดี?
9 เพื่อให้ตัวอย่าง จงพิจารณาอับราฮาม. ชีวิตของท่านก็ใช่จะอภิรมย์ยินดีอยู่เสมอไม่. ท่านมีปัญหาในครอบครัว. ฮาฆารอนุภรรยาไม่ลงรอยกับซาราภรรยาของท่าน. เกิดทะเลาะวิวาทกัน. (เยเนซิศ 16:4, 5) ยิศมาเอลทำตลกล้อเลียนยิศฮาคทั้งรังแกด้วย. (เยเนซิศ 21:8, 9; ฆะลาเตีย 4:29) ในที่สุด ซาราภรรยาที่รักของอับราฮามก็สิ้นชีวิต. (เยเนซิศ 23:2) ถึงแม้นมีปัญหายุ่งยากเหล่านี้ ท่านก็ยังชื่นชมยินดีในความหวังเรื่องพงศ์พันธุ์แห่งราชอาณาจักรได้แก่พงศ์พันธุ์ของอับราฮาม ซึ่งโดยพงศ์พันธุ์นั้นทุกครอบรัวบนแผ่นดินโลกจะทำให้ตนเองได้พระพร. (เยเนซิศ 22:15-18) ด้วยหัวใจที่เบิกบานยินดี อับราฮามอดทนรับใช้พระยะโฮวานานถึงหนึ่งร้อยปีหลังจากได้ละจากเมืองอูระบ้านเกิดของท่าน. เหตุฉะนั้น จึงมีคำเขียนกล่าวถึงท่านว่า “ท่านได้คอยอยู่เพื่อจะได้เมืองที่มีราก ซึ่งพระเจ้าเป็นนายช่างและเป็นผู้สร้างขึ้น.” เพราะอับราฮามเชื่อว่าจะมีราชอาณาจักรมาซีฮา ครั้นได้รับการแต่งตั้งขึ้นโดยพระเจ้าให้เป็นกษัตริย์แล้วพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าสามารถตรัสได้ว่า: “อับราฮาม . . . ชื่นชมยินดีเป็นอันมากที่จะได้เห็นวันของเราและท่านก็ได้เห็นและชื่นชมยินดี.”—เฮ็บราย 11:10; โยฮัน 8:56, ล.ม.
10, 11. (ก) พวกเราที่เป็นคริสเตียนมีการต่อสู้ชนิดใด และเราได้รับการช่วยโดยวิธีใด? (ข) อะไรจะชดเชยการขาดสมรรถนะของเราในการต่อสู้ความอ่อนแอฝ่ายเนื้อหนังที่ผิดบาปได้อย่างครบถ้วน?
10 พวกเราซึ่งเป็นมนุษย์ไม่สมบูรณ์ เราต้องต่อสู้กับเนื้อหนังของเราที่ทำผิดเช่นกันและความพยายามจะทำสิ่งที่ถูกต้องอาจเป็นความทุกข์อย่างแท้จริง. แต่การที่เราต่อสู้ความอ่อนแอนั้นมิใช่ว่าเราไม่มีความหวัง. เปาโลรู้สึกปวดร้าวกับข้อขัดแย้งนี้ และท่านได้กล่าวว่า “ใครหนอจะช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากกายแห่งความตายนี้? ข้าพเจ้าขอบพระคุณพระเจ้าโดยพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา!” (โรม 7:24, 25) โดยพระเยซูคริสต์และค่าไถ่ซึ่งพระองค์จัดเตรียมให้ เราได้รับการช่วยชีวิตให้รอด.—โรม 5:19-21.
11 เครื่องบูชาไถ่ของพระคริสต์ชดเชยการขาดซึ่งสมรรถนะของเราในการต่อสู้อย่างสมบูรณ์แบบ. เราสามารถชื่นชมได้ในเรื่องค่าไถ่นี้เพราะค่าไถ่ทำให้เป็นไปได้ที่เรามีสติรู้สึกผิดชอบที่สะอาดและได้รับการอภัยบาปของเรา. ที่พระธรรมเฮ็บราย 9:14 เปาโลพูดถึง “พระโลหิตของพระคริสต์” ซึ่งมีฤทธิ์ “ชำระสติรู้สึกผิดชอบของเราให้พ้นจากการประพฤติที่ตายแล้ว.” ดังนั้น สติรู้สึกผิดชอบของคริสเตียนจึงไม่ต้องเป็นทุกข์หนักใจเนื่องจากสำนึกว่าตนได้ทำผิด. เรื่องนี้พร้อมด้วยความหวังที่เรามีอยู่ประกอบกันเป็นพลังเข้มแข็งสำหรับความสุขซึ่งยังความเบิกบานยินดี. (บทเพลงสรรเสริญ 103:8-14; โรม 8:1, 2, 32) ครั้นไตร่ตรองถึงความหวังของเรา พวกเราทุกคนจะมีกำลังใจสู้ต่อ ๆ ไปได้กระทั่งประสบผลสำเร็จ.
คำนึงถึงความหวังของเราเสมอ
12. คริสเตียนผู้ถูกเจิมพึงไตร่ตรองความหวังอะไร?
12 เป็นสิ่งสำคัญสำหรับทั้งชนที่เหลือซึ่งถูกเจิมด้วยพระวิญญาณกับชนในจำพวกแกะอื่นจะพึงคำนึงถึง “ความหวังที่จะได้ความรอด” เสมอ สวมความหวังประหนึ่งหมวกเกราะไว้ตลอดเวลา. (1 เธซะโลนิเก 5:8) คริสเตียนจำพวกผู้ถูกเจิมสามารถคำนึงถึงสิทธิพิเศษอันล้ำเลิศที่จะได้รับอมตชีพในสวรรค์ เข้าเฝ้าพระเจ้าพระยะโฮวาได้โดยตรง ทั้งคบหาสมาคมเป็นส่วนตัวกับพระเยซูคริสต์ผู้ทรงสง่าราศีและบรรดาอัครสาวกกับบุคคลอื่น ๆ ในจำนวน 144,000 คนซึ่งได้รักษาความซื่อสัตย์ภักดีตลอดศตวรรษต่าง ๆ ที่ผ่านมา. ช่างเป็นการคบหาสมาคมที่ยิ่งใหญ่เกินคำพรรณนาใด ๆ!
13. พวกผู้ถูกเจิมที่ยังอยู่ในแผ่นดินโลกมีความรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับความหวังของเขา?
13 ผู้ถูกเจิมจำนวนน้อยที่ยังอยู่บนแผ่นดินโลกมีความรู้สึกอย่างไรต่อความหวังเรื่องราชอาณาจักร? ทั้งนี้อาจสรุปได้จากถ้อยคำของ เอฟ. ดับเบิลยู. ฟรานซ์ นายกสมาคมวอชเทาเวอร์ ผู้ซึ่งรับบัพติสมาปี 1913 ว่า “ความหวังของเราเป็นสิ่งแน่นอน และทุกคนที่เป็นสมาชิกแห่งแกะฝูงน้อยจำนวน 144,000 จะสมหวังอย่างบริบูรณ์จนเรามิอาจจะนึกภาพได้. พวกเราจำพวกชนที่เหลือซึ่งอยู่ทันเห็นปี 1914 ซึ่งปีนั้นพวกเราทุกคนคาดว่าจะได้ไปสวรรค์ เราก็ยังไม่เลิกคิดในเรื่องค่านิยมแห่งความหวังนั้น. แต่เรายังเข้มแข็งในความหวังเหมือนเดิม และยิ่งเราต้องคอยนาน เราก็ยิ่งหยั่งรู้ค่าในความหวังนั้น. มันเป็นสิ่งมีค่าควรแก่การรอคอย ถึงแม้ต้องคอยนานหนึ่งล้านปี. ผมประเมินค่าความหวังของเราไว้สูงกว่าแต่ก่อน และผมไม่อยากปล่อยความหยั่งรู้ค่าสำหรับความหวังนี้หลุดลอยไป. อนึ่ง ความหวังที่ตั้งไว้สำหรับแกะฝูงน้อยเป็นคำรับรองว่า ความคาดหวังของชนฝูงใหญ่จำพวกแกะอื่นจะต้องสำเร็จเป็นจริงอย่างแน่นอน เกินกว่าที่เราจินตนาการไว้อย่างเลิศลอยโดยไม่มีทางที่ความหวังนั้นจะไม่สำเร็จ. ด้วยเหตุนี้ เราจึงยึดมั่นกระทั่งเวลานี้ และเราจะยังคงยึดมั่นต่อ ๆ ไปจนกว่าพระเจ้าได้สำแดงให้เห็นว่าพระองค์ทรงสัตย์ซื่อต่อ ‘คำสัญญาอันใหญ่ยิ่งเลิศประเสริฐ’ นั้น.”—2 เปโตร 1:4; อาฤธโม 23:19; โรม 5:5.
ปีติยินดีขณะนี้ในความหวังเรื่องอุทยาน
14. ความหวังอะไรซึ่งชนฝูงใหญ่ต้องรำลึกถึงอยู่เสมอ?
14 การแสดงออกซึ่งความเชื่อซึ่งยังความปลาบปลื้มเช่นนี้เป็นเหตุให้คนเหล่านั้นซึ่งเป็นชนฝูงใหญ่แห่งแกะอื่นก่อให้มีความชื่นชมยินดีอย่างยิ่ง. (วิวรณ์ 7:15, 16) บุคคลดังกล่าวต้องคำนึงถึงความหวังที่จะรอดผ่านอาร์มาเก็ดดอน. ใช่แล้ว จงเฝ้ารอคอยเวลานั้นเมื่อราชอาณาจักรของพระเจ้าเชิดชูสากลบรมเดชานุภาพของพระเจ้ายะโฮวาและทำให้พระนามอันมีเกียรติของพระองค์เป็นที่เคารพสักการะโดยการนำความทุกข์ลำบากใหญ่มาสู่โลก ซึ่งจะชำระแผ่นดินโลกพ้นจากคนชั่วทั้งหลายซึ่งมีพญามารเป็นพระเจ้า. ความปลาบปลื้มยินดีจะมีมากมายเพียงไรที่จะรอดชีวิตผ่านพ้นความทุกข์ลำบากใหญ่ครั้งนั้น!—ดานิเอล 2:44; วิวรณ์ 7:14.
15. (ก) พระเยซูได้กระทำการรักษาแบบไหนเมื่อพระองค์อยู่บนแผ่นดินโลก และทำไม? (ข) ความต้องการด้านสุขภาพของผู้ที่รอดชีวิตผ่านอาร์มาเก็ดดอนจะเป็นเช่นไร และทำไมความจำเป็นของเขาจึงต่างไปจากคนที่รับการปลุกขึ้นจากตาย?
15 เกี่ยวข้องกับชนฝูงใหญ่ วิวรณ์ 7:17, (ล.ม.) พูดอย่างนี้: “พระเมษโปดก . . . จะบำรุงเลี้ยงพวกเขา และจะทรงนำเขาไปถึงน้ำพุทั้งหลายแห่งชีวิต. และพระเจ้าจะทรงเช็ดน้ำตาทุกหยดจากตาของเขา.” ถึงแม้คำพยากรณ์นี้สำเร็จสมจริงแล้วทางฝ่ายวิญญาณขณะนี้ แต่ผู้รอดชีวิตผ่านอาร์มาเก็ดดอนจะประสบความสำเร็จสมจริงตามตัวอักษร. เป็นไปอย่างไร? พระเยซูทรงกระทำอะไรบ้างเมื่อพระองค์อยู่ในแผ่นดินโลก? พระองค์ทรงรักษาคนพิการ ทำให้คนง่อยเดินได้ รักษาคนหูหนวกให้ได้ยิน และคนตาบอดก็เห็นได้ และพระองค์ทรงรักษาคนโรคเรื้อน คนป่วยเป็นอัมพาตและ “ทรงรักษาโรคและความป่วยไข้ [ทุกชนิด, ล.ม.] ของพลเมืองให้หาย.” (มัดธาย 9:35; 15:30, 31) พวกเราที่เป็นคริสเตียนจำเป็นต้องได้รับการรักษาแบบนี้มิใช่หรือ? ชนฝูงใหญ่จะพาเอาความพิกลพิการและความป่วยไข้จากโลกเก่าเข้าไปถึงโลกใหม่. พวกเราจะคาดหมายให้พระเมษโปดกดำเนินการอย่างไรในเรื่องนี้? ความต้องการของผู้คนที่ผ่านอาร์มาเก็ดดอนย่อมจะแตกต่างกันมากกับความต้องการของคนเหล่านั้นที่ถูกปลุกขึ้นจากความตาย. พวกที่ถูกปลุกจากความตายคงจะได้รับร่างกายใหม่ซึ่งมีอวัยวะครบและมีสุขภาพดี แม้นยังไม่เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์เต็มที่. เนื่องด้วยการปลุกขึ้นจากตายอย่างอัศจรรย์ ดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นจะไม่จำเป็นต้องรับการซ่อมหรือแก้ไขความพิกลพิการใด ๆ ที่เคยมีมาก่อนโดยการบำบัดรักษาอย่างอัศจรรย์. ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง เนื่องจากประสบการณ์อันโดดเด่นที่ได้ผ่านอาร์มาเก็ดดอน หลายคนในจำพวกชนฝูงใหญ่ย่อมต้องการรับการซ่อมสุขภาพหรือแก้ไขความพิกลพิการโดยการอัศจรรย์และเขาจะได้รับ. ปรากฏชัดว่าจุดมุ่งหมายสำคัญที่พระเยซูทรงรักษาความป่วยไข้ก็เพื่อแสดงภาพเป็นการหนุนใจชนฝูงใหญ่ให้เห็นการภายหน้าอันน่าชื่นชมยินดีว่า พวกเขาไม่เพียงแต่รอดชีวิตอย่างเดียว แต่หลังจากนั้นเขาจะได้รับการรักษาให้หายจากโรคภัยต่าง ๆ ด้วย.
16. (ก) การรักษาโรคอย่างอัศจรรย์สำหรับผู้รอดชีวิตผ่านอาร์มาเก็ดดอนนั้นอาจมีขึ้นเมื่อไรและจะมีผลเช่นไร? (ข) เราจะยังปีติยินดีอยู่เรื่อยไปตลอดช่วงหนึ่งพันปีด้วยความหวังอะไร?
16 การรักษาโรคอย่างอัศจรรย์เช่นนั้น ว่ากันโดยเหตุผลแล้ว คงจะเกิดขึ้นท่ามกลางพวกที่รอดชีวิตผ่านอาร์มาเก็ดดอน ไม่นานนักหลังจากอาร์มาเก็ดดอนนั้น และคงจะนานพอควรก่อนเริ่มการปลุกคนตายให้เป็นขึ้น. (ยะซายา 33:24; 35:5, 6; วิวรณ์ 21:4; เทียบกับมาระโก 5:25-29.) สมัยนั้นผู้คนจะทิ้งแว่นตา, ไม้เท้า, ไม้ยันรักแร้, เก้าอี้มีล้อ, ชุดฟันปลอม, เครื่องช่วยฟัง, และสิ่งอื่น ๆ ทำนองนั้น. ช่างเป็นสาเหตุที่ยังความปลาบปลื้มยินดีเสียจริง ๆ! การดำเนินงานฟื้นฟูโดยพระเยซูเช่นนั้นช่างเหมาะสมเสียนี่กระไรกับบทบาทของผู้ที่รอดชีวิตผ่านอาร์มาเก็ดดอนในฐานะเป็นรากแผ่นดินโลกใหม่. โรคภัยอันเป็นเหตุให้คนพิการจะถูกขจัดออกไป เพื่อว่าคนเหล่านั้นที่รอดมาได้จะมีชีวิตที่กระปรี้กระเปร่า ตั้งหน้าคอยดูกิจกรรมที่น่าพิศวงตลอดช่วงหนึ่งพันปีเบื้องหน้า. เขาจะไม่ถูกถ่วงความก้าวหน้าโดยความทุกข์เดือดร้อนซึ่งโลกเก่าก่อให้เกิดแก่พวกเขา. และตลอดรัชสมัยพันปีพวกเขาจะปีติยินดีในความหวังที่จะบรรลุชีวิตเต็มบริบูรณ์ฐานะมนุษย์สมบูรณ์เมื่อสิ้นพันปีนั้น.
17. จะมีความชื่นชมยินดีในสิ่งใดขณะที่งานบูรณะฟื้นฟูอุทยานยังดำเนินอยู่?
17 ถ้าเรื่องนี้เป็นความหวังของคุณ ก็จงใคร่ครวญด้วยถึงความยินดีที่คุณจะมีส่วนช่วยฟื้นฟูสภาพอุทยานบนแผ่นดินโลก. (ลูกา 23:42, 43) โดยไม่สงสัย ผู้ที่รอดผ่านอาร์มาเก็ดดอนจะช่วยกันทำแผ่นดินโลกให้สะอาด และด้วยเหตุนั้น ย่อมจะมีอาณาบริเวณที่ดูรื่นรมย์สำหรับคนตายที่จะถูกปลุกขึ้นมา. แทนการจัดงานศพอาจจะมีการต้อนรับผู้คนที่ถูกปลุกขึ้นมาจากความตาย รวมทั้งคนที่เรารักใคร่ซึ่งล่วงลับไป. และขอให้นึกถึงความสัมพันธ์อันจะยังความปีติยินดีแก่เราเมื่อเราพบชายหญิงผู้ซื่อสัตย์ซึ่งมีชีวิตอยู่เมื่อหลายร้อยหลายพันปีก่อนโน้น. คุณอยากสนทนากับใครเป็นพิเศษ? เป็นไปได้ไหมที่คุณอยากจะสนทนากับเฮเบล, ฮะโนค, โนฮา, โยบ, อับราฮาม, ซารา, ยิศฮาค, ยาโคบ, โยเซฟ, โมเซ, ยะโฮซูอะ, ราฮาบ, ดะโบรา, ซิมโซน, ดาวิด, เอลียา, อะลีซา, ยิระมะยา, ยะเอศเคล, ดานิเอล, หรือโยฮันผู้ให้รับบัพติสมา? ความคาดหมายซึ่งก่อความยินดีเช่นนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งแห่งความหวังของคุณเช่นกัน. คุณจะสามารถสนทนากับคนเหล่านี้ เรียนจากพวกเขาและทำงานร่วมกันเพื่อตกแต่งทั่วทั้งโลกให้เป็นอุทยาน.
18, เราจะพิจารณาไตร่ตรองความชื่นชมยินดีอะไรในขั้นต่อไป?
18 นอกจากนั้น ลองนึกภาพอาหารโอชะ น้ำสะอาด อากาศบริสุทธิ์พร้อมกับแผ่นดินโลกของเรานี้ได้ฟื้นฟูคืนสู่สภาพที่ดีมีความสมดุลในระบบนิเวศวิทยาอย่างที่พระยะโฮวาได้ทรงสร้างให้เป็นเช่นนั้น. มนุษย์ไม่เพียงแต่มีชีวิตชื่นชมความสมบูรณ์เท่านั้น แต่เขาจะดำรงชีวิตอย่างกระปรี้กระเปร่าและเข้าร่วมอย่างมีความหมายในกิจกรรมที่น่าชื่นใจ. จงใคร่ครวญดูสังคมหนึ่งประกอบด้วยผู้คนจากทั่วโลกซึ่งปลอดอาชญากรรม ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ไม่มีการอิจฉา หรือวิวาทบาดหมางกัน—สังคมที่มีภราดรภาพและทุกคนในสังคมนี้ได้พัฒนาผลแห่งพระวิญญาณและบังเกิดผลนั้น. น่าตื่นเต้นจริง ๆ!—ฆะลาเตีย 5:22, 23.
ความหวังซึ่งทำให้ชีวิตมีคุณค่า
19. (ก) เราจะประสบความปีติยินดีตามที่กล่าวไว้ที่ โรม 12:12 นั้นเมื่อไร? (ข) ทำไมเราควรตั้งใจแน่วแน่ไม่ยอมให้ปัญหาหนัก ๆ ในชีวิตผลักความหวังของเราไปไว้ข้างหลัง?
19 ความคาดหวังครั้นเป็นจริงแล้วจึงไม่ใช่ความหวังอีกต่อไป ดังนั้น ความปีติยินดีซึ่งเปาโลสนับสนุนที่พระธรรมโรม 12:12 นั้นก็เป็นสิ่งที่เราควรประสบอยู่ขณะนี้. (โรม 8:24) เพียงการคิดถึงพระพรมากมายที่จะได้รับในวันข้างหน้าโดยทางราชอาณาจักรของพระเจ้าก็เป็นสาเหตุให้เราปีติยินดีในความหวังแม้ในขณะนี้ด้วยซ้ำ. ฉะนั้น จงตั้งใจแน่วแน่จะไม่ยอมให้ปัญหาต่าง ๆ ของชีวิตในโลกที่เสื่อมทรุดนี้ผลักความหวังอันรุ่งโรจน์ของเราไปข้างหลัง. จงอย่าท้อถอยและยอมแพ้ อย่าปล่อยให้ความหวังที่อยู่เบื้องหน้าหลุดลอยไป. (เฮ็บราย 12:3) การละทิ้งแนวทางคริสเตียนจะไม่แก้ปัญหาของคุณ. จำไว้ว่า ถ้าคนเราเลิกรับใช้พระเจ้าเนื่องจากปัญหาต่าง ๆ ที่รุมเร้าเขาอยู่เวลานี้ ก็ใช่ว่าปัญหาภาระเหล่านั้นจะหมดไปจากเขา แต่เขาจะเสียทั้งความหวังและโอกาสจะได้รับความปีติยินดีในความหวังอันดีเลิศที่มีอยู่ข้างหน้าด้วย.
20. ความหวังเรื่องราชอาณาจักรมีผลกระทบเช่นไรต่อผู้ที่ยึดอยู่กับความหวังนี้ และทำไม?
20 ไพร่พลของพระยะโฮวามีเหตุผลทุกประการที่จะอยู่อย่างมีความสุข. ความหวังอันสดใสและเป็นแรงบันดาลใจเช่นนี้ทำให้ชีวิตมีค่า. พวกเขาไม่เก็บความยินดีไว้เฉพาะตัวเอง. เปล่า พวกเขาต่างก็ร้อนรนเพื่อให้คนอื่นมีความยินดีเหมือนกัน. (2 โกรินโธ 3:12) ดังนั้น จึงเป็นอันว่าคนเหล่านั้นที่ยึดความหวังแห่งราชอาณาจักรเป็นคนมีความมั่นใจ และพวกเขายังได้สนับสนุนคนอื่นด้วยการประกาศกิตติคุณที่ได้รับจากพระเจ้าแก่คนเหล่านั้น. ทั้งนี้ทำให้ชีวิตของคนที่รับรองข่าวสารเปี่ยมล้นด้วยความหวังอันวิเศษสุดเท่าที่มนุษยชาติโดยทั่วไปเคยได้รับ คือความหวังที่ว่าราชอาณาจักรจะฟื้นฟูอุทยานทั่วแผ่นดินโลก. ถึงแม้ประชาชนไม่รับรองความหวังนี้ เราก็ยังคงปีติยินดีต่อ ๆ ไปเพราะเรามีความหวัง. พวกที่ไม่ยอมฟังข่าวดีนี้เป็นฝ่ายเสียโอกาส ไม่ใช่พวกเรา.—2 โกรินโธ 4:3, 4.
21. อะไรคืบใกล้เข้ามามากแล้ว และเราควรประเมินค่าความหวังของเราอย่างไร?
21 คำสัญญาของพระเจ้าเป็นดังนี้: “จงดูเถิด! เรากำลังสร้างสิ่งสารพัดขึ้นใหม่.” (วิวรณ์ 21:5) โลกใหม่พร้อมด้วยพระพรที่ก่อความปีติยินดีและไม่สิ้นสุดนั้นอยู่ใกล้มาก. ความหวังของเรา—ไม่ว่าจะมีชีวิตในสวรรค์หรือในอุทยานบนแผ่นดินโลก—เป็นสิ่งมีค่า จงยึดความหวังเช่นนี้ให้มั่น. ในสมัยสุดท้ายนี้อันเป็นวิกฤติ ยิ่งกว่ายุคใดสมัยใด จงถือว่า “ความหวังที่เรายึดไว้นั้นเป็นเสมือนสมอที่แน่และมั่นคงของจิตใจ.” เมื่อความหวังของเราทอดสมอไว้ที่พระยะโฮวาผู้ทรงเป็น “ศิลานิรันดร์” เรามีเหตุผลหนักแน่นและน่าตื่นเต้นดีใจในขณะนี้ที่จะ “ปีติยินดีในความหวัง” ซึ่งจัดไว้ต่อหน้าเรา.—เฮ็บราย 6:19; ยะซายา 26:4, ฉบับแปลใหม่.
[เชิงอรรถ]
a ในปี 1992 พยานพระยะโฮวาทั่วโลกจะมีข้อคัมภีร์ประจำปีดังนี้: “จงยินดีในความหวัง . . . จงหมั่นอธิษฐานอยู่เสมอ.”—โรม 12:12.
คำถามทบทวน
▫ อะไรคือความหวังอันประเสริฐของมนุษยชาติ?
▫ ความชื่นชมยินดีแท้คืออะไร?
▫ การรักษาโรคอย่างอัศจรรย์น่าจะมีขึ้นเมื่อไรสำหรับพวกที่รอดผ่านอาร์มาเก็ดดอน?
▫ เหตุใดเราไม่ควรปล่อยให้ปัญหาต่าง ๆ ของชีวิตผลักความหวังของเราไปไว้ข้างหลัง?
▫ คุณคอยท่าจะประสบความชื่นชมยินดีอะไรบ้างในโลกใหม่?
[รูปภาพหน้า 9]
การเป็นประจักษ์พยานถึงการรักษาผู้ป่วยเจ็บดังที่พระเยซูเคยกระทำจะทำให้หัวใจของคุณเปี่ยมล้นด้วยความยินดีมิใช่หรือ?
[รูปภาพหน้า 10]
ชนผู้ซึ่งปีติยินดีในเรื่องราชอาณาจักรหนุนใจคนอื่นโดยการบอกเล่าถึงความหวังของตน