Mektup

Sevgili Kardeşler,

Herhalde birçoğunuz son Sıkıyönetim Mahkemesi Kararının fotokopisini aldınız. T. C. Sıkıyönetim Komutanlığı 1 Nolu Askeri Mahkemesinin 23.9.1982 tarihli (E. 1982/775, K. 1982/904) bu kararı, evden eve yapılan faaliyetin suç unsuru taşımadığına ek bir kanıt teşkil ediyor.

Bahis konusu karara sebep olan dava, bir hemşirenin kitap takdim ederek evden eve gittiğinde yapılan bir ihbar sonucu yakalanması ve sıkıyönetim yasaklarını ihlal etmekle suçlanmasıyla açılmıştı. Hemşiremiz mahkemede Yehova’nın bir Şahidi olduğunu, evden eve kitap sattığını, bunu kâr amacıyla değil komşularına iyilik için yaptığını açıkça ikrar etmiştir.

Mahkeme hemşirenin takdim ettiği kitapların yasaklanmış kitaplardan olup olmadığını tahkik ettirmiş ve hepsinin yasaklanmamış kitaplardan olduğunu saptamıştır. (Zaten hiç bir kitabımız yasaklanmamıştır.) Verilen kitaplar yasaklanmamış olduğuna göre, geriye evden eve gitme faaliyeti kalmıştır. Mahkeme evden eve gitmenin bizatihi suç teşkil etmediğini şu sözlerle bildirmiştir: “Sanığın eyleminin SYNT Komutanlığının genel mahiyette olan 2 numaralı bildirisine aykırılık teşkil ettiği hususu ise söz konusu yayınların Sıkıyönetim ilanını gerekli kılan olay ve eylemlere ilişkin afiş, pankart, yazı, resim ve bildiri mahiyetinde bulunmaması nedeniyle varit değildir . . . . Bu itibarla sanığın eyleminin suç teşkil etmediği kanaatine varılmış olmakla beraati cihetine gidilmiştir.”

Görüldüğü gibi, evden eve gidip kitap takdim etmek veya satmak suç değildir. Ve sahamızda bizim faaliyetimizi suç sananlara bu kararı göstermek, hem onları ikna ederek kamu görevlilerinin boş yere meşgul edilmesini, hem de bizim gereksiz yere vakit kaybetmemizi önleyebilecektir. Ayrıca bu olaydan sonra cereyan eden iki olayda, bu durumun kamu görevlilerince fark edildiği, yani evden eve faaliyetimizin bir suç teşkil etmediğinin anlaşıldığı görülüyor. Çünkü iki ayrı olayda da, kardeşlerimiz karakoldan kısa zamanda serbest bırakılmışlardır.

Mukaddes Kitabı incelediğimiz zaman herbirimiz Tanrı tarafından insanlara, onların ayaklarına giderek iyi haberi götürme işiyle görevlendirildiğimizi anlıyoruz. (Mat. 24:14; 28:19, 20; Res. İşl. 20:21) Öte taraftan mahkeme kararları ve uygulamalar evden eve işinin bir suç teşkil etmediğini, başka sözlerle otoriteler tarafından müsaade edildiğini gösteriyor. Nihai sona kalan kısa zaman içinde, iyi haberi ilan etmenin en iyi yöntemini, yani evden eve gitme yöntemini uygulamamakta acaba kim haklı bir neden gösterebilir? Şüphesiz hepimiz bu işte canla başla çalışmak istiyoruz.

Sizinle birlikte çalışırken hepinize içten sevgi ve selâmlar gönderiyoruz.

Biraderleriniz

TEMSİL HEYETİ