Tanrı’nın İsmi

“Evi Yehova yapmadıkça, yapıcılar boş yere çalışır.” Bu Latince yazıtta böyle okuyoruz. Bu sözler, Mukaddes Kitapta bulunan Mezmur 127:1’e dayanmaktadır ve kapsamına şu derin hakikat de girer: Yehova’nın bereketine sahip olmayan her türlü çaba, sonuç olarak boştur.

1780 tarihli bu yazıt, Colombo’da (Sri Lanka) bir yapının üzerinde bulunmuştur ve Tanrı’nın ismini taşıması açısından ilginçtir. (Fotoğrafa bakın.) Geçmiş yüzyıllarda bu isim geniş çapta kullanıldı. Çoğu kez, dinsel niteliği olmayan binaların, kiliselerin ve hatta paraların üzerine bile yazıldı. Misyonerlerin, Mukaddes Kitabı uzak ülkelere götürdüklerinde Tanrı’nın ismini kullanmış olmaları, Sri Lanka’da böyle bir yazıtın bulunma nedenini kuşkusuz açıklar.

Günümüzden ne kadar farklı bir durum! Tanrı’nın ismine, kendisini Hıristiyan olarak tanıtanların çok küçük bir kısmı ilgi duyuyor. Hatta, bazı bilginler bu ismin önemini vurguladıkları için Yehova’nın Şahitlerini eleştiriyorlar. Neden? Bazılarına göre bunun nedeni, onun orijinal İbranice telaffuzunun tam olarak bilinememesidir. Fakat, İsa’nın isminin orijinal İbranice telaffuzunu kaç kişi bilir? Yine de, onun ismi evrensel çapta kullanılır ve itibar görür.

İsa için Tanrı’nın ismi hayati önem taşıyordu. O bize şöyle dua etmeyi öğretti: “İsmin mukaddes olsun.” (Matta 6:9) Ayrıca, ölümünden çok kısa bir süre önce Tanrı’ya şöyle demişti: “Dünyadan bana verdiğin adamlara senin ismini gösterdim.” (Yuhanna 17:6) İsa’nın hakiki takipçileri, onun izinden giderler. Onların da ‘Tanrı’nın ismini açıkça göstermeleri’ gerekmez mi? Yehova’nın Şahitleri bunu yaparlar ve Yehova onların ‘evini’ bereketler. Şu mezmur onlar için gerçektir: “Allahı RAB (Yehova) olan kavma ne mutlu!”—Mezmur 144:15.