17 “Gücüm tükendi,+ günlerim sönüp gidiyor;
Mezarım beni bekliyor.+
2 Alay konusu oldum,+
İsyanları gün boyu gözümün önünde.
3 Ne olur kefaletimi Sen alıkoy;+
Senden başka kim benimle el sıkışıp+ kefilim olur?
4 Onların yüreğini kapadın, sağgörüleri yok.+
Bu yüzden de onları yükseltmiyorsun.
5 Arkadaşlarına, gelin payınızı alın deseler de,
Kendi oğullarının gözünün feri sönüyor.+
6 Tanrı beni herkese alay konusu etti,+
Yüzüne tükürülen biri oldum.+
7 Kederden bakışlarım donuklaştı;+
Bedenim gölgeden farksız.
8 Dürüst insanlar bunu görünce şaşıyor,
Masum kişiler de Tanrı’yı terk edenlere kızıyor.
9 Doğru insan yolundan ayrılmıyor,+
Elleri temiz+ olanın gücü gitgide artıyor.+
10 Haydi hepiniz gelin, baştan başlayalım;
Aranızdan hikmetli biri çıkmıyor ki.+
11 Günlerim geçip gidiyor;+ ne planlarım kaldı,+
Ne de yüreğimde bir arzu; hepsi paramparça.
12 Onlar ise ‘Her gecenin bir sabahı var’ diyerek,
Gündüzü geceye çevirip duruyorlar.+
13 Eğer benim evim ölüler diyarı+ deyip bekleyeceksem,
Yatağımı karanlığa+ sereceksem;
14 Çukura,+ ‘Babamsın,’
Toprak kurduna,+ ‘Anamsın, kız kardeşimsin!’ diyeceksem,
15 Umudum nerede kaldı?+
Nerede benim umudum? Gören var mı?
16 Onu da ölüler diyarının sürgülü kapıları karşılayacak,
Ve birlikte toprağa ineceğiz.”+