7 “Ölümlü insanı yeryüzünde zahmetli bir uğraş+ beklemiyor mu?
Günleri ücretli işçininkine benzemiyor mu?+
2 Gölge+ bulmak için can atan bir köle,
Ücretini+ bekleyen bir gündelikçi gibi.
3 Bana kalan miras da değersiz aylar+ oldu,
Payıma sıkıntılı geceler+ düştü.
4 Yattığımda, ‘Ne zaman kalkarım?’+ diyorum,
Gece boyu, gün ağarana dek dönüp durmak canıma yetti.
5 Bedenim kurtlarla,+ toz toprakla+ kaplı;
Derim kabuk bağlıyor, yaram tekrar açılıyor.+
6 Dokumacı mekiğinden daha hızlı+ geçen günlerim,
Umutsuzluk+ içinde tükeniyor.
7 Unutma ki hayatım bir rüzgâr gibi geçip gidiyor;+
Bir daha gün görmeyeceğim.
8 Bana bakan gözler artık beni görmeyecek;
Gözünü bana çevireceksin, ama ben olmayacağım.+
9 Bulut nasıl er geç dağılır giderse,
Ölüler diyarına inen de bir daha çıkmaz.+
10 Bir daha evine geri dönmez,
Yeri yurdu onu artık tanımaz.+
11 Onun için ben de ağzımı kapamayacağım.
Ruhumdaki sıkıntıyı dökeceğim;
İçimin acısıyla+ kaygımı söyleyeceğim.
12 Neden başıma nöbetçi koyuyorsun,
Ben deniz miyim,+ ya da deniz canavarı mı?
13 Tam ‘Sedirim beni avutur,
Yatağım derdimi paylaşır’ derken,
14 Bu sefer de düşlerle korkutuyorsun,
Görüntülerle dehşete düşürüyorsun,
15 Öyle ki, bu kemikleri görmektense ölmek,+
Nefessiz kalmak benim için daha iyi.
16 Eksik olsun, varsın ömrüm uzun olmasın,+
Rahat bırak beni; zaten günlerim bir soluktan+ farksız.
17 Ölümlü insan ne ki,+ onu büyütüp yetiştiresin,
Yüreğini onunla meşgul edesin?
18 Her sabah onu izleyip,
Her an onu yoklayasın?+
19 Neden gözünü üzerimden ayırmıyorsun,+
Yutkunmama bile fırsat vermiyorsun?
20 Günah işledimse, sana ne zararım var, ey insanın Gözcüsü?+
Neden beni hedef seçtin, sana yük olmuyor muyum?
21 Neden suçumu bağışlamıyor,+
Kabahatimi görmezden gelmiyorsun?
Artık toprakta+ yatacağım;
Beni arayacaksın, ama ben olmayacağım.”