İlk Yalan—Sizi Nasıl Etkiledi?
İKİ yıl önce Hindistan’da bir tren bir köprüye yaklaşırken makinist, demiryolu üzerinde duran bir ineği aniden fark etti. Kuvvetli bir fren yaparak treni durdurdu. Tren raydan çıktı ve yolcu dolu yedi vagon nehre yuvarlandı. 800’den fazla can yok oldu. Böylece küçük bir olay—trenin önünde bir ineğin durması— daha büyük bir faciaya neden oldu. Tanrı’nın bahçesi olan Aden’de de buna benzer bir olay oldu.
Aden bahçesi zevk verici bir yer olmalıydı. Pek çok çeşitli ağaçları, çiçekleri ve hayvanları vardı; orada uyum ve sakin bir durum vardı. Bu bahçe gerçekten bir cennet idi. Âdem ve Havva, Tanrı’nın işinden zevk almalıydılar. Heyecan verici bir ümitleri de vardı. Tanrı onlara şöyle demişti: “Semereli olun, ve çoğalın, ve yeryüzünü doldurun, ve onu tabi kılın; ve denizin balıklarına, ve göklerin kuşlarına, ve yer üzerinde hareket eden her canlı şeye hâkim olun.” (Tekv. 1:28) Buna ek olarak, basit olmakla beraber yüce bir din de onlara verildi: Tanrı’nın iradesini yapmak.
İnsan ırkının bu mutlu başlangıcına melekler bile büyük ilgi gösterdiler. Fakat meleklerden biri farklı düşünüyordu. Onun ilgisi bencilliğe dayanıyordu; insanların kendisine tapınmasını şiddetle arzuluyordu; başka sözlerle, bu melek dünyanın hükümdarı veya “ilahı olmayı” planlıyordu. Böylece o, ismi “muhalif” anlamına gelen Şeytan oldu.—Luka 4:5-8; II. Korintoslular 4:4’e bak.
Yehova Tanrı, Âdem’e belirli bir ağacın meyvesinden yememesini söyledi. Bu basit bir denemeydi. Bu emre uymakla Âdem ve karısı, gerçekten Tanrı’ya hizmet etmek istediklerini gösterebileceklerdi. Bundan başka, Yehova şu önemli uyarıyı da yaptı: “Ondan [yasaklanmış meyve] yediğin günde mutlaka ölürsün.” (Tekv. 2:17) Ebedi hayat hediyesi itaat etmeyen isyankârlar için verilmemişti
Şeytan, kullanmak için bir fırsat yakaladı. Havva’yı, bir yılan vasıtasıyla yasaklanan meyveden yemesi için, “katiyen ölmezsiniz” diyerek kandırdı. Daha sonra, sözü geçen ağaç hakkında şunları ekledi: “Çünkü Allah bilir ki, ondan yediğiniz gün, o vakit gözleriniz açılacak ve iyiyi ve kötüyü bilerek Allah gibi olacaksınız.” (Tekv. 3:4, 5) Tanrı gibi olmak! Ne çekici bir teklif! Fakat Şeytan yalan söylüyordu. Ancak Havva onun sözlerine inandı; itaati önemsemedi ve yasaklanan meyveden yedi. Daha sonra onu Âdem’e teklif etti, o da günah işleyerek Havva’ya katıldı. Sonuç ne oldu?
Bu tehlikeli hareket, tüm insan ırkını “raydan çıkardı”; onları faciaya sürükledi! İtaatsiz çift derhal cennetten kovuldu. Zamanla hayatlarını da kaybettiler ve alınmış oldukları toprağa döndüler. (Tekv. 3:19) Böylece onların bütün çocukları—yani tüm insan ırkı—günahkâr ve ölümlü olarak hüzün içinde cennetin dışında doğdular.—Rom. 5:12.
Görünüşte Şeytan kazanmıştı. Şimdi o bir “ilâh” idi; insan ırkı, Yaratıcı’nın yerine onun ardınca gitmeğe başlamıştı. Fakat Şeytan, gerçekte kazanmamıştı. Bugüne kadar devam eden bu mücadelesinde sadece ilk yumruğu vurmuştu. Yehova, Şeytan’ın doğuracağı kötü sonuçların etkisini bozmak için derhal harekete geçti. Şeytan’a şöyle dedi: “Ve seninle kadın arasına ve senin zürriyetinle onun zürriyeti arasına düşmanlık koyacağım; o senin başını ezecek ve sen onun topuğunu ezeceksin.”—Tekv. 3:15, YD.
Mukaddes Kitaptaki bu ilk peygamberlikte, gelecek olan bir zürriyet vasıtasıyla Şeytan’ın son yenilgisi önceden bildirildi. Bu zürriyet kimdi? Bu uzun bir süre gizli kaldı.
Bu dünyanın İlâhı
Bazı kişilerin dışında Âdem ve Havva’dan gelen zürriyet, ana-babalarına benzemeyi ve Tanrı’ya itaatsiz olmayı seçti, yani Şeytan’ın sunduğu özgürlüğü tercih etti. Tanrı’ya karşı muhalefet, sonunda Dicle ve Fırat ırmakları arasında bulunan ve Mezopotamya diye bilenen bölgede yoğunlaştı.
Bu muhalefetin görünür lideri Nimrod adında biriydi. O, Mukaddes Kitapta ilk kral ve ilk devletin kurucusu olarak tanıtıldı. Bütün işleri Tanrı’ya karşıydı; bu nedenle Mukaddes Kitap “o, RABBİN indinde [Yehova’ya muhalif olarak, YD] kudretli avcı idi” der. İmparatorluğunun başlangıcı Babil idi; daha sonra bu şehir merkez oldu.—Tekv. 10:9, 10.
Böylece siyasal baskı ve zulüm Babil’den yayıldı. Yani sahte dinsel teoriler de orada başladı. Günahkâr Havva’nın gerçekten ölmeyeceğine dair Şeytan’ın ilk yalanı, Havva öldüğü için açığa vurulmuştu. Şimdi bu yalan daha süslenmiş bir şekilde öğretildi. Ölümden sonra insanın ölümsüz bir kısmının görünmez bir diyarda yaşamağa devam ettiği söylendi. Bu doktrin, insanları cehennem ateşine, ispritizmaya, ölü atalara tapınmaya ve gerçek olmayan bir sürü öğretiye yönelmeğe sevk etti.
Eski Babil’de başlayan sahte dinsel teoriler bütün dünyaya yayıldı. Bir otorite, dünyanın dinleri arasında en çok yaygın benzerlikleri işaretleyerek şöyle dedi: “Hepsinin, dinsel fikirleri ortak bir kaynaktan türemiş olmalıdır.” (The Worship of the Dead, Ölülere Tapınma. Colonel J. Garnier tarafından) Bu kaynak eski Babil idi. Babil’den türemiş olan bu dünya çapındaki sahte dinsel sistemi Mukaddes Kitap, “Büyük Babil, dünyanın fahişelerinin ve çirkinliklerinin anası” olarak tanıtıyor.—Vah. 17:5.
Bundan dolayı Şeytan ilk yalanı, insanları geniş çapta siyasal baskıya ve sahte dine sevk etti. Fakat, Şeytan’ın planlarını başarısızlıkla sonuçlandıracak “zürriyet”le ilgili Tanrı’nın peygamberliği nasıl bir gelişim gösteriyordu?