Gençlerimize Ne Oldu?

“Umutsuz kuşak,” “geleceği olmayan kuşak”, “herşeyi şimdi isteyen kuşak”, “sorumluluktan kaçan kuşak”, “çıkmaza girmiş olan kuşak”, diye adlandırılmış olanlar acaba kimlerdir? Bunlar, günümüzün gençleridir. Böyle adlandırılmayı hak etmek için acaba ne yaptılar? Neden böyle davranıyorlar?

GENÇLERİN ana-babalarının anlayamadığı şekilde hareket etmeleri ender bir olay değildir. Tarih boyunca sık sık böyle olmuştur. Fakat bugünün gençleri, geçmiştekilerden farklı bir görünüm içindedir. Ergin kişiler, bulûg çağındaki birçok gençte idealizm, yüksek prensipler, iyimserlik ve ümidin – genellikle gençlere özgü niteliklerin – öldüğünden yakınırlar. Gençlerin gelecekle ilgili ümitlerini yitirmiş oldukları görülmektedir.

Acaba bu şaşırtıcı mıdır? Kaç erginin gelecek için bir ümidi vardır? Enflasyon, nükleer silah yarışı, çevre kirlenmesinin artması, dünya siyasetindeki bağnazlık, açlığın patlarcasına gelişmesi, cürüm ve genel ahlâkdışı gibi şüpheli durumlar karşısında kim güven duyabilir? Çoğumuz, bu şeyler sistemine karşı duyulan güveni belki yitirdik; öyle ise gençleri ayıplayabilir miyiz?

Atom fizikçisi Sir Mark Oliphant şunu söyledi:

“Gençler akılsız değildir. Anlamamalarına rağmen onlar, kötü olanı hissederler. Güvensiz ekonomik geleceklerine ve şimdiki neslin kendilerine miras bıraktığı sorunlara içerliyorlar. Eğitimlerinin ihtiyaçlarına cevap vermediğini hissediyorlar, zira onlara hiçbir garanti verilmiyor; ne bir iş, ne de tatmin edici bir kültür veriliyor.”

Daha sonra Sir Mark, geleceğe dair bizzat duyduğu iman eksikliğini açığa vurarak şöyle uyardı:

“İnsani değerler, şimdiki pazara hâkim olan değerlerin yerini almadıkça, bildiğimiz uygarlığın, kendisini meydana getiren bilgilerin ağırlığı altında çökebileceği açıkça bellidir.”

Evet, eğer bugün erinlik çağında olan gençler, yetişkinlerin kendileri için hazırlandıkları (hazırladıkları) gelecekle yetinmek zorunda kalıyorlarsa, bu, imrenilecek bir durum değildir. Gençler nasıl tepki gösteriyor?

Gençler Tepki Gösterir

Bazı gençler, bilinen sistemin dışına çıkarak, aşırı yollarla tepki gösteriyorlar. Garip dinsel tarikatlara giriyorlar veya hippi oluyorlar. Çoğu kere uyuşturucu maddeler kullanırlar veya kendilerini alkole verirler. Geçenlerde Almanya’da, Hollanda’da, İsviçre’de ve İngiltere’de, gençler tarafından yapılan yıkıcı ayaklanmalar, adeta onların tatminsizliklerinin kanıtıydı. Pek çoğu da acıklı zamanımızın baskılarından ve geleceğin kararsızlığından kaçmak için, intihar ediyor. Bazı raporlar Amerika Birleşik Devletlerinde intiharların, erinlik çağındaki gençler arasındaki ölümlerin en yaygın ikinci türü olduğunu gösteriyor.

Başkaları, “her şeyi şimdi iste” felsefesini geliştirdi. Avustralya’da 15 yaşındaki bir genç şöyle dedi: “Okulumuzun gençleri, bu sistemin 10 yıl daha süreceğini göremeyecek. . . . . Hayatta ne yapmak istiyorsanız, onu hemen yapmanız en iyisidir.” Bu görüş, bazı gençleri sorumluluklarını ertelemeğe sevk ediyor. Onlar ekonomik yönden “tuzağa düşmüş” ve “özgürlüğünü kaybetmek”ten kaçabilmek için, çocuk sahibi olmayı, hatta evlenmeyi bile reddediyorlar. “Kişisel yönden gelişmek” için daha çok zaman ve rahat bir ortam gereklidir. Bu düşünce ile onlar, uzun vadeli hedeflere yönelip, onu başarmayı içerecek herhangi bir hayat türünden kaçıyorlar.

İngiltere’de Oxford Üniversitesinde, öğrencilerle yapılan bir mülakatta, gençler güçlü bir ideale sahip olmadıklarını itiraf ettiler. Tüm işleyen sistemde –kapitalist, komünist ve sosyalist gibi– bozukluklar ve yolsuzluklar görülüyor. Seçenekleri olmadığından, içinde yaşadıkları sistemden, azami derecede kindarlıkla faydalanmağa karar veriyorlar. Tutumları şöyledir: ‘Dünyayı değiştiremediğinize göre, ondan faydalanın.’

Gazeteci Graham Turner şöyle dedi: “1950’de Oxford’a gittiğim zaman, geleceğe dair büyük ümitler vardı . . . . Bugün ise, . . . . Oxford, yıkılmış hayallerin ve devrilmiş tanrıların mezarlığıdır. Sadece beş yıl öncesine kadar, herşeyin mümkün olduğu düşünülürken, şimdi iyimser olanlar bile bir düşüş bekliyorlar.”

Acaba Bir Şey Yapılabilir Mi?

Birçok gencin, “umutsuz kuşak” gibi davranmasının nedenini anlıyabiliyor musunuz? Eğer erinlik çağında çocukları olan bir anne veya baba iseniz, bu zor zamanda onlara nasıl yardım edeceğinizi biliyor musunuz? Erinlik çağındaki bir genç iseniz; yıkılmakta olan bu şeyler sisteminde hayal kırıklığına ve kine meydan vermeyen bir hayat yolunu buldunuz mu? Hâlâ idealizme ve ümide yer var mı? Sonraki makale bu sorulara cevap bulmanıza yardım edebilir.

[Sayfa 4’teki çerçeve]

Bugünün Genel Tutumu ve Değerleri

Gazeteci William Shannon, dünyanın gençlerinin sahip olmasını teşvik ettiği tutum, değerler ve bunların sonuçları hakkında şöyle yazdı:

‘Yeni ahlâk, pek genç yaştaki çocukları esrarı, kuvvetli uyuşturucuları, alkolü ve cinsel ilişkiyi tanımaya sevk etti. . . .Cinsel ilişkiyi reddeden 13 ve 14 yaşındaki kızlar, ‘soğuk’ olmakla suçlandı. Esrar veya alkol kullanmayı reddeden aynı yaştaki erkek çocuklarla korkak diye alay edildi. . . .

Bugün bunun kötü etkileri, şimdi 13–24 yaş arasındakilerde görülen ölüm nedenlerinin 2. sırasını teşkil eden ve on yılda iki kat artan intiharlarla ilgili istatistiklerden görülmektedir. Gençler arasında, zührevi hastalıkların, uyuşturucu alışkanlığının ve alkolizmin oranında da hızlı artışlar görülebilir.”—The Detroit Free Press.