Armağan Vermek Beklenen Bir Şey mi?
ARMAĞANLAR vermenin çoğu kez âdetlerin bir gereği olduğunu herhalde biliyorsunuz. Birçok kültürde armağan verilmesinin beklendiği durumlar var. Böyle armağanlar saygının göstergesi ya da sevginin ifadesi anlamına gelebilir. Bu armağanların birçoğu, alan kişi tarafından hiç kullanılmaz, diğerleri ise, gerçek ihtiyaçları karşılar ve içtenlikle takdir edilir.
Danimarka’da bir bebek doğduğu zaman, dost ve akrabalar aileyi ziyaret ederek beraberlerinde bebeğe yararlı olacağını ümit ettikleri armağanlar getirirler. Başka ülkelerde doğumun bekleyişi içindeki dostlar, doğacak bebeğe armağanlar verdikleri bir parti düzenler.
Armağan beklenilen durumlar çoğu kez yıllık olaylardır. İsa’nın ilk takipçileri tarafından yapılmamasına rağmen bu tür kutlamalar, Hıristiyan olduğunu söyleyenlerin çoğu kadar Hıristiyan olmayanlar arasında da çok yaygın bir hal aldı. Başka kültürlerde, çocuk büyüdükçe doğum gününde armağan verme alışkanlığı azalabilirse de Yunanlıların âdeti tamamen farklıdır. Yunanistan’da doğum günlerine çok önem veriliyor. Ayrıca onlar, bir kişiye “isim gününde” de armağan veriyorlar. Bu nedir? Dinsel âdetlere göre, yılın her gününün farklı bir “azizle” bağlantısı var ve birçok insana bu “azizlerin” adı verilir. O “azizin” günü geldiğinde, onun adını taşıyan kişiye armağanlar sunulur.
Çocuklarının doğum günü kutlamalarına ek olarak Korelilerin, Çocuklar Günü olarak bilinen ulusal bir bayramı var. Bu, aile gezilerinin yapıldığı ve hangi günde doğduklarına bakılmaksızın çocuklara armağan verildiği bir zamandır. Ayrıca Koreliler, çocukların ana-babalarına armağan verdikleri Ana-babalar Gününü ve öğrencilerin öğretmenlerini onurlandırıp onlara armağan verdikleri Öğretmenler Gününü kutluyorlar. Kore âdetlerine göre, bir insan 60 yaşına geldiği zaman büyük bir parti verilir. Akraba ve dostlar, uzun ömür ve mutluluk dilekleriyle buna katılır ve yaşamın bu noktasına erişen kişiye armağanlar sunulur.
Düğün, yaygın âdetlere göre armağan verilmesini gerektirebilen bir başka durumdur. Kenya’da bir çift evlendiğinde, damadın ailesinin gelinin ailesine bir armağan vermesi beklenir. Konuklar da armağanlar getirir. Damat ve gelin âdetlere uymak isterlerse, konuklar armağanlarını getirirken yüksekçe bir yerde otururlar. Her armağan sunuluşunda “Falanca kişi çifte bir armağan getirdi” diye yüksek sesle bildirilir. Armağan verenlerin birçoğu bu şekilde karşılanmadıkları zaman çok güceneceklerdir.
Lübnanlılarda, bir kişi evlendiğinde, dostlar ve komşular, hatta çifti yakından tanımayanlar da, düğünden sonra armağanlarla gelirler ve bu günlerce sürer. Armağan vermenin, borç ödemek gibi bir sorumluluk olduğu onlara çocukluktan itibaren öğretilir. Lübnanlı bir adam, “bunu yapmadığınızda kendinizi iyi hissetmezsiniz. Bu bir gelenektir,” diyor.
Bununla birlikte, birçok ülkede armağanların beklendiği olayların başında Noel gelir. Sizin yaşadığınız yerde de böyle mi? Yakın bir tarihte, 1990 yılında, Amerikalıların, Noel armağanları için yılda 40 milyar dolardan fazla para harcadığı tahmin edildi. Bu bayram Japonya’da, Budistler ve Şintoistler tarafından da büyük bir coşkuyla kutlanıyor; Avrupa, Güney Amerika ve Afrika’nın bazı kısımlarında kutlamanın değişik şekillerine rastlanıyor.
Noel, insanların mutlu olmayı ümit ettiği, oysa birçoklarının mutlu olamadığı bir dönemdir. Birçok kişi, armağan almak için yapılan çılgınca alışverişin ve faturaları ödeme sıkıntısının, yaşadıkları zevkli anları gölgelediğini fark ediyor.
Bununla birlikte, Mukaddes Kitap vermenin mutluluk olduğunu söylüyor. Hangi ruhla verildiğine bağlı olarak gerçekten de böyledir.—Resullerin İşleri 20:35.