Eyüp

14 “İnsan ki, kadından doğar,

Ömrü kısadır,+ sıkıntıya doyar.+

 2 Çiçek gibi açar, sonra da solar,*+

Gölge gibi kaybolup gider.+

 3 Yine de gözünü dikip ona bakıyorsun

Ve onu dava ediyorsun.+

 5 Madem insanın hayatı kısa,

Demek ki onun ömrü Senin elinde,

Daha öteye geçmesin diye bir sınır koymuşsun.+

Günlük çalışan bir işçi gibidir o,

Bırak da işini rahat yapsın.+

Kesilse de yine filiz verir

Ve yeni dallar vermeye devam eder.

 8 Kökü toprakta yaşlansa,

Kütüğü ölse de,

 9 Suyun kokusunu alınca filizlenir,

Körpe bir bitki gibi dal verir.

10 Oysa insan ölür ve öylece yatar,

Son soluğunu verince yok olup gider.+

11 Suları tükenen bir göl,

Kuruyup giden bir ırmak gibi,

12 İnsan da ölüm uykusuna yatar ve kalkamaz,+

Gökler yok olana dek uyanmaz,

Bir başkası da onu uyandıramaz.+

13 Keşke beni mezarda* gizlesen,+

Öfken geçene dek saklasan,

Bir zaman belirlesen ve vakti gelince beni hatırlasan!+

Kölelik* günlerim boyunca,

Kurtuluşum gelene dek bekleyeceğim.+

16 Fakat şimdi, attığım her adımı takip ediyor,

Bende sadece günah bulmaya çalışıyorsun.

17 Suçumu mühürlü bir kesede tutuyor,

Hatalarımı bir türlü affetmiyorsun.*

18 Bir dağ nasıl ufalanıp giderse,

Bir kaya nasıl yerinden sökülürse,

19 Su nasıl taşları aşındırır,

Seller yerin toprağını alıp götürürse,

Sen de ölümlü insanın umudunu öyle tüketiyorsun.

20 Onu eze eze yok ediyor,+

Bedenini yıpratıp mezara gönderiyorsun.

21 Çocukları onurlandırılır, onun haberi olmaz,

Gözden düşerler, onu da bilmez.+

22 Acıyı sadece hayattayken çeker,

Yasını sadece sağken tutar.”