kilisenin bir ucundan diğer ucuna durmadan takla atarak gitti.”

Profesör William J. Samarin, “bazı kişiler için dillerle konuşmak mukaddes ruhla vaftiz edilme durumudur” diye yazıyor. Bu olmaksızın, kendilerini “biraz eksik hissederler.” Bu durum, “duaya cevap, Tanrısal sevginin ve kabul edilmenin bir güvencesi olarak” da görülür. Diğerleri ise, dillerle konuşmanın, içlerini huzur, sevinç, barış ve “büyük bir kudret duygusu” ile doldurup, “benliklerinin bilincine daha iyi varmalarına” yol açtığını söylediler.

Böyle vecit halinde dillerle konuşma gerçekten mukaddes ruhun işlediğinin bir kanıtı mıdır? Bu tecrübe kişiyi İsa’nın hakiki bir takipçisi olarak tanıtır mı? Dillerle konuşmak bugün Tanrı’nın kabul ettiği tapınmanın bir kısmını oluşturur mu? Bu sorulara düşünmeden cevap vermek uygun olmaz. Neden? Çünkü tapınmamızı Tanrı’nın onaylamasını ve bereketlemesini isteriz.

Dillerle Konuşma Mevhibesi İsa’nın Hakiki Takipçilerinin Bir Özelliği mi?

“ONUN farklı dillerde dua edişini dinlerken, sanki havadaki yüklü bir elektrik akımının varlığını hissettim.” Bill, bu sözleri diğer altı kişiyle birlikte kilisedeki sunağın kenarında, vaizin önünde durduktan sonra söyledi. Bu tür olaylar, mukaddes ruhun ilk yüzyıldaki faaliyetinin bir tekrarlanışı mıdır? Bir dinin Mukaddes Kitabın gösterdiği din olduğu iddiasını kanıtlar mı? Kutsal Yazıları dikkatle incelemekle bu sorulara tatmin edici cevaplar bulabiliriz.

Mukaddes Kitap kaydı, mukaddes ruhun mucizevi olarak verildiği olaylarda en az 12 resulden birinin veya resul Pavlus’un hazır bulunduğunu açıklar. Dillerle konuşma mucizesini gösteren kaydedilmiş üç olaydan ilki, M.S. 33 yılının Pentikost gününde Yeruşalim’de toplanan İsa’nın 120 şakirdinin üzerinde gerçekleşti. (Resullerin İşleri 2:1-4) Bundan üç buçuk yıl sonra, sünnet edilmemiş bir grup İtalyan, Petrus’un vaazını dinlerken, mukaddes ruhu alıp ‘dillerle söylemeye ve Allahı tâzim etmeye [yüceltmeye]’ başladılar. (Resullerin İşleri 10:44-48) Pentikost gününden 19 yıl sonra, M.S. 52 yılı civarında, Pavlus, Efesos’taki bir gruba hitaben konuştu ve 12 şakirdin üzerine ellerini koydu. Onlar da ‘dillerle söylemeye ve peygamberlik etmeye başladılar.’—Resullerin İşleri 19:6.

Dillerle Konuşma Mevhibesi Neden Verildi?

Göğe çıkmasından hemen önce İsa, takipçilerine şöyle dedi: “Ruhülkudüs [mukaddes ruh] üzerinize gelince, kudret alacaksınız; Yeruşalimde . . . . ve dünyanın en uzak yerine kadar şahitlerim olacaksınız.” (Resullerin İşleri 1:8) İsa’nın, bu çok büyük vaaz etme işinin nasıl yerine getirileceğini de belirttiğine dikkat edelim: mukaddes ruhun yardımı ile.