Yehova’ya En İyi Şeyimizi Vermek
1 Bütün evrenin Sahibi Yehova Tanrı kendi kendine vardır ve kendisi tam olduğuna göre hiçbir şeye muhtaç değildir. Öyle ise nakâmil insanlar olan bizlerin Yehova’ya bir şeyi verebileceğimizi düşünmemiz garip değil midir? (Hag. 2:8; Mezm. 50:10-13; I. Tar. 29:14, 16) Tabii, Yehova’yı herhangi bir şekilde zenginleştirmek mümkün değildir, ama bu durum, Yaratıcımızın, vefakâr hizmetçilerinin takdimelerini hor gördüğü anlamına gelmez. Mezmur 96:8’de şöyle okuyoruz: “İsminin izzetini Yehova’ya (YD) verin; takdime getirin ve avlularına girin.”
2 Yehova’nın istediği takdimeler takdirkâr yüreklerden gelmelidir. Bunların hazırlığında fedakârlık ve dua rol oynamaktadır. Örneğin, Musa Kanunu altında bulunan İsrailliler Yehova’nın lütfunu bekleyerek O’na herhangi bir takdimeyi arz edemezlerdi. (Levililer 22:21, 22’yi oku.) Yalnız en iyisi, takdime olarak Yehova için uygundu. Bununlar beraber bir takdime arz eden bir kişi bunu iyi bir saikle yürekten yapmalıydı. (İşaya 1:11-15’e bak) Gerçek bağlılık ve cömertlik ruhu noksan olduğu zaman tapınmanın dıştan görülen yönleri Tanrısal lütfu satın almak için verilen rüşvetlere benzetilebilirdi. Bunlar katiyen kabul edilemezdi.
3 İsrailliler gibi kanun ahdi altında bulunmayan, İsa’nın şakirtleri olan bizler hangi takdimeleri arz edebiliriz? Pavlus şu teşvikte bulundu: “Ey kardeşler, bedenlerinizi diri, mukaddes, Allaha makbul kurban olarak akıl gücünüzle (YD) takdim etmenizi Allahın rahmetleri için size yalvarırım.” (Rom. 12:1) Böylece, onlar enerjilerini ve yeteneklerini Yaratıcı’ya hizmet etmekte kullanmaya teşvik edildiler. Bu Hıristiyanlar ‘bedenlerini diri bir kurban olarak takdim etmeleri’ için faal olup ‘her şeyi Tanrı’nın izzeti için yapmalıydılar’. (I. Kor. 10:31) Bu kurbanın “mukaddes” olabilmesi için onlar ahlaki ve ruhi temizliği korumalıydılar. Yalnız hareketlerinde riyasız sevgiyle sevk edilmekle bedenlerini takdim etmeleri “Allaha makbul” olacaktı. (I. Kor. 13:3) Tanrı’nın kendilerine gösterdği merhamet karşısında düşünüp taşınarak seçtikleri ve doğruluğunu takdir ettikleri, tutum, söz ve harekette Tanrı’ya tam bağlılık hayatını sürdürdükleri zaman, ‘akıl güçleriyle’ kutsal hizmet arz etmekteydiler.
4 İbranilere yazılan mektupta makbul kurbanlar hakkında başka bir şey daha öğreniyoruz. Şöyle okuyoruz: “(Mesih) vasıtası ile Allaha daima hamt kurbanını, yani, onun ismini ikrar eden dudakların meyvasını takdim edelim. Fakat iyilik etmeği ve sahip olunan şeyleri başkalarıyla paylaşmağı (YD) unutmayın; çünkü Allah bu gibi kurbanlardan hoşlanır.” (İbr. 13:15, 16; Hoşea 14:2 ile karşılaştır) “Dudakların meyvası”nı takdim etmemiz Matta 24:14’ün gerçekleşmesine katılmayı da kapsar. Bu çok önemli va’zetme işini yerine getirmek için gerçekten en iyi şeyimizi veriyor muyuz? Bir şahadet vermek için fırsatları hevesle kolluyor muyuz? Hıristiyanlar olarak sürdürdüğümüz hayat “dudakların meyvası”nı makbul bir hamt kurbanı teşkil edeceği kadar örnek durumda mıdır?
5 Hıristiyan toplantılarda alenen yaptığımız ifadeler de kurbanımızın bir kısmını teşkil eder. İman kardeşlerimizle bir araya gelmekten zevk duyuyor muyuz? Veyahut, başka faaliyetlerle uğraşların kardeşlerimizle beraber olabileceğimiz vakti gereksiz yere almasına müsaade ediyor muyuz? (Mezmur 42:1 ile karşılaştır) “Diri suların kaynağı” Yehova olmaksızın yaşayamayacağımızı gerçekten takdir ediyor muyuz?—Yer. 2:13.
6 Toplantılarda bulunurken bunlardan muhakkak en iyi şekilde yararlanmak isteyeceğiz. Yehova’nın hüküm günü mutlaka geleceğine göre kardeşlerimizi kuvvetlendirmek ve teşvik etmek için neler yapabileceğimizi dua ederek düşünmemizin iyi nedenleri vardır. O gün gelirse tasvip edilmeyen durumda bulunmak istemeyeceğiz. (İbr. 10:24, 25; Luka 21:34-36) Toplantılarda söylediğimiz sözler, kardeşlerimizin ruhi refahıyla yakından ilgilendiğimizi gösteriyor mu? Onların ebedi iyiliğine karşı sevgi ve diğerkam bir ilgiyi geliştiriyor mu? Herkesi “iyi haber”i va’zetmek için gayretli ve günlük hayatının her yönünde örnek olmağa teşvik ediyor mu?—Titus 2:1-14 ile karşılaştır.
7 İbranilere yazılan mektup, başkalarının ihtiyaçlarına karşılık vererek sahip olunanı paylaşmağa teşviktir. (İbr. 10:32-34) Bazıları fakir, başkaları ise, kederli ve teselliye ve arkadaşlığa çok muhtaç olabilirler. Tabii, Yehova adil olanları asla terk etmeyecek, ama biz şahsen iyilik ve yardımda bulunmak üzere Tanrı’nın kullandığı kişiler olma sorumluluğunu hissetmez miyiz?—I. Yuh. 3:17, 18.
8 En derin düşünce ve tutumlarımızı bilen semavi Babamız bizim başkalarına yaptığımız iyiliklerle Kendisine olan sevgimizi göstermemizi istiyor. O’nun iyiliğini ve cömertliğini ortaya koymamızı arzu ediyor. (Mat. 5:43-48) Cömert bir ruha sahip olmamız gerçek mutluluk ve iç huzuru duymamıza katkılı olacak. (Res. İşl. 20:35; Mat. 6:3, 4; Luka 14:13, 14) Böylece toplantılarda, şahadet işimizde, tutum, söz ve davanışta, evet, hayatın her alanında en iyi şeyimizi vermeliyiz. Bunlarda Yehova’nın tasvibi ve hayatımız söz konusudur.