“Benim Dinim Bana Yeter”
KAPINIZA gelen bir Yehova’nın Şahidine hiç böyle bir tepki gösterdiniz mi? Belki de şu sözleri eklediniz: ‘Dinim ana-babam ve onların ana-babaları için de yeterliydi. Öyle ise, başka bir din ile neden uğraşayım?’
Şüphesiz ana-babamızın hikmet ve tecrübelerinden çok yararlanırız; fakat bu, bir dine mutlaka bağlı kalmak için hikmetli bir temel midir? Hiç şüphe yok ki, yaptığımız her şeyde ana-babamızı örnek almıyoruz. Neden mi? Çünkü onlara oranla bilgi ve anlayışta ilerledik.
Örneğin, 40 yıl öncesine kadar, insanlar uygulanan tedavi yöntemlerinin yetersizliği sebebiyle ölebilirlerdi. 1943 yılından beri antibiyotikler kullanılmakta ve birçok kişinin hayatı kurtarılmaktadır. Büyük ana-babanız bilmiyorlardı diye bu antibiyotikleri kullanmayı reddeder miydiniz? Hayır, açık fikirle, yeni gelişmelerin değerini düşünüp, tartarız. Dinle ilgili de aynı tutum hikmetliliktir.
Resul Pavlus’un durumu da, atalarımızın dininin muhakkak Tanrı’yı memnun eden hakiki bir tapınma olmadığını gösterir. Pavlus, Hıristiyanlığı kabul etmeden önce, Hıristiyan “Yol”una karşı son derece şiddetli bir tepki gösteriyordu; zira “Allahın kilisesine hadden ziyade eza ve onu perişan ediyordu.” Fakat acaba bunu neden yapıyordu? Çünkü ‘atalarının ananelerini uygulamakta ziyadesiyle gayretliydi.’ İlk dinine samimiyetle bağlı kalışı, onun, İsa Mesih hakkındaki hakikati kabul etmesini önlemişti—ve bu da Tanrı’yı memnun etmiş olamazdı.—Resullerin İşleri 9:1, 2; Galatyalılar 1:13, 14.
DİNİNİZİ—ACABA SEÇİMLE Mİ YOKSA RASTLANTIYLA MI KABUL ETTİNİZ?
Bir kişinin belirli bir dine sahip olması, çoğu zaman bir rastlantı meselesidir. Acaba neden? Siz Katolik, Protestan, Yahudi, Ortodoks dinine bağlı biri olarak doğmuş olabilirsiniz, zira aslında ana-babanızın dini buydu. Oysa başka bir ülke ve ailede doğmuş olsaydınız ne olacaktı? O zaman şüphesiz aynı gayretle başka bir dini uygulayacaktınız. Bundan dolayı, içinde doğduğunuz dinin, otomatik olarak tek hakiki din olduğunu kabul etmek mantığa uygun olur mu?
Bir dinin üyesi olarak veya olmayarak doğmuş olun, dininizin hâlâ kendinize yettiğini hissedebilirsiniz. Fakat doğru din sadece kişisel fikre veya zevke bağlı bir şey midir? Bunlar doğru bir rehber olabilir mi?
Bunu, yiyecekle ilgili bir örnekle tasvir edebiliriz: Bir çocuğa, bir dilim keki mi, yoksa bir tabak ıspanağı mı tercih ettiğini sorun. Büyük olasılıkla keki seçecektir, fakat bu en isabetli seçim midir? Benzer şekilde bir dinin kişisel zevkinize hitap etmesi de, onun, muhakkak en iyi şekilde ruhi ihtiyaçlarınızı karşılayacağı anlamına gelmez.—Romalılar 10:2, 3.
Din, sadece bir kişisel fikir meselesi değildir. Tanrı’ya tapınmayı kapsar; bunun için bizzat O’nu memnun etmelidir. Bundan dolayı hayati olan soru, ‘dinim benim için yeterli midir?’ değil, ‘dinim gerçekten Tanrı’yı memnun ediyor mu?’ şeklindedir.