Eyüp

 3 “Doğduğum gün olmaz olsun,+

Annemin bana gebe kaldığı gece de!

 4 O gün karanlığa gömülsün,

Tanrı o günü hatırlamasın,

Işık onu aydınlatmasın.

 5 Zifiri karanlık o günü yutsun,

Üzerine karabulutlar çöksün,

Onu öğle vakti korkunç bir karanlık kaplasın.

 6 O gece koyu karanlıklara gömülsün,+

Yılın günleri arasında yüzü gülmesin,

Ayın günleri arasına girmesin.

 7 Evet, bereketsiz olsun o gece,

Sevinç haykırışları duyulmasın.

 8 Güne lanet okuyanlar,

Timsahı*+ uyandırabilenler, o geceye lanet etsin.

 9 Alacakaranlık vaktinde yıldızları kararsın,

Beklediği ışık hiç doğmasın,

Günün ağardığını görmesin.

10 Çünkü anamın rahmini kapamadı,+

Beni sıkıntılardan esirgemedi.

11 Neden doğarken ölmedim,

Neden ana karnından çıkarken can vermedim?+

12 Neden annem beni dizlerine yatırdı,

Neden beni emzirdi?

13 O sırada ölseydim şimdi huzur içinde yatmış,+

Uyuyor, dinleniyor olurdum;+

14 Yaptıkları yerler artık harabe olmuş*

Krallar ve danışmanlarıyla birlikte,

15 Evlerini gümüşlerle doldurmuş,

Altınlar toplamış prenslerle* birlikte dinlenirdim.

16 Ya da neden fark edilmeyen bir düşük gibi,

Hiç gün ışığı görmemiş bir bebek gibi yok olmadım?

17 Mezarda kötülerin bile huzursuzluğu biter,

Gücü tükenenler rahata erer.+

18 Orada bütün esirler huzur içindedir,

Çünkü kimse onlara iş buyurmaz.

19 Zayıf da güçlü de birdir orada,+

Köle efendisinin baskısından kurtulmuştur.

20 Tanrı neden acı çekenlere yaşam ışığı,

Canından bezenlere+ hayat verir?

Oysa define için toprağı kazanlardan daha heveslidirler,

22 Mezarı bulunca sevinirler,

Mutluluktan havalara uçarlar.

23 Tanrı neden çaresiz bıraktığı* insana,+

Yolunu kaybetmiş kişiye hayat ışığı verir?

24 İnlemekten yemek yiyemiyorum,+

Feryadım+ coşkun sular gibi.

25 Korktuğum başıma geliyor,

Kâbusum gerçek oluyor.

26 Huzurum, rahatım kalmadı,

Dertlerim dinmek bilmiyor.”