Mezmur

 2 Ama benim adımlarım neredeyse yoldan sapıyordu,

Ayaklarım az kalsın kayacaktı.+

 3 Çünkü küstah* ve kötü insanları huzur içinde görünce,+

Onları kıskandım.

 4 Onların sağlığı yerinde,*

Hiç acı çekmeden ölürler.+

 5 Diğer insanların dertlerinden uzaklar,+

Başkaları gibi çile çekmiyorlar.+

 6 Bu yüzden kibir gerdanlık gibi hep boyunlarında,+

Zorbalık giysi gibi üzerlerine yapışmış.

 7 Şişmanlıktan* gözleri şişmiş,

Elde ettikleri şeyler hayallerinin de ötesinde.

 8 Etrafa küçümseyerek bakarlar

Ve dillerinden kötü sözler dökülür.+

 9 Adeta göklere çıkmış gibi konuşurlar,

Dilleri de böbürlenerek yeryüzünde dolaşır.

10 Böylece Tanrı’nın halkı onlardan yana döner

Ve onlardaki bol sudan içer.

Yüceler Yücesi bunları gerçekten bilir mi?” derler,

12 Evet, kötüler böyledir, dert tasa bilmezler.+

13 Demek ki ben yüreğim temiz kalsın diye boşuna uğraşmışım,

Ellerimi masumiyet suyunda boşuna yıkamışım.+

14 Bütün gün dertlerle boğuşuyor,+

Her sabah laf işitiyordum.+

15 Fakat bunları dile getirseydim,

Halkına ihanet etmiş olurdum.

16 Bunları anlamaya çalışınca

Moralim bozuldu,

17 Tanrı’nın yüce mekânına gelip,

Onları bekleyen sonu anlayana dek toparlanamadım.

18 Sen onları kaygan yerlere koydun,+

Hepsini yıkıma uğratacaksın.+

20 Ey Yehova, Sen ayağa kalkınca

Onları sileceksin,

Tıpkı uyanınca unutulan bir rüya gibi olacaklar.

21 Oysa benim yüreğim acı duygularla dolmuştu,+

Yüreğimin derinliklerine* bıçak saplanmış gibiydi.

22 Mantık ve anlayıştan yoksundum,

Senin önünde gerçekleri göremeyen bir hayvandan farkım yoktu.

23 Ama artık hep yanında olduğumu hissediyorum,

Sen benim sağ elimden tuttun.+

24 Öğüdünle yol gösterir,+

Sonra da beni onurlandırırsın.+

26 Bedenim ve yüreğim tükenebilir,

Ama Tanrı yüreğimin kayasıdır

Ve sonsuza dek payım O’dur.+

27 Senden uzakta duranlar kesinlikle yok olacak,

Sadakatsizlik* edip Seni terk eden herkesin sonunu getireceksin.*+

Bütün işlerini duyurayım diye,+

Ulu Rab Yehova’yı sığınağım yaptım.