İsa’nın kanıyla yürürlüğe giren yeni ahit, Kanun ahdinden üstündür. Tanrı’nın kanunları yeni ahitte bulunanların yüreğine yazılmıştır ve onların günahları bağışlanmıştır. (Yeremya 31:31-34) Buna duydukları minnettarlık, ümitlerini alenen ikrar edip onları, iman kardeşleriyle toplanmaya sevk eder. Buna karşıt olarak, kasten günah işleyenlerin günahları için artık hiçbir kurban yoktur.

İman Hayatidir!

Daha üstün olan yeni ahitten yararlanabilmek için iman gereklidir. (10:32-12:29) Yehova’nın vaat ettiği şeyleri alabilmek için tahammüle de ihtiyacımız var. Bizi tahammüle teşvik etmek amacıyla İsa’dan önce yaşamış olan bir ‘şahitler bulutu’ etrafımızı sarar. Fakat özellikle İsa’nın sıkıntı altında gösterdiği kusursuz örneğini düşünmeliyiz. Tanrı’nın izniyle başımıza gelen herhangi bir sıkıntı, adaletin barış meyvesini meydana getirebilen bir tür disiplin olarak görülebilir. Yehova’nın yaptığı vaatlerin güvenilirliği, O’na ‘Tanrısal korku ve huşuyla’ kutsal hizmet arz etmek üzere duyduğumuz arzuyu artırmalıdır.

Pavlus mektubunu tembihlerle bitirir. (13:1-25) İman, bizi kardeş sevgisini göstermeye, misafirperver olmaya, eza gören iman kardeşlerini hatırlamaya, evliliği şerefli tutmaya ve ‘bizde olan şeylerle kanaat etmeye’ sevk etmelidir. Cemaatte önderlik edenlerin imanını örnek almalı ve onlara itaat etmeliyiz. Üstelik, irtidattan kaçınmalı, ‘İsa’nın taşıdığı sitemi taşımalı,’ Tanrı’ya “daima hamt kurbanını” takdim etmeli ve “iyilik etme”ye devam etmeliyiz. Böyle davranışlar da hakiki Hıristiyanlığın üstün özellikleri arasında bulunur.

İsa’nın Takipçilerinin Üstün Otoriteler Hakkındaki Görüşü

“Her can üstün otoritelere tabiiyette olsun, çünkü Tanrı tarafından olmayan otorite yoktur; var olan otoriteler nispi mevkilerine Tanrı tarafından getirilmişlerdir.—ROMALILAR 13:1.

1, 2. (a) Pavlus bir mahkum olarak neden Roma’da bulunuyordu? (b) Davasını Kayser’e arz etmesi hangi soruları ortaya çıkarır?

RESUL Pavlus, takriben M.S. 56 yılında Roma’daki Hıristiyanlara yukarıdaki sözleri yazdı. Birkaç yıl sonra kendisi de bir mahkum olarak Roma’da bulunuyordu. Acaba neden? Yeruşalim’de bir ayaktakımının saldırısına uğradı ve Romalı askerler onu kurtardılar. Kayseriye’ye getirilince, sahte suçlamalarla yüzyüze geldi, fakat Roma valisi Feliks’in önünde kendini maharetle savundu. Rüşvet alacağını ümit eden Feliks, onu iki yıl kadar hapiste tuttu. Nihayet, daha sonraki vali Festus’tan, davasının Kayser’in önüne getirilmesini talep etti.—Resullerin İşleri 21:27-32; 24:1–25:12.

² Bir Roma vatandaşı olduğu için bunu talep etme hakkına sahipti. Fakat İsa’nın, Şeytan’ı bu “dünyanın reisi” ve bizzat Pavlus da onu “bu dünyanın ilâhı” olarak adlandırdığına göre, onun bu imparatorluk otoritesi önüne çıkmayı talep etmesi acaba yerinde miydi? (Yuhanna 14:30; II. Korintoslular 4:4) Ya da Romalı otorite, Pavlus’un haklarının korunması için başvurmasının uygun olacağı ‘nispi bir mevki’e sahip miydi? Resullerin daha önce beyan ettikleri “insanlardan ziyade Allaha itaat etmek gerektir” sözleri, İsa’nın takipçilerinin Tanrı’ya itaatsizliğin söz konusu olmadığı zamanlarda insan olan hükümdarlara itaat etmelerine gerçekten izin verir mi?—Resullerin İşleri 5:29.

3. Pavlus hangi konuda olgun bir görüşü açıklar ve bu meselede vicdan nasıl bir rol oynamaktadır?

³ Pavlus, Romalılara yazdığı ve dünyevi otoriteler hakkında olgun bir görüşe yer veren mektubunda bu sorulara cevap bulmamıza