Okuyucuların Soruları

◼ Yehova’nın Şahitleri, ölülerin hiçbir şeyin farkında olmadığını bildikleri halde, neden iman kardeşlerinin cenazelerinde hazır bulunmayı önemli sayarlar?

Mukaddes Kitaptan ölülerin durumu hakkında alınan tam bilgi, Yehova’nın Şahitlerini yanlış tutumlara sahip olmaktan ve dolayısıyla cenazelerde hikmetsiz hareketlerde bulunmaktan korur. Aynı zamanda onların, İsa’nın bir takipçisinin cenazelerine katılması için nedenler vardır.

Tanrı’nın Sözü, ölen bir kişinin ölümsüz bir can olarak yaşamaya devam etmeyeceğini açıkça gösterir. (Vaiz 9:5) Ölümden sonra vücut, ya doğal çürüme ya da yakılma yoluyla toprağa döner. Ölen kişi, artık hayatta değildir; sadece Tanrı onu ilerde diriltirse, tekrar yaşayacaktır.—Yuhanna 5:28, 29; Resullerin İşleri 24:15.

Dolayısıyla, Yehova’nın Şahitleri, ölen kişinin başka bir yerde yaşamaya devam eden ölümsüz bir cana sahip olduğu inancına dayanan cenaze âdetlerini yerine getirmezler. Ne “ruhları” korkutmak amacıyla yüksek sesle ağlayıp inleyerek ölünün başında nöbet tutma törenlerine, ne de ölüleri yatıştırmak amacıyla gösterilen aşırı üzüntüye ya da gece boyu tutulan nöbetlere katılırlar.

Fakat bu, Tanrı’nın kavminin yas tutmadığı anlamına gelmez. Ölülerin durumu hakkında tam bilgisi olan hakiki tapıcılar için bile, bir akrabanın veya yakın arkadaşın ölümü üzücü bir olaydır. Örneğin, Yakub, Yusuf’un bir vahşi hayvan tarafından parçalanmış olduğunu sandığı zaman, “çok günler oğluna yas tuttu. Ve bütün oğulları ile bütün kızları onu teselliye kalktılar”, diye okuyoruz. (Tekvin 37:33-35) Sadık Yakub öldüğünde, “Yusuf babasını mumya etmelerini hekim kullarına emretti,” ve “Mısırlılar yetmiş gün ona ağladılar.” Yakub’un ailesi, Mısırlıların ölüler hakkındaki yanlış görüşlerini paylaşmadığı halde, Yakub’un ölümünden üzüntü duyduğu belliydi. “Yusufun bütün ev halkı, ve kardeşleri” Yakub’un uygun bir şekilde gömülmesini istedi ve yabancılar bile onların yas tuttuklarını görebildiler.—Tekvin 50:1-11.

Yehova’nın hizmetçilerinin bir iman kardeşinin veya akrabanın ölümünden gerçekten duygulanıp uygun şekilde yas tuttukları, Mukaddes Kitaptan pek çok örnekle gösterilebilir.a İsa, Lazar’ın yaslı akrabalarıyla beraberken, ne soğuk bir duygusuzluk ne de yersiz bir neşe gösterdi. Dirilmenin gücüne güveni olduğu halde, İsa ağladı. (Yuhanna 11:33-35) İsa şakirtlerine kendisinin öldürülüp, yeniden hayata kaldırılacağını söylediği halde, onlar, onun ölümünden sonra yas tuttular.—Matta 16:21, 28; Yuhanna 16:17-20; 20:11.

Bugün Tanrı’nın hizmetçileri de ölümün getirdiği üzüntüyü duyabilir ve duyuyorlar da. Böyle olmakla beraber, onların Mukaddes Kitapla ilgili anlayışı, yaslarını hafifletmeye veya dengelemeye yarar. I. Selânikliler 4:13, 14’te yazıldığı gibi: “Ey kardeşler, ümidi olmıyan başkaları gibi mahzun olmıyasınız diye, uyuyanlar hakkında cahil kalmanızı istemiyoruz. Çünkü, İsanın öldüğüne ve kıyam ettiğine (diriltildiğine) iman edersek, böylece Allah İsada uyuyanları onunla beraber getirecektir.”

Öyle ise, İsa’nın bir takipçisinin cenazesine (veya imanlı biri için verilen bir anma konuşmasına) katılmak hakkında ne denilebilir? Şahitlerin, bu gibi olayların yapılmasının ve onlara katılmanın yararlı olduğuna ilişkin Mukaddes Kitaba dayanan nedenleri vardır.

Yakub oğlunu kaybettiğini sandığı zaman, “bütün oğulları ile bütün kızları[nın] onu teselliye kalktı”ğını hatırlayın. (Tekvin 37:35) Birçok ülkede akrabaların bir cenaze için toplanması âdettir. Böylece o kadar yakın olmayan ve dolayısıyla duygusal açıdan o kadar etkilenmemiş olan başka kişilerin, başsağlığı ve teselli sözleri sunmak için fırsatı olur. Lazar’ın ölümünden sonra, “Yahudilerden bir çoğu, kardeşleri için onları teselli etsinler diye Marta ve Meryeme gelmişlerdi.” (Yuhanna 11:19) Bu, “bütün sıkıntıda olanları teselli” etmek isteyen İsa’nın takipçilerini de ilgilendirir.—II. Korintoslular 1:3.

Çok meşgul olsalar bile, cemaatin nazırları sürüye teselli vermekte önderlik etmelidirler. Büyük Örnekleri İyi Çoban olan İsa’nın, ‘yüreği kırık olanları sarmak ve bütün yaslıları teselli etmek için’ görevlendirildiğini hatırlarlar. (İşaya 61:1, 2; Yuhanna 10:14) İsa, sadece fırsat doğduğunda teselli vermezdi. Lazar’ı kaybetmiş olan akrabalarıyla beraber olmak, acılarını paylaşmak için elinden geleni yapmaya hazırdı.—Yuhanna 11:11, 17, 33.

Akrabalarını kaybetmiş olanlara cenazede çok şey söyleyemeyen İsa’nın takipçileri, sırf hazır bulunmakla iyi bir şey yapabilirler. Yas tutan bir aile, cemaatin çok sayıda genç ve yaşlı üyesinin hazır bulunmasından büyük teselli alabilir. İsa, Lazar’ın yaslı kızkardeşlerini ziyaret ettiğinde, bazı Yahudilerin gösterdiği tepkiyi hatırlayın: “Bak, onu ne kadar seviyormuş!” (Yuhanna 11:36) İsa’nın bir takipçisinin cenazesine katılan iman etmeyen akraba, komşu veya iş arkadaşları, çok sayıda Şahidin hazır bulunmasından olumlu yönden etkilenmiş ve böylece Mukaddes Kitaptan sunulan hakikatlere kulak vermeye daha eğilimli olmuşlardır.

Katılan Şahitlerin davranışı olaya uygun olmalıdır. Ölünün acı çekmediğini ve tüm vefakâr olanlar için bir dirilme ümidi olduğunu bildikleri halde, şu öğüde dikkat ederler: “Ağlamanın vakti var ve gülmenin vakti var; dövünmenin vakti var, ve oynamanın vakti var.” (Vaiz 3:4) Bir cenaze veya anma konuşması, yüksek sesle espriler yapmanın vakti değildir. Şu öğütle uyumlu olarak duygudaşlık göstermenin zamanıdır: “Sevinenlerle sevinin; ağlıyanlarla ağlayın.”—Romalılar 12:15.

Yehova’nın Şahitlerinin cenazelere katılmalarının başka bir nedeni de vardır. Tanrı’nın Sözü şöyle der: “Yas evine gitmek ziyafet evine gitmekten iyidir; çünkü her adamın sonu odur; ve yaşıyan onu yüreğine koyar. . . . . Hikmetli adamın yüreği yas evindedir; fakat akılsızların yüreği sevinç evindedir.”—Vaiz 7:2-4.

Yehova’nın Şahitlerinin ümit için nedenleri varsa da, bu sözler, ilhamla yazılıp bizim yararımız için Mukaddes Kitaba konulmuştur. Cenaze bir “yas evine” benzetilebilir. Katılınca, düşüncelerimiz gündelik kaygı ve meşguliyetlerden hayatın kısalığına çevrilebilir. Hastalık veya “beklenmedik olay” olsun, herhangi birimiz aniden ölebilir ve hemen yok olabiliriz, çünkü “insan da vaktini bilmez.” (Vaiz 9:11, 12) İsa’nın bir takipçisinin cenazesine çocuklarını getiren ana-babalar, onlarla ölümün gerçekliği, fidyeye olan ihtiyacımız ve ‘ölüleri dirilten Tanrı’ya hizmet etmenin’ hikmeti hakkında konuşabilirler.—II. Korintoslular 1:9; Vaiz 12:1, 2, 13.

Yehova’nın Şahitleri, cenazeleri kutsal bir ayin olarak görmezler, bununla birlikte bu üzüntülü zamanların teselli vermek için bir fırsat olduğunu idrak ederler. İsa’nın takipçileri bu olaylara katılmakla, iman kardeşlerine karşı duymuş oldukları sevgi ve saygıyı gösterebilirler. Aynı zamanda hayatın amacı ve Tanrı’nın önünde kendi hayatlarını nasıl kullanmaları gerektiği hakkında da daha ciddi bir şekilde düşünmeye sevk edilebilirler.

[Dipnotlar]