Doğmamış Bir Çocuğun Günlüğü

5 EKİM:

Hayatım bugün başladı. Annemle babam henüz bilmiyorlar, ama ben varım. Ve bir kız olacağım. Saçım sarı, gözüm mavi olacak. Hemen her şey şimdiden belli, çiçekleri seveceğim bile.

19 EKİM:

Bazıları, henüz gerçek bir kişi olmadığımı, yalnız annemin var olduğunu söylüyorlar. Fakat bir ekmek kırıntısı nasıl ekmekse, ben de gerçek bir kişiyim. Annem var, ben de varım.

23 EKİM:

Ağzım yeni yeni açılmaya başlıyor. Düşünün, bir yıl sonra gülmeye ve daha sonra konuşmaya başlayacağım. Şimdiden ilk sözcüğümün ne olacağını biliyorum: ANNE.

25 EKİM:

Bugün kalbim tek başına çarpmaya başladı. Bundan sonra, hayatım boyunca hiç durmadan çarpmaya devam edecek. Uzun yıllar sonra yorulacaktır. Durunca, ben de öleceğim.

2 KASIM:

Her gün biraz daha büyüyorum. Kol ve bacaklarım belirmeye başlıyor. Fakat bu ufacık bacakların beni annemin kollarına doğru götürmesi ve bu minicik kolların çiçek toplayıp babama sarılması için daha uzun bir zaman geçmesi gerek.

12 KASIM:

Ellerimde minicik parmaklar oluşmaya başladı. Ne gülünç, henüz küçükler! Onlarla annemin saçlarını okşayabileceğim.

20 KASIM:

Doktor, ancak bugün anneme benim burada, rahminde yaşadığımı söyledi. Ah, ne kadar mutlu olmalı. Mutlu musun, anneciğim?

25 KASIM:

Annemle babam herhalde benim ismimi düşünüyorlar. Fakat küçük bir kız olacağımı daha bilmiyorlar. Ben ismimin Yasemin olmasını isterim. Devamlı büyüyorum.

10 ARALIK:

Saçlarım çıkıyor. Yumuşacık, açık renkli ve parlak. Annemin saç rengini merak ediyorum.

13 ARALIK:

Görmeye başlıyorum. Etrafım karanlık. Annem beni güneşin ve çiçeklerin olduğu bir dünyaya getirecek. Fakat her şeyden çok annemi görmek istiyorum. Görünüşün nasıl, anne?

24 ARALIK:

Annem acaba kalbimin atışlarını duyuyor mu? Bazı çocuklar biraz hasta doğabilir. Fakat benim kalbim kuvvetli ve sağlıklıdır. Atışları şimdiden çok düzenli: bum-bum, bum-bum. Sağlıklı küçük bir kızın olacak, anne.

28 ARALIK:

Bugün annem beni öldürdü.

Yazarı bilinmiyor