7 “Yeryüzünde ölümlü insanın hayatı sıkıntılarla dolu;
Günleri, kiralanmış bir işçininkine benzer.+
2 Bir köle gibi gölge bulmaya can atar,
Kiralık işçi gibi ücretini bekler.+
3 Ben de aylardır amaçsız bir hayat sürüyorum,
Payıma perişan geceler düştü.+
4 Her yattığımda, ‘Ne zaman sabah olacak?’ diyorum.+
Ama gece bitmek bilmiyor,
Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Bedenimi kurtlar, toz toprak kaplamış,+
Derim kabuk bağlamış, iltihapla kaplanmış.+
6 Ömrüm hızla geçip gidiyor,+
Günlerim umutsuzluk içinde tükeniyor.+
7 Tanrım, hayatımın bir rüzgâr gibi geçip gittiğini,+
Bir daha asla yüzümün gülmeyeceğini unutma.
8 Şu anda beni gören artık göremeyecek.
Gözlerin beni arayacak, ama ben olmayacağım.+
9 Bulutlar nasıl dağılıp giderse,
Mezara giren de bir daha çıkmaz.+
10 Bir daha evine geri dönmez,
Yeri yurdu artık onu tanımaz.+
11 Bu nedenle ben de sessiz kalmayacağım.
Ruhumdaki sıkıntıyı haykıracağım,
Acılarım yüzünden yakınacağım.+
12 Neden başıma nöbetçi koyuyorsun,
Ben deniz miyim ya da koca bir deniz hayvanı mı?
13 Tam ‘Yatağım beni avutacak,
Divanım derdimi paylaşacak’ diyorum,
14 Bu sefer de beni rüyalarla korkutuyorsun,
Görüntülerle dehşete düşürüyorsun.
15 Öyle ki, nefessiz kalmayı tercih ederim,
Bu bedenle yaşamaktansa ölüp gideyim.+
16 Canımdan bezdim,+ artık yaşamak istemiyorum.
Rahat bırak beni; zaten günlerim bir nefes gibi uçup gidiyor.+
17 Ölümlü insan nedir ki, onunla bu kadar ilgileniyorsun,
Zihnini onunla meşgul ediyorsun?+
18 Neden her sabah onu denetleyip,
Her an onu sınıyorsun?+
19 Lütfen artık gözünü üzerimden çek,
Rahat bırak da nefes alayım.+
20 Ey insanı izleyen Tanrı,
Günah işlediysem Sana ne zararı var?+
Neden beni hedef seçtin?
Sana yük olmuyor muyum?
21 Neden suçumu bağışlamıyor,
Hatamı görmezden gelmiyorsun?
Yakında toprak olacağım,+
Beni arayacaksın, ama ben olmayacağım.”